บทที่ 4 ข่มขู่

“นี่นายเคยโดนยิงขู่มาแล้วเหรอ” คาริสาพูดทั้งที่ยังตกใจอยู่เล็กน้อย

“ที่เธอบอกว่าไม่รู้จักฉัน ฉันไม่เชื่อ”

“โอ๊ย!” แดเนียลกระชากแขนคาริสาเดินไปยังรถคันหรู เขากำลังจะเปิดประตูรถออก แต่ยัยตัวแสบก็บ่ายเบี่ยงด้วยการเหยียบเท้าและกระแทกศอกเข้าที่หน้าท้องแกร่ง ยังดีที่เขารู้ทันลูกเล่นของเธอ แดเนียลจึงขยับขาออกแล้วรวบตัวเธอไว้ในวงแขนหนา จากนั้นจึงเปิดประตูรถออกแล้วใช้กำลังดันร่างของคาริสาเข้าไปภายในรถ

คาริสาพยายามต่อต้านเพื่อที่จะออกจากรถของแดเนียลให้ได้ แต่มือหนาก็ดันศีรษะของเธอเข้าไปในรถอีกครั้ง ก่อนจะปิดประตูพร้อมจัดการล็อกรถเอาไว้

เมื่อคาริสาเปิดประตูรถจากอีกฝั่งไม่ออก เธอจึงรีบดันประตูทางฝั่งคนขับแต่ก็ยังช้ากว่าแดเนียลที่เปิดประตูเข้ามานั่งได้ก่อน เขาดันศีรษะคนร่างเล็กไปนั่งที่ตำแหน่งเดิม ก่อนจะปรับเบาะให้เธอนอนลงอย่างนึกสนุก

“อ๊ะส์!” คาริสาตกใจร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ ๆ เบาะที่นั่งมันเอนลงจนเธอต้องนอนราบอย่างเลี่ยงไม่ได้

แดเนียลเอื้อมมือไปดึงที่คาดเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้กับเธอ แล้วปรับเบาะให้เธอนั่งดังเดิม คาริสาถึงกับหายใจเข้าออกอย่างไม่เป็นจังหวะ ตกใจคิดว่าเขาจะทำอะไรมิดีมิร้ายกับเธอ

“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ เพราะฉันขื่นใจผู้หญิงไม่เป็น”

“ให้มันได้อย่างที่พูดเถอะ” คาริสาหันมองที่เบาะหลังด้วยความหวั่นใจ ก็เมื่อวานดันไปเห็นเขาทำกิจกรรมร่วมรักกับผู้หญิงภายในนี้

“มองอย่างกับรู้ว่าเคยเกิดอะไรขึ้นตรงนั้น” เขาเอ่ยเสียงทะเล้น “แค่เจ็ดคน”

“เจ็ดคนเลยเหรอ” คาริสางึมงำเสียงเบาพลางหันหน้าไปทางอื่น เขากล้าพูดออกมาได้อย่างภาคภูมิใจทีเดียว

“แต่เจ็ดคนนั้นมีอะไรกับฉันแค่ตรงเบาะหลัง ฉันไม่เคยเอาใครตรงเบาะหน้าเลย เธออยากไหมล่ะ ฉันจะให้สิทธิ์นั้นกับเธอเดี๋ยวนี้” แดเนียลพูดขณะที่สวมเข็มขัดนิรภัย เขายกยิ้มแฝงความร้ายกาจ ก่อนจะเร่งเครื่องแล้วกระชากรถออกไปด้วยความเร็ว

“นายจะพาฉันไปไหน”

“เธอไม่จำเป็นต้องรู้”

ณ คฤหาสน์ตระกูลวงศ์วริศ

“เธอตกใจอะไร” แดเนียลหันไปถามคาริสาเมื่อเห็นเธอสะดุ้งตัวโยนจนมีพิรุจ

“เปล่า นายพาฉันมาที่นี่ทำไม”

“เธอเป็นคนของคุณย่าใช่ไหม” คาริสานิ่งเงียบไปสักพัก มาถึงที่นี่แล้วเธอเองก็ไม่รู้จะแก้ตัวกับเขายังไง

“ตอบช้า แปลว่าใช่” แดเนียลถอดเข็มขัดนิรภัยออกก่อนที่จะเปิดประตูแล้วเดินอ้อมไปดึงคาริสาออกมาจากรถ

“ปล่อยนะ ไม่ต้องมาจับ ฉันเดินเองได้”

“ปล่อยให้โง่สิ ผู้หญิงอย่างเธอมันไว้ใจไม่ได้”

“โอ๊ย! ไอ้บ้าเอ๊ยชอบใช้ความรุนแรง”

“นี่มันอะไรกัน” คุณหญิงพูดด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคนของตนถูกโยนลงไปกองอยู่ที่พื้นของห้องรับแขก

“เขาเป็นคนของคุณย่าใช่ไหมครับ” แดเนียลเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ เขาไม่ชอบให้ใครมาตามติดชีวิตส่วนตัวของเขา และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาจับได้

ในขณะที่แดเนียลพูดอยู่คาริสาก็ลุกขึ้นยืน

“ออกไปก่อน แต่อย่าเพิ่งกลับนะฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอต่อ” คาริสาพยักหน้ารับคำคุณหญิง ก่อนจะเดินออกไปรอข้างนอก

“ทำไมคุณย่าต้องให้คนมาติดตามผมด้วย ผมบอกแล้วไงว่าผมต้องการพื้นที่ส่วนตัว แล้วอีกอย่างผมก็ดูแลตัวเองได้”

“หลานมีพื้นที่ส่วนตัว แล้วก็ได้ทำอะไรส่วนตัวตั้งหลายอย่าง แล้วนี่ปากไปโดนอะไรมา” เมื่อเห็นว่าหลานชายมีเลือดซึมตรงมุมปากคนเป็นย่าจึงเอ่ยทัก

“ก็ยัยนั่นตบหน้าผม คุณย่าต้องไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไปนะครับ”

“ถ้าหลานไม่ทำอะไรเขา เขาก็ไม่ตบหลานหรอก”

“ทำไมคุณย่าถึงได้เข้าข้างคนอื่นแทนที่จะเข้าข้างผม ผมหลานคุณย่านะ”

“ถ้าหลานมาหาย่าบ้าง ย่าก็คงจะหวงหลานมากกว่านี้ และอีกอย่าง ย่าก็รู้จักเคสดี เธอไม่มีทางทำอะไรใครก่อน”

“ชื่อเคสงั้นเหรอ” แดเนียลพึมพำกับตัวเองเสียงเบา

“แล้วย่าก็เชื่อว่าเธอสามารถดูแลหลานย่าได้”

“ผมไม่ต้องการให้ใครมาดูแล แล้วตกลงคุณย่าจะไม่ไล่ผู้หญิงคนนั้นออกใช่ไหมครับ”

“แน่นอน”

“ได้ ถ้าวันไหนผมไม่มีผู้หญิงมาปรนเปรอ ยัยเคสนั่นจะต้องเป็นคนมาปรนเปรอผม โอ๊ย! คุณย่าตีผมทำไม” แดเนียลถึงร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ ๆ คนเป็นย่าก็มาตีเข้าที่ท่อนแขนอย่างแรง

“หลานนี่จริง ๆ เลยนะ ถ้าเคสเขายอมย่าก็ไม่ว่าอะไร แต่ถ้าเคสไม่ยอมแล้วทำร้ายหลานอีก ย่าก็จะไม่ว่าอะไรเหมือนกัน”

“คุณย่าปกป้องผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว” แดเนียลโวยวายใหญ่โต เมื่อผู้เป็นย่าดูจะปลื้มอกปลื้มใจในตัวหญิงสาวถึงขนาดออกโรงปกป้องเธอจนแทบจะไม่เห็นหัวเขาด้วยซ้ำ

คาริสาเดินไปเดินมาอยู่ครู่หนึ่ง คุณหญิงกับแดเนียลก็เดินออกมาจากห้องรับแขกด้านในตัวบ้านหลังใหญ่ และกำลังตรงมาหาเธอ

“ผมกลับก่อนนะครับคุณย่า” แดเนียลพูดพร้อมยกมือไหว้ผู้เป็นย่าของตน ก่อนเดินจากไปเขาหันมาทำหน้าเขม็งใส่คาริสาอย่างคาดโทษ ซึ่งเธอก็มองสวนชายหนุ่มกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว

“เคส ตามฉันมา”

“ค่ะ...คุณหญิง” คาริสาเดินตามคุณหญิงเข้าไปภายในห้องรับแขกของคฤหาสน์อีกครั้ง

“ทำไมตาแดนถึงจับได้”

“วันนี้มีคนมายิงขู่คุณแดเนียล”

“ว่าไงนะ!”

“คาดว่าน่าจะเคยลงมือมากกว่าสองครั้ง”

“แดนเขาบอกเธออย่างนั้นเหรอ”

“เปล่าค่ะ เคสแค่ได้ยินคุณแดเนียลเขาพูดว่าพวกเดิม”

“หลานชายของฉันนี่มันจริง ๆ มีอะไรก็ไม่เคยบอก แล้วนี่มีอะไรที่น่าสงสัยอีกไหม”

“เคสคิดว่าพวกมันแค่ยิงขู่ เพราะถ้าพวกมันคิดจะฆ่า ระยะแค่นั้นไม่น่าจะพลาดได้ แต่พวกมันพลาดแล้วเพราะที่เกิดเหตุเป็นบริเวณลานจอดรถซึ่งมีกล้องวงจรปิดแน่นอน และอีกอย่างเคสจำทะเบียนรถของพวกมันได้ โจรกระจอกแบบพวกนั้นไม่น่าจะทำอะไรซับซ้อนหรอกค่ะ”

“แล้วหลานชายฉันได้ทำอะไรเธอหรือเปล่า” คาริสาถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะตอบคำถามคุณหญิง

“นอกจากโยนเคสลงไปคุยเล่นกับพื้นแข็ง ๆ แล้ว ก็มีแต่คำพูดแดกดันให้เคสเจ็บใจเล่นเท่านั้นล่ะค่ะ” คาริสาเอ่ยพูดออกไปตรง ๆ ตามนิสัย ทำเอาคนฟังถึงกับอมยิ้มเพราะถูกใจในคำตอบที่ตรงไปตรงมาของเธอ