ตอนที่2 อย่าทำอะไรแม่ฉันนะ !

บัวตอง หญิงวัยกลางคนในชุดสุภาพร้องเรียกสามีลั่น น้ำตาอาบหน้า ทรุดตัวอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง

“ปล่อยพวกเราไปเถอะ ฉันขอร้องล่ะ”

หล่อนถูกลูกน้องของพ่อเลี้ยงพยัคฆ์กันไว้ไม่ให้เข้ามาในวงการลงทัณฑ์ของเจ้านาย  เสียงร่ำไห้ของเธอนั้นคล้ายกับแมลงตัวหนึ่งเท่าหนึ่ง จึงไม่มีใครสนใจเธอแม้แต่น้อย

“ถึงกูจะเป็นหมา แต่กูก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและรอดตายมาได้ตั้ง 12 ปี ไม่โง่ดักดานยอมเป็นควายเฝ้าสมบัติเหมือนมึงแล้วกัน !”

พลั๊ก !

ตุบ !

คำพูดนั้นทำให้ร่างสูงใหญ่เตะเสยปลายคางของไอ้เสือดำรงเต็มแรง จนเลือดกระทะลักออกทั้งปาก และจมูก

“ปากดีนักนะมึง เดี๋ยวกูส่งมึงไปลงนรกเดี๋ยวนี้เลย !”

ความโมโหจนแทบจะไร้สติทำให้เขาพ่นคำหยาบออกมา  เพราะคำพูดของคนใต้เท้าเหมือนกับลูกศรที่พุ่งทะลุเข้าสู่หัวใจพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ ใบหน้าหล่อคมคายกระด้างขึ้น เมื่อนึกถึงอดีตเมื่อ 12 ปีก่อน

บัวตองรีบพุ่งตัวเข้ามาสวมกอดร่างของสามีเอาไว้ แล้วร่ำไห้ขณะที่ขอร้องว่า

“เห็นแก่ที่พวกเราเคยรู้จักกัน เคยอยู่ด้วยกัน ปล่อยพวกเราไปเถอะ น้าขอร้องพ่อพยัคฆ์นะ   สิ่งใดที่มันเกิดขึ้นแล้ว ก็ให้แล้วกันไปเถอะนะ ฮือ ๆ”

“ปล่อยไปเหรอ ! เมื่อ 12 ปีก่อน พ่อเลี้ยงสิงหากับครอบครัวก็ร้องขอชีวิตเช่นกัน แล้วมีใครเหลือรอดสักคนไหม !”

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์โน้มตัวลงตะคอกใส่คู่สามีภรรยาด้วยความเกรี้ยวกราด ดวงตาคมของเขาแดงก่ำด้วยความแค้นที่ฝังในใจมานาน

“ส่วนคนหักหลังอย่างพวกมึงก็หอบเอาทรัพย์สมบัติของพ่อเลี้ยงมาเสพสุขกัน !”

ร่างสูงตระหง่านราวกับซาตานที่ยืนคุมอยู่ประตูนรกชักกระบอกปืนออกมาเล็งไปที่เสือเมฆ

ดวงตาคมกริบสั่นไหวเล็กน้อย เขากับเสือเมฆเคยเป็นลูกน้องของพ่อเลี้ยงสิงหาตั้งแต่เริ่มทำธุรกิจด้านมืด ไม่ว่าจะเป็นค้ายา หรือลักลอบขนอาวุธเถื่อนข้ามชายแดน  พวกเขาทั้งคู่ล้วนเป็นดั่งมือซ้ายขวาของพ่อเลี้ยงสิงหา

แต่แล้วเมื่อพ่อเลี้ยงสิงหาได้แต่งานกับคุณนภาลูกสาวของเจ้าของไร่ปลายฟ้า แล้วเมื่อลูกสาวคนแรกเกิดจึงได้เปลี่ยนชื่อไร่ตามชื่อลูกสาวเป็น “ไร่ปลายดาว” จากนั้น พ่อเลี้ยงสิงหาจึงคิดจะวางมือในเส้นทางผิดกฎหมายเพื่ออยู่กับครอบครัวอย่างสงบสุข ดังนั้น พ่อเลี้ยงสิงหาจึงให้ทุนตั้งตัวสำหรับลูกน้องที่ต้องการไปเริ่มชีวิตใหม่ส่วนเขาเลือกที่จะอยู่รับใช้เคียงข้างพ่อเลี้ยงเช่นเดิมในขณะนั้นตนมีเพียงอายุ 25 ปี  และเสือเมฆขอแยกทางไปตั้งตัวกับครอบครัว  

หลังจากนั้น 3 เดือนต่อมา เสือเมฆร่วมมือกับไอ้เสือสนศัตรูของพ่อเลี้ยงสิงหา ยกพวกเข้ามาบุกไร่ปลายดาว มันกอบโกยเอาทรัพย์สินของพ่อเลี้ยงสิงหา คนในไร่กว่าครึ่งหนึ่งถูกสังหารจนสิ้น ส่วนพ่อเลี้ยงยิ่งต่อสู้กับศัตรูเพื่อปกป้องลูกเมียจนตัวตาย ก่อนสิ้นลมหายใจพ่อเลี้ยงสิงหาฝากฝังกับเขาว่าให้ช่วยดูแลไร่ปลายดาวและลูกเมีย เขาไล่ยิงศัตรูจนพวกมันถอยออกไปจากไร่ และเสือเมฆหนีรอดไปได้

เมื่อสถานการณ์สงบลงแล้วเขาระดมคนในไร่ที่เหลือออกตามหานายหญิงและคุณหนูปลายดาว จนมาพบศพนายหญิงที่ท้ายไร่ ส่วนคุณหนูหายสาบสูญ 

พ่อเลี้ยงหารับเด็กกำพร้าอย่างเขามาเลี้ยงตั้งแต่อายุ 10 ปี พ่อเลี้ยงสอนงานเขาทุกอย่าง ทั้งการต่อสู้ และการยิงปืน เขาจึงรักพ่อเลี้ยงสิงหาเหมือนพ่อแท้ ๆ นายหญิงก็เมตตาเขาเหมือนน้องชายคนหนึ่ง ดังนั้น เมื่อครอบครัวพ่อเลี้ยงสิงหาถูกฆ่าล้างตระกูล เขาจึงเหมือนกับคนสูญเสียครอบครัวที่รักไป !

หลังจากนั้น เขาจึงดูแลไร่ปลายดาวในฐานะพ่อเลี้ยงสืบต่อมา และออกตามล่าสังหารศัตรูพ่อเลี้ยงสิงหาจนสิ้น เหลือเพียงไอ้คนทรยศคนนี้เท่านั้นที่เขาตามหามันมานานถึง 12 ปี !

“อย่า... ฮือ ๆ สงสารพวกฉันเถอะ”

บังตองยกมือขึ้นไหว้ชายหนุ่ม เขาเปรียบดังมัจจุราชที่สามารถลั่นไกสังหารสามีของเธอได้ทุกเมื่อ

ปลายกระบอกปืนสั่นเล็กน้อย ไม่มีการสังหารครั้งใดที่ทำให้พ่อเลี้ยงพยัคฆ์รู้สึกลังเลได้เท่าครั้งนี้ อาจเป็นเพราะว่าเขาเคยนับถือเสือเมฆเฉกเช่นพี่ชาย และเคยได้รับความเอื้ออาทรจากพี่บัวตองยามเมื่ออยู่ที่ปลายดาวด้วยกัน

แกร๊บ !

“แม่ !”

เสียงถุงขนมหล่นลงกระทบพื้น พร้อมกับเสียงร้องด้วยความตกใจของหญิงสาวในชุดนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย

“เมย์ ! หนีไปลูก ! อย่าเข้ามา !”

บังตองร้องบอกลูกสาวสุดเสียง หัวใจของเธอกระตุกวูบด้วยความกลัวที่จะต้องสูญเสียลูกไปต่อหน้าต่อตา

“แม่ !”

เด็กสาวในชุดมัธยมปลายวิ่งเข้ามากอดผู้เป็นมารดาอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด เธอรู้แต่เพียงว่า เธอจะไม่ยอมให้ใครมาทำอันตรายแม่ของเธอเป็นอันขาด ดวงตากลมโตที่เคยสุกใสบัดนี้วาวโรจน์ เธอจ้องมองชายหนุ่มผู้เป็นดั่งซาตานด้วยความแค้นเคือง

“อย่าทำอะไรแม่ฉันนะ !”

เมื่อภานุขับมอเตอร์ไซค์มาส่งเธอถึงหน้ารีสอร์ต เธอจึงให้เขากลับบ้านเลยเพราะไม่อยากให้พ่อและแม่เห็นว่ามีผู้ชายมาส่งถึงหน้าบ้าน และทันทีที่เข้ามาในรีสอร์ต หัวใจของเธอก็กระตุกวูบเมื่อเห็นรถของไร่ปลายดาวจอดอยู่สองสามคัน

รถของไร่ต้องห้ามมาจอดในบริเวณบ้านของเธอแบบนี้ ต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ ๆ เธอจึงรีบสาวเท้าเข้ามา และเห็นผู้ชายป่าเถื่อนคนนี้กำลังเอาปืนเล็งที่พ่อแม่ของเธอ

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์มองสาวน้อยด้วยความสนใจ ความสวยหวานปานจะกลืนของเธอนั้น ขัดกับกิริยาท่าทางแข็งกร้าว และน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเธอจะสู้ไม่ถอย หากเขาทำอะไรแม่ของหล่อน

“นี่ยัยเมย์ลูกเป็ดขี้เหร่เหรอ นึกไม่ถึงเลยว่าโตเป็นสาวแล้วจะสวยจนฉันแทบจำไม่ได้”

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์หวนนึกถึงสมัยที่เคยเป็นพี่เลี้ยงดูแลเด็กสาวสองคนที่วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานบนสนามหญ้า คนหนึ่งลูกพ่อเลี้ยงสิงหา อีกคนคือลูกสาวของคนทรยศ !

ชายหนุ่มโน้มตัวลง หมายจะเอื้อมมือไปเชยคางสาวน้อยให้เห็นอย่างเต็มตา แต่กลับถูกบัวตองดึงตัวสาวน้อยเข้ามากอดไว้อย่างหวงแหน

“อย่าแตะต้องลูกสาวฉันนะ !”