บทที่ 9

ในรถเงียบสงัด เป็นเพราะไป๋หยวนหยวนร้อนใจเสียงจึงดังมาก ซูชิงอวี่ได้ยินคำว่า “ชิงเฉิน” อย่างชัดเจน

ยังจำวันที่เธอได้ผลการตรวจการตั้งครรภ์ได้ เธอพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของลี่ถิงเชินที่เต็มไปด้วยความหวัง “อาเชิน คุณจะได้เป็นพ่อแล้ว! พวกเรามีลูกแล้ว!

ฉันคิดชื่อลูกไว้เรียบร้อยแล้ว ถ้าหากเป็นผู้หญิงชื่อลี่ฉิงเฉิน เด็กผู้ชายชื่อลี่ชิงเฉิน ตั้งมาจากชื่อของพวกเราสองคน คุณว่าดีไหม?”

เธอหวังเป็นอย่างมากว่าตัวเองฟังผิดไป แต่ลี่ถิงเชินไม่ได้หลบสายตาของเธอแต่ตอบกลับอย่างฉะฉาน “เขาชื่อลี่ชิงเฉิน”

“สารเลว!”

ซูชิงอวี่ง้างฝ่ามือตบ ครั้งนี้เขาไม่หลบ ให้เธอตบเต็มๆ

“คุณให้เด็กที่เธอเกิดมาใช้ชื่อลูกของพวกเรา!”

ลูกคือแนวต้านทานสุดท้ายของซูชิงอวี่ และน้ำตาก็พรั่งพรูราวกับลูกปัดที่ด้ายขาด ซูชิงอวี่โผเข้าไปหาเขาอย่างบ้าคลั่ง “คุณมันปีศาจชั่ว ทำไมสวรรค์จะต้องช่วงชิงชีวิตของลูกไป ทำไมคนที่ตายไม่ใช่คุณนะ?”

ซูชิงอวี่ที่เสียสติทุบตีลี่ถิงเชินครั้งแล้วครั้งเล่า “เขาไม่คู่ควรกับชื่อนี้!”

ลี่ถิงเชินจับมือสองข้างของเธอไว้แล้วสั่งเฉินเฟิง “ไปวิลล่าลู่ไห่จวี”

ซูชิงอวี่อารมณ์วู่วามยิ่งขึ้น “ใกล้ถึงอำเภอแล้ว ถ้าคุณจะไปก็หย่ากันก่อนแล้วค่อยไป”

“เด็กเป็นไข้สูงไม่ลด ผมต้องไปเดี๋ยวนี้”

ซูชิงอวี่พูดอย่างโมโห “พ่อของฉันยังนอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล พยาบาลที่ทวงหนี้บีบบังคับจนฉันไม่กล้าเข้าไปในโรงพยาบาล! ชีวิตของลูกคุณคือชีวิต ชีวิตของพ่อฉันไม่ใช่ชีวิตเหรอ?”

เมื่อเอ่ยถึงซูฉี่ผิง ใบหน้าของลี่ถิงเชินก็เต็มไปด้วยความเย็นชา “ซูฉี่ผิงคู่ควรที่จะถูกเปรียบเทียบกับชิงเฉินเหรอ?”

ซูชิงอวี่โมโหจะโผเข้าไปตบหน้าเขาอย่างแรงอีก สองมือถูกจับไว้แน่น ลี่ถิงเชินตวาดเสียงดัง “โวยวายพอแล้วยัง?”

ซูชิงอวี่มองดูรถที่เลี้ยวหัวกลับ ทั้งๆ ที่ผ่านโค้งนี้ไปก็คืออำเภอ

เพื่อป้องกันไม่ให้เธอขัดขืน ชายหนุ่มกอดเธอไว้แน่น อ้อมกอดที่โหยหามากที่สุดในอดีต กลับกลายเป็นเหมือนคุกที่กักขังเธอ

เขาแรงเยอะมาก เธออ่อนแอจนดิ้นไม่หลุด ทำได้แค่โมโหอย่างบ้าคลั่ง “คุณรักไป๋หยวนหยวนขนาดนี้เลยเหรอ?”

ลี่ถิงเชินเหม่อลอยเล็กน้อย ในตอนที่กอดซูชิงอวี่ไว้เขาเพิ่งค้นพบว่าเด็กสาวคนนี้ไม่ใช่แค่ผอมลงนิดหน่อย เทียบกับหนึ่งปีก่อนต่างกันราวกับเป็นคนละคน เสื้อผ้าขวางกั้นเอาไว้ก็ยังรู้สึกทิ่มแทงคน

ดอกไม้บอบบางที่เขาเคยประคบประหงมกลับเหี่ยวเฉาลงทุกวัน นี่คือสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ เหรอ?

ในตอนที่เขาเพิ่งเกิดความสงสัยขึ้น ในหัวก็ปรากฏศพหญิงที่น่าเวทนาขึ้น มือที่วางอยู่ตรงเอวของซูชิงอวี่ก็บีบแน่นขึ้น

ในตอนที่เงยหน้าขึ้นความสงสารในดวงตาของเขาก็หายไป เหลือเพียงความเย็นชาที่ไม่มีจุดสิ้นสุด

“ซูชิงอวี่ ถ้าคุณโวยวายอีกครั้งเชื่อไหมว่าผมจะสั่งให้คนถอดสายออกซิเจนของซูฉี่ผิงออก?”

ซูชิงอวี่กำเสื้อของเขาไว้แน่น น้ำตาซึมลงบนเสื้อของเขา

ทั้งที่เคยพูดไว้ว่าจะไม่ให้เธอเสียน้ำตา แต่ตอนนี้น้ำตาทั้งหมดของเธอมันเกิดขึ้นเพราะเขา

บรรยากาศภายในรถเงียบสงัดจนคนรู้สึกอึดอัด เธอใจเย็นลง ผลักเขาออกแล้วนั่งตัวตรง

ซูชิงอวี่สูดจมูกแล้วเอ่ยปากขึ้น “คุณจะไปดูลูกชายของคุณนี่เป็นเหตุผลของคุณ แต่ไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องของคุณทำลายแผนการเดิมของฉัน คุณไม่ต้องกังวลว่าฉันจะตามตอแยคุณไม่ปล่อย การแต่งงานนี้ต่อให้คุณไม่อยากหย่าฉันก็หย่าแน่ ฉันไม่มีนิสัยชอบเก็บขยะ”

ลี่ถิงเชินได้ฟังคำว่าขยะก็ขมวดคิ้ว ซูชิงอวี่พูดต่อโดยไม่สนใจ “ฉันยอมรับว่าที่ผ่านมาฉันไร้เดียงสาเกินไป ยังคงเพ้อฝันว่าคุณไม่ได้เป็นจริง ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว เถ้ากระดูกที่จับต้องไม่ได้สู้โปรยมันไม่ดีกว่า! คุณเอาเงินมาให้ฉัน คุณมีเวลาแล้วค่อยส่งเอกสารทีหลัง ฉันรับรองว่าเรียกเมื่อไหร่มาถึงเมื่อนั้น ไม่มีทางผิดคำพูด”

“ถ้าหากผมไม่ให้ล่ะ?”

ซูชิงอวี่สบตากับดวงตาดำเข้มของเขา ดวงตาที่เพิ่งร้องไห้เปรียบเสมือนเขาสีเขียวสดใสหลังฝนตก เผยความปลอดโปร่ง “งั้นฉันก็จะกระโดดลงจากรถ ช่วยพ่อฉันไม่ได้ฉันก็ไม่จำเป็นต้องมีชีวิตอยู่ต่อ”

ลี่ถิงเชินหยิบเช็คเขียนตัวเลขจำนวนหนึ่งให้เธอ “ที่เหลืออีกยี่สิบห้าล้านจะจ่ายหลังจากหย่าร้าง”

ซูชิงอวี่ยิ้มเยาะ “คุณกลัวมากแค่ไหนที่ฉันจะไม่หย่ากับคุณ? วางใจได้ ผู้ชายอย่างคุณฉันเก็บไว้หนึ่งวินาทีก็เป็นการเหยียบย่ำตัวเอง จอดรถ”

เธอถือเช็คแล้วปิดประตูอย่างแรง จากนั้นจากไปโดยไม่หันหน้ากลับมามองอีก

พ่อรอดแล้ว!

ซูชิงอวี่เอาเช็คไปขึ้นเงิน ชำระค่ารักษาพยาบาลจนหมดในทันที เรื่องที่สองเธอเรียกแท็กซี่ไปยังที่อยู่ที่เฉินหลิงให้เธอ

นั่นเป็นสุสานส่วนตัวคุณภาพสูง ผู้ที่ถูกฝังอยู่ข้างในนั้นต่างร่ำรวยและมีเกียรติ คุณหญิงย่าลี่ก็ถูกฝังอยู่ที่นี่ ซูชิงอวี่ซื้อดอกระฆังที่คุณหญิงชอบมากที่สุด

ใช้เวลาไม่นานซูชิงอวี่ก็หาหลุมศพใหม่เจอ รอบด้านหลุมศพใหม่มีต้นบ๊วยปลูกอยู่รอบๆ

ต้นบ๊วยออกช่อดอกแล้ว อีกไม่นานก็ออกดอกบาน

ชื่อที่ไม่คุ้นตาที่จารึกบนหลุมศพที่เย็นเยือก “หลุมฝังของลี่หลานหลุ่ย”

เธอรู้ว่าลี่ถิงเชินรักน้องสาวมาก หลังจากน้องสาวหายตัวไปก็กลายเป็นข้อห้ามในใจเขา ไม่ให้คนอื่นเอ่ยถึง ดังนั้นเธอไม่รู้เรื่องราวทุกอย่างของน้องสาว

หลานหลุ่ย นี่คือชื่อของเธอเหรอ? ซูชิงอวี่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

เธอนั่งยองๆ มองดูรูปภาพบนหลุมศพ น่าจะเป็นรูปภาพตอนห้าหกขวบก่อนที่ลี่หลานหลุ่ยจะหายตัวไป ใบหน้าเล็กที่เนื้อแน่นสีชมพูใส ใบหน้าคล้ายกับเห็นเค้าโครงของลี่ถิงเชิน

ซูชิงอวี่ยังไม่มีเบาะแสใดๆ เธอใช้โทรศัพท์ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นเบาะแสเพียงหนึ่งเดียว

เธอวางดอกระฆังที่ซื้อมาให้คุณหญิงลง คุกเข่าลงตรงหน้าหลุมศพหลานหลุ่ยแล้วบ่นพึมพำ “เสี่ยวหลุ่ย ฉันชื่อซูชิงอวี่ถ้าหากเธอมีชีวิตอยู่น่าจะต้องเรียกฉันว่าพี่สะใภ้ ไม่ น่าจะเรียกว่าอดีตพี่สะใภ้ถึงจะถูก ขอโทษที่ใช้วิธีแบบนี้รู้จักกับเธอ ฉันจะต้องสืบหาฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าเธอให้ได้…”

หลุมศพของคุณหญิงอยู่ไม่ไกล คุณหญิงที่อยู่บนรูปหน้าตาเมตตาอ่อนโยน ยังคงรักษารอยยิ้มในตอนนั้น

ซูชิงอวี่หยิบมันเทศที่เผาไว้เมื่อเช้าออกมาจากกระเป๋าแล้ววางลงตรงหน้าป้ายสลักชื่อ “คุณย่า หนูมาหาคุณย่าแล้วนะคะ ถึงหน้าหนาวอีกแล้ว ไม่มีท่านแย่งมันเทศกับหนู มันเทศไม่มีรสชาติเลย”

เธอยืนจนรู้สึกเหนื่อย จึงนั่งลงข้างป้ายหลุมศพ รำลึกถึงเรื่องเก่าๆ เหมือนกับคุณหญิงยังมีชีวิตอยู่

“คุณย่า ขอโทษนะคะ หนูรักษาเด็กคนนั้นไว้ไม่ได้ แต่ลี่ถิงเชินคนหน้าด้านคนนี้ได้สืบทอดสกุลให้กับตระกูลลี่ของพวกคุณแล้ว คุณย่าไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีทายาทแล้วนะคะ”

“คุณย่า เขาเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ใช่คนที่หนูรู้จักอีกแล้ว เมื่อก่อนเขาพูดว่าจะปกป้องหนูจากอุปสรรค แต่ตอนนี้อุปสรรคทุกอย่างเขาเป็นคนนำพามา ถ้าหากท่านยังมีชีวิตอยู่ ไม่มีทางให้เขาทำแบบนี้กับหนูใช่ไหมคะ”

ซูชิงอวี่ฝืนยิ้ม “คุณย่า หนูกับลี่ถิงเชินจะหย่ากันแล้ว เมื่อก่อนคุณย่าเคยพูดเอาไว้ถ้าหากเขากล้ารังแกหนู คุณย่าตายแล้วก็จะปีนออกมาจากโลงศพตบหัวเขาจนระเบิด หนูมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน รออีกไม่นานหนูจะไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าแล้ว พวกเราปีนออกมาตบหัวเขาระเบิดด้วยกันดีไหมคะ?”

“คุณย่า ความตายรู้สึกอย่างไร? มืดไหม? หนูกลัวมีแมลงเล็กๆ กัดหนูจะทำอย่างไร?”

“คุณย่า หรือว่าหนูเผาเงินกระดาษมากมายไปให้คุณย่าเก็บเอาไว้ให้หนู หนูลงไปแล้วคุณย่าซื้อคฤหาสน์หลังใหญ่แปดร้อยตารางเมตรให้หนูสักหลัง?”

“คุณย่า หนูคิดถึงคุณย่าเสียแล้ว…”