บทที่ 2 คุณผีดิบ - 35%

ภีมพลยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างด้วยใบหน้านิ่งสนิท หากแต่แววตาที่มองไปยังทิวาภัทรกับกลวิชรนั้นดูดุดันและข่มขู่อยู่ในที เบื้องหลังของเขามีชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่สี่คนที่ทั้งคู่จำได้ดีว่าคือการ์ดของที่นี่ และคนกลุ่มนั้นก็กำลังมองมาที่พวกเขาเช่นกัน

“คุณผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ ดูเหมือนเธอไม่ค่อยสบาย”

ภีมพลมองร่างไร้สติของหญิงสาวที่ถูกสองคนนี้หิ้วปีกอยู่ ก่อนจะเบนสายตาไปมองทั้งคู่ราวกับต้องการกดดันอีกฝ่าย

“ธะ...เธอเมามากครับเพราะดื่มไปหลายแก้ว ผมเลยคิดว่าพาเธอกลับบ้านดีกว่า เธอเป็นแฟนของผมเองครับ”

กลวิชรเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อเห็นภีมพลเลิกคิ้วขึ้นขณะจ้องหน้าเขา พลางเอียงคอเล็กน้อยราวกับกำลังประเมินคำพูดของเขาอยู่

“แน่ใจ?”

ภีมพลก้าวเข้าไปหาคนพูด เห็นหญิงสาวที่หลับตาพริ้มไม่ได้สติแล้วจึงก้มลงเล็กน้อย เขามองใบหน้าเรียวเล็กนั้นชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่มที่อ้างว่าเป็นแฟนของเธอ จนคนถูกมองสะดุ้งวาบ

กลวิชรลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือตอบยืนยัน

“แน่ใจสิครับ ก็ผมนั่งอยู่กับเธอตลอด ไม่ทราบว่าคุณภีมพลมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”

กลวิชรพยายามยิ้มอย่างสุภาพ และไม่แสดงพิรุธออกมา เขาเคยได้ยินกิตติศัพท์ของเจ้าพ่อคลับซุสมาพอสมควรในเรื่องความมีอิทธิพลและความเด็ดขาด หากมีใครคิดจะมาทำกร่างหรือสร้างความเสียหายให้ที่นี่

“แต่ที่ผมได้ยินมามันไม่ใช่อย่างนั้น”

ภีมพลหยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตมาคาบไว้ที่ปากแล้วจุดซิปโป้ต่อไฟที่ปลายของมัน ดูดควันเข้าปอดจนแก้มตอบก่อนจะปล่อยกลุ่มควันสีเทาพ่นใส่หน้าทิวาภัทรและกลวิชรอย่างท้าทาย เมื่อครู่ที่เขาได้ยินสองคนนี้คุยกันตอนพาผู้หญิงคนนี้ออกมา มันแทบจะเป็นหนังคนละม้วน!

ความจริงแล้วภีมพลไม่ชอบยุ่งเรื่องของลูกค้า แต่เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมครั้งนี้จึงยื่นมือเข้าไปยุ่ง การที่ใครจะถูกหิ้วออกไปจากคลับ มักมีให้เห็นบ่อยจนชินตา และหลังจากนั้นใครจะไปนอนอยู่บนเตียงของใคร หรือที่ไหนบ้าง เขาไม่อยากรับรู้ด้วย เพราะมันไม่ใช่เรื่องของตน แต่พอเป็นผู้หญิงคนนี้เขากลับปล่อยผ่านไม่ได้ ความรู้สึกลึก ๆ สั่งให้เขาต้องยื่นมือเข้าไปสอดทันที

ไม่น่าเชื่อว่าเพียงเพราะได้สบตากับเธอเมื่อตอนหัวค่ำ ความคุ้นเคยแปลกประหลาดจากนัยน์ตากลมโตคู่นั้นมันยังรบกวนจิตใจอยู่ เขาจึงต้องยอมเสียมารยาทกับลูกค้าอย่างที่ไม่ควรทำ อีกทั้งสัญญาณเตือนบางอย่างก็ร้องบอกเขาว่าหากเขาไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเธอวันนี้ เขาอาจจะต้องเสียใจในวันข้างหน้า

ทิวาภัทรหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของกลวิชรอย่างหวาดหวั่น จะว่าไปแล้วเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเขาสักนิด เขาไม่อยากเดือดร้อนด้วยการหาเหามาใส่หัว

คิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มจึงรีบปล่อยแขนของรวิชาทันที ครั้นพอเห็นเพื่อนขมวดคิ้วมองการกระทำของเขาอย่างไม่ชอบใจ ทิวาภัทรจึงยื่นหน้าไปกระซิบบอกกลวิชรเบา ๆ

“ไอ้วิชร กูขอเตือนว่ามึงปล่อยน้องอายไว้ที่นี่แหละ กูไม่อยากเดือดร้อน แล้วก็ไม่อยากโดนซ้อมปางตายที่นี่ด้วย”

กลวิชรมองหน้าเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนจังก้าจ้องหน้าเขาตาแทบไม่กะพริบ เสียดายโอกาสงาม ๆ ที่อยู่ในมือก็แสนเสียดาย ทว่าความรักตัวกลัวตายก็มีมากอยู่เช่นกัน รู้ดีว่าหากตนยังคงดึงดันจะพารวิชากลับไป แม้จะบอกคนกลุ่มนี้แล้วว่าเธอเป็นแฟนเขาก็ตาม แต่คนพวกนี้ไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ เพราะดูจากท่าทีของภีมพลแล้ว ไม่เชื่อที่เขาพูดเลยสักนิด

“ส่งเธอมาให้ผมดีกว่า ผมจะให้พนักงานผู้หญิงของที่นี่ดูแลเธอเอง”

ภีมพลพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นสายตาลังเลของกลวิชร เขารู้ว่าไอ้หนุ่มหน้าอ่อนคนนี้กำลังกลัวเขาอยู่ แต่ก็ยังเสียดายผู้หญิง และยังมีศักดิ์ศรีค้ำคออยู่บ้าง

“แต่เธอเป็นแฟน...”

“ผมจะถามเป็นครั้งสุดท้าย คุณจะปล่อยหรือไม่ปล่อยเธอมาให้ผม”

ภีมพลไม่รอให้กลวิชรพูดจบ เขาเขวี้ยงก้นบุหรี่ทิ้งลงกับพื้นอย่างหัวเสีย จนถึงขนาดนี้แล้วก็ยังดื้อดึงจะพาตัวผู้หญิงคนนี้ไปให้ได้

“ก็ได้! ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเจ้าของผับที่นี่ดูแลลูกค้าดีขนาดนี้เชียว น่ายกย่องชะมัด” กลวิชรกัดฟันพูด ในขณะที่ทิวาภัทรตาเหลือกเมื่อเห็นการ์ดร่างใหญ่สี่คนเริ่มทำท่าขยับเข้ามาเมื่อได้ยินเพื่อนพูดจาแดกดันเจ้าพ่อซุส แต่ภีมพลทำมือห้ามไว้ การ์ดทั้งสี่จึงหยุดอยู่กับที่ แต่ยังไม่วายส่งสายตาข่มขู่ไปที่คนปากดี

กลวิชรปล่อยร่างในอ้อมแขนแล้วส่งต่อให้ภีมพลอย่างเสียไม่ได้ เมื่อเห็นฝ่ายนั้นประคองหญิงสาวไว้แล้วเรียบร้อยจึงพากันเดินถอยหลังไปยังรถของตนที่จอดอยู่

ทิวาภัทรรีบกดโทรศัพท์หาพรรณรายให้ออกมาเจอกันที่ลานจอดรถทันที ส่วนกลวิชรนั้นเดินกระฟัดกระเฟียดไปขึ้นรถของตนเอง แล้วขับออกจากบริเวณนั้นไปอย่างรวดเร็วจนล้อรถบดกับพื้นซีเมนต์เสียงดังสนั่นตามอารมณ์ของคนขับ

ภีมพลก้มลงมองหญิงสาวที่ตัวอ่อนปวกเปียกในอ้อมแขนพลางส่ายหน้า เห็นชุดที่เธอสวมใส่มาเขาก็รู้ว่าไม่ควรอุ้มหรือเอาตัวพาดบ่า เพราะชุดสั้นเต่อนั้นคงถลกขึ้นสูงจนอวดชาวบ้านไปถึงไหนต่อไหนเป็นแน่ ดังนั้นเขาจึงหันไปหาการ์ดคนหนึ่งแล้วพูดว่า

“ยืมเสื้อหน่อย เดี๋ยวเอาลงมาคืน จะเอาคลุมให้คุณผู้หญิงเขาก่อน”

การ์ดคนนั้นรีบถอดให้ทันที ภีมพลรับเสื้อมาแล้วย่อตัวลงเพื่อช้อนร่างของหญิงสาวขึ้นพาดบ่า จากนั้นเอาเสื้อสูทคลุมปิดช่วงสะโพกของเธอเสีย เสร็จเรียบร้อยจึงพากันออกจากลานจอดรถ แล้วเดินไปยังฝั่งของพนักงานเพื่อเข้าไปในอาคารจากทางประตูหลัง โดยมีการ์ดทั้งสี่คนเดินตามไปติด ๆ

เมื่อเดินมาถึงบันไดที่จะขึ้นไปชั้นสอง เขาหันไปพยักหน้าให้การ์ดทั้งสี่คนเพื่อเป็นการบอกว่าให้ต่างคนต่างแยกย้ายได้ จากนั้นจึงพาร่างไร้สติของสาวสวยก้าวขึ้นสู่ชั้นสามซึ่งเป็นห้องนอนของตน

ชายหนุ่มไม่สามารถใช้ห้องทำงานบนชั้นสองให้เธอพักจนกว่าจะฟื้นได้ เพราะเขารู้ดีว่าเวลานี้พชร เพื่อนสนิทและหุ้นส่วนของเขากำลังอยู่กับช่อมาลี คู่หมั้นสาวคนสวยเป็นแน่

ภีมพลแบกรวิชามาจนถึงเตียงนอนหลังใหญ่แล้วก็ค่อย ๆ ผ่อนร่างของเธอลงอย่างนุ่มนวล หญิงสาวนอนหงายราบไปกับที่นอนในทันที ขณะที่เขาเองก็ล้มตัวลงนอนข้างเธอพลางหอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย

“อะไรวะเนี่ย แบกขึ้นมาแค่นี้เล่นเอาหอบเลย ยังไม่แก่สักหน่อย”

เขาบ่นไปหอบไป พลางเอี้ยวหน้าไปมองคนที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ด้านข้าง ชายหนุ่มชันตัวขึ้นเอาแขนเท้าไว้กับเตียงแล้วมองใบหน้าเนียนใสนั้นเต็มตาอีกครั้ง

ใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่รองรับปาก คอ คิ้ว คางจิ้มลิ้มนั้นไว้ได้อย่างน่ารักลงตัว ริมฝีปากอิ่มสีชมพูสดเผยอออกเล็กน้อยจนเห็นไรฟันสีขาวจนน่าเอาลิ้นไปกวาดชิม พวงแก้มสีชมพูอ่อนก็น่าฝังจมูกลงไปดอมดมใกล้ ๆ จากนั้นก็กวาดตามองผิวกายขาวเนียนละเอียดที่โผล่พ้นเดรสรัดรูปนั้นด้วยสายตาชื่นชม

ผิวเธอสวย...น่าจะเป็นลูกผู้ดีมีเงิน

สายตาซุกซนมองเลยไปจนถึงเรียวขาขาวผ่อง น่องของเธอพาดอยู่ขอบเตียง อีกทั้งยังนอนหงายจึงทำให้เดรสยิ่งรั้งขึ้นสูงจนเห็นชั้นในสีเนื้อ มองผิวเผินเหมือนเธอไม่ได้ใส่อะไรไว้ข้างใน!

 ภีมพลกลืนน้ำลายหนืด ๆ ลงคอเมื่อรู้สึกว่าร่างกายเริ่มมีปฏิกิริยาสะบัดร้อนสะบัดหนาวกับความเย้ายวนตรงหน้า ทั้งที่ห้ามใจตัวเองแล้วอย่างยิ่งยวดแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอามือไปลูบไล้ผิวเนื้อบริเวณเรียวขาราวกับต้องมนตร์ เขาใช้หลังนิ้วเกลี่ยแก้มนุ่ม ทั้งยังถือวิสาสะก้มลงไปฝังจมูกเสียเต็มรักแล้วครางออกมาด้วยความพึงพอใจระคนเสียดาย

“รอให้ตื่นก่อนเถอะแม่คุณเอ๊ย ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่มานอนเตียงนี้แล้วจะไม่เสร็จเจ้าพ่อซุส” ภีมพลคาดโทษคนหลับสนิทอย่างหมายมาด เขาเป็นลูกผู้ชายพอ ไม่มีทางปลุกปล้ำผู้หญิงที่ไม่มีสติอย่างนี้แน่

ชายหนุ่มตัดใจลุกจากเตียงแล้วคลี่ผ้าห่มคลุมร่างให้หญิงสาว ก่อนเดินออกจากห้อง เขาจัดการกดล็อกประตูให้ด้วยเพื่อป้องกันไว้หากมีคนอื่นขึ้นมาบนห้องนี้โดยไม่ได้ขออนุญาตจากเขาก่อน