5 - พยาบาลฝึกหัด  

พยาบาลฝึกหัด

หนึ่งเดือนต่อมา

ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย(ภาคอีสาน)

“เดินทางปลอดภัยเด้อพิม เทอมหน้าพ้อกันใหม่ มารับใบจบพร้อมกันเด้อ”(เดินทางปลอดภัยน่ะพิม เทอมหน้าเจอกันใหม่ มารับใบจบพร้อมกันน่ะ) อมีนา หรือ มีน เพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกัน และพึ่งพากันมา ตั้งแต่ที่หญิงสาวย้ายมาศึกษาต่อที่นี่ใหม่ๆ ในตลอดระยะเวลา 5 ปี

วันนี้หญิงสาวต้องเดินทางไปฝึกงานที่โรงพยาบาลของภาคกลาง เป็นเวลา 6 เดือน เพราะเธอคือนักศึกษาทุนที่เรียนควบคู่มาพร้อมกัน ตามจริงแล้วเธอเรียนบริหาร และเรียนพยาบาลควบคู่ไปด้วย ทุนจากทางโรงพยาบาลได้มอบให้ตลอดจบการศึกษา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างหญิงสาวจึงต้องได้เรียน 5 ปี

“อื้ม...ขอบคุณมีนหลายๆเด้อ เฮาแค่ไปฝึกงานเอง เทอมหน้าเฮากะสิจบกับแล้ว”(อื้ม...ขอบคุณมีนมากมากน่ะ เราแค่ไปฝึกงานเอง เทอมหน้าเราก็จะจบกันแล้วสิน่ะ) พิพิม ฤทธิไพศาล บุตรสาวของคิมหันต์ และ พระพาย ฤทธิไพศาล ที่หนีปัญญาเมื่อ 5 ปีก่อน แล้วดั้นด้น มาศึกษาไกลถึงที่นี่ จนฟังและพูดได้เป็นอย่างดี และด้วยเหตุผลในหลายๆอย่าง ที่บอกใครไม่ได้

หญิงสาวคือคนที่มีครอบครัวภูมิฐานฐานะทางบ้านดีมากคนหนึ่ง แต่ด้วยเหตุผลจำเป็น เลยต้องสอบชิงทุนเข้ามาที่นี่แทน และทางครอบครัวก็ไม่มีใครทราบข่าวคราว ว่าเธอมาอยู่ที่ไหน ตลอดในระยะเวลา 5 ปี จะมีเพียงแค่ ปั้นหยา ณดารินทร์ เธอคือลูกสาวของหมอโปรดนั้นเอง คือเพื่อนสมัยตั้งแต่เล็กๆ เพราะพ่อแม่สนิทกันเท่านั้นที่ทราบข่าว แต่เธอก็ขอร้องไม่ให้หญิงสาวบอกใคร เพราะเธอต้องการที่จะกลับไป และบอกกับทุกคนเองเมื่อเธอพร้อม และตอนนี้เธอก็พร้อมแล้วที่จะกลับไปเผชิญหน้ากับความจริง และทุกคนอีกครั้ง

@กรุงเทพมหานคร

“พิม...ทางนี้” ปั้นหยา เมื่อทราบข่าวว่าพิพิมจะกลับมา เธอจึงอาสามารับ และช่วยจัดที่พักให้ ที่สะดวกใกล้กับโรงพยาบาลด้วย

“หยา...” พิพิมเอ่ยขึ้นมาอย่างดีใจและสวมกอดกันทันทีด้วยความคิดถึง

“แล้วนี้...” ปั้นหยาทำหน้างงเล็กน้อย เมื่อเห็นใครบางคน เดินจับมือมากับพิพิมด้วย

“เอ่อ...เดี๋ยวถึงที่พัก พิมเล่าให้ฟังน่ะ” พิพิมเอ่ยบอก

“อื้ม...ไปกับเถอะ” ปั้นหยาเมื่อรู้ว่าพิพิมน่าจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างจึงไม่ได้ถามเซ้าซี้ และช่วยถือสัมภาระมากมาย ไปขึ้นรถทันที แล้วพาไปที่พักทันที

ปั้นหยาพาพิพิมมาพักที่คอนโดเดียวกันกับเธอ ซึ่งสะดวก และเป็นส่วนตัวมากพอสมควร แล้วยังอยู่ใกล้กับโรงพยาบาลอีกด้วย พิพิมจะได้สะดวก

“อะไรน่ะ...เรื่องจริงมันยิ่งกว่าละครเสียอีก ที่พิมไม่ยอมติดต่อกับทุกคน แถมไม่ยอมส่งข่าวก็เพราะเรื่องนี้สิน่ะ” ปั้นหยาตาลุกวาวเมื่อได้ฟังความจริงจากที่พิพิมเล่าให้ฟัง เมื่อเข้ามาทางด้านใน

“อื้ม...ก็ตอนนั้นมันยังเด็ก ใครจะไปคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นล่ะ” พิพิมเอ่ยบอกด้วยที่หน้าที่เหม่อขึ้นมาเมื่อนึกถึงวันเก่าๆ

“แล้วเขาคือใคร...พิมบอกหยาได้ไหม” ปั้นหยามองหน้าพิพิมอย่างอยากรู้คำตอบ

“สักวันหนึ่ง...หยาและทุกคนก็จะรู้เองแหล่ะ” พิพิมเอ่ยขึ้นบอก

“หยาเคารพในการตัดสินใจของพิมน่ะ...มีอะไรให้ช่วยบอกหยาได้เสมอน่ะไม่ต้องเกรงใจหยาเลย...”

“ขอบคุณหยาน่ะ...ที่ดีกับพิมตลอด และไม่เคยทิ้งพิมไปไหนเลย ถึงจะไม่ค่อยได้เจอหน้ากันก็เถอะ” พิพิมสวมกอดปั้นหยาทันที เพื่อเป็นการขอบคุณ

“อื้ม...ว่าแต่หุ่นพิมตอนนี้สวยมากเลย แตกสาวเต็มตัว แถมยังแน่นอีก หยาละอิจฉาจัง หุ่นน่าฟัดแบบนี้” ปั้นหยาละกอดออก พร้อมมองสำรวจร่างของพิพิมรอบทั้งตัว

“ไม่ต้องอิจฉาหรอก...ตอนนี้พิมเกือบจะใส่ชุดแทบไม่ได้อยู่แล้ว ดูสิแน่นไปหมดเลย คิกๆ” พิพิมเอ่ยบอก พร้อมกับก้มมองที่พุงของตัวเอง แล้วหัวเราะออกมา

“ถ้าอย่างนั้น...พิมพักผ่อนเถอะ เดินทางมาเหนื่อย พรุ่งนี้พิมไปฝึกงาน เดี๋ยวหยาจะมาอยู่ที่ห้องให้น่ะ ว่าแต่ชื่ออะไรอ่ะ น่ารักมาก” ปั้นหยาเอ่ยบอก แล้วหันไปถามพิพิมถึงคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนที่นอนตอนนี้

“ชื่อน้องอาเธอร์...เธียรวิชญ์” พิพิมเอ่ยบอก

‘เด็กชายเธียรวิชญ์ ฤทธิไพศาล’ หรือ อาเธอร์ ลูกชายวัย 4 ขวบ ของพิพิมเอง ที่เธอแอบหนีไปคลอด ตั้งแต่เมื่อ 5 ปี ที่แล้ว โดยไม่มีใครทราบว่าเธอมีลูก และหายไปไหน

“ชื่อเพราะจัง...แถมน่ารักหล่อมากด้วย พ่อคงจะหล่อมากแน่ๆเลยเนอะ” ปั้นหยาเอ่ยแซวขึ้นมา จนเธอลืมคิดไปว่าหญิงสาวอาจไม่สบายใจเมื่อเธอพูดถึงพ่อของเด็ก

“...” พิพิมเงียบและมีใบหน้าสลดลงมาทันที ที่ปั้นหยาเผลอพูดคำว่าพ่อออกมา

“หยาขอโทษ...” ปั้นหยารีบขอโทษขอโพยทันที เมื่อรู้ว่าตัวเองพลั้งปากพูดอะไรออกมา

“ไม่เป็นไรหรอก...วันไหนว่างพิมจะไปฝากไว้ที่โรงเรียน”

“หยาไม่รบกวนพิมแล้ว...” ปั้นหยาเอ่ยลาและกลับออกไปทันที

โรงพยาบาลโยธินนารัตน์

รุ่งเช้า

พิพิมเข้ามาที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้า เพื่อที่จะมารายงานตัวกับทางต้นสังกัดที่มอบทุกการศึกษาให้

“พิพิม!...” เสียงเข้มของหมอโปรดเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนที่เข้ามารายงานตัวนั้นคือใคร

“ค่ะ...คุณลุง สวัสดีค่ะ” พิพิมพยักหน้ารับ และยกมือทำความเคารพผู้อาวุโสทันที

“หนูหายไปมาลูกตั้ง 5 ปี” หมอโปรดเอ่ยถามขึ้นทันที ที่ได้เจอหน้าหญิงสาว

“หนู...ก็ไปเรียนต่อยังไงล่ะค่ะ และตอนนี้ก็มาฝึกงานที่นี่” พิพิมเอ่ยบอกไปตามความจริง แต่ก็ไม่ได้บอกทั้งหมด

“หนูกลับมาตั้วแต่เมื่อไหร่ลูก...แล้วพ่อกับแม่หนูรู้เรื่องนี้ยัง” หมอโปรดตี้คำถามขึ้นมายาวทันที

“หนูพึ่งได้รับเมลล์เมื่อเดือนก่อนเรื่องฝึกงานค่ะ...พึ่งจะเดินทางมาถึงเมื่อวานนี้เอง และก็ยังไม่ได้แวะไปหาท่านหรอกค่ะ” พิพิมเอ่ยบอก

“แล้วตอนนี้...หนูพักอยู่ที่ไหน” หมอโปรดถามต่อทันที

“ใกล้ๆกับโรงพยาบาลนี้ล่ะค่ะ...จะได้เดินทางสะดวกหน่อย”

“ทำไมหนูไม่ส่งข่าวหาพ่อกับแม่บ้าง รู้ไหมว่าไอ้คิมน่ะ เป็นห่วงหนูมากเลยน่ะ”

“หนูยังไม่พร้อมค่ะคุณลุง...ไว้วันที่หนูได้รับเกียรติบัตร วันจบหนูจะไปอธิบาย และบอกกับทุกคนเองน่ะค่ะ” พิพิมเอ่บอกอีกที เพราะตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจริงๆ

“...แล้วนี้มาแต่เช้า เจอพี่เขายัง” หมอโปรดถามขึ้นมาอีกคำถาม

“พี่...” พิพิมเลิกคิ้วขึ้นถามอย่างมึนงง ว่าพี่ที่หมอโปรดพูดถึงนั้นหมายถึงใคร

“ก็พี่ทีมยังไงล่ะ...” หมอโปรดตอบออกไป เพราะเห็นว่าหญิงสาวทำหน้างง

“พี่ทีม!...” พิพิมพูดขึ้นมาเสียงดังทันที เมื่อได้ยินชื่อนี้

“ใครเรียกชื่อผมกัน...เสียงดังไปถึงข้างนอก” เสียงเข้มของชายหนุ่มเอ่ยขึ้น เมื่อเปิดประตูเข้ามาทันที โดยไม่ได้เคาะก่อน และก็ต้องตกใจ เมื่อเจอกับใครบางคนที่พยายามตามหามาตลอด

“พิพิม!...”