บทนำ พี่น้องท้องชนกัน (4)

            “สวยดีนี่ แต่ข้างในคงเน่าเฟะ เอาไปคงไม่รู้สึก”

            “งั้นพี่ก็ลองเอาดู ถ้าเกิดติดใจฉันไม่ให้พี่เอาซ้ำหรอกนะ เพราะฉันรังเกียจ!!” ตอนนี้ไลลารู้ว่าตัวเองไม่มีทางหนีรอดออกไปจากห้องนี้อีกแล้ว ในเมื่อไปไม่ได้ไลลาก็ทำให้กองทัพรู้ว่าคนอย่างเธอยอมเขาแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะเธอจะไม่ใช่ไลลาคนอ่อนแอที่เขาจะรังแกได้อีกต่อไป

            “เหอะ...คิดว่าคนอย่างกูจะเอามึงซ้ำอย่างนั้นเหรอ ฝันไปเถอะ แยกขาเดี๋ยวนี้ ก่อนที่กูจะหมดความอดทน” กองทัพจ้องมองอกอิ่มที่ขยับขึ้นลงตามการหอบหายใจของคนตัวเล็ก ทำเอากายแกร่งขยายตัวใหญ่และแข็งขึ้นกว่าเดิมมาก จนอยากจะเห็นเบื้องล่างของเธอแล้วว่าจะเป็นยังไง จะเละเทะมากแค่ไหน แต่ตอนนี้หญิงสาวก็หนีบขาตัวเองเอาไว้ จนเขาทนไม่ไหวที่จะทำการดึงเข่าเล็กออกจากกันเพื่อให้เห็นข้างในมากขึ้น

            “กรี๊ด!!” ไลลากรีดร้องเมื่อมือหนาดึงขาเล็กแรงมากจนเจ็บขาหนีบไปหมด

            “สำออย เดี๋ยวถ้าโดนกูเอา กูจะให้มึงกรี๊ดทั้งคืนเลย” กองทัพไม่ได้มีความเห็นใจคนตัวเล็กแม้แต่น้อย

            “พี่จำความเลวของพี่เอาไว้ สักวันฉันจะทำให้พี่มากราบตีนขอโทษฉัน คอยดู!!” ไลลาบอกอย่างเคียดแค้น ในเมื่ออยากแก้แค้นเธอนักก็เชิญทำให้พอ เพราะเมื่อไหร่ที่กลับมาเข้มแข็งอีกครั้งเธอจะเอาคืนเขาให้สาสมกับความเลวที่เธอต้องพบเจอ

            “ไม่มีวัน!!!!”

            ร่างใหญ่ของกองทัพโถมเข้าใส่คนตัวเล็ก ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังผู้หญิงใต้ร่าง เพราะเธอคือลูกสาวของคนที่ทำให้แม่เขาต้องตาย และเธอยังเกือบจะทำร้ายน้องสาวในสายเลือดของเขาอีกด้วย

            “อย่าทำแบบนี้” มือน้อยพยายามปัดป่ายและผลักไสร่างหนาที่ตัวเองคิดกับเขาเป็นพี่ชายมาตลอด ตอนนี้เธอรู้สึกรังเกียจกองทัพเหลือเกิน แม้จะรับรู้ว่าชายหนุ่มไม่เคยเห็นเธอเป็นน้องสาว ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ความจริง หรือแม้กระทั่งตอนนี้ชายหนุ่มก็เกลียดเธอมาตลอด แต่ที่ผ่านมาเธอพยายามมาตลอดให้เขารักเธอดังเช่นที่พี่ชายรักน้องสาวคนหนึ่ง

            “มึงอย่าพยายามผลักไสกู เดี๋ยววันนี้กูจะทำให้มึงคลานลงจากเตียงเลยคอยดู”

            ดวงตาวาวโรจน์มองไลลาอย่างเคียดแค้น ทำไมนะ ทำไมเธอต้องเกิดมาเป็นลูกของนังผู้หญิงใจร้ายคนนั้น

            ไลลาจ้องลึกไปที่ดวงตาของกองทัพ แวบหนึ่งเธอเห็นว่าเขากำลังแสดงความรู้สึกเจ็บปวด แต่มันก็แค่ชั่วแวบหนึ่งเท่านั้น

            “ไม่ต้องมามองกูแบบนั้น เพราะถึงยังไงกูก็จะไม่ปรานีมึงหรอก”

            “เห็นแก่ที่เราสองคนเคยเป็นพี่น้องกันเถอะ อย่างน้อยเราควรมีความรู้สึกผูกพันกันบ้างไม่ใช่เหรอ” เสียงหวานติดสะอื้นพร้อมกับใช้มือบางดันแผงอกกว้างของเขาออก แต่มีหรือที่พละกำลังอันน้อยนิดของเธอจะสู้แรงผู้ชายตัวโตอย่างเขาได้ไหว

            “อย่าเอาคำว่าพี่น้องมาใช้กับกู กูมีไอเป็นน้องคนเดียว ส่วนมึงกูให้ได้อย่างเดียว นางบำเรอดีไหม เอ๊ะ...แต่ไม่ดีกว่าคนอย่างมึงมันร่านเอาไม่เลือกอยู่แล้ว งั้นเป็นแค่คู่นอนชั่วคราวของกูก็พอ” ฤทธิ์แอลกอฮอล์บวกกับความโกรธแค้นกองทัพเลยผรุสวาทออกมาอย่างโกรธจัด

            “ถ้าพี่อยากทำอะไรฉัน ฉันยอมทุกอย่างยกเว้นเรื่องนี้ได้ไหม อย่าทำอย่างนี้กับฉันเลย”

            “หึ...กลัวอะไร คนอย่างมึงข้างในมันคงพรุนไปหมดแล้ว เอาไปคงหลวมจนไม่รัดคว...กูแล้วมั้ง”

            “ไอ้ทุเรศ!! พี่พูดออกมาได้ยังไง” ตั้งแต่เกิดมาไลลาคิดว่าผู้ชายที่ทำตัวกักขฬะที่สุดในชีวิตคงหนีไม่พ้นกองทัพ ผู้ชายที่ฉากหน้าเหมือนคุณชายผู้แสนดี แต่เบื้องหลังทำตัวทุเรศจนเธอเริ่มรู้สึกสะอิดสะเอียน

            “หึ...กูจะพูด คนอย่างมึงมันไม่ควรพูดดีทั้งนั้นไลลา ยอมกูซะ...กูสัญญาว่ากูจะเอามึงเบาที่สุด แต่ก็ไม่รับประกันนะว่าตรงนั้นของมึงจะฉีกหรือเปล่าเพราะคว...กูใหญ่กว่าของผู้ชายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตมึงแน่”

            กองทัพพูดออกมาเพราะเข้าใจว่าไลลามีผู้ชายมากมาย ก็เจ้าหล่อนเป็นเด็กสาวที่ชอบเที่ยวกลางคืนเป็นไหนๆ ก่อนหน้านี้ก็ออกเที่ยวทุกคืนทั้งๆ ที่อายุยังไม่ 20 ปีด้วยซ้ำ จะให้คิดว่าไลลายังบริสุทธิ์ผุดผ่องคงเป็นไปไม่ได้

            “พี่ไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหน รู้ได้ยังไงว่าของพี่ใหญ่ ของฝรั่งฉันยังเคยเจอมาแล้วเลย อย่ามั่นหน้าให้มากนะ!!” ไลลาตอบกลับอย่างเจ็บแสบเพราะเธออยากให้เขารับรู้ว่าการที่ถูกดูถูกมันเป็นยังไงบ้าง ถ้าคืนนี้เธอไม่รอดเงื้อมมือของเขา เธอสาบานเลยว่าหลังจากนี้ตัวเองจะทำให้กองทัพก้มลงกราบแทบเท้าของเธอให้ได้