ณ ห้องพักของคาริสา
หลังจากที่ไม่มีเรียน คาริสาก็รีบกลับห้องเพื่อที่จะได้มีเวลาพักผ่อนก่อนที่จะออกไปปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย เธออาบน้ำแต่งตัวสวมเสื้อยืดกางเกงยืดที่ใส่สบาย เนื่องจากว่ามีเวลาอีกแค่ห้าชั่วโมงในการพักผ่อน
“ไฮโซแดน ทายาทบริษัทฯ ยักษ์ใหญ่ ซินเนอร์แกรนเนสกรุ๊ป นักศึกษาหนุ่มเนื้อหอมที่สาว ๆ ติดตรึม” คาริสาอ่านพาดหัวข่าวของแดเนียลผ่านมือถือ “นี่มีข่าวกับเขาด้วยเหรอ มีชื่อเสียงเหมือนกันแฮะ แต่จะว่าไปควรเรียกว่าชื่อเสียงหรือชื่อเสียดี”
หลังจากที่เหนื่อยล้าจากการเรียนคาริสาผล็อยหลับไปทั้งที่มือของเธอถือโทรศัพท์อ่านข่าวของแดเนียลอยู่ จนเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น
กริ๊ง! กริ๊ง!
เหลือเวลาอีกสามสิบนาทีในการเตรียมตัว คาริสาเหยียดกายลุกขึ้นจากที่นอนอย่างสะลึมสะลือ สองเท้าเล็กเดินสะเปะสะปะเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ
ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าตัวเองผ่านกระจกเงาพลางถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินออกไปแต่งหน้าแต่งตา เพียงไม่ถึงสิบนาทีเธอก็จัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย
แม้ว่าแดเนียลจะจับได้แล้วว่าเธอคอยติดตามเขาอยู่ แต่การแต่งตัวให้เข้ากับสถานที่รื่นเริงเป็นเรื่องสำคัญ คืนนี้คาริสาใส่ชุดเดรสสีแดงผ่าข้างและโชว์ไหล่เล็กน้อย คาริสาจัดการทุกอย่างภายในห้องเสร็จสรรพเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมา เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง
จังหวะที่คาริสากำลังจะดันประตูเปิดออก เธอรู้สึกได้ว่าประตูถูกดึงจากข้างนอกห้อง ด้วยแรงดึงที่มากเกินไปทำให้เธอไม่สามารถควบคุมมันได้
“ว้าย!” คาริสาร้องเสียงหลงด้วยความตกใจที่พลาดท่าหน้าคะมำเข้ากับแผงอกแกร่งของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า แดเนียลดันร่างเล็กกลับเข้าไปภายในห้องพร้อมกดล็อกลูกบิดอย่างแน่นหนา จากนั้นจึงจัดการปิดปากเธอด้วยปากของเขา “ปะ...ปล่ยนนะ อื้อ!”
คาริสาเม้มปากตัวเองไว้แน่น กำมือน้อยทุบตีที่แผ่นหลังแกร่งอย่างแรง นานนับนาทีกว่าเขาจะยอมถอนจูบออกจากปากของเธอ
“นะ...นายมาได้ไง” คาริสาเอ่ยพูดทั้งที่หายใจไม่เป็นจังหวะ อีกทั้งยังอ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูก
“จูบแรก จูบที่เธอตามฉัน” แดเนียลพูดทั้งที่อ้อมแขนของเขาโอบรัดเอวบางอยู่หลวม ๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าจูบเธออีกครั้งอย่างดูดดื่ม ครั้งนี้เขาพยายามเปิดปากของเธอด้วยการเล็มริมปากอวบอิ่มอย่างเล้าโลม
“ปะ...ปล่อย” เขาใช้จังหวะที่เธอพูดต่อต้านแทรกลิ้นเข้าไปที่โพรงปากบางอย่างอุกอาจ “อืม...อืม”
“จูบที่สอง จูบที่เธอตบหน้าฉัน” แดเนียลได้ทำสมดังที่ใจหวัง เขาจึงยอมถอนจูบออกจากโพรงปากบางอีกครั้ง คาริสาสะบัดมือของแดเนียลออกจากเอวของเธอ แต่มือหนากลับไม่ยอมปล่อย
“นายยังไม่ตอบคำถามฉัน”
“ยังไงเธอก็จะตามฉันไม่ใช่เหรอ ฉันก็มาหาเธอถึงที่แล้วนี่ไง”
เพี๊ยะ!
เสียงฝ่ามือกระแทกซีกแก้มของชายหนุ่มที่ลวนลามเธอไปเมื่อครู่
“ตบแรก ตบที่นายตามฉันมา” คนถูกตบไม่ทันจะได้ตั้งตัว คาริสาก็ตบหน้าแดเนียลอย่างแรงอีกครั้ง
เพี๊ยะ!
“ตบที่สอง ตบที่นายฉวยโอกาสจูบฉัน” แรงตบสองครั้งติด ๆ ทำให้แดเนียลเกิดอาการคลุ้มคลั่ง เขาจัดการอุ้มเธอพาดบ่าแล้วเดินไปยังเตียงนอนของสาวเจ้าของห้อง
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย!” คาริสาทั้งดิ้นทั้งทุบตีเขาด้วยความตกใจ แต่แดเนียลมีหรือจะสะทกสะท้าน เขาโยนร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแรง
“โอ๊ย! เจ็บนะ” แดเนียลมองคนที่นอนดิ้นอยู่บนเตียงด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ชายกระโปรงชุดเดรสที่เธอสวมใส่ยกสูงขึ้นจนมองเห็นต้นขาอ่อน
มันช่างยั่วตายั่วใจเขาจริง ๆ แดเนียลไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ตั้งตัว เขาจัดการขึ้นคร่อมบนร่างเล็กและกักขังเธอไว้ในอ้อมกอด
“นะ...นายจะทำอะไร ไหนบอกว่าขื่นใจผู้หญิงไม่เป็นไง”
เขาไม่ฟังในสิ่งที่เธอพูดด้วยซ้ำ มือหนารวบมือทั้งสองของเธอยกขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนจะละเลงปลายจมูกไปทั่วแก้มนวล อีกทั้งยังเอ่ยชมคนใต้ร่างไม่ขาดปาก
“หอมจัง” ว่าแล้วก็หอมแก้มป่องไปหนึ่งฟอด
“ปล่อยฉันนะไอ้บ้ากาม”
ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งมีความสุขที่ได้กลั่นแกล้ง ทั้งที่จริงเขาเองก็อยากจะมีอะไรกับเธอให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย แดเนียลสอดนิ้วเรียวเข้าไปใต้กระโปรงชุดเดรสด้วยความอดใจไม่ไหว
“เดี๋ยว! ยะ...หยุด!” คาริสาตะโกนดังลั่นห้องเพื่อเรียกสติชายหนุ่ม ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะควบคุมความต้องการของตัวเองไม่ได้แล้วก็ตาม
“ฉะ...ฉันขอทำอะไรบางอย่างก่อน”
“เธอมันไว้ใจไม่ได้เคส เธอมันเจ้าเล่ห์” แดเนียลเอ่ยเสียงกระซิบกระซาบก่อนตวัดลิ้นเลียหลังหูขาวสะอาด
“ฉะ...ฉันสัญญาว่าจะทำให้นายพอใจ ปะ...ปล่อยฉันก่อน” เมื่อคาริสายื่นข้อเสนอให้ แดเนียลจึงยอมปล่อยมือเล็กและเฝ้าดูการกระทำของเธอ
คาริสาขยับตัวออกจากอ้อมกอดของแดเนียลเล็กน้อย เธอเอื้อมมือไปหยิบผ้าสีขาวออกจากกล่องไม้ที่อยู่ในลิ้นชักข้างหัวเตียง ก่อนจะทอดสายตามองแดเนียลอย่างยั่วยวนชวนสะกดให้เขาหลงใหลเธอทุกอิริยาบถ
ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นลำคอขาวสะอาด ก่อนจะค่อย ๆ ใช้ผ้าในมือมาลูบไล้ตามลำคอไล่ลงมาจนถึงเนินอก จากนั้นจึงเสียบผ้าชิ้นเล็กไว้ที่ร่องอกอวบอิ่มของเธอ
“ยัยจอมยั่ว ทีเมื่อก่อนทำเป็นไม่อยาก” คาริสายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยทำหน้าเชิญชวนให้เขาเข้ามาสัมผัสร่างกายของเธออีกครั้ง
หนุ่มเสพติดเซ็กซ์อย่างแดเนียลมีหรือจะรอช้า เขาจูบและสูดดมซอกคอของเธออย่างละโมบ โดยที่เธอก็เงยหน้าขึ้นให้เขาได้ซุกไซร้ซอกคออย่างถนัด นิ้วเรียวอุ่นสอดเข้าไปใต้กระโปรงชุดเดรสอีกครั้ง
ครืด! ครืด!
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเมื่อมีสายของคนสำคัญโทรเข้ามา แต่ความต้องการที่มีมากกว่าสิ่งใดทำให้ทั้งคู่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“อื้อ!...อ๊าส์” คาริสาร้องครางในลำคอ พร้อมนับถอยหลังในใจ
‘3’ แดเนียลละเลงจมูกและลิ้นโลมเลียซอกคอและหน้าอก
‘2’ เขาจัดการคาบเอาผ้าสีขาวออกไป ก่อนจะฝั่งจมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมจากร่องทรวงอวบอย่างเต็มปอด
‘1’ เรียบร้อย แดเนียลสลบคาร่องอกของเธอเป็นที่เรียบร้อย
มือเล็กผลักร่างหนาออกจากตัวพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก ผ้าสีขาวนั้นคือผ้าอาบยาสลบ
“ฉันยอมเสียเมืองเล็กเมืองน้อย แต่จะไม่ยอมเสียเอกราชให้คนอย่างนายเด็ดขาด” คาริสาเอื้อมมือไปกดรับสายโทรศัพท์ที่สั่นรบเร้ามาได้สักพักใหญ่ ๆ
“ค่ะคุณหญิง คุณแดเนียลหลับไปแล้วค่ะ”
คาริสาพูดคุยกับคุณหญิงต่ออีกเล็กน้อยก่อนจะวางสายไป เธอดึงร่างของแดเนียลให้นอนอย่างถูกที่ถูกทาง ก่อนจะถอดเสื้อและกางเกงของเขาออก เพื่อสร้างสถานการณ์ให้ดูเหมือนว่าเขากับเธอหลับนอนด้วยกันแล้ว
“ได้ข่าวว่านายไม่ชอบกินซ้ำ อย่างนี้ฉันก็รอดแล้วสิ”
ในช่วงที่เศรษฐกิจตกต่ำ บริษัทฯ ของฉันกำลังจะล้มละลาย หนำซ้ำยังมาเจอเรื่องซวย เมื่อคนขับรถของที่บ้านดันไปชนเด็กอายุราว ๆ เท่าหลานชาย ทว่ายังโชคดีที่เด็กคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก"คุณมีปัญหาที่บริษัทฯ เหรอคะ" เด็กสาวเอ่ยถามท่ามกลางความเงียบสงัดในห้องผู้ป่วย"หนูได้ยินที่ฉันพูดด้วยเหรอ มันคงรบกวนให้หนูตื่นสินะ" ฉันหันไปถามเด็กสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวาน"หนูช่วยคุณได้นะคะ" ได้ยินอย่างนั้นฉันก็เผลอหลุดขำออกมาทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังเครียดอยู่เลย"อายุเท่าไหร่เราอ่ะ เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่ควรยุ่งนะ""หนูจะสิบแปดแล้วนะ" เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจกับสิ่งที่ตนเองเอ่ยพูดไปเมื่อครู่ ฉันได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะตอบกลับไปอีกครั้ง"ก็นั่นแหละจ๊ะ ควรตั้งใจเรียนก่อนไหม"เด็กสาวทำหน้ามุ่ยใส่ฉัน ก่อนจะหันหลังดึงผ้ามาห่ม ทำราวกับว่าต้องการพักผ่อนแต่แล้วอยู่ ๆ เธอก็หันมาสนทนากับฉันต่อ ทุกคำที่เด็กสาวพูดออกมามันทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้ช่างพูดช่างเจรจาเสียจริงสภาพจิตใจย่ำแย่ช่วงเวลาวิกฤตแบบนี้ล
“หนูชื่ออะไร” ภาคินชายวัยสามสิบปลาย ๆ พยายามทำความรู้จักกับเด็กน้อยอายุเก้าขวบ“คาริสาค่ะ ชื่อเล่นชื่อเคส”“ว้าว ชื่อเพราะจังใครตั้งให้”“หนูไม่รู้ค่ะ” ทั้งคู่นั่งสนทนากันอยู่ภายในรถคันหรูเด็กน้อยกอดหนังสือเล่มหนึ่งไว้แน่น สีหน้าของเธอดูไม่อยากจะสนทนากับเขานัก สังเกตจากคำพูดที่ถามคำตอบคำ“นั่นหนังสืออะไร ขอลุงดูหน่อยได้ไหม” เธอยื่นหนังสือเล่มนั้นให้เขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ“มีคนให้หนูมาค่ะ หนูชอบมากเลย”เพียงแค่เห็นปกหนังสือก็ทำเอาภาคินขมวดคิ้วเป็นปม เนื่องจากมันเป็นหนังสือคณิตศาสตร์หลักสูตรมัธยมปลาย“หนังสือเล่มนี้เป็นเนื้อหาของม.ปลาย เลยนะ หนูอ่านเข้าใจด้วยเหรอ”“...” นานนับนาทีกว่าเด็กน้อยจะพยักหน้ารับ“เด็กเก้าขวบเนี่ยนะ” ภาคินพึมพำ เขาไม่อยากจะเชื่อ“...” คาริสาเม้มปากเบา ๆ หลายคนในสถานสงเคราะห์ก็คิดแบบเดียวกับภาคิน“ใครเป็นคนให้หนูมา” คาริสาชี้ไปที่มุมบนขวาหน้าแรกของหนังสือ ซึ่งมีชื่อที่ถูกเขียนด้วยหมึกดำบ่งบอกความเป็นเจ้าของ “หนูรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”“หนูจะรู้ได้ไงคะ หนูเด็กเก้
คาริสาเข้ามานั่งที่เบาะหลังรถโดยที่มีเรติกานั่งรออยู่ และมีเตชินเป็นคนขับรถให้“แหม หายไปทั้งคืนเลยนะยะ รู้ไหมว่าเพื่อนเป็นห่วง”“โอ๊ย! เบา ๆ อย่าจับแรง”คาริสาร้องเจ็บเมื่อเรติกาเอามือไปวางบนหน้าขาของเธอ เนื่องจากว่าน้ำหนักมือของเพื่อนสาวที่วางลงมาหนักไปหน่อย“ทำเป็นร้องเจ็บด้วย ไปทำอะไรมาล่ะถึงได้เจ็บตรงนี้ หืม”“แกก็...” สองสาวต่างหัวเราะให้กันและกันอย่างรู้ใจ จังหวะเดียวกันนั้นเตชินก็หักพวงมาลัยรถเลี้ยวผ่านหน้าคอนโด“เตหยุดรถก่อน” เรติกาส่งเสียงให้เพื่อนอีกคนหยุดรถกะทันหัน ซึ่งเตชินก็ค่อย ๆ ชะลอแล้วทอดสายตามองออกไปข้างนอกกระจกรถ“เคส ไอ้แอเรียลกำลังจะเข้าไปในคอนโด” คาริสาชะเง้อหน้าหันไปมองตามที่เพื่อนสาวบอก เรติกาฉุนเมื่อเห็นหน้าคนใจโหดอย่างแอเรียล “เห็นหน้ามันแล้วอยากจะลั่นกระสุนใส่หัวมันจริง ๆ”“เรย์ใจเย็น” คาริสาพูดแล้วชักกระบอกปืนออกมาจากเก๊ะอย่างลืมตัว“เดี๋ยว ๆ ฉันว่าคนที่ควรจะใจเย็นคือแกนะ เอาปืนลงก่อนเดี๋ยวลั่นจริง ๆ”ขณะที่เดินทางกลับไปยังองค์กร ดวงตาคู่หนึ่งมองดูความวุ่นวายของรถราที่แล่นไปมาบนถนนใหญ่
บทรักล่วงเลยไปนานเกือบสองชั่วโมง ดูเหมือนแดเนียลยังไม่สาแก่ใจ เขายังมีแรงมากพอที่จะสร้างบทรักอันเร่าร้อนกับเธอต่อคาริสาเริ่มหายใจหอบ สองขาเรียวสั่นเทาด้วยความเหนื่อยล้า เนื่องจากต้องเกี่ยวเข้ากับเอวสอบเอาไว้เป็นเวลานาน แดเนียลเล่นคาเจ้าเอ็นอุ่นไว้ในร่างกายของหญิงสาวไม่ยอมถอดออกเมื่อรู้สึกว่ามันกลับมาแข็งตัวได้อีกครั้ง เขาก็ออกรบอย่างหนักหน่วงและต่อเนื่องไม่หยุดหย่อนจนน้ำรักมันไหลล้นเต็มง่ามขา“แดน ไปต่อที่เตียงเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว เมื่อยขาไปหมดแล้ว” คาริสาพูดพลางแนบใบหน้าลงบนไหล่กว้าง“แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ” หากเป็นเมื่อก่อนแค่สามสี่รอบคาริสาก็แทบจะสลบคาอกเขาแล้ว แต่ทว่าตอนนี้แดเนียลคงไม่ยอมหยุดง่าย ๆ“ไปต่อที่เตียงก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าฉันยังไม่พอใจ เธอจะต้องโดนเอาอีกหลายท่า”แดเนียลโอบรัดเอวบางแล้วกระแทกกายแกร่งอันใหญ่ยาวเข้าไปอย่างหนักหน่วง เมื่อรู้สึกว่ามันแข็งตัวขึ้นมาอีกแล้ว ร่องสาวได้แต่กระตุกระรัวเมื่อถูกกระตุ้นด้วยแรงกระแทกกระทั้น“อืมส์ อ๊ะส์” ความใหญ่ถูกดันเข้าไปในช่องรักตามจังหวะการก้าวเดินไปจนถึงเตียงนอนที่คุ้นเคย
ณ คอนโดของแดเนียล“วันนี้คุยอะไรกับย่าของแก”“ก็คุยกันเรื่องทั่วไป พรุ่งนี้คุณย่าไม่ได้ไปส่งที่สนามบินเพราะติดธุระสำคัญ”“อะไรจะสำคัญกว่าหลานชายตัวเอง”“ไม่เป็นไรหรอกพ่อ ผมลาคุณย่าเรียบร้อยแล้ว”“ฮึ! ถึงเวลาที่แกจะต้องทำหน้าที่ของตัวเองสักที”แดเนียลชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ เขาเก็บข่มความโกรธแค้นเอาไว้ภายในใจหลังจากที่ผ่านความเจ็บปวดทรมานมาเกือบเดือน บัดนี้เขาจะต้องดูแลหัวใจตัวเองให้ดีที่สุดดีเหมือนกัน เขาจะได้ลืมเธอสักที“ฉันจัดการทุกอย่างให้แกเรียบร้อยแล้ว ถ้าหากแกจะอาลัยอาวรณ์กับคอนโดนี่นัก ฉันก็จะอนุญาตให้แกพักผ่อนที่นี่เป็นคืนสุดท้าย”“ไม่ต้องส่งใครมานะ ผมอยากอยู่คนเดียว”“ฉันจะตามใจแกวันหนึ่งแล้วกัน”หลังจากที่พูดคุยกับแอเรียลผู้เป็นพ่อเสร็จสรรพ แดเนียลเดินเข้ามาภายในห้องนอน เขาคงคิดถึงห้องนี้มาก เพราะตั้งแต่เข้ามาเรียนในมหาลัย เขาอยู่จนผูกพันกับที่นี่มากกว่าที่บ้านเสียอีก ทว่าเสียงที่ไม่ชอบมาพากลก็ดังสวนขึ้นมาภายในห้องนั่งเล่น แดเนียลจึงเดินออกไปดู“นั่นใคร!”คาริสามารอเจอแดเนียล ส
“ฉันรักนาย อึก! ฉันรักนายนะแดน!”เฮือก!คาริสาตะโกนจนสุดเสียงก่อนจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา เสียงหายใจดังเฮือก จากสายตาพร่ามัวค่อย ๆ ปรับให้เธอมองเห็นสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวชัดขึ้น“ฉันอยู่ที่ไหน”ในห้องที่เงียบจนทำให้คาริสาได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง ความล้าของร่างกายทำให้ตัวของเธอค่อย ๆ ขยับตัวอย่างช้า ๆ สายตาหญิงสาวกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องก็เห็นผู้ชายร่างสูงยืนกอดอกเฝ้ามองเธออยู่ตรงประตู และตอนนี้เขาก็กำลังมุ่งหน้ามาหาคาริสา“เจอเธอทีไรมีเรื่องตลอด”เขาพูดพร้อมหยิบขวดน้ำเทใส่แก้วแล้วยื่นให้คาริสา “อ่ะ ดื่มน้ำก่อน”เตชินประคองให้คาริสาลุกมาดื่มน้ำ“ที่นี่ที่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” คำถามกลับไร้คำตอบ แต่แล้วอยู่ ๆ คาริสาก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นสมองเกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรง“โอ๊ยยยยย!” ความทรงจำที่ค่อย ๆ ไหลเข้าหัว มองเห็นภาพเป็นฉาก ๆรถตู้ที่ขับมาจอดกะทันหันตรงหน้าเธอในห้องที่มืดโทรศัพท์ที่แบตเตอรี่เหลือ 20%“เคสฉันรักเธอ”เสียงของแดเนียลเสียงตัวเองร้องไห้ภาพที่ถูกใครบางคนตบหน้า