ตอนที่ 33 ฟาดกลับฟาดกลับ

@ แผนกฝ่ายขาย...

          เวลา 11.30 น.

          “ร่างแบบโครงสร้างเป็นรูปสามมิติ พร้อมกับใส่คำอธิบายลงไป เพื่อลูกค้าจะได้เห็นภาพที่ชัดเจน เดี๋ยวพอเสร็จแล้ว เอามาให้พี่ดูหน่อยนะ...น้ำตาล”

          “ได้ค่ะพี่โมทย์ น้ำตาลขอเวลาสักครึ่งชั่วโมงค่ะ”

อลินดากำลังจ้องหน้าจอ มือของเธอกดแป้นคีย์บอร์ด เมื่อรุ่นพี่กำลังบรีฟ (brief) งานเธออยู่ วันนี้ เป็นครั้งแรกที่อลินดาได้ทำงานอย่างเต็มตัว ในฐานะเด็กฝึกงานของบริษัท...

          แต่ทว่า...ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามา...

          “น้ำตาล! คุณกวินท์ให้เราไปพบที่ห้องนะ”

ภาคินตะโกนบอกเด็กฝึกงานในสังกัดของเขา ดูแล้ว น้องฝึกงานคนนี้ น่าจะหนีไม่พ้นท่านรองประธานบริษัทคนนี้เสียแล้ว

          “ไปทำไมคะพี่คิน?”

อลินดาถามกลับด้วยความงุนงง เธอก็ปฏิเสธและพูดกับเขาไปชัดเจนแล้วนะ ว่าอลินดาจะขอฝึกงานแผนกฝ่ายขาย ทำไมเขาจะต้องทำตัววุ่นวายขนาดนี้

          “เห็นเลขาคุณกวินท์บอกพี่ว่า คุณกวินท์จะออกไปสำรวจการวางระบบเครื่องจักรอุตสาหกรรมในโรงงานแถวสมุทรปราการ พี่ก็ไม่รู้รายละเอียดมาก...แต่เอ๊ะ! ทำไม ไม่เอาทีมช่างไปล่ะ”

          “นั่นน่ะสิคะ...งั้น...น้ำตาลรบกวนพี่คินแจ้งเลขาท่านรองประธานหน่อยค่ะ ว่าน้ำตาลติดงานร่างแบบของพี่โมทย์อยู่ค่ะ”

          “ห๊ะ! จะพี่ปฏิเสธคุณกวินท์เนี่ยนะ...พี่ว่าเราเข้าไปบอกกับคุณกวินท์เองไม่ดีกว่าเหรอ”

          “น้ำตาลไม่ไปหรอกค่ะ”

          “ไปหน่อยเถอะนะ ไม่งั้นงานเข้าพี่แน่ๆ คุณกวินท์เจาะจงว่าต้องเป็นเรา พี่จะไปบอกแบบนั้นได้ยังไงกัน”

          “งั้น เดี๋ยวรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวน้ำตาลจะให้ข้าวตูไปแทนน้ำตาลก็แล้วกันค่ะ พี่คินไม่ต้องห่วงค่ะ น้ำตาลเคลียร์เองค่ะ”

อลินดาหันไปมองหาตัวช่วยของเธอ ที่กำลังนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ทำงานอย่างขะมักเขม้น

          “เอางั้นเหรอ...”

          “ใช่ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวน้ำตาลจัดการเองค่ะ”

          “...” ชัดเจนขนาดนี้ จะหลบไปได้กี่วันกันเชียว ขืนภาคินยังให้น้องฝึกงานคนนี้อยู่ฝ่ายเขาไปเรื่อยๆ เรื่องก็ต้องเข้ามาทุกวันเป็นแน่ จะต้องมีอะไรที่มากกว่าคำว่าพี่น้องเป็นแน่ ภาคินชักสงสัยแล้วสิ...

          “ข้าวตู...ไปแทนฉันหน่อยสิ”

          “ไม่!!” เกวลินตอบปฏิเสธแบบทันควัน...

          “แค่เธอเดินไปบอกพี่วินท์ ว่าฉันไม่สะดวกจะไปพบ”

          “ให้ฉันไป มันก็ไม่จบเรื่องหรอกน้ำตาล พี่วินท์ทำซะขนาดนี้ คนเขาจะรู้กันทั้งบริษัทแล้วนะ เธอจะหลบยังไงก่อน...”

          “ฉันก็คุยกับพี่วินท์ไปแล้ว แต่ทำไม เขาถึงไม่เข้าใจฉันเลย”

          “ฉันก็บอกเธอแล้วไง ว่าพี่วินท์เขาไม่ปล่อยเธอหรอก รุกหนักแบบนี้ เธอหนีไม่พ้น ฉันว่า เธอยอมพี่เขาเถอะ”

          “ยอม...เหรอ?”

          “เออดิ...ถ้าเธอไม่ยอม พวกพี่ๆ ในฝ่ายของเรา เขาจะเดือดร้อนเพราะเธอไง พี่วินท์จะต้องทำแบบนี้ทุกๆวัน แล้วสุดท้าย เธอก็จะฝึกงานลำบากไปอีก เชื่อฉันสิ”

          “ได้! วันนี้ ฉันจะไปพูดให้ชัดเจน ถ้าพี่วินท์ไม่ฟังฉันอีก ฉันก็จะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับพี่วิชญ์ ให้พี่วิชญ์ช่วยจัดการกับพี่วินท์เลย”

          “เดี๋ยวนะ! เธอจะบอกพี่วิชญ์...แน่ใจนะ  เดี๋ยวพี่วิชญ์ก็จะต้องกลับไปถามน้องชายเขา สุดท้าย ถ้าพี่วิชญ์รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับพี่วินท์ มันก็จะเข้าทางพี่วินท์มั้ย น้ำตาล”

          “โอย...ฉันจะทำยังไงดีล่ะ ข้าวตู”

          “ไปเจรจากับพี่เขาดีๆ หนีไม่พ้น ก็ต้องยอมรับ ยังไงเธอก็ปฏิเสธพี่เขาไม่ได้แล้ว ยอมๆ พี่เขาไปเถอะนะ”

          “ยอมได้ไง...ฉันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ ข้าวตู”

          “จ้า...เธอไม่เหมือนเมื่อก่อน...แต่ว่า...ตอนนี้ พี่วินท์ก็ไม่เหมือนพี่วินท์คนเดิมเช่นกันจ้า...เพราะงั้น...ถ้าเธออยากปฏิเสธพี่วินท์แบบเด็ดขาดล่ะก็ ฉันมีอยู่วิธี เอามั้ยจะบอกให้”

          “วิธีอะไร ไหนลองบอกมาดิ...”

          “หาผู้ใหม่ไง...แต่ครั้งนี้ ก็ต้องเลือกแบบดีๆ หน่อยก็แล้วกัน ไม่งั้น จะซ้ำรอยเดิมอีก...”

          “ตอนนี้น่ะเหรอ...จะหาใครทันกันล่ะ”

          “ไม่งั้น เธอก็ยอมพี่เขาไปซะ นี่คือทางสุดท้าย ให้โอกาสพี่เขา และลองเสี่ยงดูอีกครั้งสิ”

          “...” จะให้อลินดายอมเรื่องนี้ง่ายๆ ได้อย่างไรกัน เขาทำอลินดาเจ็บช้ำ เสียใจ เสียน้ำตา จะให้อลินดาให้อภัยเขางั้นเหรอ?

          10 นาทีต่อมา...

          @ ห้องทำงานรองประธานบริษัท...

          หลังจากที่อลินดาทนแรงกดดันกับเรื่องทั้งหมดไม่ไหว เธอก็ต้องจำยอมมาเคลียร์เรื่องนี้ด้วยตัวเอง หนีไม่พ้น ก็ต้องเผชิญ และตอนนี้เธอก็กำลังยืนประจัญหน้ากับคนที่เป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมด เธอยืน...เขากลับนั่งไขว่ห้างพิงพนักเก้าอี้แบบสบายอารมณ์  ราวกับไม่ทุกข์ร้อนกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยสักนิด

          “น้ำตาลพูดชัดเจนแล้ว เพราะฉะนั้น พี่วินท์หยุดได้แล้วค่ะ น้ำตาลจะไม่ยอมไปไหนกับพี่ทั้งนั้น พี่มีทีมงาน มีเลขา พี่ควรจะให้คนพวกนี้ไปกับพี่ค่ะ ไม่ใช่น้ำตาล”

          “แต่พี่จะให้เธอไปกับพี่ ชัดเจนมั้ย”

กวินท์จ้องกลับไปที่ใบหน้างาม ที่ตอนนี้กำลังเห่อแดงไปทั่วทั้งดวงหน้า เธอกำลังโกรธจัด และกำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ ไม่ให้ระเบิดใส่เขา

          “ไม่ไปค่ะ! น้ำตาล...” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ

          “ไม่เป็นไร...งั้น วันนี้ พี่จะคุยป๊ากับม๊าพอดี...”

          “ไม่นะ! พี่วินท์!!” อลินดาเดือดขึ้นมาทันที

          “เธอห้ามพี่ไม่ได้หรอก พี่จะคุยกับทุกคนในบ้านของเรา ป๊า ม๊า พี่วิชญ์ และก็เวนิสด้วย ทุกคนจะได้รู้ และเราจะได้คบกันอย่างเปิดเผยซะที”

          “เรา? เหรอคะ...”

อลินดาถามกลับ เขาช่างเป็นผู้ชายที่หน้าด้านหน้าทนเหลือเกิน เธอไม่เคยคิดเลย ว่าระยะเวลาแค่สองปีที่ผ่านมานั้น จะเปลี่ยนพี่วินท์ได้มากมายขนาดนี้

          “อืม...ใช่สิ ก็เราสองคน...เธอ...กับพี่...”

          “ไม่ตลกเลยนะคะพี่วินท์ เรื่องแบบนี้ พี่ไม่ควรเอามาล้อน้ำตาลเล่นนะคะ พี่วินท์ก็รู้ ว่ามันเป็นไปไม่ได้...”

          “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ก่อนที่เธอกับพี่จะมีอะไรกัน เธอเคยคิดบ้างไหมล่ะ ว่ามันจะเป็นไปได้มั้ย ที่เธอกับพี่จะมีความสัมพันธ์กันถึงขั้น...”

          “หยุด! นะคะพี่วินท์...พี่เลิกเอาเรื่องในอดีตมาขู่น้ำตาลได้แล้วค่ะ มันน่าอายมาก พี่จะเอามาพูดอีกทำไมคะ?”

          “พี่พูด...ก็เพราะไม่อยากให้เธอลืม...ว่าเธอเคยเป็นของพี่ไง!”

          “พี่วินท์บ้า! ก่อนหน้านั้น พี่เคยไล่น้ำตาล ไม่อยากให้น้ำตาลรักพี่ แล้วมาดูพี่ตอนนี้สิ พี่ลืมคำพูดตัวเองไปแล้วเหรอคะ”

อลินดารัวด่าเขาเป็นชุด เพราะความเจ็บปวดฝังใจ ที่โดนเขากระทำตัวเองมาก่อน ทำให้อลินดาแค้นอย่างที่สุด

          “พี่ขอโทษ...”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้วยความนุ่มนวลอ่อนโยน กวินท์ผิดจริง เมื่อก่อนเขามีความคิดบ้าๆ แบบนั้นจริงๆ เขายอมรับ

          “ขอโทษงั้นเหรอคะ?”

          “เราจะให้พี่ทำอะไรมากกว่าขอโทษมั้ยล่ะ บอกมาสิ”

          “เลิกยุ่งกับน้ำตาลค่ะ”

          “ไม่มีวัน!” น้ำเสียงเข้มตอบกลับทันที

          “งั้น...ระหว่างน้ำตาลกับพี่...ก็แค่นี้ก็แล้วกันค่ะ น้ำตาลไม่ขอพูดอะไรอีกแล้ว ไม่คือไม่ แล้วแต่พี่วินท์เลยค่ะ!”

พูดจบ อลินดาก็หันหลังเดินออกจากห้องไปทันที ขืนอยู่ต่อ เธอคงต้องได้ฟาดหน้าเขาเป็นแน่ คนบ้า พูดไปก็เหนื่อยเปล่าๆ ขอโทษแล้วจะจบงั้นเหรอ? เอาสองปีกับความเจ็บปวดของอลินดาคืนมาได้ไหมล่ะ...