บทที่ 18

กลิ่นหอมสดชื่นที่บางๆผสมกับกลิ่นไวน์ลอยมาและปั่นป่วนหัวใจเธอทันที

เมื่อเผชิญกับการเข้าใกล้ตัวของเขา ซูหว่านไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรบ้าง ขยับไปทิศทางของประตูรถ

แต่ในรถแคบมาก เธอเพียงขยับไม่กี่ครั้ง ด้านหลังของเธอก็ติดกับประตูรถแล้ว

จี้ซืหานประคองหน้าต่างรถด้วยมือเดียว กอดเธอที่ผอมบางไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่น

ดวงตาดอกท้อที่หนาวเย็นเหมือนหิมะคู่นั้นตกลงบนสร้อยคอเพชรที่คอหลังจากที่กวาดดูเธออย่างเย็นชา

สักพักหนึ่ง ข้างหูเธอมีเสียงหัวเราะที่ดูถูก "ดูเหมือนว่าเจ้าของใหม่ของคุณดีต่อคุณมากนะ"

เขาไม่ค่อยยิ้ม ส่วนใหญ่สีหน้าก็คือเย็นชา

แต่รอยยิ้มนี้ยิ่งน่ากลัวกว่าเวลาที่สีหน้าเย็นชา

ซูหว่านอยากจะอธิบาย แต่"เจ้าของใหม่"คำนี้ ทำให้เธอเงียบลง

เริมจากหลินเจ๋อเฉินแนะนำว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขา การอธิบายนั้นก็ไร้ความหมายแล้ว

จี้ซืหานเห็นเธอไม่พูด ก็ไม่ได้แก้ตัว สีหน้ามืดลง

เขายกมือที่เรียวและสวยขึ้นมา ลูบไปข้างหลังหูจากแก้มหน้าเธอ

ความหนาวเย็นของปลายนิ้ว กระจายจากผิวหนัง ซูหว่านอดไม่ได้ที่ขนลุก

เทียบกับความรู้สึกคลื่นไส้ของหลินเจ๋อเฉินแล้ว การสัมผัสของจี้ซืหานทำให้เธอรู้สึกกลัว

ออร่าอันทรงพลังที่อยู่ในตําแหน่งสูงเป็นเวลานานทําให้เธอเกือบหายใจไม่ออก

หลังจากนิ้วมือผ่านผมของเธอ จี้ซืหานกดด้านหลังศีรษะของเธอ ดึงเธอมาถึงต่อหน้าของเขา

เขาลดเสียงลง และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "พวกคุณนอนด้วยกันเมื่อไหร่ และนอนไปแล้วกี่ครั้งแล้ว"

ลมหายใจที่หอมหวานของผู้ชาย ลอยมาหมดเมื่อระยะทางใกล้เข้ามาขึ้น

หัวใจของซูหว่านสั่นเล็กน้อยอย่างไม่หยุด พาด้วยกระดูกก็สั่นเล็กน้อย

เธอแอบด่าตัวเองว่าไม่มีอนาคตและรีบเอียงหัว หลีกเลี่ยงการสัมผัสกับเขา ผู้ชายกลับกดคอของเธออย่างกะทันหัน

เขาจ้องมองรอยจูบในคอด้านหลังของเธออย่างแน่น เสียงเกือบจะเย็นถึงกระดูก "พวกคุณเพิ่งนอนด้วยกันเหรอ"

ซูหว่านหน้าซีด รีบยกมือขึ้น ปิดที่ด้านหลังหูที่เคยถูกหลินเจ๋อเฉินจูบไว้ "ไม่เคย เราไม่ได้ทำอะไรเลย"

"คุณคิดว่าผมจะเชื่อหรอ"

สายตาที่เขามองเธอ เหมือนกับกำลังดูคนตาย หนาวจนทำให้คนกลัวจนสั่น

หัวใจของซูหว่านสั่นอย่างไม่หยุด แต่ยังคงฝืนใจอธิบายว่า "ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ ฉันไม่เคยทำกับเขาเลย"

"งั้นเหรอ"

จี้ซืหานยิ้มอย่างเย็นชา รอยยิ้มแข็งทื่อๆ "เช็คดูก็รู้แล้ว"

ทันใดนั้นเขาก็ดึงชุดเธอออก

ซูหว่านตะโกนอย่างตกใจ ปกปิดร่างกายตัวเองด้วยกอดแขนแน่น

"จี้ซืหาน คุณบ้าแล้วเหรอ รีบปล่อยฉัน"

ซูหว่านหน้าอายมาก จับไหล่เขาอย่างแรง เล็บมือเกือบเสียบเข้าเนิ้อของเขา แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ

เธอหน้าแดงก่ำ มีแต่กัดฟันและหันหน้ากลับ เห็นผู้ช่วยเหลือพิเศษซูยังไม่ขึ้นรถ จึงได้ศักดิ์ศรีกลับมาเล็กน้อย

"จี้ซืหาน คุณตกลงอยากจะทำอะไร"

เธอโกรธมาก ใบหน้าที่ใจจืดของเขาไม่มีสีหน้าใด

ซูหว่านเงยตามองสีหน้าของเขา สีหน้าเข้มมืด ขมวดคิ้วแน่น ระหว่างคิ้วก็แฝงไปด้วยความโกรธแค้น

เวลาเขาโกรธก็เป็นท่าทางแบบนี้ แต่ก่อนเธอเขาที่อย่างนี้ แต่ตอนนี้ เธอไม่ค่อยเข้าใจเขาแล้ว...

"จี้ซืหาน"

ซูหว่านเรียกเขา แต่เขาไม่ได้ตอบสนองอะไร

เธอเตือนเขาว่า "อย่าลืมว่า คือคุณไม่ต้องการฉัน ในเมื่อคุณไม่ต้องการฉัน ก็อย่ามาสัมผัสฉันอีก"

เสียงของเธอเย็นชามาก เหมือนเป็นภูเขาหิมะในฤดูหนาว

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น หางตาของเขาก็แดงเหมือนเมล็ดไฟใต้เปลวไฟที่ลุกโชติช่วง ร้อนแรงมาก

"ขายให้หลินเจ๋อเฉิน ก็ไม่อยากให้ผมสัมผัสแล้วหรือ"

น้ำเสียงของเขาเพราะมาก คมชัดและเป็นแม่เหล็กมาก

แต่คำพูดที่พูดออกมาของเขา กลับแย่ที่สุด

คำที่"ขาย"นี้ เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอลงไปในดิน

เธอเคยขายตัวให้เขา คิดว่าสามารถทำให้เขาเปลี่ยนความประทับใจได้โดยไม่เสียเงินเขาสักบาทเดียว

แต่ไม่คิดเลยว่าในสายตาของเขา เธอยังคงเป็น"ผู้หญิงขายตัว"ที่เขาสามารถค้าขายตามใจ

ในใจของซูหว่านหมือนถูกเข็มเจาะ มีความเจ็บปวดที่หนาแน่น แต่ใบหน้าที่ซีดเซียวเหมือนกระดาษ กลับมีรอยยิ้มปรกฏขึ้น

"ประธานจี้"

เธอเอามือเกี่ยวคอเขา ยิ้มและพูดว่า "ในเมื่อเขาซื้อฉันแล้ว ย่อมไม่สามารถให้คุณสัมผัสอีก นี่คือกฎที่คุณสอนให้ฉัน คุณลืมไปแล้วหรือ"

สีหน้าของจี้ซืหานแข้มมืดลงทีละนิด "คุณพูดอะไร"

ซูหว่านยกคางเล็กน้อย เข้าใกล้ข้างหูของเขาและพูดอย่างเบาๆว่า "ฉันว่านะ จริงๆแล้วเมื่อกี้คือฉันหลอกคุณ ฉันนอนกับประธานหลินไปปตั้งนานแล้ว ตอนนี้ฉันเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว ขอให้ประธานจี้อย่าทํามั่วสุม"