บทที่ 5 : นางทำให้ข้าจำต้องเริ่มใหม่

เช้าวันใหม่ในโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋นเริ่มต้นด้วยเสียงเก็บถาด ล้างหม้อ และกลิ่นหอมของข้าวร้อนผสมกลิ่นซุปสมุนไพรอ่อน ๆ ดังลอยปะปนกับเสียงฝีเท้าของบ่าวหญิงชายที่เดินขวักไขว่ เสี่ยวซุ่ยในชุดผ้าฝ้ายสีฟ้าหม่น เดินอยู่ท่ามกลางนั้นอย่างเงียบ ๆ มือขาวนวลของนางถือตะกร้าผักแนบอก ท่าทางไม่ต่างจากสาวใช้คนอื่น ทว่าในแววตายังเจือร่องรอยของความอึดอัดบางประการ

เมื่อเดินเข้าไปในห้องครัว นางเห็นพี่หลินกำลังสั่งให้สาวใช้อีกคนปอกขิง เตรียมพริกแห้ง และล้างชามดินเผา

“เสี่ยวซุ่ย” พี่หลินเรียกเสียงนิ่งตามเคย “วันนี้เจ้าช่วยต้มถั่วเขียวในหม้อใหญ่นั่น ข้าจะทำข้าวต้มถั่วเป็นมื้อเช้า”

“เจ้าค่ะ” เสี่ยวซุ่ยตอบเรียบ ก่อนจะเดินไปที่หม้อขนาดใหญ่ ตั้งน้ำ ตวงถั่วตามที่คิดว่าเคยเห็นคนทำมาก่อน ทว่าขณะจะจุดไฟ นางกลับจ้องไม้ฟืนอยู่นานอย่างประหลาด

‘ไม่น่าจะยาก...’ เซียนอายุนับพันในร่างเด็กสาวคิดในใจ ก่อนจะพยายามจุดไฟโดยใช้หินเหล็กและฟืนแบบชาวบ้าน แต่หลังพยายามอยู่ครู่ใหญ่ เปลวไฟกลับยังไม่ติดดีนัก ควันกลับฟุ้งขึ้นเต็มหน้า และเมื่อนางพยายามเติมถั่วในน้ำต้ม ก็พลาดทำตกกระเด็นครึ่งถุงจนกลิ้งเต็มพื้นหิน

“อ๊ะ…” นางอุทานเบา ๆ พลางก้มลงเก็บถั่วเขียวทีละเม็ด ท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ต่างจากเมื่อวันก่อนที่ดูมั่นคง ทำเอาพี่หลินที่เดินผ่านมาเห็นเข้า ต้องถอนใจเบา ๆ “ค่อย ๆ ทำนะเสี่ยวซุ่ย ถ้าไม่มั่นใจก็เรียกให้ช่วย ไม่ต้องฝืนคนเดียว”

“เจ้าค่ะ ข้าจะระวัง” เสี่ยวซุ่ยรับคำเสียงเบา นางไม่กล้าบอกว่าก่อนหน้านี้เคยใช้เพียงพลังภายในควบคุมไฟและเคลื่อนวัตถุ จนไม่เคยต้องใช้แรงกายจุดฟืนจริง ๆ มานานนับพันปีจนจำวิธีไม่ได้

เมื่อพ้นจากงานครัว นางก็ช่วยเช็ดโต๊ะและยกน้ำชาให้แขก บางครั้งทำได้ดี แต่บางครั้งก็น้ำล้นถ้วย หรือเดินเฉี่ยวแขกเข้า จนเกือบสะดุดล้ม ต้องรีบขอโทษขอโพย

ผู้คนมองนางเป็นเพียงสาวใช้มือใหม่ที่ขยันแต่ยังเก้ ๆ กัง ๆ ไม่มีใครล่วงรู้ว่าในใจของเสี่ยวซุ่ยนั้นแสนจะสับสน

‘บางอย่างข้ายังทำได้ บางอย่างก็ไม่ได้ ต้องทดสอบตัวเองสักหน่อยว่ายังทำอะไรได้บ้าง’ ลั่วชิงคิดในใจ

หลังเลิกงานช่วงเย็น เสี่ยวซุ่ยกลับมานั่งคนเดียวในห้องเก็บของเล็ก ๆ ที่ถูกจัดไว้ให้นางใช้พักผ่อนระหว่างที่กำลังอยู่ในช่วงทดลองงาน นางถือแผ่นไม้กระดานกับถ่านไม้ขึ้นมาวางบนพื้น แล้วค่อย ๆ เขียนชื่อ "ลั่วชิง" ลงไปด้วยลายมือของตน

แต่ทันทีที่ตัวอักษรสัมผัสพื้นไม้ ความเจ็บวาบกลับแล่นผ่านปลายนิ้ว ราวกับเส้นประสาททั้งร่างสะท้าน นางสะดุ้งเงยหน้าขึ้นทันที

“ไม่ได้... แม้แต่ชื่อของข้าก็เขียนไม่ได้...” นางพึมพำเบา ๆ ดวงตาเริ่มมีแววเศร้าแฝงความตระหนกอยู่ลึก ๆ

นางเปลี่ยนมาลองเขียนคำอื่น ๆ เขียนได้บ้างไม่ได้บ้าง ส่วนมากจะเป็นคำง่าย ๆ เช่น ข้าว น้ำ ชา ผ้า มือ โต๊ะ ฟืน ล้าง ปิด เปิด นายหญิง ห้อง ส่วนคำยาก ๆ ที่ไม่เกี่ยวกับชีวิตธรรมดา เช่น ลมปราณ พลังวัตร เซียน เวทมนตร์ ยันต์ มือของนางจะเจ็บขึ้นมาจนไม่อาจจะเขียนได้ต่อไป

“นี่หรือคือขอบเขตของข้าในตอนนี้... มีบางอย่างที่ทำได้... มีบางอย่างที่แม้เริ่มจะเขียนก็เจ็บ” ลั่วชิงก้มหน้าลงอย่างเงียบ ๆ

‘หากมีโอสถฟื้นพลังอยู่สักเม็ด… ข้าคง...’ นางคิดในใจ ทว่าสิ่งที่หลุดออกจากปากกลับไม่ใช่เช่นนั้น

“หากมี… ถั่วแดงต้มหวาน… ข้าคงอิ่มกว่านี้…”

ลั่วชิงในร่างเสี่ยวซุ่ยกระพริบตาถี่ หัวใจเต้นเร็วขึ้น สองมือกำชายเสื้อแน่น

“ไม่ใช่… ข้าไม่ได้จะพูดเช่นนั้น…”  เสี่ยวซุ่ยกัดริมฝีปากแน่น ความรู้สึกหวาดกลัวเริ่มแทรกขึ้นในหัวใจ

‘ข้าว่า…ข้าควรเริ่มวาดยันต์วงจรอักขระเพื่อกระตุ้น’ นางพยายามคิด ทว่าสิ่งที่ออกมาจากปากกลับเป็น

“ข้าควรเริ่มเย็บผ้ารูปวงกลม…ไว้ทำผ้ารองถ้วยชา…”

คำพูดแปลกประหลาดนั้นหลุดจากปากไปอีกครั้ง ทั้งที่ใจนางไม่ต้องการจะพูดแบบนั้นเลย นางกัดฟันกรอก รู้ตัวเองดีว่านางไม่ใช่เซียนอีกต่อไปในเวลานี้

ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรต่อ เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นด้านนอก ก่อนที่บานประตูห้องจะเคาะเบา ๆ สองที

“เสี่ยวซุ่ย อยู่หรือไม่?” เสียงนุ่ม ทุ้ม ดังมาจากอีกฟากของประตู นางลุกขึ้นเปิดประตู ก็พบกับใครบางคนยืนถือถุงผ้าอยู่ในมือ ดวงตาของเขามีแววกังวลบางอย่าง

เขาเป็นชายหนุ่มในวัยยี่สิบต้น ๆ ผู้มีรูปลักษณ์ที่ไม่ได้งามหยาดเยิ้มหรือสูงศักดิ์เยี่ยงคุณชาย แต่กลับน่ามองในแบบที่หาได้ยากในผู้คนธรรมดา ผิวสองสีคล้ำแดดจากการทำงานกลางแจ้งเป็นประจำ แต่กลับดูสะอาดสะอ้านและสุขภาพดี คิ้วของเขาเข้มเป็นเส้นชัด จมูกของเขาไม่โด่งเด่น แต่ได้รูปดี รับกับริมฝีปากบางสีซีด เส้นผมของเขาดำสนิทมัดไว้ลวก ๆ ด้านหลัง อย่างชายหนุ่มที่ไม่ได้ใส่ใจรูปลักษณ์นัก

นางจดจำชื่อเขาได้ เขาเป็นบ่าวหนุ่มคนหนึ่งในโรงเตี๊ยมนี้ เหมือนว่าพี่หลินจะเรียกเขาว่า “เฉินอี้” นั่นคงเป็นนามของเขา

“พอดีข้าเห็นเจ้าดูเหนื่อย ๆ ตอนทำงาน เลยเอาเกี๊ยวเหลือจากห้องครัวมาให้กินรองท้อง”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนส่งถุงให้กับเด็กสาว

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” เสี่ยวซุ่ยรับไว้พลางโค้งศีรษะ รู้สึกอบอุ่นประหลาดในใจ เมื่อถูกใครสักคนให้ความใส่ใจ แม้ตอนนี้นางจะไม่ใช่ผู้ทรงอำนาจในสายตาของผู้ใดเลยก็ตาม

“เจ้าสบายดีใช่ไหม?” เฉินอี้ถามต่อ “ข้าเห็นเจ้าทำงานหนักทั้งวัน โดนว่าอะไรก็ไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง…”

“บางครั้ง ข้าก็กลัวเหมือนกันเจ้าค่ะ… กลัวว่าจะทำอะไรไม่ดีพอ” เสี่ยวซุ่ยตอบเสียงเบา

“ไม่ต้องกังวลไป เจ้าน่ะทำดีที่สุดในแบบของตัวเองแล้วล่ะ” เฉินอี้ยิ้มเบา ๆ พร้อมกับยิ้มน้อย ๆ “ข้าเองก็เคยเป็นเด็กฝึกงานมาก่อน ล้างชามทำตกนับสิบใบ พี่หลินบ่นเกือบทุกวัน”

“แต่พอฝึกฝนเรียนรู้บ่อย ๆ เดี๋ยวก็ชินไปเอง ถ้าเจ้าอดทนไหว วันหนึ่งเจ้าก็จะชำนาญมาก ๆ เลย อดทนไว้ ขยันหมั่นเพียรเรียนรู้ เดี๋ยวก็ผ่านไปได้”

ชายหนุ่มให้กำลังใจ ทำเอาเสี่ยวซุ่ยยิ้มบาง ๆ ยามได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น แม้ในใจของนางจะไม่ใช่เด็กสาวธรรมดาเช่นที่คนอื่นคิด แต่นาทีนี้ นางกลับรู้สึกเหมือนได้รับ “คำสอน” ที่อ่อนโยน เหมือนครั้งยังเป็นผู้ฝึกตนก่อนจะบรรลุเป็นเซ๊ยน

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางกล่าวกับเขาอีกครั้ง ด้วยเสียงแผ่วเบา แต่จริงใจ

เฉินอี้พยักหน้า ก่อนจะหันหลังกลับไป นางมองแผ่นหลังของเขาจนลับตา แล้วจึงค่อย ๆ ปิดประตูลง กลิ่นของเกี๊ยวยังอุ่นในถุงผ้า และในหัวใจนางเอง ก็คล้ายอบอุ่นขึ้นเช่นกัน แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม ราวกับกองไฟน้อย ๆ กลางพายุหิมะที่ซูหรงได้ทำขึ้นมา

นางก้มลงมองมือของตนเองอีกครั้ง มือที่เคยวาดอักขระเคลื่อนย้ายพลังจักรวาล บัดนี้เหลือเพียงมือของเด็กสาวที่เผลอทำน้ำล้นถ้วยไปเมื่อเช้า

“หากนี่คือการใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์ธรรมดา... ข้าก็คงต้องเริ่มใหม่... เช่นเดียวกับศิษย์ของข้าในวันวานกระมัง...”

เซียนหญิงในร่างบ่าวกล่าวกับตนเอง ขณะที่แสงตะวันยามเย็นที่สาดลอดหน้าต่างเข้ามา ขับให้เงาของเด็กสาวนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นทอดยาวลงไปอย่างสงบ แม้ไม่เหลือเวทมนตร์ในตัว แต่จิตวิญญาณของผู้ฝึกตนยังมิได้หายไปไหน เพียงแค่ต้องเริ่มเดินทางใหม่ด้วยเท้าเปล่าอีกครั้งก็เท่านั้น