ตอนที่ 9 ไฟราคะ NC

หลังจากงานเลี้ยงจบลง ศักดิ์ชัย และ มณี ก็ทยอยส่งแขกในงาน โดยมี ธนา และ ริสา ยืนอยู่ข้างกายช่วยจนแขกคนสุดท้ายจากไป

​ศักดิ์ชัยหันมายิ้มด้วยความพึงพอใจ: "ทำไมวันนี้ แกเป็นลูกที่ดีได้ล่ะ? อยู่จนจบงาน แถมยังช่วยพ่อส่งแขก ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ"

​ธนา: (ยิ้มเหยียด กึ่งประชด) "แล้วไม่ดีเหรอครับ? ก็พ่อต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? ผมก็ทำให้แล้วไง... ก็พ่ออยากให้เราอยู่เป็นครอบครัว นี่ครับ"

​ศักดิ์ชัย: "ก็ดี! ถ้าแกคิดได้แบบนี้ ฉันจะได้สบายใจสักที" (ศักดิ์ชัยเดินนำเข้าคฤหาสน์ไปพร้อมกับมณี)

​สักพัก เสียงศักดิ์ชัยก็ดังขึ้นจากโถงบันได: "อ้าว! แล้วไม่กลับคอนโดเหรอ? ร้อยวันพันปีไม่อยากจะกลับบ้าน ครั้งนี้อยู่จนจบงาน แถมยังนอนที่บ้านอีก! เออ วันนี้มันวันอะไร มันวันดีแท้ ๆ"

​ธนา: (ไม่ตอบศักดิ์ชัย แต่หันไปทางมณีด้วยรอยยิ้มเย็นชา) "วันนี้ก็ดึกแล้ว ไหน ๆ ก็มาแล้ว ผมก็นอนที่บ้านนี้แหละ"

​มณี: (หันมามองลูกสาวด้วยสายตาอ่อนโยน) "หนูก็ขึ้นไปพักผ่อนได้แล้วลูก ดึกแล้ว แม่ไปแล้วนะ"

​ริสา: "ค่ะคุณแม่ ฝันดีค่ะ" (หันไปทางศักดิ์ชัยที่กำลังเดินลับไป) "ฝันดีนะคะคุณพ่อ"

​ในขณะที่ศักดิ์ชัยกับมณีเดินลับหายไปจากสายตา ธนา ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามทันที:

​ธนา: (พึมพำ) "ฝันดีนะคะคุณพ่อ... ไม่กระดากปากเลยเหรอ? พูดได้เต็มปากขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ฉันคงต้องเรียกแม่เธอว่า 'คุณแม่ครับ' แบบนี้สินะ ถึงจะดูสมน้ำสมเนื้อ"

​ริสาไม่พูดโต้ตอบอะไร เพียงแค่ใช้หางตามองเขานิ่ง ๆ อย่างดูแคลน ราวกับเขาเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ แล้วหมุนตัวเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว

​ธนา: (รู้สึกไม่พอใจกับท่าทีเยือกเย็นของเธอ เลือดในกายเดือดพล่าน) "เดี๋ยวสิ! จะรีบไปไหน น้องสาว? รอพี่ชายคนนี้ก่อน" เขาคว้าแขนเธอไว้แน่นจนริสาเจ็บ

​ริสา: (สะบัดแขนออกสุดแรง สีหน้าเคร่งเครียด) "คุณจะไปห้องของคุณคุณก็รีบไปสิ! ฉันก็จะกลับห้องของฉัน! อย่ามายุ่งกับฉัน!"

​พูดจบ ริสาก็สะบัดมือของเขาออกจนหลุด แล้วรีบก้าวขึ้นบันไดไปยังชั้นบนอย่่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

​ธนา มองตามแผ่นหลังของริสาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วย ความโมโหและไม่พอใจอย่างรุนแรง เขาก้าวตามเธอไปทันทีโดยไม่มีเสียงเตือนใด ๆ

​ริสาเข้าไปในห้องพักของเธอ เธอยืนหันหลังให้ประตู กำลังปลดสร้อยคอกับกำไลข้อมือออก เธอไม่ได้ล็อกประตูเพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าตามเข้ามา

​ปัง...!

​ประตูถูกเปิดออกอย่างแรงจนกระแทกผนัง ริสาถึงกับสะดุ้งสุดตัว ธนาเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด ดวงตาแดงก่ำ

​ริสา: (หันกลับไปเผชิญหน้าเขา ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาเต็มไปด้วยความโกรธที่ถูกคุกคาม) "ไม่มีมารยาท! เข้าห้องคนอื่นมาโดยไม่ขออนุญาตแถมไม่เคาะประตู! นี่เหรอผู้ดีมีชาติตระกูลที่ทุกคนยกย่อง?"

​ธนา: (ก้าวเข้าหาเธออย่างช้า ๆ ด้วยท่าทางคุกคาม) "ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาอยู่ในห้องนี้!"

​ริสา: "ก็คุณพ่อไง! จะใครได้อีก! คุณพ่อเป็นคนให้คนรับใช้จัดห้องนี้ให้ฉันเอง! ถ้าคุณพ่อไม่สั่งให้จัดให้ฉันจะมาอยู่ได้ยังไง! ถามอะไร ไม่มีสมอง!"

​ธนา: (เส้นเลือดปูดขึ้นที่ขมับ) "เธออย่ามายอกย้อน! เธอออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้เลย! ฉันไม่อนุญาตให้เธออยู่ห้องนี้!"

​ริสา: "ไม่อนุญาตแล้วยังไง? ตั้งแต่ฉันเข้ามาวันแรกทำไมคุณไม่มาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ? อยู่มาจนจะครึ่งเดือนแล้ว จะมาบอกให้ฉันออกตอนนี้หรอ! ความรู้สึกช้าไปหน่อยนะคะ... คุณพี่ชาย!"

​ธนา: "นี่เธออย่ามายอกย้อนฉันนะ! กล้าดียังไงถึงเลือกที่จะมาอยู่ห้องนี้!"

​ริสา: "ฉันพูดแล้วไง ว่าฉันไม่ได้เป็นคนเลือก! คุณพ่อเป็นคนจัดการทั้งหมดนี้ให้ฉัน! แล้วฉันก็ไม่ได้อยากจะอยู่สักเท่าไหร่หรอก ไอ้บ้านหลังนี้! บ้านที่มีแต่เปลือก! ไม่มีคนรู้จักคำว่า 'ความรัก' และ 'ความอบอุ่น' เลยสักนิด! นี่คุณต้องขอบคุณฉันกับแม่ฉันแล้วนะ ที่อุตส่าห์ย้ายเข้ามาอยู่ คุณพ่อถึงได้มีความสุข เพราะถ้าหวังความสุขจากลูกชายสุดที่รักคนเดียว... คงไม่มีวันได้รับหรอก!"

​คำพูดของริสาแทงลึกลงไปกลางใจ ธนาโกรธจนแทบคลั่งที่เธอกล้าพูดแทงใจดำเขาขนาดนี้ เขาหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง

​ธนา: "เธอ... กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้! มีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้กับฉัน!"

​ริสา: (แม้ใจจะกลัวจนสั่น แต่ปากก็ยังเชิดขึ้น) "ทำไมฉันจะพูดไม่ได้? ในเมื่อคุณเองก็ไม่ให้เกียรติฉัน ทำไมฉันต้องให้เกียรติคุณด้วย คุณพี่ชาย! แล้วคุณก็ไม่ต้องมาเอะอะโวยวายในห้องนี้ด้วย! ถ้าฉันจะย้ายออก... ฉันก็จะย้ายเอง! แต่ตอนนี้ฉันจะอยู่ห้องนี้! ดึกแล้วฉันจะนอน! ออกไปเดี๋ยวนี้...!"

​ริสาใช้ฝ่ามือเล็ก ๆ ดันแผงอกแกร่งของเขา ให้ค่อย ๆ ถอยหลังไปจนถึงประตู ธนากวาดมือไปด้านหลังแล้ว ปิดประตูพร้อมกับล็อกกลอนไว้ทันที เสียง 'แกร๊ก' ดังสนั่นก้องไปทั่วห้องอย่างน่ากลัว

​ริสา: (ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและหวาดกลัวอย่างแท้จริง) "คุณจะทำอะไร! คุณออกไปเลยนะ! คุณจะล็อกประตูทำไม! ถ้าคุณทำอะไรบ้า ๆ ฉันจะร้องให้คนทั้งบ้านได้ยิน!"

​ธนา: (หัวเราะเยาะอย่างบ้าคลั่ง) "ฮ่าๆๆ...! เธอแหกตาดูบ้านหลังนี้สิ! เธอคิดว่าแค่เสียงเธอร้องให้คนช่วย... จะมีคนได้ยินไหม? ห้องนี้เก็บเสียงได้ดี... ดีพอที่จะทำอะไรกับเธอได้ทั้งคืน... โดยไม่มีใครรู้!"

​ธนาค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ ริสาค่อย ๆ ถอยหลังจนแผ่นหลังติดกับผนังเย็นเฉียบ

​ริสา: "คุณจะทำอะไร! คุณจะทำอะไรออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

​ธนา: "ทำไม? รู้สึกกลัวขึ้นมาเลยเหรอ? เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลย... ร้องสิ! ถ้าอยากให้คนรู้ก็ร้องสิ! ก็ดีเหมือนกันนะ... แม่เธอจะได้รู้ธาตุแท้ของเธอ ว่าลูกสาวใส ๆ ซื่อ ๆ ไร้เดียงสา... แท้จริงแล้วช่ำชองเรื่องผู้ชายขนาดไหน!"

​' เพี๊ยะ! '

​ริสา ตบเข้าไปที่ใบหน้าของธนาอย่างจัง สุดแรงทั้งหมดที่เธอมี แต่ธนากลับไม่รู้สึกอะไร เขากัดมุมปากจนมีเลือดซิบ ๆ แล้วใช้มือลูบหน้าตัวเองเบา ๆ รอยยิ้มของเขาดูอำมหิตจนน่าขนลุก

​ธนา: (เสียงทุ้มต่ำและดุดัน) "แรงมีแค่นี้เองเหรอ? ขอแรง ๆ กว่านี้หน่อยได้ไหม!" ยังไม่ทันสิ้นเสียงพูดของธนา ก็...

' ​เพี๊ยะ...! '

​เธอตบเข้าไปอีกครั้งหนึ่ง แต่มือเรียวเล็กของเธอก็ไม่ได้ทำให้ธนารู้สึกเจ็บ ความอดทนของเขาขาดสะบั้น

​เขาก้าวเข้ามายืนชิดตัวเธอ ดึงร่างบางของหญิงสาวเข้ามากดจูบอย่างเร่าร้อนและรุนแรง ริสาดิ้นสุดแรงเพื่อจะผลักเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผล เธอไม่ยอมแพ้ พยายามดิ้นรนจนหลุดออกมาได้ แต่เขาก็คว้าตัวเธอไว้ได้อีกครั้ง ความโกรธทำให้ธนาขาดสติอย่างสมบูรณ์

​เขาจับร่างหญิงสาวกดลงบนเตียงอย่างแรง พยายามจะข่มเหงน้ำใจเธออย่างดิบเถื่อน เขาฉีกดึงชุดเดรสของหญิงสาวจนขาดหลุดลุ่ย เสียงผ้าขาดดัง'ครืนๆ' เธอพยายามใช้มือปิดร่างและดึงชุดไว้

 แต่ธนาไม่สน เขาก้มลงกดจูบและซอกไซร้ไปที่ลำคอของเธอด้วยความหิวกระหายและรุนแรง พร้อมกับใช้มือแกร่งปิดปากหญิงสาวไว้เพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ

​ในตอนนั้นที่เธอดิ้นจนสุดแรง น้ำตาของริสาไหลอาบแก้มเป็นสาย จนไปเปียกที่ไรผมข้างหู เธอสัมผัสได้ถึงความสิ้นหวังและความเจ็บปวด

​ขณะที่เขากำลังซอกไซร้ไปตามซอกคอหญิงสาว กลิ่นหอมสะอาด ของริสา และ หยดน้ำตาอุ่น ๆ ที่สัมผัสผิวเขา ก็ทำให้ธนาชะงัก และ ดึงสติตัวเองกลับมาอย่างฉับพลัน

​เขาผละร่างขึ้นมา มองหน้าหญิงสาวที่กำลัง ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ความหวาดกลัว และความอับอาย เขาจึงดันร่างตัวเองออกและตระหนักถึงความผิดตัวเองเพียงชั่วครู่ ความรู้สึกผิดเข้าโจมตีเขาอย่างรุนแรง

​เขาไม่พูดอะไรสักคำ รีบเดินไปเปิดประตูแล้วออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เขารีบก้าวลงจากคฤหาสน์เพื่อขับรถกลับคอนโดทันที

​ทางด้าน ริสา ที่นอนกอดร่างตัวเองพร้อมกับเสื้อผ้าที่ขาดหลุดลุ่ย ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด เธอร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวและเสียใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อกี้ เธอรู้สึกว่าตัวเอง แปดเปื้อน และ ไร้ซึ่งที่พึ่ง ในบ้านหลังใหญ่หลังนี้ ความแค้นต่อธนาสุมอยู่ในอก

สวนทางด้านของ ธนา ที่กำลังขับรถกลับคอนโด ขณะขับรถเขาใช้กำปั้นทุบที่พวงมาลัยอย่างแรง ความรู้สึกผิดและโกรธตัวเองกำลังกัดกิน เขาใช้กำปั้นดันไว้ที่ปากพร้อมกับกัดหลังนิ้วชี้ตัวเองเบา ๆ

​พลางคิดในใจ: นี่เราทำบ้าอะไรลงไปวะ! ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้! นี่เราเป็นคนที่ไม่ให้เกียรติผู้หญิงขนาดนี้ได้ยังไง!

​เขารู้สึกสับสนในตัวเองอย่างรุนแรง เขาหวนคิดไปถึงคืนแรกที่เขากับริสา มีอะไรกันในคืนที่เมา และมาเจอเธอในสถานะลูกเลี้ยงของพ่อเขามองริสาเป็นผู้หญิงมารยาที่แสร้งทำเป็นใสซื่อ แต่การได้เห็นหยดน้ำตาของเธอเมื่อครู่ กลับทำให้ภาพนั้นสั่นคลอน ความจริงแล้วเธอเป็นคนยังไงกันแน่? ธนากำลังต่อสู้กับความรู้สึกผิดตั้งแต่ครั้งแรกจนมาถึงครั้งนี้ เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงควบคุมตัวเองไม่ได้ ความสงสัยนี้เกิดขึ้นอยู่ในใจของเขาเอง มันไม่ใช่แค่เรื่องแอลกอฮอล์ แต่มันคือไฟบางอย่างในตัวริสาที่ทำให้เขาคลั่ง!....