บทที่ 6 คู่หมั้นของฉันคือคุณผีดิบ - 100%

“พ่อกับแม่ต้องไปทำงานนะลูก เอาไว้ถ้าทุกอย่างลงตัวเมื่อไรพ่อจะพาหนูไปด้วย เพราะอีกหน่อยหนูต้องมาช่วยพ่อกับแม่ดูแลบริษัทของเรา ยังมีอีกหลายอย่างเลยละที่น้องอายต้องเรียนรู้” อาทิตย์พาบุตรสาวมานั่งที่โซฟา ก่อนจะเริ่มพูดถึงเรื่องที่ได้คุยกับภีมพลเมื่อคืน

“อาภีมมาบอกกับพ่อแล้วนะว่าวันที่เจ็ดเดือนหน้าคือวันหมั้น พ่อกับแม่จะกลับมาก่อนวันงานสองวันนะลูก” บิดาพูดจบ รวิชาก็ทำตาโตทันที

“วันที่เจ็ดเดือนหน้า งั้นก็อีกแค่...สองอาทิตย์เองสิคะ! ทำไมเร็วจัง”

รวิชาทำหน้าง้ำ เหลือเวลาอีกแค่สิบกว่าวัน หลังจากนั้นเธอก็ต้องกลายเป็นคนที่มีห่วงผูกคอเสียแล้ว

“เขาเอาฤกษ์สะดวกน่ะ เพราะวันที่สิบเดือนหน้า คุณพ่อคุณแม่ของอาภีมจะต้องไปเมืองนอก เลยอยากให้ทุกอย่างเรียบร้อยก่อนไป” อาทิตย์ตอบบุตรสาว ก่อนจะกำชับเรื่องการดูแลตัวเองอีกครั้ง

“ช่วงที่พ่อกับแม่ไม่อยู่น้องอายต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก เพื่อนคนไหนที่เคยชวนไปเที่ยวกลางคืน ถ้าเขาโทร. มาชวนอีกก็ไม่ต้องไปกับเขา หลังจากที่พ่อไปแล้วอาภีมอาจจะมาดูแลบ้างเป็นครั้งคราว เดี๋ยวพ่อจะส่งไลน์เบอร์ของอาภีมไปให้ เผื่อเรามีปัญหาอะไรจะได้โทร. หาอาเขา”

คนเป็นพ่อพูดพลางหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วไล่หารายชื่อของภีมพล เมื่อได้เบอร์แล้วจึงจัดการส่งเข้าเครื่องของรวิชา ในขณะที่คนได้รับข้อความแอบเบ้หน้า

สองวันที่ผ่านมา คุณผีดิบหายเงียบไปเลย เธอแอบไปยืนมองที่โรงรถของเขาหลายครั้งก็ยังเห็นรถจอดอยู่ที่เดิม และไม่มีการขับออกไปไหน ไม่รู้ว่าเขาอยู่บ้านตลอดเวลาหรืออยู่ข้างนอกไม่ได้กลับบ้าน

เธอไม่ได้อยากสนใจเขา แต่เวลาไปยืนที่ระเบียงทีไร ก็อดมองไปที่รถของเขาไม่ได้ทุกที

รวิชาเห็นมารดาเดินลงมาพร้อมกับแม่บ้านโดยหิ้วกระเป๋าเดินทางสองใบตามมาด้วย หญิงสาวจึงลุกขึ้นยืนเพื่อรอไปส่งบิดามารดาอย่างรู้งาน

ทั้งหมดเดินไปที่รถโดยมีแม่นมเดินตามหลัง ก่อนขึ้นรถรวิวรรณหันไปหาหญิงชราแล้วเอ่ยปากฝากฝังเหมือนที่เคยบอกทุกครั้งก่อนจะเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดหลายวัน

“ฝากยายหนูด้วยนะคะนม” รวิวรรณกางแขนขึ้นโอบร่างของแม่นม ก่อนจะย้ายไปโอบกอดลูกสาวที่ยืนอยู่ข้างกัน

“เดินทางปลอดภัยนะคะคุณหนู เอ้อ...คุณผู้หญิง”

นมพิมยังติดเรียกแบบเดิมอยู่บ้าง เพราะเคยเรียกรวิวรรณว่าคุณหนูมาตั้งยี่สิบกว่าปี ครั้นพอรวิวรรณมีบุตรสาว จึงต้องเปลี่ยนคำเรียกขานใหม่เพื่อไม่ให้เป็นการสับสน

“เป็นเด็กดีนะลูกนะ ถ้าเสร็จงานเมื่อไรพ่อกับแม่จะรีบกลับมาหาหนูทันที”

รวิวรรณหอมหน้าผากของบุตรสาว ก่อนจะขึ้นรถที่คนขับรถเปิดประตูไว้ให้ เมื่อเห็นท่านทั้งสองขึ้นรถไปแล้วเรียบร้อย รวิชาจึงเดินถอยหลังมายืนที่มุกหน้าบ้านเพื่อเปิดทางให้รถแล่นผ่าน หญิงสาวยืนโบกมือไหว ๆ ตามหลังรถจนกระทั่งพ้นรั้วออกไปแล้ว เธอจึงเดินเข้าบ้านด้วยจิตใจห่อเหี่ยว

“คุณหนูอายจะไปไหนหรือเปล่าคะวันนี้” นมพิมถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในบ้านเรียบร้อยแล้ว รวิชาส่ายหน้าช้า ๆ ตามด้วยถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกันค่ะนม พอเรียนจบแล้วไม่ได้เรียนพิเศษช่วงปิดเทอมเหมือนเมื่อก่อน มันก็เหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่าง ตอนนี้น้องอายไม่มีอะไรทำเลยค่ะ เบื่อจังเลย”

“ถ้าอย่างนั้นนมจะให้แม่มาลัยไปซื้อของที่ตลาด แล้วเรามาลองทำบัวลอยไข่หวานกันดีไหมคะคุณหนู”

หญิงชราจำได้ว่ารวิชาเคยติดใจรสชาติของบัวลอยไข่หวานที่ตนทำ และเคยรบเร้าให้สอนทำด้วย เพราะจะทำไปให้เพื่อนที่โรงเรียนรับประทาน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ลงมือสอนกันจริงจังสักที คราวนี้เห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะจึงลองชวน เพราะเห็นใจสาวน้อยที่เงียบเหงาจับเจ่าอยู่กับบ้านเพียงลำพัง

“เอาสิคะนม งั้นถ้าพี่มาลัยไปซื้อเสร็จแล้วไปเรียกน้องอายที่ศาลาหลังบ้านนะคะ น้องอายจะอ่านการ์ตูนรอที่นั่น”

สาวน้อยยิ้มกว้างแล้วเดินไปหยิบหนังสือการ์ตูนที่วางไว้บนโต๊ะห้องรับแขก จากนั้นก็เดินเข้าครัว เปิดตู้เย็นหยิบน้ำอัดลมยี่ห้อโปรดแล้วออกไปที่สวนหลังบ้านโดยผ่านทางประตูห้องครัวไป

เมื่อเดินมาถึงศาลาไม้สักหลังเล็ก รวิชาอดไม่ได้ที่จะชะเง้อคอมองผ่านรั้วบ้านเข้าไปยังอาณาเขตคฤหาสน์ของภีมพล บ้านของเขาหลังใหญ่กว่าบ้านของเธอมาก แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันดูเงียบเหงาราวกับไม่มีคนอยู่ นานครั้งเธอจะเห็นแม่บ้าน คนทำความสะอาด คนสวนเดินไปเดินมาให้เห็น บางคราวก็เห็นผู้ชายท่าทางน่ากลัวหลายคนเดินเข้านอกออกใน ทั้งยังทำความเคารพเจ้าของบ้านราวกับเขาเป็นหัวหน้าจ่าฝูง นั่นจึงเป็นที่มาของฉายาคุณมาเฟียผีดิบที่เธอแอบตั้งให้เขา

หนังสือการ์ตูนที่รวิชาหยิบมาอ่าน ท้ายที่สุดแล้วกลับไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร หญิงสาวเปิดมันค้างอยู่อย่างนั้น แต่สายตากลับมองเหม่อไปเบื้องหน้าแบบไร้ทิศทางและจุดหมาย

เธอยอมรับว่ากังวลไม่น้อยเกี่ยวกับการหมั้น ความหวาดหวั่นไม่แน่ใจหลายต่อหลายอย่างเริ่มประเดประดังเข้ามากระแทกใจอยู่เรื่อย

รวิชาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงยอมหมั้นกับเด็กสาวอย่างตน ทั้งที่คืนนั้นเธอเห็นเขามีผู้หญิงมากหน้าหลายตามาติดพันอยู่ อดสงสัยไม่ได้ว่าผู้ชายที่มีทุกอย่างพร้อมสรรพอย่างเขาและอายุขนาดนี้ทำไมถึงยังไม่มีคนรักเป็นตัวเป็นตน

และคนที่จะให้คำตอบได้น่าจะมีแต่พรรณรายเพียงคนเดียว เพราะถ้าหากเธอไปถามเขาตรง ๆ ละก็ ชายหนุ่มอาจไม่ยอมพูดความจริง ดีไม่ดีอาจจะหาว่าเธอละลาบละล้วงเรื่องของเขาก็เป็นได้

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแชตไลน์ จากนั้นก็พิมพ์ข้อความถามพรรณรายทันที

“‘พิงค์ แกรู้จักคุณภีมพลที่เป็นเจ้าของคลับซุสไหม”

“ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว แต่ก็รู้ว่าเขาคือคนไหน ทำไมหรือ”

“เขาเป็นคนดีหรือเปล่า ฉันหมายถึงโดยรวมน่ะ”

“ไม่รู้สิ ไม่เคยคุยด้วยสักที รู้แต่ว่าเจ้าชู้มาก เพราะเท่าที่เคยเห็นเวลาฉันไปเที่ยวนะมีแต่ผู้หญิงนั่งคลอเคลียตลอดเลย แกถามทำไมหรือยายอาย แล้วแกรู้จักเขาหรือ”

“รู้จัก เพราะอีกสองอาทิตย์ข้างหน้าฉันต้องหมั้นกับเขา”

คราวนี้ไม่มีข้อความตอบกลับจากพรรณราย แต่กลับกลายเป็นเสียงเรียกเข้าจากคนที่เพิ่งแชตคุย ทันทีที่รับสายเสียงโหวกเหวกก็ดังขึ้นจนเธอต้องเอาโทรศัพท์ห่างจากหูเล็กน้อย

“แกหมายความว่ายังไงยายอาย เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ปลายสายคาดคั้นเสียงดังทั้งที่รวิชาไม่ได้เอาโทรศัพท์แนบหูก็ยังได้ยิน

“ก็อย่างที่บอกไปนั่นแหละ ฉันต้องหมั้นกับเขาวันที่เจ็ดเดือนหน้า” น้ำเสียงเนือย ๆ ของคนพูดไม่ได้ทำให้พรรณรายผิดสังเกตแต่อย่างใดเพราะเจ้าหล่อนมัวแต่ตื่นเต้นแทนเพื่อนสาว

“แล้วแกไปหมั้นกับเขาได้ยังไง รู้จักกันมาก่อนหรือ เล่ามาสักทีสิยายอาย”

“แกจำคุณผีดิบข้างบ้านฉันได้ไหม”

รวิชาเคยเล่าเรื่องของเขาให้เพื่อนในกลุ่มฟังแทบทุกคน เรื่องราวที่เล่าส่วนใหญ่ก็มักเอ่ยถึงความน่ากลัวของบ้านเขาที่เหมือนปราสาทแดร็กคูลากับลูกสมุนนับสิบที่เคยแอบเห็น ทั้งยังทำตัวลึกลับไม่สุงสิงกับใคร

แน่นอนว่าเธอแอบแต่งเสริมเติมเรื่องลงไปบ้างเพื่อให้เรื่องเล่าดูสนุกสนานมากยิ่งขึ้น

“จำได้ ที่บ้านหลังใหญ่ ๆ นั่นน่ะหรือ ว้าย! อย่าบอกนะว่าคุณผีดิบของแกก็คือคุณภีมพล! กรี๊ด! แกโชคดีจังเลยยายอาย ฉันอิจฉาแกมาก”

พรรณรายส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดมาตามสาย เพราะเคยไปเที่ยวที่คลับซุสบ่อย จึงรู้ดีว่าว่าที่คู่หมั้นของรวิชานั้นเนื้อหอมมากแค่ไหน มีแต่หญิงสาวจ้องจะสานสัมพันธ์กับเขา และดูเหมือนเขาแทบจะไม่ปฏิเสธไมตรีที่สาว ๆ เหล่านั้นมอบให้ด้วย แต่กลับไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ครอบครองเขาได้เลยสักคน

“โชคดีตรงไหน ก็แกเพิ่งบอกฉันแหมบ ๆ ว่าเขาเจ้าชู้”

รวิชาทำปากยื่น รู้สึกฉุนเฉียวไม่สบอารมณ์อย่างบอกไม่ถูกตั้งแต่ได้ยินพรรณรายบอกว่าภีมพลเจ้าชู้ และมีแต่ผู้หญิงเข้าหา

“ก็โชคดีที่ได้ผู้ชายครบเครื่องอย่างคุณภีมพลเป็นคู่หมั้นน่ะสิแก หล่อ รวย แบดบอยหน่อย ๆ กรี๊ด! ฉันอยากไปสิงร่างแกตอนนี้จังเลย ว่าแต่แกแอบไปคบกับเขาตอนไหนทำไมฉันไม่รู้ เพื่อนในกลุ่มเรามีใครรู้หรือเปล่า จะว่าไปเขาก็อายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะ ไม่ยักรู้นะเนี่ยว่าเขาก็ชอบเด็กสาว ๆ อย่างพวกเราด้วยเหมือนกัน ฉันเห็นผู้หญิงของเขาแต่ละคนมีแต่เนื้อนมไข่ทั้งนั้น รู้งี้ฉันแอบกระแซะเขาบ้างก็ดี ฮ่า ๆ”

พรรณรายพูดอย่างคะนองปาก แต่คนฟังก็ไม่ถือสาเพราะรู้นิสัยของเพื่อนดี รวิชาตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง จนกระทั่งถึงสาเหตุที่ต้องหมั้นหมาย

“เรื่องทั้งหมดก็เป็นอย่างที่ฉันเล่าให้ฟังเนี่ยแหละ”

รวิชาลุกขึ้นเดินทอดน่องบริเวณนั้นพร้อมกับถือโทรศัพท์แนบหูไปด้วย เมื่อเดินไปถึงประตูรั้วที่เปิดเชื่อมถึงกันได้ระหว่างบ้านของเธอกับโรงรถของเขาก็อดมองเข้าไปในนั้นไม่ได้ทุกที

“อาย ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าพี่วิชรจะเป็นคนแบบนี้ ฉันสาบานได้เลยนะว่าคืนนั้นฉันไม่รู้เรื่องจริง ๆ ฉันถามพี่ทิวว่าพี่วิชรไปส่งแกกลับถึงบ้านหรือยัง เขาก็บอกฉันว่าส่งเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เลยไม่ได้ถามอะไรอีก”

“ช่างเถอะ ยังไงฉันก็รอดมาแล้ว แต่กระเป๋าของฉันน่ะสิยังอยู่กับพี่วิชรแน่เลย แกช่วยทวงให้ฉันหน่อยได้รึเปล่า ฉันไม่อยากไปทำบัตรประชาชนใหม่น่ะ”

รวิชาไม่ต้องการคุยกับคนที่คิดร้ายกับตนจึงวานให้เพื่อนช่วยจัดการแทน

“ได้สิ เดี๋ยวฉันจะทวงให้เพราะคืนนี้ฉันก็เจอพี่ทิวอีกคงได้เจอกับพี่วิชรด้วยเหมือนกัน”

พรรณรายรับปาก แต่ไม่คิดชวนเพื่อนไปเที่ยวกลางคืนอีกแล้วหลังจากที่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นคืนนั้น

ทั้งสองคนคุยกันต่ออีกไม่กี่นาทีก็วางสาย รวิชาจึงเดินกลับไปที่ศาลาตามเดิม