ตอนที่ 4 กลับเยี่ยมบ้าน

ตอนที่ 4

กลับเยี่ยมบ้าน

ในห้องเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนสวี่ห่าวซวนเลิกคิ้ว “ไยต้องไป?”

“เพราะสุภาพชนผู้ยิ่งใหญ่ย่อมรู้จักธรรมเนียมปฏิบัติ”

“แต่งานข้ายุ่งมาก เชิญภรรยากลับเมืองจงเหนียนไปผู้เดียวเถิด”

“งานของแม่ทัพจะยุ่งก็ต่อเมื่อมีสงคราม แต่ตอนนี้แคว้โจวหนานกับเมืองจงเหนียนพึ่งทำพันธะสงบศึก แล้วจะมีอะไรให้ยุ่งนัก”

นางจ้องตาฟาดฟันกับสามีอย่างไม่ลดละ ยื่นหน้าเข้าไปเน้นย้ำเต็มเสียง “พรุ่งนี้ท่านต้องกลับเมืองจงเหนียนกับข้า”

“แล้วถ้าหากข้าไม่ทำเล่า”

ความยียวนของสวี่ห่าวซวนเป็นรองนางเสียเมื่อไร ในใต้หล้านี้เขาอาจมีภาพลักษณ์เป็นแม่ทัพหนุ่มมาดนิ่งแสนเย็นชา แต่ความจริงเนื้อแท้กลับเป็นคนหัวรั้นปากร้ายอย่างที่แสดงให้ลู่เจียวจูเห็น

“ไม่กลับก็ได้” นางยักไหล่ทำไม่แยแส

แต่สิ่งที่จะกล่าวต่อจากนี้ถึงกับทำให้ไฟโทสะในใจอีกฝ่ายโหมลุก

“ท่านไม่กลับ ข้าก็แค่บอกท่านพ่อให้ฉีกสัญญาสงบศึก เท่านี้ชีวิตอันผาสุขของชาวเมืองก็ถือว่าท่านเป็นผู้ทำลายมันเพราะความอยากเอาชนะของท่าน”

“เจ้า! เจ้ากล้าเอาเรื่องนี้มาอ้างแล้วยังโยนความผิดให้ข้า!?”

“ข้าไม่ใช้เป็นแค่ข้ออ้างแน่ รองตรึกตรองดูให้ถี่ถ้วนท่านก็จะรู้ว่าหากเราสองคนทำตัวห่างเหินเหมือนมิใช่สามีภรรยา ชื่อเสียงของข้าจะเสียหายเพียงใด บิดาข้าไม่มีทางยอมแน่ สุดท้ายก็จะนำไปสู่การฉีกสัญญาอยู่ดี”

มันจริงอย่างนางว่า ภรรยาที่พึ่งแต่งเข้าบ้านได้วันเดียวสามีก็หนีมานอนที่ฐานทัพ หนำซ้ำคือตัวนางต้องเป็นฝ่ายมาตามกลับไปเองอีก เช่นนี้จะไม่กลายเป็นขี้ปากชาวเมืองแย่หรือ

“ข้ามีข้อเสนอจะยื่นให้ท่านเพื่อหลีกเลี่ยงเหตุอันไม่สมควรเกิด คือจากนี้ยามอยู่นอกบ้านให้ท่านแสดงเป็นสามีที่ดี มีงานอะไรเทศกาลไหนท่านต้องพาข้าไป แน่นอนว่าข้าเองก็จะทำตัวเป็นภรรยาที่ดี ไม่มีปากมีเสียงไม่เถียงท่านสักคำ ว่าตามไหนตามนั้น”

ข้อเสนอของนาง...ฟังแล้วมันแปลกๆอย่างไรไม่ทราบ

“แล้วข้าจะได้อะไรจากการเล่นละครปาหี่ต่อหน้าผู้คน”

“ท่านย่อมได้ภรรยาที่เชื่อฟังไว้ใช้สอยในยามจำเป็น”

ฟังแล้วก็ยิ่งดูทะแม่งๆหนักเข้าไปอีก สวี่ห่าวซวนใช่คิดตามไม่ทันเสียเมื่อไร เขารู้ว่าถึงยามอยู่ต่อหน้าผู้อื่นนางจะแสดงเป็นศรีภรรยาไม่ว่าไม่เถียงเขา แต่ฝ่ายเขาเองก็จะต้องปฏิบัติต่อนางอย่างสุภาพ มิใช่จะแก้แค้นเอาคืนหรือด่าทออย่างไม่ไว้หน้าได้ ไม่อย่างนั้นฝ่ายที่จะเสียชื่อเสียงก็คือตัวเขาเองนั่นแหละ

“ข้าแลไม่เห็นผลประโยชน์จากเรื่องนี้เลย”

“ความเห็นแก่ตัวมันบังตาท่านไปหมดแล้วกระมัง ผลประโยชน์ที่เราต่างได้ร่วมกันก็คือการคงไว้ซึ่งสัญญาสงบศึกอย่างไรเล่า”

แล้วดูนางด่าข้า เช่นนี้หรือคือวิธีการขอร้องคน...

สวี่ห่าวซวนตวัดดวงตามีประกายคมกล้าจดจ้อง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าสตรีผู้นี้ช่างมีนิสัยที่ทำให้ใบหน้างดงามอ่อนหวานนี้ดูเสียของซะจริง

“ข้ายอมตกลงก็ได้ แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่ง”

“เชิญสามีว่ามาตามสบาย”

“เจ้าว่าการแสดงนี้ต้องทำต่อหน้าผู้อื่น เช่นนั้นแม้แต่ยามที่มีบ่าวในเรือนอยู่ เจ้าก็ห้ามมีปากเสียงกับข้า เชื่อฟังข้าทุกคำ”

ว่าให้ง่ายก็คือ จะมีแค่เวลาเข้าห้องนอนร่วมเตียงเดียวกันเท่านั้นที่นางจะเป็นตัวของตัวเองได้

ว่าพลางมุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ..ขอดูพลังความอดทนของสตรีผู้นี้หน่อยเถิด

ลู่เจียวจูรู้ว่าเขาอยากให้นางอกแตกตายไปข้าง แต่นั่นไม่ได้เหนือความคาดหมายของนางสักเท่าใด และตั้งแต่ก่อนแต่งงานก็เตรียมใจพร้อมจะมาสู้...ไม่ๆๆ ต้องกล่าวว่าเตรียมใจพร้อมจะมาโดนโขกสับอยู่แล้ว

“เรื่องนี้ข้าไม่แลเห็นว่าเป็นปัญหา”

“เช่นนั้นก็เป็นอันตกลง”

พวกเขาลงนามในสัญญาปากเปล่า เป็นอันว่าการเจรจาจบสิ้น ค่ำนั้นสวี่ห่าวซวนยอมกลับไปนอนที่จวนแต่โดยดี และเช้าวันต่อมาก็เดินทางกลับไปเยี่ยมบ้านเจ้าสาวตามธรรมเนียมด้วยกัน

ซึ่ง..ข้าก็ไม่คิดว่ามันจะน่าอึดอัดถึงเพียงนี้

สวี่ห่าวซวนเป็นบุรุษ และเมื่อเป็นบุรุษย่อมรู้จักฉวยโอกาส เขาแสร้งทำเป็นว่ารักใคร่นางนักหนาได้อย่างแนบเนียนด้วยการโอบไหล่ภรรยาตั้งแต่ตอนลงจากรถม้าไปจนกระทั่งพ่อตาเดินมาต้อนรับ

“คารวะท่านเจ้าเมืองลู่”

บิดาของลู่เจียวจูนามว่าลู่จุนเฟิง เขาประสานมือรับใบหน้าคงไว้ซึ่งรอยยิ้มเหมือนเช่นเคย “ไม่เจอหน้าไม่กี่วัน ข้าไม่นึกว่าบุตรสาวจะดูเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ คงเพราะรัศมีของผู้เป็นฮูหยินกระมัง”

“ท่านพ่อชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ”

นางรับคำชมนั้นด้วยรอยยิ้มหวานอย่างที่ไม่เคยยิ้มให้สวี่ห่าวซวน ทำคนข้างๆมองแล้วแอบทึ่งเล็กน้อย

ไม่นึกว่าเจ้าจะทำหน้าหมือนสตรีผู้มีกิริยาอ่อนหวานเป็นด้วย...เขาเกือบหลุดคำนั้นออกมา

“เอาล่ะๆ พวกเจ้าเดินทางกันมาเหนื่อยๆ รีบเข้าด้านในกันดีกว่า”

บิดาชักชวนเหมือนอย่างชายผู้มีจิตใจโอบอ้อมทั่วไป ..ไม่น่าเชื่อว่าคนนิสัยเช่นนี้จะสามารถบัญชาการแม่ทัพนายกองให้สู้กับกองทัพของแค้วนโจวหนานได้อย่างสูสี

แต่เอาเถิด ของแบบนี้ดูกันวันเดียวจะเชื่อได้อย่างไร

สวี่ห่าวซวนประสานมือรับ “ขอบคุณท่านเจ้าเมืองลู่”

“เรียกบิดาก็ได้ เจ้าแต่งกับบุตรสาวข้า ถือเป็นครอบครัวเดียวกัน”

โอ..ประเสริฐแท้

สวี่ห่าวซวนไม่ได้ยิ้มออกมา เกรงว่ามันจะกลายเป็นยิ้มที่ดูเสแสร้ง

เขาไม่ได้เชื่อใจใครง่ายๆ ยิ่งผู้ที่ต่อหน้าทำใจดีด้วยยิ่งไม่ค่อยจะวางใจสักเท่าไร

“ขอบคุณท่านพ่อที่เมตตา”

แต่วาจาประจบประแจงนั้น แน่นอนว่ายังต้องมีต่อไป

จวนเจ้าเมืองตกแต่งอย่างหรูหราสมฐานะ ในห้องรับรองมีน้ำชาชั้นดีรินให้ลูกสาวและลูกเขยที่มาเยี่ยมเยือน

“บุตรสาวข้าไปอยู่จวนเจ้าได้ทำตัวเกเรหรือไม่”

บิดาเอ่ยเย้าบุตรสาวก็ทำหน้างอ “ท่านพ่อ ถามอย่างกับข้าเป็นคนนิสัยเกเรอย่างนั้น”

เจ้าก็ทำตัวเกเรมากจริงๆ อย่างที่บิดาเจ้าสงสัยนั่นแหละ...

“ไม่เลยท่านพ่อ นางเป็นภรรยาที่ดี คอยเป็นห่วงเป็นไยเอาใจใสข้าดียิ่ง”

ในใจสวี่ห่าวซวนอยากกัดลิ้น แต่เขาต้องอดทนพูดสิ่งที่ตรงข้ามกับในความคิดทุกประการออกไป

“ถึงจะพึ่งอยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่วันข้าก็รู้แล้วว่านางเป็นสตรีน่ารักอ่อนหวาน นางไม่เคยยอมให้ข้าต้องอยู่ทำงานหนักในฐานทัพนานเกินไปจนลืมเวลากินเวลานอน ยังเอาใจใส่เรื่องในรั้วบ้าน จัดการงานต่างๆได้ดีเยี่ยม สมกับที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดี”

“โอ...ได้ยินเช่นนั้นข้าก็ดีใจมาก”

ลู่จุนเฟิงหัวเราะร่าชอบใจ ต่างจากหญิงสาวที่ได้เพียงเข่นเขี้ยวในใจแล้วแสร้งทำเขินอายเพียงภายนอก