MasukShare
บทที่ 6 เร่งเร้าความริษยาของสหาย (1/4)
Terakhir Diperbarui:
2024-12-04 15:05:526
เร่งเร้าความริษยาของสหาย
เสียงนกร้องและเสียงผู้คนสนทนาดังแว่วเข้ามาในหูปลุกซูหนิงเซียนให้ตื่นขึ้น ร่างระหงลุกขึ้นนั่งพลางบิดขี้เกียจก่อนจะนิ่งค้างเช่นนั้นเมื่อดวงตาดอกท้อสบเข้ากับนัยน์ตาดำที่ฉายแววหวานซึ้ง
“ขออภัยเจ้าค่ะ”
“มิเป็นไร ในสายตาพี่ เจ้างดงามเสมอ ต่อให้แคะขี้มูกพี่ก็ยังมองว่าน่าเอ็นดู”
‘ปากหวานเสียจนทำให้ข้าพาลกินข้าวไม่ลง’ แม้เขาจะดูคล้ายบุรุษเจ้าสำราญ ปากหวานกับนาง แต่พอได้อยู่ร่วมกันหลายวัน นางก็ได้เห็นว่าแท้จริงเขาเป็นเช่นนี้กับนางเพียงคนเดียว จนบางครั้งทำให้นางรู้สึกอิจฉาสตรีผู้นั้นที่เขารักปักใจ
“เรายังอยู่ที่โรงเตี๊ยมนอกเมืองใช่หรือไม่เจ้าคะ” เมื่อวานไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด จู่ๆ นางถึงได้ง่วงนอนถึงเพียงนั้น
“มิใช่ ตอนนี้เราอยู่โรงเตี๊ยมในเมืองหลวง”
“โรงเตี๊ยมในเมืองหลวงหรือเจ้าคะ” เช่นนี้แล้วเรื่องที่อดีตสามีชั่วช้าวางแผนให้พวกนักเลงมาดักทำร้ายนางเพื่อที่ตนเองจะได้เป็นบุรุษขี่ม้าขาวเล่า
“ใช่ พี่เห็นเจ้านอนคุดคู้แลดูไม่สบายตัว จึงรีบพาเจ้าเข้าเมืองก่อน”
“แล้วรถม้า...” นางจะถามอย่างไรดี
“ผู้ติดตามพี่ไปส่งท่านหมอที่จวนเรียบร้อยแล้ว เจ้าอย่าได้ห่วงเลย” ยามกล่าววาจา นัยน์ตาดำจับจ้องสีหน้าและแววตาของนางอยู่ตลอด ดูเหมือนนางจะทราบดีว่าจะเกิดเรื่องกับตนเอง
“เช่นนั้นข้าก็เบาใจแล้วเจ้าค่ะ” นางกล่าวพลางลงจากเตียง
“เจ้าเป็นห่วงท่านหมอถึงเพียงนั้น”
“เขามีพระคุณต่อท่านและต่อข้า ข้าย่อมห่วงใยเขาเจ้าค่ะ แล้วผู้ติดตามของท่านตอนนี้อยู่ที่ใดหรือเจ้าคะ”
“หลังจากส่งท่านหมอเรียบร้อยแล้วพวกเขาส่วนหนึ่งกลับจวนตระกูลของพี่ ส่วนหนึ่งก็เข้าพักที่นี่เพื่อคอยดูแลพี่”
‘เช่นนั้นข้าควรแยกจากเขาได้แล้ว’
“เจ้าจะไปไหนหรือ” เขารั้งข้อมือกลมกลึงเอาไว้ก่อนที่นางจะเดินผ่านหน้าเขาไปที่ประตู
“กลับจวน เอ่อ...ข้าหมายถึงจะไปแจ้งคนในจวนถึงอาการของท่าน”
“เป็นเช่นนั้นเองหรือ” เขากล่าวพลางทำท่าจะปล่อยมือ
“เจ้าค่ะ อย่างไรท่านรอข้าอยู่ที่นี่ได้หรือไม่ ประเดี๋ยวข้าจะรีบกลับมา”
“ได้ พี่จะรอฮูหยินอยู่ที่นี่ แต่หากเจ้าไม่กลับมาหาพี่ พี่จะไม่ยอมปล่อยเจ้าให้ห่างตัวพี่อีกแล้วเข้าใจหรือไม่” มือที่จะคลายออกเมื่อครู่กำแน่นขึ้น แววตาที่จับจ้องเต็มไปด้วยความจริงจนนางรู้สึกขนลุกเกรียวราวกับตนถูกหมายหัว
“ได้เจ้าค่ะ เช่นนั้นท่านรอข้าอยู่ที่นี่ก่อนนะเจ้าคะ” นางกล่าวพลางซ่อนสีหน้าเศร้าสร้อยเอาไว้อย่างมิดชิด มือเรียววางนกหวีดไม้ไผ่คืนสู่เจ้าของ
ชีวิตของนางต่อจากนี้ จะมีแต่คำว่า ‘แก้แค้น’ บุรุษที่ดีงามเช่นเขาควรอยู่ให้ห่างจากนาง
“อืม” เขาตอบรับพลางปล่อยมือ นัยน์ตาดำจับจ้องนางราวกับไม่อยากลาจาก แต่พอประตูปิดลงใบหน้างดงามไร้ที่ติราบเรียบ ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้พลางจิบชาเพื่อบรรเทาโทสะ
สตรีผู้นี้ช่างใจร้ายเสียจริง คิดทิ้งเขาไว้ที่นี่...
เก่งกล้ายิ่งนัก ที่ผ่านมามีแต่สตรีต้องการเข้าหาเขา เพียงแค่ปรายตามองสตรีพวกนั้นก็ตีความไปว่าเขามีใจให้ แต่สตรีผู้นี้ เขาแสดงออกมากถึงเพียงนี้ ยังไม่คิดอาลัยอาวรณ์เขาสักนิด
พรึ่บ บุรุษชุดดำใช้วิชาตัวเบาเข้ามาทางหน้าต่างก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าผู้เป็นนาย
“คุณชายจะกลับจวนเลยหรือไม่ขอรับ”
“นางกล่าวอันใดกับเจ้าบ้าง”
“ฮูหยินฝากให้ข้าไปแจ้งที่จวนของคุณชาย ให้ส่งคนมารับคุณชายกลับจวนขอรับ” เจียวโจวตอบโดยไม่คิดจะเอ่ยถามว่าคุณชายทราบได้อย่างไรว่าคุณหนูซูหนิงเซียนมาสนทนากับเขาก่อนกลับจวน
“เช่นนั้นก็กลับจวน” คุณชายหยางกล่าวพลางลุกขึ้นยืนเต็มตัว
“ข้าน้อยจะให้คนไปแจ้งท่านพ่อบ้านหยวน...”
“ใครบอกข้าจะกลับจวนหยาง”
“คุณชายบอกว่าจะกลับจวน...”
“ใช่! ข้าจะกลับจวน แต่เป็นจวนของท่านพ่อตา” ใครบอกว่าเขายอมรอนางอยู่ที่นี่กันเล่า เกิดอดีตสามีบุกไปล่อลวงนางถึงจวนจะทำเช่นไร
“...” เจียวโจวรู้สึกงงงันยิ่ง
“รีบพาข้าไปเยือนจวนซู ของเจ้ากรมอาญา” คำกล่าวของคุณชายทำให้ผู้ติดตามได้แต่ลอบถอนหายใจ
ยังไม่ได้แต่งบุตรสาวเขา แต่บุกไปถึงเรือนเช่นนี้ เขาควรให้คนลอบไปแจ้งคุณชายใหญ่ดีหรือไม่ ว่าน้องชายตนกำลังจะบุกเข้าจวนผู้อื่นเพื่อขโมยไก่ตัวอ้วน
“นิ่งอันใด รีบไปเตรียมรถม้าสิ ข้าจะไปหาฮูหยิน”
“ขะ ขอรับ” เจียวโจวได้แต่รับคำพลางชั่งใจว่าควรรายงานคนที่จวนหยางดีหรือไม่
‘คุณชายของข้าช่างเกี้ยวพาสตรีได้ไม่เหมือนผู้อื่น’ คบหาดูใจไม่คิดจะทำ แต่กลับคิดรวบหัวรวบหางนางเป็นฮูหยินราวกับกลัวจะมีคนแย่งนางไป
Bab terbaru
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : ในกาลก่อนที่ข้ารักเจ้า (3/3)
“เรื่องนั้นท่านอย่าได้ห่วงเลยเจ้าค่ะ พี่เหลียงอี้ เขาไปลาดตระเวนตรวจตราที่บริเวณจวนของนางอยู่บ่อยครั้ง ดังนั้นนางปลอดภัยไม่มีอันตรายแน่นอน” ‘สตรีโง่ ข้าอยากจะบอกเจ้าเหลือเกินว่า คู่หมั้นข้านางผู้นั้นมีของล้ำค่ามากกว่าปิ่นที่เจ้าจะซื้อให้อีก’ ยิ่งได้เห็นความใสซื่อของซูหนิงเซียน ความสนใจในตัวคู่หมั้นก็เริ่มลดลง หากไม่ติดที่ว่ามีบุญคุณช่วยชีวิตเขาก็คงไม่คิดสนใจไยดีแล้ว น่าแปลกที่เขาเชื่อวาจาที่ซูหนิงเซียนบอกกล่าวออกมามากกว่าที่ได้รับฟังจากหม่าลี่อิน “ข้าเลือกชิ้นนี้เจ้าค่ะ ลี่อินนางชอบไข่มุก ข้าว่านางต้องดีใจมากแน่นอนเจ้าค่ะที่ได้ปิ่นนี้” “อืม” รอยยิ้มจริงใจของคุณหนูซูทำให้เขาเอ่ยวาจาไม่ออก “คุณหนูซูท่านช่างโชคดีเหลือเกินขอรับ วันนี้นายท่านของร้านเราใจดี สั่งลดราคาเครื่องประดับให้กับลูกค้าคนที่สิบเก้า ซึ่งคือท่าน” “ลดราคาเช่นนั้นหรือเจ้าคะ” “ใช่ขอรับ เพื่อเป็นการแสดงความยินดีที่ม้าตัวโปรดของนายท่านคลอดลูกม้า นายท่านสั่งลดราคาเครื่องประดับให้ลูกค้าคนที่สิบเก้าครึ่งราคา นั่นเท่ากับว่าวันนี้คุณหน
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : ในกาลก่อนที่ข้ารักเจ้า (2/3)
ดวงหน้าหวานที่โผล่ออกมาจากรถม้าทำให้ใจของเขาสั่นไหว เมื่อนางเผยรอยยิ้มเขาแทบจะกระโดดลงจากชั้นสองของโรงเตี๊ยมเพื่อไปหานาง “แม่นางหนิงเซียน” เสียงทุ้มของบุรุษที่ดังขึ้นดึงความสนใจของซูหนิงเซียนให้หันไปมอง “คารวะคุณชายซวนเจ้าค่ะ” ยามเห็นหน้ากากจึงจดจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคู่หมั้นของสหาย “ท่านมาคนเดียวหรือ” “เจ้าค่ะ วันนี้ข้าจะมาหาซื้อผ้าไปตัดชุดให้สาวใช้คนสนิท จึงตั้งใจมาด้วยตัวเองไม่ได้ชวนลี่อินมาด้วย” นางเข้าใจว่าเขาถามหาสตรีในดวงใจ “ข้ามีความรู้เรื่องผ้าไม่น้อย ให้ข้าช่วยเลือกดีหรือไม่ ไม่แน่เจ้าอาจจะได้ผ้าเนื้อดีที่ราคาถูก” “หากมิรบกวนคุณชายซวนเกินไป…” ซูหนิงเซียนยังกล่าวไม่ทันจบเขาก็รีบเอ่ยแทรกขึ้นก่อน “เรื่องนี้มิได้เหลือบ่ากว่าแรง จะถือว่ารบกวนข้าได้อย่างไร” “เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ” นางตอบรับแล้วยกยิ้มเล็กน้อย บุรุษสวมหน้ากากช่วยนางเลือกผ้าได้หลายพับ แต่เมื่อจ่ายเงินนางกลับพบว่านางได้ของดีแต่ราคาถูกอย่างเหลือเชื่อ “ท่านหลงจู๊ ลองคิดเงินใหม่อีกครั้งดีหรือไม่
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : ในกาลก่อนที่ข้ารักเจ้า (1/3)
ในกาลก่อนที่ข้ารักเจ้า บริเวณชั้นบนของโรงเตี๊ยมเลี่ยงจิน บุรุษสวมหน้ากากจ้องมองคู่หมั้นของตนที่กำลังเดินอยู่ท่ามกลางผู้คน ดวงหน้าหวานแต่งแต้มรอยยิ้มสดใสพาลทำให้บุรุษรอบตัวต่างหันมามอง แต่เขากลับถูกสตรีนางหนึ่งดึงดูดสายตาให้จ้องมอง สตรีนางนั้นคล้ายจะเป็นสหายของคุณหนูหม่า แม้ดวงหน้านางจะแต่งแต้มรอยยิ้มบาง แต่ทว่ากลับดึงดูดเขาได้อย่างน่าประหลาด และดูเหมือนว่าแท้จริงบุรุษเหล่านั้นจะจ้องมองนางเสียมากกว่า พลันในอกรู้สึกไม่ชอบใจอย่างประหลาด ความรู้สึกหวงแหนก่อตัวขึ้นในใจของเขาอย่างไม่รู้ตัว เหตุใดกับคู่หมั้นตน เขาถึงไม่รู้สึกเช่นนี้ พรึ่บ ไวกว่าความคิดร่างสูงโปร่งของบุรุษรูปงามก็ปรากฏตัวด้านหลังสตรีทั้งสอง ก่อนจะเอ่ยทักทาย “ลี่อินเจ้ามาเดินเที่ยวเล่นหรือ” เขาทราบว่ามันเป็นคำถามที่ดูโง่งม แต่เขาไม่รู้จะเอ่ยถามอันใดออกไป “คารวะคุณชายซวนเจ๋อเจ้าค่ะ” สายตาที่มีประกายรังเกียจพาดผ่านทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่คู่หมั้นจะแสดงความเคารพเขา หลายครั้งที่นางมองเขาเช่นนี้ คงเพราะหวาดกลัวหน้ากากที่ปกปิดบนใบหน้าเขา การเป
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : คุณชายหมิงอี้เฉิน (2/2)
“คนของเจ้าสืบได้ละเอียดถึงเพียงนั้น” หมิงอี้เฉินหรี่ตามองอย่างจับผิด “เรื่องที่คิดกำจัดนางกับท่านพ่อตา คนของข้าได้ยินหม่าลี่อินวาดฝันกับกวางเหลียงอี้ เมื่อเห็นว่าเป็นภัยต่อนาง คนของข้าจึงนำมารายงานข้าด้วย” “...” “เบื้องต้นข้ามีหลักฐานที่กลุ่มนักเลงพวกนั้นสารภาพ เจ้าอยากดูหรือไม่” “อืม” เขายกชามสุราขึ้นจิบก่อนจะตอบรับ “นี่คือจดหมายรับสารภาพของนักเลงที่ดักปล้นรถม้าแต่ถูกข้าซ้อนแผนจับเป็นทั้งหมด ก่อนจะนำมาทรมานเพื่อเค้นความจริง” หยางซีซวนยื่นจดหมายที่เพิ่งนำออกมาจากอกเสื้อให้เขา “หม่าลี่อินชั่วช้ายิ่งนัก คิดจะให้พวกนักเลงข่มเหงนาง” จากคำสารภาพของนักเลง กวางเหลียงอี้เพียงแต่ตั้งใจทำให้นางตกใจ แต่หม่าลี่อินกลับซ้อนแผนให้นักเลงพวกนั้นข่มเหงนางก่อนที่กวางเหลียงอี้จะไปช่วย คงกลัวว่าหากเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ของตนได้พบเจอนางจะเปลี่ยนใจ จึงสร้างมลทินให้ซูหนิงเซียน “เพราะเหตุนี้ข้าจึงแสร้งสติฟั่นเฟือนเพื่อจะได้อยู่ในจวนตระกูลซูต่อไป เพื่อจะได้ปกป้องนางและบิดาด้วยตนเอง” “เรื่องนี้เจ้าสามารถใช้ผ
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : คุณชายหมิงอี้เฉิน (1/2)
คุณชายหมิงอี้เฉิน เมื่อได้รับข่าวว่าสหายในวัยเด็กเดินทางกลับมาจากเมืองซานโจวแล้ว เขาจึงรีบไปหา แต่ใครจะคิดเล่าว่าการพบเจอครั้งนี้จะพ่วงบุรุษผู้นั้นมาด้วย ชายที่มองอย่างไรก็ไม่คล้ายคนสติฟั่นเฟือน ท่าทางออดอ้อนนั้นแลดูเหมือนบุรุษเจ้ามารยาเสียมากกว่า คุณชายหมิงเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืน แล้วยืนนิ่งราวกับกำลังรออะไรบางอย่าง “คุณชายขอรับ นี่ก็เป็นปลายยามไฮ่ (21.00-22.59) แล้ว น้ำค้างก็ลงมากแล้วอย่างไร...” บ่าวรับใช้คนสนิทยังกล่าวไม่ทันจบ คุณชายเจ้าของจวนก็เอ่ยวาจาแทรกขึ้นก่อน “เจ้าไปนอนก่อนเถิด ข้าจะยืนชมดาวอีกสักหน่อยก็จะไปนอนแล้ว” “ขอรับ” เมื่อคุณชายกล่าวเช่นนั้น บ่าวรับใช้คนสนิทก็ได้แต่เดินจากไป พรึ่บ บุรุษชุดดำกระโดดลงมาตรงหน้าเขาหลังจากบ่าวรับใช้เดินหายไปไม่นาน “มาแล้วหรือ” คุณชายหมิงเอ่ยวาจาทักทายผู้มาเยือน “เจ้าอยากพบข้าด้วยเหตุใด” หากบุรุษผู้นี้ไม่ค้นพบการมีตัวตนของผู้ติดตาม เขาก็คงคิดว่า ซือเย่ผู้นี้เป็นเพียงบัณฑิตอ่อนปวกเปียกที่ไม่กล้าฆ่าแม้แต่ไก่ “ท่านควรแจ้งถึงจุดประสงค์ในก
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : ท่านแม่กำลังไปตามหาน้องให้ (3/3)
“พี่ไม่ได้รังแกเจ้า พี่มอบความโปรดปรานให้เจ้า” “หน้าอกท่านแน่นเสียจริง” “หากเจ้าอยากลูบไล้ยามไร้อาภรณ์ ก็จงรีบกลับจวนกับพี่” “ไม่เอา ข้ายังไม่อยากกลับ กว่าจะได้ออกมาเที่ยวเช่นนี้ไม่ง่ายเลย ต้องขอบคุณท่านแม่นะเจ้าคะ ที่เมตตาข้า” “มิเป็นไรๆ เจ้าอยู่สนุกกับเหล่าชายงามต่อเถิด แม่ต้องกลับไปรับโทษ...ไม่ใช่ แม่ต้องรีบกลับแล้ว” กล่าวจบหยางฮูหยินก็หันไปมองใบหน้าบึ้งตึงของสามี ‘ครั้งนี้นางคงหยอกเย้าบุตรชายมากเกินไป จึงทำให้ฟูจวิน ของนางโกรธขึ้นมาจริงๆ’ ต่อจากนี้คงต้องทนปวดเอวเพื่อง้อท่านแม่ทัพใหญ่หลายคืนอีกแล้ว “ได้เจ้าค่ะ ประเดี๋ยวข้าจะสนุกกับพี่ชายคนงามแทนท่านแม่เองเจ้าค่ะ” นางกล่าวพลางลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินโซซัดโซเซไปหากลุ่มชายงาม แต่กลับโดนสามีโอบรั้งเอวคอดกิ่วเอาไว้ “พี่ชายคนงามพวกนี้ อยากกลับไปพักผ่อนแล้ว เจ้าอย่าได้รบกวนพวกเขาเลย” น้ำเสียงที่เอ่ยกับฮูหยินตนช่างอ่อนโยนยิ่งนัก ต่างจากสายตาที่จ้องมองคล้ายจะเข้าขย้ำเหยื่อตรงหน้าของราชสีห์ “จริงหรือเจ้าคะพี่ชาย” “จริงขอรับ”
Anda juga akan menyukai
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.02
ชาไทยเย็น14.2K Dibacaยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง40.4K Dibacaแม่หมอหลงยุคมาเป็นหมอดูผู้มีญาณวิเศษ
ต้าซินซิน23.3K Dibacaบ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง
เจียงหนานเยียน91.3K Dibacaท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม
รอรีวัน5.3K Dibacaแวมไพร์พี่เลี้ยงเด็ก
บ.บี799 Dibacaเมื่อหิมะโปรยปราย
เฟยฮวา5.0K Dibacaเล่ห์ร้ายกลายรักในต้าเซียง
橙花461 Dibaca
