6 - เผชิญหน้า

เผชิญหน้า

“พิพิม!...”

“...” หญิงสาวตาค้างทันที ที่ได้เจอกับชายหนุ่มอีกครั้ง ยืนตัวแข็งจนทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

“นี้ ทำหน้าตกใจกัน อย่าบอกน่ะว่า...ไม่เคยติดต่อกันเลย...” หมอโปรดถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งสองต่างตกใจ ที่ได้เจอหน้ากันและกัน

“...” ทินกรได้แต่พยักหน้ารับ และจ้องมองไปที่ใบหน้าหวานของพิพิม อย่างไม่อยากล่ะสายตาเลยแม้แต่น้อย และมีคำถามในใจอยู่มากมายที่อยากจะถาม

“ถ้าอย่างนั่น...ก็คุยกันไปน่ะ เดี๋ยวลุงจะออกไปหาอะไรดื่มข้างนอกเสียหน่อย” หมอโปรดพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าทั้งคู่ต่างอยากมีคำถามต่อกัน

“หายไปไหนมาตั้ง 5 ปี” ทินกรยิงคำถามใส่ทันที เมื่ออยู่กันตามลำพัง และเห็นว่าพ่อเดินออกไปจากห้องนี้แล้ว

“พะ พิมก็ไปเรียนต่อยังไงล่ะค่ะ...” พิพิมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก กล้าๆกลัวๆ และไม่กล้าสบตากับชายหนุ่มตรงหน้า

“แค่เรียนเหรอ...” เสียงนุ่มของทินกรเอ่ยถาม แล้วย่างก้าวเข้าไปใกลๆหาหญิงสาวทันที

“...” พิพิมถอยออกห่างเล็กน้อย และไม่ได้เอ่ยตอบอะไร แถมยังหลบสายตาของร่างสูงตรงหน้าอีก เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มอธิบายจากตรงไหนก่อน

“แล้วทำไม...ไม่ส่งข่าวใครๆบ้างเลย เล่นหายไปดื้อๆแบบนี้เนี้ยน่ะ” ทินกรจ้องหน้า พร้อมกับขึ้น อย่างอยากรู้เหตุผลของหญิงสาว

“คือ...คุณถอยออกไปก่อนได้ไหมค่ะ” หญิงสาวเอ่ยบอก เพราะตอนนี้โดนร่างสูงต้อนจนถึงมุม และขยับหนีไปไหนไม่ได้

“หึ...เรียกส่ะห่างมากเลยน่ะ พิพิม” ร่างสูงเค้นหัวเราะออกมาทันที เมื่อได้ยินหญิงสาว เรียกแทนตนว่าคุณ มือหนาเชยคางของหญิงสาวให้หันมาสบตากับตน

“พะ...อื้อ...” หญิงสาวกำลังจะเอ่ยขึ้น แต่โดนร่างสูงตรงหน้าชิงจูบลงมาปิดปากเธอไว้ก่อน พิพิมพยายามดิ้นหนี แต่ก็สู้แรงของร่างสูงตรงหน้าไม่ได้ ที่กอดล็อคตัวเธอตอนนี้เอาไว้แน่น

“อ๊ะ!” หญิงสาวร้องออกมาทันที เมื่อถูกร่างสูงกัดเข้าไปที่ริมฝีปากเธอ

“อ้าปากหน่อย” เสียงกระเส่าเอ่ยขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับจ้องมองตาไม่กระพริบ

“พี่ทีม” เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าออกมา ด้วยน้ำเสียงที่หอบสั่น

ร่างสูงจูบลงบนฝีปากบางอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำที่หญิงสาวเรียกชื่อเขาออกมาอย่างคุ้นเคย และมอบจูบอย่างโหยหา และแสนคิดถึงรสจูบอันแสนหวานตรงนี้ หญิงสาวพยายามจูบตอบกลับอย่างเงอะงะ เพราะเธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคิดถึงรสจูบของร่างสูงเหมือนกัน อยู่ไม่น้อย

ชายหนุ่ม เมื่อรู้ว่าหญิงสาวจูบตอบกลับมา ใบหน้ามีรอยยิ้มผุดขึ้นมาทันที ถึงแม้จะเป็นแค่จูบระดับอนุบาลแบบเงอะงะก็ตาม แต่ก็ทำให้เขารู้สึกดีอยู่ไม่น้อย และเขามั่นใจได้เลยว่า ในระยะเวลา 5 ปี หญิงสาวยังไม่มีใครแน่นอน

แกร๊ก!!!

“อุ้ย...ขอโทษค่ะ” นุชนารถที่เปิดประตูพรวดเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ เพราะมั่นใจอยู่แล้วว่า หมอหนุ่มอยู่ที่ห้องนี้แน่นอน เพราะเธอไปหาเขาถึงที่ห้องทำงาน แต่กลับไม่พบ จึงได้มาที่ห้องนี้แทน แล้วเมื่อเข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อนและเห็นภาพบาดตาแบบนี้ รีบขอโทษขอโพยทันที เพราะกลัวจะโดนดุ

“...” ร่างสูงยอมละจูบออกมาอย่างน่าเสียดาย จ้องมองไปที่หญิงสาวที่ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาอย่างคาดโทษทันที

“เอ่อ...ถึงเวลาราวน์วอร์ดแล้วค่ะคุณหมอทีม” นุชนารถรีบเอ่ยออกมาทันที

“...” หมอหนุ่มพยักหน้ารับให้แก่นุชนารถ เพื่อเป็นการรับรู้

นุชนารถรีบออกไป และปิดประตูคืนทันที เพราะกลัวสายตาอาฆาตของหมอหนุ่มที่จ้องมาที่เธอ ที่ไม่เคยเจอมาก่อนตั้งแต่ทำงานกับเขา

“ตอนเย็นมารอพี่ที่นี่น่ะ กลับบ้านพร้อมกัน” ร่างสูงหันมาพูดกับหญิงสาวตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่นุ่มละมุน พร้อมกับจัดเสื้อผ้าให้หญิงสาวเรียบร้อย แล้วลูบศรีษะของหญิงสาวเบาๆ แล้วยิ้มออกมาเมื่อมองที่ริมฝีปากบางที่ตอนนี้บวมเจ่อ อย่างเอ็นดู

“...” พิพิม ไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกไป แล้วรีบเดินตามชายหนุ่มออกจากห้องไปทันที เพื่อที่ต้องเรียนรู้งานจากร่างสูงอีกนานตั้ง 6 เดือน

หมอหนุ่มเดินนำหน้า เพื่อที่จะทำการราวน์คนไข้ในเวลาเช้านี้ โดยมีพยาบาลคอยตามเก็บงานทั้งสอง และวันนี้มีพิพิม มาด้วยทำเอารอยยิ้มบนใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ร่างสูงดยุดฝีเท้าลงแล้วหันหลังกลับมา ทำเอาหญิงสาวที่เดินตามหลังไม่ทันได้สังเกตชนเข้ากับอกแกร่งตรงหน้าเต็มๆ แรงเพราะเธอเดินก้มหน้าตลอด เลยไม่ทันได้สังเกต จึงชนเข้า จนเกือบจะล้มไปทางด้านหลังคืน

“เดินระวังด้วยสิ” เสียงนุ่มเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง แล้วกอดเอวของหญิงสาวไว้แน่น

“ก็ใครบอ...ขอโทษค่ะ” หญิงสาวกำลังจะต่อว่าคนตรงหน้าที่หยุดเดินไม่ยอมบอกอย่างลืมตัว แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาเป็นใคร รีบขอโทษทันที

“เดินก็หัดสังเกตสิ่งรอบข้างบ้าง ไม่ใช่ก้มหน้าเดินอย่างเดียว” หมอหนุ่มเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง แล้วปล่อยแขนออกจากเอวของหญิงสาว

เอื้องฟ้า และนุชนารถ ที่เห็นเหตุการณ์อยู่ตอนนี้ ยืนมองหน้ากันนิ่งทันที และสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แล้วหันไปสะกิดนุชนารถ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำหมัดแน่น เพราะเธอรู้ว่าพยาบาลสาวรุ่นน้องแอบปันใจไปให้หมอหนุ่ม

เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปทานข้าวกันที่โรงอาหาร แล้วพยาบาลสาวจึงเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่เธอเห็น เล่าให้เอื้องฟ้าฟัง

“นุชว่าอะไรน่ะ...เราเห็นคุณหมอทีมจูบกันกับพยาบาลพิพิมที่ห้องทำงานของอาจารย์หมอ” เอื้องฟ้าถามขึ้นอย่างตกใจ เมื่อนุชนารถได้เล่าเหตุการณ์ที่เธอไปเจอมาให้ฟัง

“เธอเป็นใครมาจากไหนกันพี่ฟ้า พึ่งมาวันแรก แต่ก็ได้รับอภิสิทธิ์ตั้งมากมายขนาดนี้” นุชนารถพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยชอบใจนัก

“มันเรื่องของเขาไหมนุช พี่ว่า...เราอย่าไปยุ่งเรื่องของเขาเลย” เอื้องฟ้าเอ่ยเตือนนุชนารถขึ้นมาอีกครั้ง

“แต่นุชมาก่อนน่ะพี่ฟ้า”

“นุช พี่เตือนนุชแล้วน่ะ ว่าอย่าถล่ำลึกไปมากกว่านี้ มันไม่เกี่ยวกับมาก่อนมาหลังเลย บางทีพวกเขาอาจจะรู้จักกันมาก่อนก็ได้น่ะ ดีไม่ดี พี่ว่าเขาน่าจะเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ นุชลองดูสายตาที่คุณหมอทีมมองพยาบาลพิพิมคนนี้ดูสิ นุชเคยเห็นไหม” เอื้องฟ้าพูดออกมาตามที่เธอได้สังเกตุมา