บทที่ 2 บนรถก็จะเอา (2)

            “ครับ...จะดูแลอย่างดีเลย” มุมปากของกองทัพยกขึ้นอย่างมีเลศนัย ขณะที่คนตัวเล็กนั่งตัวสั่นและจำใจต้องเดินไปกับกองทัพโดยที่ชายหนุ่มเดินนำหน้าไปก่อน

            เมื่อลงมาที่โรงจอดรถร่างใหญ่ก็เดินไปเปิดประตูให้กับไลลาทันที พร้อมกับมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นราวกับกำลังกลัวเขาอย่างนั้น

            “กลัวพี่มากหรือไง”

            “เปล่า...”

            “ถ้าเปล่าก็ขึ้นรถซะ...ขึ้นไป” ในน้ำเสียงมันเต็มไปด้วยคำสั่งจนไลลาอดผวาไม่ได้ เธอพยายามแล้วที่จะไม่กลัวกองทัพ แต่เมื่ออยู่กันสองคนแบบนี้เธอเหมือนเหยื่อที่รอโดนราชสีห์อย่างเขาตะครุบ

            “ค่ะ”

            ร่างเล็กเดินเข้ามานั่งในรถหรูจากนั้นกองทัพก็เดินอ้อมมายังฝั่งคนขับและก็เข้ามาประจำที่นั่งของตัวเอง

            “ไม่คาดเข็มขัดหรือไง”

            “เอ่อ...” ความเย็นของแอร์รถทำให้ร่างกายของไลลาเย็นฉับพลันจนเงอะงะไปหมด กองทัพที่มองอยู่ก็เอื้อมมือมาดึงที่คาดเข็มขัดให้หญิงสาวทันที

            “จะอ่อยกันใช่ปะ” กองทัพจัดการคาดเข็มขัดให้คนตัวเล็กแต่ใบหน้าของเขายังไม่ยอมห่างจากไลลาเลย

            “อะไร” ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาจะสื่อ

            “ทำเป็นไม่คาดเข็มขัดเพราะอยากให้พี่คาดให้ นี่คิดจะอ่อยพี่ด้วยใช่ปะ”

            “หลงตัวเอง ฉันมีเหตุผลอะไรที่ต้องอ่อยพี่ด้วย” ใบหน้าหวานเสมองไปทางอื่นเพราะไม่อยากจ้องใบหน้าหล่อเหลาของกองทัพในตอนนี้

            “ก็เธอคิดถึงพี่...พี่รู้ คิดถึงตรงนี้ของพี่ด้วย” กองทัพถือวิสาสะจับข้อมือเล็กบางของไลลา จากนั้นก็นำมือเล็กไปวางแหมะที่เป้ากางเกงของเขาอย่างรวดเร็ว

            “ว้าย...พี่ทำอะไร” ไลลาหันมามองการกระทำของชายหนุ่มด้วยอาการหน้าแดง และไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

            “ให้เธอเช็กของไง พี่เช็กของเธอไปแล้ว” กองทัพยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นแก้มสวยแดงก่ำเพราะการกระทำของเขาเมื่อครู่

            “ฉันไม่อยากเช็กอะไรทั้งนั้น”

            “อืม...ไม่เช็กวันนี้ไม่เป็นไร เดี๋ยววันหลังจะพาไปเช็ก...ดีปะ”

            “ออกไปนะคนเลว อย่าเอาหน้ามาใกล้ฉัน” มือน้อยดันแผงอกกว้างให้ออกห่าง ถ้าอยู่ข้างนอกเธอคงเดินหนีเขาแต่นี่ภายในรถที่แสนคับแคบจึงทำให้เธอทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ

            “หึ...เลวแล้วยังไง เลวก็ผัวเธอแล้วกัน”

            “หยุดพูดคำนี้ได้แล้ว ไลลาจะอ้วก” ไลลาทำหน้าเหมือนสะอิดสะเอียนทุกครั้งที่ชายหนุ่มย้ำเรื่องนี้กับเธอ ทั้งๆ ที่เธอพยายามลืมความเลวร้ายในวันนั้นไปแล้ว

            “งั้นก็จำใส่กะโหลกของตัวเองเอาไว้ว่าพี่เป็นผัวเธอ ถ้าพี่ยังไม่หายสะใจเธอก็ไม่มีสิทธิ์เอาร่างกายร่านๆ ไปให้คนอื่นเอา!!!” กองทัพมองมาอย่างวาวโรจน์และไม่ชอบใจที่คนตัวเล็กทำเหมือนรังเกียจเขาตลอดเวลา

            “แล้วเมื่อไหร่จะหายสะใจล่ะ แค่นี้มันยังไม่พอหรือไง”

            “ยัง...คิดว่า...ได้เอาเธออีกสักทีสองทีน่าจะหายพอดี”

            “ไอ้พี่ทัพ!!” ดวงตากลมโตตวัดมองชายข้างกายอย่างโกรธเคืองที่ชอบทำแบบนี้ลับหลังคนอื่น ส่วนฉากหน้าก็ทำเป็นไม่สนใจ

            “อย่ามาขึ้นไอ้กับผัวตัวเองไลลา เพราะถ้าเธอเรียกพี่ว่าไอ้อีกคำเดียวพี่จะเย...เธอบนรถเนี่ยแหละ!!”

            “ทีพี่ยังชอบหยาบคายกับฉัน แล้วทำไมฉันจะทำไม่ได้!”

            “เพราะพี่เป็นผัวเธอและจะเป็นคนที่ทำให้เธอทรมานด้วยเช่นกัน” กองทัพว่าดังนั้นก็กระชากเกียร์แล้วเคลื่อนรถออกมาจากบ้านหลังงาม

            “หยุดวุ่นวายกันได้ปะพี่ทัพ เลิกแล้วต่อกันเถอะ ฉันอุตส่าห์พยายามลืมเรื่องระยำที่พี่ทำกับฉันวันนั้นแล้วนะ” ไลลาตะโกนบอกคนที่กำลังขับรถด้วยความเร็วสูงจนเธอกลัวขึ้นมา

            “อ๋อเหรอ...แล้วจะลืมเพื่ออะไร” ใบหน้าคมคายหันมามองน้องสาวต่างสายเลือดของตัวเองแถมยังพ่วงท้ายเมียกลายๆ อีกด้วย

            “จะให้จำเรื่องต่ำช้าที่ทำกับฉันวันนั้นทำไม เลิกแล้วต่อกันเถอะว่ะ ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ” ที่กลับมาเมืองไทยในครั้งนี้เพราะเธออยากมาเยี่ยมและดูแลคุณพ่อ ซึ่งไม่ได้ต้องการจะมาปะทะคารมกับกองทัพเลยแม้แต่น้อย

            “ต่ำช้าอย่างนั้นเหรอ วันนั้นเธอก็ชอบมันไม่ใช่เหรอไง พอพี่แตกในใส่เธอก็ยิ่งชอบ!”

            “ไอ้พี่ทัพ!” ไลลาหันหน้ามองคนตัวโตด้วยแววตาโกรธจัดที่ชายหนุ่มกำลังพูดดูถูก

            “บอกแล้วใช่ปะว่าอย่ามาเรียกพี่ว่าไอ้ พี่เตือนเธอแล้วนะ!” ว่าจบมือหนาก็ทำการหักพวงมาลัยเข้าข้างทางทันที จนหญิงสาวใจเต้นรัวด้วยความกลัว พร้อมมองไปรอบๆ ก็พบว่ามันเป็นซอยเปลี่ยวที่แทบจะไม่มีรถผ่านไปผ่านมาเลย