บทที่ 10 หึงไม่รู้ตัว - 50%

“เตือน? เตือนเรื่องอะไรคะ” รวิชาขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย ในใจเริ่มคิดไปถึงข่าวลือหนาหูของคู่หมั้นหมาด ๆ ที่เธอได้ยินมาจากพรรณรายถึงเรื่องความเจ้าชู้ของเขา และไหนจะภาพบาดตาเมื่อครู่นี้อีก

“ก็คุณภีมน่ะสิคะ เขาค่อนข้างขึ้นชื่อในเรื่องผู้หญิง ยิ่งทำงานกลางคืนที่ต้องใกล้ชิดกับพวกสาว ๆ สวย ๆ ก็ยิ่ง...เอ่อ...อย่าว่าแต่พวกลูกค้าสาว ๆ เลยค่ะ ขนาดนักร้องหรือเด็กเสิร์ฟหน้าตาดีหน่อยส่วนใหญ่ก็ต้องเคยผ่านคุณภีมมาแล้วทั้งนั้น ขนาดพี่เองก็ยัง...เอ่อ...พี่ไม่รู้จะอธิบายยังไงค่ะ แต่ที่พี่เอามาบอกก็เพราะว่าอยากให้น้องทำใจรับเรื่องนี้ของเขาให้ได้นะคะ ไม่งั้นคงคบกันไม่ยืด พี่เห็นน้องยังเด็กมาก กลัวจะรับไม่ได้ก็เลยต้องมาบอกเอาไว้ก่อน”

รวิชาเผลอกำมือแน่นจนเล็บจิกฝ่ามืออย่างลืมตัว เธอไม่รู้ว่าทำไมต้องโกรธ และทำไมในอกมันจุกจนเหมือนหายใจไม่ออก

ในเมื่อรู้มาก่อนล่วงหน้าแล้วว่าเขาเป็นคนแบบนี้ อีกทั้งเธอกับเขาก็แค่หมั้นกันหลอก ๆ แล้วทำไมเธอถึงรู้สึกทนไม่ได้เมื่อได้ยินว่าเขามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงมากหน้าหลายตา รวมถึงคนที่อยู่ตรงหน้านี่ด้วย

“แต่พี่ขอร้องอย่างหนึ่งนะคะ อย่าเอาไปบอกคุณภีมว่าพี่เอามาบอก พี่เห็นว่าเป็นผู้หญิงเหมือนกันก็เลยอยากมาเตือนเอาไว้ ถ้าน้องรับได้ก็ดีไป แต่ถ้าน้องรับไม่ได้ก็อาจจะมีปัญหา” วิคกี้แอบซ่อนความสะใจไว้ภายใต้ใบหน้าเห็นอกเห็นใจคนฟังที่แสดงออกมาเต็มที่

“ไม่บอกหรอกค่ะ ขอตัวนะคะ” เธอไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้นอกจากขอตัวออกมา เพราะไม่สามารถปั้นหน้ายืนคุยกับผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยนอนร่วมเตียงกับคู่หมั้นของตัวเองได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกปวดแปลบในอกจนต้องยกมือขึ้นมากุมเอาไว้

“เดี๋ยวค่ะ นี่เบอร์ของพี่นะคะ เผื่อน้องอายสงสัย หรือมีคำถามอะไรก็โทร. หาพี่ได้เลย พี่บอกตรง ๆ นะคะว่าเห็นแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจเท่าไร เพราะพี่เองก็มีน้องสาววัยเดียวกับน้องนี่แหละค่ะ”

วิคกี้ยื่นกระดาษที่มีเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองพร้อมไอดีไลน์ส่งให้รวิชา สาวน้อยยื่นมือออกไปรับแล้วเก็บใส่กระเป๋าสะพายก่อนจะขอตัวเดินออกมาด้านนอก

ระหว่างที่กำลังเดินอ้อยสร้อยเพื่อจะกลับไปที่นั่งของตัวเอง จู่ ๆ ก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเข้ามาดักหน้าเธอไว้ในระยะห่างพอประมาณพร้อมกับส่งยิ้มทรงเสน่ห์มาให้

“สวัสดีครับ ผมเห็นคุณกับเพื่อนนั่งอยู่ที่โซนวีไอพีมาสักพักหนึ่งแล้ว คุณจะรังเกียจไหมถ้าผมอยากทำความรู้จักกับคุณ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ”

เขาดูสุภาพไม่มีท่าทางคุกคามและยังให้เกียรติ ทำให้รวิชาไม่นึกกลัวแต่อย่างใด ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกว่าเขาดูไม่มีพิษมีภัยอย่างกลวิชรเท่าไรนัก จึงยิ้มให้บาง ๆ แต่ในใจนั้นกำลังชั่งใจว่าจะตอบรับไมตรีดีหรือไม่เพราะเธอเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ทว่าภาพนัวเนียของสองหนุ่มสาวก่อนหน้านี้ที่ยังคงแจ่มชัดติดตาผุดวาบขึ้นมาในหัวอีกครั้ง เธอจึงคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องแปลกหากจะลองทำความรู้จักกับชายหนุ่มตรงหน้านี้ดูบ้าง

“อายค่ะ ชื่ออาย” หญิงสาวตอบ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงห้าวห้วนของใครบางคนก็ดังขึ้นมาจากด้านข้างเสียก่อน

“น้องอาย!”

รวิชาหันไปมอง เห็นภีมพลเดินหน้านิ่งเข้ามาหา สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ผู้ชายตรงหน้าที่เธอยังไม่ทันได้รู้จักชื่อ ในขณะที่เขามองเธอกับภีมพลสลับกันไปมา

“เอ่อ...คนนี้อาภีมค่ะ เป็นอาของน้องอายเอง อาภีมคะ พี่คนนี้ชื่อ...”

รวิชาหันไปมองเขา อีกฝ่ายรู้หน้าที่ดีจึงรีบแนะนำตัวเองอย่างรวดเร็ว เพราะเขารู้ดีทีเดียวว่าชายหนุ่มที่หญิงสาวแนะนำนั้นเป็นถึงเจ้าของคลับ

“ชินทร์ครับ ถ้างั้นผมคงต้องขอตัวก่อน เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมเดินไปหาที่โต๊ะนะครับ” เตชินทร์แนะนำตัวเองสั้น ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับรวิชาในตอนท้ายแล้วผละไป เพราะตอนนี้ดูเหมือนจะไม่สะดวกใจนักหากต้องยืนคุยกัน

ภีมพลมองตามแผ่นหลังนั้นไปด้วยแววตาสงบนิ่ง ก่อนจะหันมาหาสาวน้อยข้างกายที่กำลังมองตามเช่นกัน

“รู้จักกันหรือ แต่ดูเหมือนเพิ่งจะรู้จักเมื่อกี้ใช่ไหม” ภีมพลจ้องหน้ารวิชานิ่ง เพราะเธอเอาแต่เสมองไปทางอื่นไม่ยอมสบตา

“ใช่ค่ะ เขามาถามชื่อ บอกว่าอยากรู้จัก” เธอบอกเขาไปอย่างไม่ปิดบัง แต่คนฟังหน้าตึงขึ้นมาทันที

“เสน่ห์แรงจริงนะสาวน้อย อย่าลืมนะว่าตัวเองน่ะหมั้นแล้ว” เขาพูดเสียงราบเรียบมุมปากหยักยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เขาไม่อยากใส่อารมณ์กับเธอมากนัก เพราะรู้ว่ารวิชายังเด็กเหลือเกินในด้านความคิดความอ่าน

“แล้วคิดว่าน้องอายอยากหมั้นนักหรือไงคะ ไม่ได้อยากหมั้นสักหน่อยถ้าไม่เพราะอาภีมเอาเรื่องนั้นไปฟ้องคุณพ่อ ไม่มีใครอยากหมั้นกับผู้ชายที่แก่กว่าตัวเองเป็นรอบ ๆ แถมยังเจ้าชู้นอนกับผู้หญิงไม่เลือกหน้าอย่างนั้นหรอกค่ะ”

รวิชาพูดไปตามแรงอารมณ์ที่เริ่มกักเก็บเอาไว้ไม่อยู่ อาการจุกแน่นในอกดูเหมือนจะกำเริบขึ้นมาอีกครั้งเมื่อภาพที่เขานัวเนียกับผู้หญิงคนอื่นผุดวาบขึ้นมา

“น้องอาย!” ภีมพลคำรามเสียงต่ำ ในใจเริ่มเดือดปุด ๆ ที่สาวน้อยโจมตีเขาในเรื่องอายุที่ห่างกัน อีกทั้งเขาพยายามคิดปลอบตัวเองว่าที่เธอระเบิดอารมณ์ใส่อย่างนี้ก็คงเพราะเห็นอรอินมานัวเนียกับเขาเมื่อครู่

“เรียกทำไมคะ หรือว่ารับไม่ได้ที่พูดความจริง คอยดูนะเรียนจบเมื่อไรน้องอายจะขอถอนหมั้น ทุกวันนี้ก็อายเพื่อนจะแย่อยู่แล้วที่ต้องมีคู่หมั้นเป็นตาแก่แบบนี้” รวิชายังคงตอกย้ำในเรื่องเดิมเพราะอยากให้เขารู้สึกเจ็บจุกแบบเธอบ้าง

"นี่เธอไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าชาติที่แล้วทำบุญมาดีแค่ไหน ชาตินี้ถึงได้มีโอกาสมาหมั้นกับฉัน" ภีมพลเริ่มเดือดขึ้นมา เมื่อถูกสาวน้อยพูดตอกหน้าว่าแก่ หนำซ้ำยังทำราวกับว่าเรื่องการหมั้นหมายที่เพิ่งผ่านไปนั้นตนฝืนใจอย่างเหลือแสน

“ก็อยากรู้เหมือนกันค่ะ ชาตินี้จะได้ไม่ทำอีก เผื่อชาติหน้าจะได้โชคร้ายบ้าง” รวิชาตอกกลับทันควัน สำหรับเขา...เธอก็คงเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไร

“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มจ้องหน้าเนียนใสไม่วางตา วาจากระแทกแดกดันแบบนี้เธอไม่เคยพูดกับเขา

“อะไรกัน หูตาฝ้าฟางแล้วหรือคะ อายพูดเสียงดังแล้วนะยังไม่ได้ยินอีกหรือ” รวิชาลอยหน้าลอยตาตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน ทีเขานึกอยากจะทำอะไรก็ทำ ไม่เคยเห็นแคร์เลยว่าตัวเองก็หมั้นแล้วเหมือนกัน

“ยายหนูอาย!” ภีมพลเค้นเสียงต่ำ คำก็แก่สองคำก็แก่ เธอช่างตอกย้ำกันดีเหลือเกิน

"ขา...คุณอาภีม" รวิชาเอียงหน้าขานรับเสียงใส อาการปวดในอกเริ่มจางหายเมื่อเห็นใบหน้าบูดบึ้งของคู่หมั้นหนุ่ม แต่ในระหว่างที่เธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ มือของเขากลับตรึงที่ต้นแขนของเธอพร้อมกับฉุดให้เดินไปด้วยกัน

“ปากเก่งนักนะ มานี่เลยแม่ตัวดี” ภีมพลกระตุกยิ้ม ในเมื่อเธอดื้อรั้นนักก็ต้องกำราบในแบบวิธีของเขาให้หลาบจำกันบ้าง

“อาภีมจะพาน้องอายไปไหน อายจะกลับโต๊ะ!” รวิชาขืนร่างไว้สุดแรงไม่ยอมเดินตามเขา ภีมพลจึงคว้าหมับเข้าที่เอวบางแล้วอาศัยแรงที่มากกว่าดันให้เธอต้องเดินตามเขาไป

เมื่อเปิดประตูเข้ามาในส่วนของออฟฟิศได้ เขาก็รั้งให้เธอเดินตามไปจนถึงบันได รวิชาส่งเสียงโวยวายไปตลอดทางพร้อมกับเอื้อมมือไปจับราวบันไดเพื่อขืนตัวไว้ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจอุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่าท่ามกลางเสียงหวีดร้องของคนที่ถูกจับพาดห้อยหัว มือก็ทุบตีแผ่นหลังของชายหนุ่มไปตลอดทาง

“อาภีมบ้า! ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ ตาผีดิบนิสัยเสีย นี่แน่ะ ๆ”

รวิชายังคงร้องโวยวายไม่หยุด ภีมพลจึงจัดการฟาดลงบนสะโพกกลมกลึงไม่แรงนัก แต่คนถูกตีกลับร้องราวกับโดนแส้ฟาด