ตอนที่ 37 อบอุ่น (The End.)

@ คฤหาสน์เตชะวรากูล...

@ ห้องรับแขก...

          “วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรคะพี่วินท์ ทำไมต้องมานั่งรวมตัวกันพร้อมหน้าแบบนี้ล่ะคะ...แต่ว่า...เอ๊ะ ยังขาดน้ำตาลนะคะ เดี๋ยวเวนิสตามเองค่ะ”

          “ไม่ต้องตามหรอกลูก พี่เรานัดกันมาแค่นี้น่ะถูกแล้ว”

คุณหญิงเจนเนตรพอรู้เรื่องมาบ้างแล้ว วันนี้ ลูกชายคนกลางของเธอ นัดครอบครัวเพื่อจะบอกเรื่องราวบางอย่าง ลูกชายของเธอไม่เคยมีสีหน้าจริงจังขนาดนี้มาก่อน และผู้ที่ถูกนัด ก็ไม่มีบุตรสาวบุญธรรมของเธอด้วย คงไม่มีเรื่องอะไร นอกจากเรื่องของเขาทั้งสองคน แน่นอน

          “มีอะไรก็พูดมาเถอะลูก ป๊าก็อยากจะรู้แล้วเหมือนกัน ลูกชายป๊ามีปัญหาอะไร ไหนลองบอกป๊ามาซิ”

ทักษ์ดนัยไม่เคยเห็นบุตรชายเขาคนนี้จะมีท่าทีจริงจังขนาดนี้มาก่อน เรื่องราวคงต้องใหญ่พอสมควร ไม่อย่างนั้น คงไม่นัดทุกคนมาเพื่อจะพูดกันภายในครอบครัวแน่นอน

          “ครับป๊า...”

กวินท์มองทุกคนอย่างชั่งใจ เอาเข้าจริงๆ เขาก็รู้สึกประหม่าอยู่เหมือนกัน ปกติเวลาครอบครัวรวมตัวกัน ก็จะเป็นการทานมื้อเย็นด้วยกันเท่านั้น วันนี้ เขานัดทุกคนมา เพื่อจะบอกความจริง เรื่องของเขากับอลินดา

          “นายคงไม่ไปทำผู้หญิงท้องหรอกนะ”

กรวิชญ์เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของน้องชาย

          “เปล่าครับพี่วิชญ์ วันนี้ผมนัดทุกคนมาที่นี่ ก็เพื่อที่จะบอกเรื่องของผมเองครับ”

          “เรื่องอะไรคะพี่วินท์ หรือทะเลาะกับน้ำตาลอีกหรือเปล่าคะเนี่ย”

          “พี่กับน้ำตาลไม่ได้ทะเลาะกันหรอก เวนิส”

          “แล้วมันยังไงล่ะลูก ไหนลองพูดซิ”

          “นั่นสิ นายจะให้ป๊ากับม๊าหัวใจวายไปก่อนหรือไงวินท์”

          กวินท์กวาดสายตามองทุกคน...

          “ป๊าครับ ม๊าครับ ผมกับน้ำตาล เรากำลังคบกันครับ”

          “หืม...?

“อะไรนะ…!”

“ว่าแล้วเชียว ต้องเรื่องนี้”

“ห๊ะ…!”

          “มันเกิดขึ้นได้ยังไง” ทักษ์ดนัยเอ่ยถามบุตรชาย

          “นั่นสิคะป๊า เวนิสตกใจมากเลยนะคะ ไม่คิดว่า พี่วินท์กับน้ำตาลจะคบกัน แล้วพี่ไปคบกันตอนไหนคะ ทำไมเวนิสถึงไม่เคยเห็นเลยอ่ะ”

          “ความจริงม๊าก็พอจะรู้เรื่องลูกกับน้ำตาลมาบ้างแล้วนะ เพียงแต่ ม๊าไม่แน่ใจก็เท่านั้นเอง”

เจนเนตรสังเกตพฤติกรรมของทั้งสองมานานแล้ว แต่เพราะว่าทั้งสองยังอยู่ในช่วงวัยรุ่น อาจจะไม่ได้ชอบกันจริงจังเท่าไหร่ เธอเลยไม่แน่ใจซะทีเดียว

          “พี่ก็สงสัยนายอยู่เหมือนกันนะ เห็นในบริษัทเขาพูดกันเรื่องของนายกับน้ำตาล...อืม...พี่ว่า ก็ดีนะ ไม่เห็นแปลกอะไรที่นายกับน้ำตาลจะคบกัน...”

          “ผมชอบน้ำตาลมานานแล้วครับ แต่ที่ไม่ได้บอกให้ทุกคนรู้ ก็เพราะมันยังไม่ถึงเวลาครับพี่วิชญ์”

          “แล้วน้ำตาลล่ะ น้องเขาว่ายังไงบ้างวินท์”

          “น้ำตาล กลัวทุกคนจะไม่โอเคเรื่องนี้ครับม๊า”

          “ตายจริง ทำไมน้ำตาลถึงคิดแบบนั้นนะ ลูกกับน้ำตาลจะคบกันก็ไม่เห็นจะแปลกอะไรนี่”

          “ใช่ ป๊าก็ว่าดีนะ ลูกสองคนคบกัน ครอบครัวเราทุกคนเห็นด้วยนะ เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากกว่า เด็กนั่นคิดอะไรอย่างนั้นนะ”

          “น้ำตาลเป็นเด็กดี ลูกจะคบกัน ม๊าก็เห็นด้วยนะ น้องน่าสงสาร กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก แต่วินท์แน่ใจนะ ว่าวินท์จะรักและดูแลน้ำตาลได้”

          “แน่ใจครับม๊า ตอนนี้ผมจะตั้งใจทำงาน รอให้น้ำตาลเรียนจบ และเราก็จะแต่งงานกันครับ”

          “ดีเลยๆ ป๊าเห็นด้วย ความจริง ให้หนูน้ำตาลมาคุยด้วยกับพวกเราก็ได้นะ ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไรเลย”

          “นั่นสิครับ...เวนิส เราโทรตามน้ำตาลหน่อยสิ จะได้คุยกันไปเลย”

          “ได้ค่ะพี่วิชญ์”

          “พี่ดีใจกับนายด้วยนะวินท์ ที่นายกับน้ำตาลตกลงคบกัน แต่ก็ขอชมนายจริงๆ ที่มีความกล้าที่จะรับและพูดกับครอบครัวเราตรงๆ”

          “น้ำตาลเรียนอีกหนึ่งปีก็จะจบแล้วครับ ตอนนี้ผมก็จะตั้งใจเรียนรู้เรื่องงานให้เร็วที่สุดครับ”

          “นายไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้นะ อีกอย่าง นายกับน้ำตาลอายุยังน้อยกันอยู่เลย คบกันไปก่อน ปล่อยน้ำตาลให้เขาได้เรียนเต็มที่ นายก็เรียนรู้การทำงาน สักปีสองปี ก็ค่อยแต่งงานกันก็ได้นะ แต่ถ้านายจะรีบแต่ง ครอบครัวเราก็ไม่ติดอะไรนะวินท์ เอาที่นายกับน้ำตาลสะดวกก็แล้วกัน”

          “ครับพี่วิชญ์”

          “เวนิส ลูกตามน้ำตาลมาได้หรือยัง”

          “กำลังมาค่ะม๊า...”

          และ 15 นาทีต่อมา...

          “นั่งก่อนสิลูก...น้ำตาล”

          “ค่ะ...คุณพ่อ”

อลินดามองทุกคนด้วยความรู้สึกประหม่าอย่างที่สุด เธอรู้แล้ว ว่าวันนี้พี่วินท์มีนัดกับครอบครัว เรื่องของเธอกับพี่วินท์ สีหน้าทุกคนในตอนนี้ดูยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นพิเศษ หรือว่าพี่วินท์จะทำสำเร็จนะ

          “ม๊ายินดีด้วยนะ น้ำตาล ที่ลูกกับพี่วินท์คบกัน พวกเรายินดีที่น้ำตาลจะได้เข้ามาเป็นครอบครัวเราจริงๆ ซะที น้ำตาลไม่ต้องกังวลว่าพวกเราจะไม่โอเคนะ”

          “มันเป็นเรื่องดีนะลูก ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย ป๊าดีใจ ที่เราทั้งสองใจตรงกัน รักกันไม่ผิดอะไรหรอก น้ำตาลกับตาวินท์ไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ อันนี้ทุกคนก็รับรู้กันหมด อย่าไปคิดมากเลยนะ”

          “ค่ะ...คุณพ่อ”

อลินดาไม่คิดว่าตัวเองจะโชคดีขนาดนี้ ตั้งแต่พ่อกับแม่ของเธอเสียไป อลินดาก็ได้ลุงทักษ์ดนัยกับคุณป้าเจนเนตรที่รับเธอมาดูแล ทุกคนดีกับอลินดามาก ถ้าพ่อแม่ของเธอรับรู้ได้ ก็คงจะดีใจนะ ที่เห็นอลินดามีความสุข

          “พี่ก็ดีใจกับน้ำตาลด้วยนะ”

          “ขอบคุณค่ะพี่เวนิส”

          “เอาล่ะ...งั้น วันนี้ เราฉลองกันหน่อยดีมั้ย มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นในครอบครัวของเรา ต้องแสดงความยินดีแล้วนะ”

          “ดีค่ะป๊า งั้น เวนิสบอกให้พี่กันยาโทรสั่งอาหารดีกว่านะคะ ม๊าไม่ต้องลงมือเข้าครัวแล้วนะคะ”

          “ได้สิ ให้เขายกร้านอาหารมาเลยก็ได้นะลูก อย่าลืมของโปรดของทุกคนด้วยล่ะ”

          “งั้น เดี๋ยวป๊า ไปเลือกไวน์ในห้องก่อนก็แล้วกันนะ”

          “โอเค งั้น พี่ก็ไปเตรียมห้องคาราโอเกะ ไว้พวกเราร้องเพลงกันดีกว่านะ”

          “ครับ / ค่ะ”

          “เห็นมั้ย พี่บอกแล้วไง ว่าทุกคนเห็นด้วยกับเราสองคน เธอไม่ต้องคิดมากแล้วนะ”

          “น้ำตาลดีใจมากค่ะพี่วินท์ ทุกคนดีกับน้ำตาลมาก ไม่รู้ว่าน้ำตาลจะตอบแทนทุกคนยังไงดี”

          “แค่เธอรักพี่ ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนทุกคนแล้ว”

          “ไม่จริงมั้งคะ...ทำไมมันดูแปลกๆ จังคะ รักพี่วินท์เนี่ยนะ”

          “ใช่สิ รักพี่ให้มากๆ เธอห้ามทำให้พี่เสียใจ ถ้าพี่เสียใจ เธอคงรู้ใช่มั้ย ว่าทุกคนจะต้องทำยังไงกับเธอ”

          “นี่พี่วินท์ขู่น้ำตาลเหรอคะ”

          “ไม่ได้ขู่ แต่พี่พูดเรื่องจริงต่างหากล่ะ”

          “เรื่องของพี่กับน้ำตาล เพื่อนพี่วินท์รู้กันยังคะ โดยเฉพาะ    พี่ชินทร์ กับพี่กันต์ค่ะ สองคนนี้จะต้องตกใจแน่ๆ”

          “เพื่อนพี่ทุกคน ยังไม่มีใครรู้เลย พรุ่งนี้ พี่จะนัดรวมตัวกัน และจะบอกเรื่องของเราสองคน ไอ้ชินทร์ก็คงไม่ตกใจเท่าไหร่หรอก เพราะมันน่าจะพอรู้เรื่องของพี่แล้ว ส่วนไอ้กันต์ ก็คงไม่รู้ มันไม่ค่อยจะสนใจเรื่องอะไรกับใครสักเท่าไหร่”

          “พี่วินท์รู้มั้ยคะ ว่า พี่ชินทร์กับ...”

          “เพื่อนของน้ำตาล น้องรหัสไอ้ชินทร์ใช่มั้ย รู้สิ ทุกวันนี้ เพื่อนพี่เศร้าเป็นหมาเหงาตลอด เพราะเพื่อนของน้ำตาล ทำเพื่อนพี่เปลี่ยนไป”

          “จริงเหรอคะ...พี่ชินทร์ชอบข้าวตูจริงๆ เหรอคะ”

          “น่าจะชอบจริงๆ พี่ไม่เคยเห็นเพื่อนพี่เป็นแบบนี้เลยนะ น้ำตาลพอจะช่วยเพื่อนพี่ได้บ้างมั้ย”

          “น้ำตาลไม่แน่ใจเลยค่ะ เพื่อนพี่วินท์เจ้าชู้ขนาดนั้น ข้าวตูไม่ชอบด้วย คงจะยากนะคะ”

          “แต่ว่าพี่ไม่เจ้าชู้นะ รับรองได้ พี่จะไม่ทำให้น้ำตาลต้องเสียใจอีกแล้ว จะไม่ทำให้น้ำตาลต้องร้องไห้เพราะพี่”

          “จริงเหรอคะ ไม่อยากจะเชื่อเลย”

          “เชื่อเถอะ พี่รักเราจริงๆ งั้น ให้พี่สาบานมั้ย”

          “ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ค่ะ”

          “แล้วน้ำตาลล่ะ รักพี่บ้างมั้ย”

          “อืม...ขอคิดดูก่อนนะคะ”

          “ทำไมต้องคิดด้วย!”

          “งั้น น้ำตาลไว้ตอบพี่วินท์คืนนี้ก็แล้วกันนะคะ”

          “ได้สิ! คืนนี้พี่จะทำโทษเราให้หนักๆ ถ้าคำตอบเธอไม่ถูกใจพี่ คอยดูล่ะกัน...”

          “อุ้ย...ดูน่ากลัวจังเลยค่ะ...พี่วินท์ ^_<>^”

อลินดาไม่คิดว่าฟ้าหลังฝนในครั้งนี้ จะมีความสุขรอเธออยู่ ชีวิตของอลินดาพึ่งจะเริ่มต้น บททดสอบยังมีอีกมากมาย ด่านเคราะห์ต่างๆ รอให้เธอฝ่ามันไป...แต่...ไม่ว่าอลินดาจะเจอเรื่องอะไร เธอไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว เพราะว่าโจทย์สมการครั้งนี้ มีอลินดากับพี่วินท์ อยู่ด้วยกันแล้ว เราสองคนจะร่วมกันแก้โจทย์ปัญหาชีวิตนี้ไปด้วยกัน ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์เราจะร่วมกันฝ่าฟัน จับมือไปด้วยกันตลอดไป...

จบบริบูรณ์

ติดตามคู่ของ > เตชินทร์ & เกวลิน...ใน “บงการรักนายวิศวะ”

        > ชนกันต์ & กรภัทร์...ใน “บังอาจรักนายวิศวะ”