บทที่ 7 หมายหมั้นปั้น(ให้)รัก - 25%

“คุณหนูอาย คุณนมให้มาตามค่ะ”

เสียงจากแม่บ้านทำให้รวิชาเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์แล้วส่งยิ้มให้มาลัย หญิงสาวลุกขึ้นยืน หยิบกระป๋องน้ำอัดลมกับหนังสือการ์ตูนที่นำติดมือมาทั้งที่ยังไม่ได้เปิดอ่านกลับเข้าไปในบ้านด้วย

รวิชาหัดทำบัวลอยไข่หวานกับนมพิมใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงเศษ แม้จะใช้เวลานาน แต่เป็นสิ่งแปลกใหม่ที่หญิงสาวไม่เคยทำจึงไม่นึกเบื่อแต่อย่างใด ตรงกันข้าม เธอกลับอึ้งไม่น้อยกับกรรมวิธีการผลิตในแต่ละขั้นตอน ไม่ว่าจะเป็นการผสมแป้งนวดแป้ง ซึ่งนมพิมบอกว่าแต่ละคนจะมีสูตรการผสมที่ไม่เหมือนกัน รวมไปถึงการปรุงน้ำให้หอมอร่อย ไม่หวาน และไม่เค็มกะทิจนเกินไป กว่าจะได้บัวลอยไข่หวานมาสักถ้วยช่างดูยากเย็นเหลือเกินในความรู้สึกของสาวน้อยที่เคยแต่รับประทานเพียงอย่างเดียว

“กว่าจะได้แต่ละถ้วย ยากเหมือนกันนะคะนม” รวิชาเปรยขึ้นระหว่างที่ปั้นแป้งบัวลอยเป็นก้อนกลมเล็ก ๆ หย่อนใส่ในหม้อที่น้ำกำลังเดือด

“ไม่ยากหรอกค่ะ ถ้าทำบ่อย ๆ แป๊บเดียวก็เสร็จ”

“แล้วที่เขาทำเป็นสี ๆ ที่มีทั้งชมพู เขียว ม่วง ฟ้า นั่นเขาใส่สีผสมอาหารใช่ไหมคะ”

เธอจำได้ว่าเคยกินบัวลอยที่ร้านในโรงเรียน ร้านนั้นมีลูกบัวลอยหลายสี แต่น้ำบัวลอยไม่หอมอร่อยเหมือนที่แม่นมทำให้กินที่บ้าน

“ถ้าร้านอาหารทั่วไปเขาเน้นเร็ว และง่ายก็ใส่สีผสมอาหารค่ะ แต่ถ้านมทำ นมจะใช้ของที่มาจากธรรมชาติแทน เช่นสีเหลืองเราก็ใช้แป้งผสมกับฟักทอง สีเขียวก็ผสมกับใบเตย สีม่วงหรือสีฟ้าก็ผสมกับดอกอัญชัน หรือถ้าอยากได้สีแดงสีชมพู เราก็ใช้กระเจี๊ยบ หรือจะใช้แก้วมังกรเนื้อแดงก็ได้ค่ะ”

แม่นมอธิบายให้ฟังอย่างใจเย็น เห็นท่าทางตั้งอกตั้งใจฟังอย่างเต็มที่แล้วก็อดปลื้มใจไม่ได้ ที่คุณหนูน้อยสนใจเรื่องพวกนี้ด้วยเหมือนกัน

“โห เจ๋งเนอะ เอาไว้คราวหน้าเรามาลองทำกันดีไหมคะนม น้องอายอยากลองผสมสี ท่าทางน่าสนุก”

รวิชาฉีกยิ้มกว้าง เริ่มอยากรู้ว่าตอนย้อมสีแป้งพวกนี้สีสันจะออกมาประมาณไหนบ้าง เคยดูแต่ยูทูบที่ชาวต่างชาติสาธิตวิธีการย้อมไข่ให้เป็นสีต่าง ๆ ในช่วงเทศกาลอีสเตอร์แล้วก็อดทึ่งไม่ได้ คราวนี้เธอจะได้ย้อมสีอาหารดูบ้างแล้ว

“หอมจัง...ทำอะไรกินกันครับเนี่ย”

เสียงทุ้มที่ดังอยู่เบื้องหลัง ส่งผลให้คนที่กำลังปั้นแป้งหย่อนใส่หม้อต้องชะงักลง รวิชาหันมองผู้มาใหม่ เห็นเขากำลังหย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้อีกฝั่งของโต๊ะอย่างถือวิสาสะราวกับเป็นบ้านของตนเอง แล้วก็รู้สึกหัวใจสั่นไหวแปลก ๆ เธอวางหน้าไม่ถูกว่าควรจะยิ้มแบบไหนระหว่างที่ยกมือไหว้เขา

“บัวลอยไข่หวานค่ะคุณภีม เดี๋ยวกินด้วยกันนะคะ วันนี้คุณหนูอายลงมือทำเองเลยนะเนี่ย”

นมพิมเงยหน้าขึ้นตอบ ตนเพิ่งรู้มาจากรวิวรรณว่ารวิชาต้องหมั้นหมายกับชายหนุ่มคนนี้ ซึ่งตนก็เห็นดีเห็นงามด้วย เพราะเท่าที่มองดู และรู้จักกันมานาน ภีมพลเป็นคนหนุ่มไฟแรงที่ทำงานเก่งมีความรับผิดชอบ และไม่เคยเห็นมีผู้หญิงที่ไหนแวะเวียนมาที่บ้านเลยแม้แต่คนเดียว ซึ่งเรื่องนี้ตนยืนยันได้เพราะสนิทสนมกับแม่บ้านในคฤหาสน์หัสวันต์ของภีมพลเป็นอย่างดี

ถึงแม้อายุของภีมพลกับรวิชาจะห่างกันพอสมควร แต่เรื่องอายุไม่ใช่ปัญหาเพราะสมัยก่อนนั้นผู้ชายอายุเยอะกว่าผู้หญิงเป็นสิบ ๆ ปีถือเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ที่สำคัญตนเชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นที่พึ่งพิงให้กับรวิชาได้

“ถึงว่าสิ นอกจากหอมแล้วยังหน้าตาน่ากินมากเลยนะครับเนี่ย”

ภีมพลพูดพลางมองหน้าที่แดงระเรื่อของสาวน้อยไปด้วย เห็นเจ้าตัวเม้มปากกลั้นยิ้มแล้วหันกลับไปมองหน้าเตาต่อโดยไม่พูดอะไรก็คลี่ยิ้มกว้าง เขาลุกขึ้นแล้วสาวเท้าไปยืนใกล้หญิงสาว ชะโงกหน้าดูในหม้อที่กำลังเดือดปุด ๆ

“มีอะไรให้อาช่วยไหม แล้วที่มันลอยอยู่นี่เรากินได้หรือยัง”

ชายหนุ่มยืนซ้อนหลังรวิชา ตอนที่เขาชะโงกหน้าผ่านไหล่ของเธอนั้นทำให้ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารดลงที่ขมับของหญิงสาวพอดี

รวิชาตัวแข็งทื่อ กลั้นลมหายใจโดยอัตโนมัติเพราะความตื่นเต้น ผิวแก้มของเธอร้อนซู่จนลามเลียไปทั่วทั้งผิวหน้า เขาเข้ามาใกล้มากเสียจนเธอได้กลิ่นน้ำหอมสำหรับผู้ชายที่ลอยออกมาจากกายของเขา

“น่าจะกินได้แล้วมั้งคะ นมบอกว่าถ้ามันลอยขึ้นมาแล้วก็แปลว่ากินได้เลย”

รวิชาตอบโดยไม่หันไปมองหน้าเขา จากนั้นก็เอี้ยวตัวหยิบทัพพีแล้วจุ่มมันลงไปในหม้อ คนสองสามทีก็ตักเม็ดบัวลอยขึ้นมาสองเม็ด เธอเป่ามันจนแน่ใจว่าหายร้อนแล้วจึงทดลองชิมจากทัพพีโดยตรง

“อื้ม กินได้แล้วค่ะอาภีม เดี๋ยวน้องอายตักใส่ชามให้เลยนะคะ”

รวิชาฮัมเพลงเบา ๆ ระหว่างเดินไปหยิบถ้วย แต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินเขาพูด

“รู้รึเปล่าว่าเขาไม่ให้ร้องเพลงในครัว โบราณเขาถือ”

ชายหนุ่มยิ้มกริ่มเมื่อเห็นสีหน้างงงวยของสาวน้อย จึงขยายความเพิ่มพลางมองใบหน้าเนียนใสด้วยแววตาเป็นประกายวาววาม

“เขาว่ากันว่าคนที่ชอบร้องเพลงในครัวน่ะ จะได้สามีแก่กว่าหลายปี”

ภีมพลยื่นหน้ากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของหญิงสาว ที่เขากล้าทำแบบนี้ก็เพราะนมพิมเดินหายออกจากห้องครัวไปสักพักแล้ว เวลานี้เขากับเธอจึงอยู่ด้วยกันเพียงลำพังในครัว

“มะ...ไม่จริงมั้งคะ คนโบราณคงพูดไปอย่างนั้นเองแหละ จริงสิ! อาภีมเอาไข่ด้วยไหมคะ”

รวิชารู้ตัวเลยว่าตอนนี้ใบหน้าของตนคงแดงก่ำไปถึงไหนต่อไหน เพราะรู้สึกว่าร้อนวูบวาบไปหมด ต้องรีบเฉไฉชวนเขาคุยเรื่องอื่นเสีย แต่ดูเหมือนเขาคงสนุกกับการแกล้งเธอกระมัง ถึงได้วกกลับเข้าเรื่องเดิมจนได้

“อาพูดจริง ไม่เชื่อลองถามนมพิมดูสิ”

ชายหนุ่มระบายยิ้มเต็มวงหน้าพาให้คนมองใจสั่นหวิวไหว รวิชาพยายามบังคับตนเองไม่ให้เผลอยิ้มออกไป และตีหน้างอง้ำส่งให้เขาแทน

“อาภีมน่ะ จะกินไหมคะบัวลอยเนี่ย”

“กินสิครับ แหม...ฝีมือน้องอายทำทั้งที ถ้าไม่ได้ลองกินก็เสียดายแย่สิ อาขอไข่แดงไม่ต้องสุกมากนะ”

ภีมพลหัวเราะขลุกขลักระหว่างกลับไปนั่งที่เดิม ตาคมเฝ้าจับจ้องมองคนที่เคลื่อนไหวไปมาอยู่หน้าเตาด้วยแววตาอ่อนแสง สองวันที่ผ่านมาเขาขึ้นเหนือไปหาบิดามารดาเพื่อบอกข่าวเรื่องการหมั้นหมาย ช่วงนี้ในหัวของเขามีแต่เรื่องของสาวน้อยคนนี้อยู่เต็มไปหมด ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ที่ไหน หน้าใส ๆ กับนัยน์ตากลมโตเป็นประกายของเธอก็คอยตามไปรบกวนเขาอยู่ทุกที่ จากตอนแรกที่ว่าจะให้บิดามารดาหาฤกษ์ดี ๆ ให้ สุดท้ายเขาเลยต้องอาศัยฤกษ์สะดวกตามความใจร้อนของตนเองในที่สุด

รวิชาตักบัวลอยใส่ถ้วยให้เขา ก่อนจะหันมาจัดการในส่วนของตนเองบ้าง เธอเลือกนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา ก้มหน้าก้มตารับประทานจนแทบไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มเลยสักนิด แต่อาศัยสังเกตจากหางตาแทน จึงได้รู้ว่าเขาเฝ้ามองเธออยู่ตลอดเวลาจนรู้สึกขัดเขิน และเริ่มไม่รู้รสชาติของขนมหวานตรงหน้าแล้ว

หญิงสาวลุกไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเปล่าเทใส่แก้วใบหนึ่ง แล้วหันไปถามเขาบ้าง

“อาภีมเอาน้ำอะไรคะ เอาเป๊บซี่ไหม”

ภีมพลชี้แก้วที่รวิชาถือไว้แล้วพูดว่า “เอาน้ำเปล่าเหมือนเรานั่นแหละ”

รวิชาวางแก้วน้ำให้เขาแล้วนั่งที่เดิม กำลังจะตักคำต่อไปเข้าปากก็ต้องชะงักเพราะคำถามของภีมพล

“เย็นนี้ว่างไหม เรามีนัดไปไหนหรือเปล่า” ชายหนุ่มยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ในขณะที่รวิชาส่ายหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะถามกลับ

“ทำไมหรือคะ”

“จะชวนไปเลือกแหวนหมั้นกับชุดที่จะใส่ในวันหมั้นน่ะ อาบอกพ่อกับแม่ของเราแล้วว่าวันนี้จะพาไป”