ตอนที่ 34 ในฐานะที่ไม่ใช่...พี่น้องกัน

เวลา 23.00 น.

          @ คฤหาสน์เตชะวรากูล

          บรรยากาศยามค่ำคืนเงียบสงบ อลินดากำลังเดินขึ้นบันได เพื่อที่จะเข้าห้องนอนของตัวเอง หลังจากที่อลินดาได้เล่าเรื่องเธอกับพี่วินท์ให้เกวลินฟังเสร็จแล้ว อลินดาก็ลงมาข้างล่าง เพื่อหาน้ำดื่ม สายตาของเธอ เหลือบมองไปที่ห้องของเขา ซึ่งอยู่ถัดออกไปจากห้องของเธอ

          ‘พี่วินท์...ออกไปไหนนะ?’ อลินดาเดินมาจนถึงหน้าประตูของเธอ และด้วยความอยากรู้ เธอเลยเดินไปหยุดยืนอยู่ที่ห้องของเขา พร้อมกับแนบหูไปกับบานประตูใหญ่ เพื่อฟังเสียงจากด้านใน

          “หรือพี่วินท์ จะออกไปเมานะ”

อลินดาพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับเดินกลับไปที่ห้องของเธอ วันนี้ สิ่งที่เขากับเธอทะเลาะกัน พออลินดากลับไปคิด บวกกับ สิ่งที่เกวลินพูด มันทำให้อลินดาเข้าใจพี่วินท์มากขึ้น แต่ ไม่ว่าจะยังไง อลินดาก็ปฏิเสธเรื่องนี้อยู่ดี เธอจะทำให้ทุกคนผิดหวังในตัวเธอไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งทุกคนดีกับเธอมากแค่ไหน อลินดาก็ยิ่งรู้สึกผิดขึ้นไปอีกเท่าตัว มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว...

          แกร๊ก! ประตูห้องนอนถูกเปิด ร่างอวบอิ่มเดินเข้าไปด้านใน เธอกำลังคิดถึงเรื่องราวระหว่างเธอกับเขา ‘ตอนที่พี่วินท์โกรธ เขาขู่ว่า จะบอกกับทุกคน เราจะทำไงดีนะ’

          “เฮ้อ...” อลินดาถอนหายใจ พร้อมกับคลานขึ้นไปบนที่นอน โดยที่ตัวเองไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติใดๆ เลยสักนิด

          แต่! ในขณะที่เธอกำลังจะล้มตัวลงนอน สายตาของเธอก็พลัน! เหลือบเห็นอะไรบางอย่าง ที่อยู่ใต้ผ้าห่มของเธอ

          “อุ้ย!!!” อลินดาตะลึง เมื่อเธอกระชากผ้าห่มออกมา และพบกับใครบางคนที่กำลังอยู่ในวังวนความคิดของเธอ เขากำลังนอนอยู่ในท่าเอามือทั้งสองข้างหนุนหัวไว้อย่างสบายอารมณ์ อยู่บนที่นอนของเธอ!

          “เธอบ่นอะไร...นักหนา...หืม...บ่นถึงพี่อยู่หรือเปล่า?”

          “พี่วินท์!!! พี่มาอยู่นี่ได้ยังไง แล้วพี่เข้ามาตอนไหน แล้ว...”

อลินดาตกใจสุดขีด เธอรัวคำถามใส่เขาทันที วันทั้งวัน เธอคิดถึงเรื่องเขามาตลอด ปัญหาร้อยแปดที่เธอกำลังคิดไม่ตก แล้วจู่ๆ เขากลับมานอนสบายอยู่บนเตียงเธอเนี่ยนะ

          “พี่มารอเธอไง...ทำไมลงไปนานจัง...”

ร่างสูงใหญ่พลิกตัวเองให้อยู่ในสภาพนอนตะแคง เอียงหน้ามองเธอ ราวกับไม่ทุกข์ไม่ร้อนเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น

          “พี่วินท์ออกไปนะคะ! นี่มันห้องน้ำตาล...อุ้ย!”

อลินดากำลังจะเอี้ยวตัวลงจากเตียง แต่ทว่า ยังไม่ทันกับมือของเขาที่เอื้อม มากระชากแขนของเธอเบาๆ จนเธอล้มลงนอนอยู่ข้างกายเขา ทั้งสองอยู่ในสภาพนอนตะแคงประจัญหน้ากัน มือข้างหนึ่งของเขาจับไหล่บอบบางเอาไว้

          “พี่...ไม่ออก...เราจะทำไม”

สายตาคมจ้องลึกเข้าไปในตาของเธอ และก่อนที่จะหลุบมองปากอวบอิ่มชมพูเย้ายวนตรงหน้า

          “งั้น น้ำตาลจะออกไปเองค่ะ ปล่อยน้ำตาลค่ะ!”

อลินดาพยายามแกะมือของเขาออก แต่มันก็ไม่เป็นผล

          “จะไปไหน...พี่มาหาเธอนะ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม

          “มาหาทำไมคะ เราคุยกันจบไปแล้ว”

          “เราจบ แต่พี่ไม่จบไง”

กวินท์ดึงร่างอวบอิ่มเข้ามาแนบอกแกร่ง โดยที่ร่างอรชรกลับดิ้นต่อต้าน แต่ แรงอันน้อยนิด ไหนเลยจะสู้แรงมหาศาลได้

          “ปล่อยนะ! น้ำตาลจะร้องให้คนช่วยนะ!”

          “ร้องสิ...ร้องเลย ทุกคนจะได้รู้”

อ้อมแขนอันแข็งแกร่งกลับกระชับและรัดร่างอวบอิ่มเอาไว้ ความร้อนภายในเรือนกายกำยำ ส่งผ่านเรือนร่างอวบอิ่ม ปลายคางของเขาเกยอยู่บนศีรษะของเธอ

          “พี่วินท์ พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”

อลินดายังคงดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอพยายามเงยหน้าขึ้นมองเขา แต่ทว่า ก็ถูกแรงกดจากปลายคางของเขาตามเดิม

          “ทำไมพี่จะทำไม่ได้...เราเป็นเมียพี่นะ”

          “พี่วินท์เป็นบ้าไปแล้วเหรอคะ น้ำตาลไม่ใช่...”

          “ใช่สิ...เราคือเมียพี่ เธอจำไม่ได้เหรอ ว่าเราสองคนเอา...”

          “หยุดนะคะ!” อลินดารีบยกมือขึ้นปิดปากของเขา

          เขาดึงมือเธอออก...

          “งั้น...เรามาพิสูจน์กันมั้ย ว่าใช่ หรือไม่ใช่...”

ใบหน้าคมโฉบวูบลงมา แต่ก็โดนมือเล็กดันเอาไว้ก่อน...

          “พี่วินท์ปล่อยน้ำตาลนะคะ พี่ทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง เราเป็นพี่น้องกัน ถ้าพ่อแม่ พี่วิชญ์ พี่เวนิสรู้ จะทำยังไงคะ”

อลินดาพยายามงัดเหตุผลข้ออ้างขึ้นมาพูดกับเขา

          “รู้แล้วยังไง...ก็พี่บอกแล้ว ว่าเรื่องป๊ากับม๊า พี่เคลียร์เอง เธอกลัวอะไร ส่วนไอ้รุ่นพี่ ที่เธอบอกว่ากำลังคบกันอยู่ พี่ก็จัดการมันไปแล้ว”

กวินท์ใช้อำนาจการเป็นรองประธานบริษัท ย้ายแผนกให้ไปอยู่ทีมซ่อมบำรุง คู่กับชนกันต์เพื่อนของเขา โดยมีตำแหน่งสูงขึ้นกว่าเดิมอีก แต่ขอไปให้พ้นจากคนของเขาก็พอ

          “พี่วินท์! พี่ทำอะไรพี่โมทย์คะ พี่เขาไม่ได้เกี่ยวเรื่องนี้เลยนะคะ ทำไมพี่ถึงวุ่นวายไปหมดคะเนี่ย”

          “ก็เธอบีบพี่เอง...หรือเธอโกหกพี่ จริงๆ แล้วเธอกับไอ้หมอนั่น ไม่ได้เป็นอะไรกันใช่มั้ย”

          “ก็พี่วินท์ พูดไม่รู้เรื่องเองนี่คะ น้ำตาลก็เลย...”

อลินดาไม่คิดว่าเขาจะบ้าดีเดือดอะไรขนาดนี้

          “งั้น พี่ต้องทำโทษเธอแล้วนะ...”

เสียงทุ้มแหบพร่าคาดโทษ ใบหน้าคมก้มลงมา เป้าหมายคือปากอิ่มอันเย้ายวน

          “อย่านะ! พี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” อลินดาดิ้นพล่าน พยายามเอามือปัดป่ายไปที่ใบหน้าของเขา

          “ทำได้สิ...พี่เคยทำกับเธอตั้งหลายครั้ง เมื่อก่อน เราทำให้พี่มีความสุขมากนะรู้มั้ย...น้ำตาล...วันนี้ พี่ขอแบบนั้นอีกได้ไหม?”

เสียงทุ้มพร่าเอ่ยเว้าวอน

          “ไม่ค่ะ!”

อลินดาปฏิเสธเสียงแข็ง เธอพยายามดันร่างของเธอออกจากตัวเขา ลำแขนอันแข็งแกร่งรัดร่างอวบอิ่มแน่น จนเธอไม่สามารถที่จะขยับเขยื้อนได้อีกต่อไป

          “พี่จะเอา...”

เสียงพร่าโต้กลับ มือหนาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของเธอ ในขณะที่กำลังซุกหน้าตัวเองไปที่ซอกคอขาวผ่อง

          “พี่วินท์...”

          “หืม...”

          “พี่อย่าทำแบบนี้นะคะ น้ำตาลขอร้อง”

อลินดาตั้งสติ พยายามพูดกับเขาดีๆ

          “ทำไมจะทำไม่ได้...ตอนนี้...พี่ไม่ไหวแล้ว...เธอรู้มั้ย...”

น้ำเสียงแหบพร่าโอดครวญ กายกำยำสั่นสะท้าน ชายหนุ่มคว้ามือเล็กลงไปยังเบื้องล่าง

          “อุ้ย! พี่วินท์!”

อลินดาชักมือกลับทันที เมื่อเจอเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง ที่กำลังดึงดันอยู่ในเป้ากางเกงของเขา ใบหน้าเนียนร้อนผ่าว ‘พี่วินท์หน้าไม่อายจริงๆ’

          “เห็นหรือยัง ว่าพี่ต้องการเธอแค่ไหน...น้ำตาล”

          “แต่มันไม่ถูกต้องนะคะพี่วินท์ เราสองคน...”

          “เป็นพี่น้องกัน...ใช่มั้ย...แต่เราไม่ใช่สายเลือดกันจริงๆ เธอก็รู้นี่...ทำไมจะต้องให้พี่พูดซ้ำๆ ด้วย”

          “งั้น...น้ำตาลขอเวลาสักหน่อยได้มั้ยคะ ถ้าพี่วินท์บอกว่าจะคบกับน้ำตาล...เรามาศึกษากันก่อนดีมั้ยคะ ตอนนี้ น้ำตาลปรับตัวไม่ทัน ที่พี่วินท์เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนพี่วินท์ เกลียดน้ำตาล ไล่ให้น้ำตาลไปไกลๆ แล้วอยู่ดีๆ พี่วินท์ก็จะมาทำแบบนี้...เรามาลองทบทวนกันใหม่ดีมั้ยคะ...”

อลินดาพยายามงัดเหตุผลทุกอย่างขึ้นมาพูดกับเขา

          “ไม่...”