บทที่ 247

มีนัยของความฝืนกลั้นบนใบหน้าที่มึนเมาเล็กน้อยของเจเรมี่ “คือเธอนั่นแหละ”

หลังจากนิ่งเงียบมาระยะหนึ่ง มาเดลีนได้ยินคำตอบจากเขา

มันคือเธอ

คนที่เขารักที่สุดคือเมเรดิธ

มาเดลีนจับแก้วไวน์ในมือแน่นขึ้นอย่างช้า ๆ

ไฟแห่งความโกรธในใจของเธอเริ่มลุกโชน แต่ก็ไม่สามารถขจัดความรู้สึกไม่ยินดีและความขมขื่นในใจของเธอทิ้งไปได้

“ลินนี่ ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป ฉันจะปกป้องเธอตลอดไปนะ ฉันจะพาเธอไปเป็นเจ้าสาวของฉัน…”

คำสัญญาของเด็กน้อยเปรียบเสหมือนสายลมแห่งฤดูใบไม้ร่วงที่อยู่นอกหน้าต่าง ประโลมหูเธอเธอก่อนจะลอยสะบั้นหายไป

มาเดลีนถือแก้วไวน์และกระดกน้ำไวน์ในแก้วที่อยู่ในนั้นกลืนลงคอไป

ราวกับว่าเข็มนับล้านเล่มทิ่มแทงหัวใจของเธอ ในความรู้สึกมันเบามากแต่พวกมันก็ทำให้เจ็บมากเช่นกัน

เธอรู้สึกเศร้ากับตัวเธอเองในอดีต เธอไร้เดียงสาที่เชื่อคำสัญญาที่เขาให้ไว้ว่าจะแต่งงานกับเธอ เธอลงเอยด้วยการรอให้เขากลับมาหาเธอเหมือนคนโง่ แต่แล้ว ท้ายที่สุด สิ่งที่เธอได้มีเพียงการทรมานอย่างไร้ความปราณีของชายคนนี้เท่านั้น

มาเดลีนมองชายผู้เศร้าโศกตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา ความเกลียดชังเผยให้เห็นในดวงตาเธอ

‘เจเรมี่ ฉันคิดว่าคุณ