บทที่ 4 : นางยัดเยียดชีวิตใหม่ให้อาจารย์

โรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋นยามค่ำคืนนี้เงียบสงัดกว่าทุกวัน หลังจากแขกเหรื่อทยอยกันเข้านอน และเสียงจานชามในครัวก็เงียบลงเหลือเพียงเสียงลมโชยเบาใต้ชายคาเท่านั้น

ซูหรงนั่งอยู่ในห้องรับรองส่วนตัวของตนเอง ไฟตะเกียงบนโต๊ะส่องสว่างพอให้เห็นใบหน้าของนางซึ่งสงบเยือกเย็น แต่แววตานั้นกลับมีร่องรอยของบางสิ่งที่คล้ายความตั้งใจแน่วแน่ ประเภทที่เตรียมใจสำหรับการกระทำที่ไม่อาจหวนคืนกลับไปได้อีก

บนโต๊ะของนางตอนนี้มีแผ่นยันต์ผืนบาง วัตถุดิบที่นางนำติดตัวมาจากตำหนักบนภูเขาเซียน และน้ำหมึกผสมผงหยก ซึ่งแม้จะเจือจาง แต่ก็ยังเป็นของที่ใช้ในพิธีเฉพาะทางของผู้ฝึกตนขั้นสูงที่อาจารย์เคยสอนนางมาแต่เล็ก

“ข้าคงต้องเลือกทางนี้แล้ว…” นางพึมพำกับตัวเอง พลางวางปลายนิ้วลงบนยันต์ และเริ่มวาดอักขระด้วยปลายพู่กันที่สั่นน้อย ๆ แม้ภายนอกจะสงบ แต่ภายในของนางเต็มไปด้วยหลากความรู้สึกโหมกระหน่ำอยู่ภายในคล้ายพายุ

เมื่อยันต์เสร็จสิ้นก็เป็นเวลาสองยามพอดี นางจึงตัดสินใจจะออกไปตามเสี่ยวซุ่ย แต่เมื่อเปิดประตูออกไป ก็พบว่า เสี่ยวซุ่ยยืนรออยู่หน้าห้องแล้ว เด็กสาวย่อกายลงโค้งศีรษะให้นายหญิงแห่งโรงเตี๊ยมอย่างนอบน้อม ท่าทางสงบนิ่งและมั่นคง ก่อนที่ซูหรงจะเชิญเข้ามาในห้องส่วนตัว

“ตามสบายเถิดท่านอาจารย์” ซูหรงพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ใบหน้ายิ้มอ่อน แต่ในแววตามีบางอย่างที่แม้แต่ลั่วชิงในคราบเสี่ยวซุ่ยยังรู้สึกผิดสังเกต “ท่านอาจารย์คงจะสงสัยไม่น้อยว่าข้าอยากจะเจรจากับท่านด้วยเรื่องใด เพราะท่านเองก็ดูเหมือนจะสะกดพลังเอาไว้หลายส่วน ไม่ให้กระทบกระเทือนมนุษย์บนโลก คงจะใช้วิชาอ่านจิตไม่ได้เท่าไรนัก”

“เป็นเช่นนั้น” เสี่ยวซุ่ยตอบเบา ๆ “เจ้าต้องการเจรจาการใดกับข้าก็บอกมาเถอะ ข้ายินดีรับฟังเสมอ”

“นั่งก่อนเถิด” ซูหรงชี้ที่เบาะตรงข้าม ลั่วชิงนั่งลงอย่างสุภาพ สายตาจับจ้องนายหญิงของโรงเตี๊ยมอย่างใจเย็น ซูหรงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามขึ้นเรียบ ๆ

“ชื่อเสี่ยวซุ่ย เกิดปีเถาะ มาจากภูเขาทางใต้ เคยทำงานในโรงเรียนบนเขาแต่ไม่ได้เรียนหนังสือ ทำได้แค่ล้างชาม จัดของ และไม่รู้หนังสือ... นั่นคือประวัติที่ท่านบอกตอนมาพบข้าเพื่อของานทำ ใช่หรือไม่?”

ซูหรงถาม ลั่วชิงในคราบเสี่ยวซุ่ยก็พยักหน้าเบา ๆ ไม่พูดอะไร

“แล้วข้าก็ได้บันทึกเรื่องราวในของท่านที่แจ้งเอาไว้ เขียนมันไว้ในบัญชีทะเบียนบ่าวของโรงเตี๊ยม ว่าเสี่ยวซุ่ยคือสาวใช้คนหนึ่งที่ไม่เคยฝึกวิชา ไม่เคยอ่านเขียน ไม่เคยเรียนรู้วิชาจากสำนักใด”

“เจ้าต้องการอะไรต่องั้นหรือ?” เสี่ยวซุ่ยกล่าว พลางยิ้มบาง ๆ แต่ก็ยังไม่คิดว่าซูหรงจะกล้าทำอะไร ทว่าในวินาทีนั้นเอง ซูหรงก็ดึงผืนยันต์บางออกมาวางกลางโต๊ะ

เสี่ยวซุ่ยหรี่ตาในทันใด แผ่นยันต์นั้นมีลายผนึกบางประการที่นางเคยได้สอนซูหรงเมื่อครั้งอยู่บนเขา มันเป็นลวดลายของวิชาโบราณสำหรับรับมือกับพวกที่ใช้เวทมนตร์ปลอมแปลงร่างซึ่งพลังปราณน้อยกว่าตัวผู้ใช้ โดยจะทำให้ร่างที่จำแลงกลายเป็นร่างจริง ผนึกพลัง และบีบให้ความสามารถทุกด้าน ไม่ว่าจะพลังปราณ หรือการแสดงออกทางสติปัญญา ให้ตรงกับสิ่งที่แสดงออกมา นางเคยใช้มันผนึกปีศาจที่จำแลงเป็นอีกามาสืบข่าวของตำหนักเซียน ให้มันกลายเป็นดังอีกาโดยแท้จริง รวมถึงเคยผนึกปีศาจที่จำแลงเป็นมนุษย์เพื่อหวังจับชาวบ้านกิน ให้มันได้กลายเป็นมนุษย์ที่ไม่มีพลังพิเศษใด ๆ และใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับมนุษย์เยี่ยงคนสามัญ

ตอนนี้วิชานั้นกำลังถูกนำมาใช้กับตัวนางเอง! ที่ตอนนี้กำลังลดระดับพลังให้เทียบเท่าคนสามัญ ซึ่งน้อยกว่าศิษย์ของนาง!

“ซูหรง เจ้า…” ลั่วชิงเริ่มเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ แต่ช้าไปแล้ว

“ท่านก็คงรู้อยู่แล้วว่า พลังของข้าตอนนี้เหนือกว่าท่านที่อยู่ในร่างเสี่ยวซุ่ย” น้ำเสียงของซูหรงนิ่ง เรียบ และเย็น ฟังแล้วราวกับพายุหิมะที่กำลังโหมกระหน่ำ

“ซูหรง เจ้าไม่รู้ว่านี่คือวิชาอันตรายเพียงใด มันจะทำให้...”

“มันจะไม่เป็นอะไรหรอก หากท่านอยากอยู่ช่วยเหลือข้าจริง ๆ ข้าก็จะให้ท่านได้อยู่ช่วยข้าต่อไปนาน ๆ โดยไม่ต้องมาเสแสร้งอีกไงล่ะ...” ซูหรงกล่าวพลางวางยันต์ลงตรงหน้าผากของเสี่ยวซุ่ย พร้อมถ่ายทอดพลังปราณลงไปในยันต์นั้น มือของนางที่แตะยันต์รวมพลังมากเสียจนจนเกิดประกายแสงออกมา สว่างจ้ายิ่งกว่าแสงตะเกียงในห้อง “ถ้าท่านอยากเสแสร้งอยู่ในโลกสามัญนัก... ข้าก็จะให้ท่านเสแสร้งได้สมจริงไปตลอดชีวิต”

เสี่ยวซุ่ยร้องเบา ๆ ใบหน้าเจ็บปวดอย่างฉับพลัน มือเล็กสั่นระริก นัยน์ตากลมโตเต็มไปด้วยความตกใจ ร่างของนางไหววูบ เหมือนพลังงานทั้งหมดกำลังถูกดูดเข้าใบบริเวณหน้าผาก

“ซูหรง… เจ้าไม่…!”

แสงสว่างจากยันต์แผ่กระจายทั่วห้อง ก่อนที่ยันต์จะแทรกเข้าไปกลางหน้าผากของเด็กสาว แล้วพลันสลายหายไปพร้อมกับแสงที่ดับลงทันที ทิ้งไว้เพียงกลิ่นธูปโบราณ และเสียงหอบหายใจของร่างเด็กสาวที่ซวนเซอยู่ตรงหน้า

ซูหรงลุกขึ้นยืน ก้าวเข้าไปหาเด็กสาวตรงหน้า แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ

“เสี่ยวซุ่ย… ได้ยินข้าไหม?”

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นอย่างเงอะงะ แววตาเต็มไปด้วยความงุนงง และแววขลาด

“นายหญิง... เอ่อ... ข้า...”

เสียงนั้นไม่ใช่น้ำเสียงของลั่วชิง เซียนหญิงผู้ยิ่งใหญ่อีกต่อไป ตอนนี้มันเป็นเพียงเสียงของสาวใช้ธรรมดาคนหนึ่ง ที่ขาดความรู้ ประสบการณ์ก็ไม่ได้มีมากมายอะไร เป็นดังคนธรรมดาสามัญโดยแท้จริง

ซูหรงขยับริมฝีปากเล็กน้อย ลมหายใจหนักขึ้น ก่อนจะเอ่ยถามไปอีกประโยค

“ลำดับสมุนไพรที่เจ้าเรียงไว้ในห้องครัววันนี้คืออะไร? จำได้หรือไม่?”

“สมุน...ไพร?” เด็กสาวกะพริบตา “เอ่อ... ข้าไม่แน่ใจเจ้าค่ะ ข้าแค่... เห็นมันรก ๆ ก็เลยเรียงตามขนาด... ข้าทำผิดหรือเปล่าเจ้าคะ?”

ซูหรงเดินวนรอบนาง มองท่าทางของเด็กสาวอย่างถี่ถ้วน ตอนนี้นางไม่มีความสง่างามเลยแม้แต่น้อย ไหล่ตก เดินไม่มั่นคง สองมือกำเกาะชายผ้าตนเองแน่นด้วยความประหม่า หวาดเกรงว่าจะโดนตำหนิหรือลงโทษจากเจ้านาย

“เจ้าอ่านออกไหม?” ซูหรงหยิบกระดาษจดรายการสมุนไพรยื่นให้กับเด็กสาว

“เอ้อ... ตัวนี้... เป็นรูปอะไรเหรอเจ้าคะ?” เสี่ยวซุ่ยขมวดคิ้ว ก้มหน้าลงหลบตาต่ำ เหมือนละอายที่ตนเองไม่สามารถทำความเข้าใจสิ่งใดที่ปรากฏบนนั้นกระดาษ น้ำเสียงของนางเหมือนเด็กสาวผู้เขินกลัวจะถูกตี

“ไปพักก่อนเถิด พรุ่งนี้ข้าจะให้พี่หลินมาสอนงานเพิ่ม”

“เจ้าค่ะ...” เสี่ยวซุ่ยรับคำ เสียงสั่น ๆ ก่อนจะก้มตัวแล้วเดินออกจากห้องไป ท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ยิ่งมองยิ่งไม่เหมือนผู้บำเพ็ญเพียรเลยแม้แต่น้อย ซูหรงยืนพิงโต๊ะอย่างเงียบงัน มองตามนางเดินออกไปจากห้อง กลิ่นธูปผนึกยังหลงเหลืออยู่ในอากาศ นางมองลงมือของตัวเองที่สั่นเบา ๆ

ซูหรงหลับตาลงช้า ๆ ความรู้สึกสั่นไหวไหลท่วมอก ไม่แน่ใจว่าคือความเสียใจ หรือความสาแก่ใจ หรือความกลัวว่านางอาจทำลายบางสิ่งที่สำคัญไปตลอดกาล แต่นางพยายามหายใจออกยาว ๆ บอกกับตัวเองในใจว่าบัดนี้ไม่มีอาจารย์ลั่วชิงผู้ทำตัวเป็นเหมือนมารดาของนาง มาพยายามจะช่วยเหลือนางเพราะความไม่วางใจ เหมือนนางเป็นเด็กน้อยขาดประสบการณ์อีกต่อไป มีเพียงแต่บ่าวหญิงคนใหม่ให้นางต้องสอนงานเท่านั้น