ตามกลับมา…สำเร็จมั้ย?

[คิมหันต์]

ณ บริษัท เอ.เอส.เอ็น

ก๊อกๆๆ!! เสียงเคาะประตูห้องทำงานหน้าห้องของผมดังขึ้น

“เข้ามา”

ธนินเดินเข้ามาในห้องหลังจากได้รับอนุญาตจากผมแล้ว

“เรื่องที่ให้ไปสืบเป็นไงบ้าง?“ ทันทีที่เห็นหน้าของธนินผมก็เอ่ยถามถึงงานที่ผมมอบหมายไปให้เมื่อวานนี้

“ได้ที่อยู่ของคุณเกวลินมาแล้วครับ” ซึ่งก็เป็นเรื่องไหนไม่ได้เลน นอกจากเรื่องของเกวลิน ยัยตัวแสบที่แอบหนีผมไปไงล่ะ

เมื่อวานทันทีที่รู้ว่าเกวลินหนีไป ผมก็รีบยกหูโทรหาให้ธนินไปสืบหาที่อยู่ของเกวลินทันที

“เกวลินอยู่ไหน?”

“คุณเกวลิน ย้ายไปฝึกงานอยู่ที่โรงแรมพาวิลเลียนที่ต่างจังหวัดครับ” ได้ยินชื่อโรงแรมที่ธนินเอ่ยแล้วผมถึงกับต้องขมวดคิ้วขึ้นมาทันที เพราะเหมือนว่าชื่อโรงแรมนี้จะฟังดูคุ้นหูเอามากเลยล่ะ

“โรงแรมพาวิลเลียนเหรอ?”

“ครับ โรงแรมในเครือตระกูลอัครวานิชครับ” และผมก็อดที่จะยกยิ้มมุมปากขึ้นมาไม่ได้ เมื่อสิ่งที่ผมสงสัยได้รับการยืนยันจากธนิน

โรงแรมพาวิลเลียน ในเครือตระกูลอัครวานิช คือโรงแรมที่ไอ้กวินท์ เพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาลัยของผมบริหารอยู่นี่เอง

ตืดๆๆ!! ทันทีที่รู้ว่าเกวลินอยู่ที่นั่น ผมก็ไม่รอช้ารีบยกหูกดโทรออกหาไอ้กวินท์มันอย่างไว

[ฮัลโหล ] เสียงของไอ้กวินท์ดังขึ้นที่ปลายสาย

“ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ”

[ใคร? คิมหันต์เหรอ?]

“เออ ฉันเอง”

[ได้ข่าวว่าเกิดบัติเหตุเกือบตาย รอดมาได้ไม่ใช่เล่นๆเลยนะแกเนี่ย]

“ฉันมีเรื่องจะขอให้แกช่วยหน่อย”

[เรื่องอะไร?]

“ฉันต้องการคนของฉันคืน”

[คนของแก ใคร?]

“เมีย!”

[อะไรนะ? เมียงั้นเหรอ?]

“เย็นนี้ฉันบินไปหาแกที่โรงแรม ไว้ค่อยคุยกันที่นั่นล่ะกัน”

ติ๊ด!! ผมกดวางสายไอกวินท์ลงทันที ก่อนจะหันไปพูดกับธนิน

“จองตั๋วเครื่องบินให้ผมด้วยนะ เย็นนี้ผมจะบินไปที่นั่น”

“ได้ครับ!”

เกวลิน…ฉันจะไม่ยอมให้เธอไปจากฉันเด็ดขาด ไม่ว่ายังไงฉันก็จะทำให้เธอกลับมาอยู่ข้างๆฉันให้ได้

ณ โรงแรมพาวิลเลียน

หลังจากที่ลงเครื่องแล้วผมก็รีบนั่งรถตรงมาที่โรงแรมพาวิลเลียนทันที ตอนแรกผมตั้งใจจะเข้ามาคุยกับไอ้กวินท์ที่ออฟฟิศของมัน แต่มันห้ามไม่ให้ผมเข้าไปเจอทัน แล้วบอกให้ผมมารอมันที่ล็อบบี้ มันจะออกมาเจอผมเอง

แต่นี่ผมก็รอมันมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว มันก็ยังไม่โผล่หัวมาให้เห็นสักที

ให้ตายเถอะ! คิดจะให้ผมรอไปถึงเมื่อไรเนี่ย?

ฟุ่บ!! ผมตัดสินใจลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เพื่อหวังจะเดินออกไปถามพนักงานที่ล็อบบี้ เพราะผมทนรอไอ้กวินท์ไม่ไหวแล้ว

“พี่แอนคะ เกวกับรินณ์ขอตัวกลับก่อนนะคะ”

พรึ่บ!! แต่หลังจากก้าวเท้าออกไปได้ไม่กี่ก้าว ผมกลับต้องรีบถอยหลับกรูกลับมานั่งบนโซฟาเหมือนเดิม พร้อมกับรีบหยิบหนังสือนิตยสารที่วางอยู่ใกล้ๆขึ้นมาปิดบังใบหน้าของตัวเองเอาไว้อย่างร้อนรน

ตึกตักๆๆ!! เสียงเล็กที่คุ้นหูของเกวลินที่ดังอยู่ใกล้ตัวทำใจผมสั่นไหวขึ้นมา

ฟืบ!! ผมแอบชะเง้อใบหน้าออกมาดูให้มั่นใจว่าคนที่เห็นตรงหน้าใช่คนที่ผมกำลังคิดถึงอยู่จริงๆหรือเปล่า

“เอ้า ถึงเวลาเลิกงานของเราสองคนแล้วสินะ”

“ใช่ค่ะ รินณ์เขาชวนเกวไปกินข้าวน่ะค่ะ พี่แอนไปด้วยกันมั้ยคะ?”

ใบหน้าเรียวเล็ก ส่วนสูงที่น่าทะนุถนอมขนาดนั้น รวมถึงรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่ไม่เหมือนใคร…ใช่เกวลินจริงๆด้วยสินะ! “ไม่ล่ะ พี่ต้องอยู่ทำโอทีต่อน่ะ ไว้คราวหน้าล่ะกันนะ”

“ถ้างั้น…เราสองคนขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

“จ้ะ เจอกันพรุ่งนี้นะ” เกวลินกันเพื่อร่วมงานของเธอเดินออกไปจาก

ตุบ!! ระหว่างที่ผมกำลังแอบชะเง้อมองเกวลินผ่านหนังสือนิตยสารอยู่นั้น จู่ๆผมก็รับรุ้ได้ถึงแรงยวบของโซฟาข้างๆตัว

ขวับ!! และเมื่อผมหันไป ก็เจอเข้ากับไอ้กวินท์ ไอ้เพื่อนที่ปล่อยให้ผมรอมันมาเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดมันก็โผล่หัวมาซักที

แต่ท่าทางของมันตอนนี้กลับดูลุกลี้ลุกลนไม่ต่างจากผมเลยสักนิด แถมมันยังถือนิตยสารกลับด้านอีกด้วย ท่าทางเหมือนกำลังแอบใครสักคนอยู่ เหมือนกันกับที่ผมกำลังแอบเกวลินในตอนนี้ไงล่ะ

“แกมาตั้งแต่เมื่อไร?” มันเอ่ยปากถามผม ในขณะที่ตาก็ยังชะเง้อมองใครสักคนผ่านนิตยสาร เหมือนที่ผมทำไม่ต่างกันเลย

“แกนั่นแหละ ทำไมพึ่งโผล่มาป่านนี้ฮ่ะ?” ผมสวนมันก่อนจะหันไปมองเกวลินเหมือนเดิม แต่แล้วเกวลินที่เคยอยู่ตรงหน้ากลับหายไปซะงั้น

ฟึ่บ!! ผมวางนิตยสารลงก่อนจะหันซ้ายขวาหาคนตัวเล็ก แล้วก็เห็นว่าคนตัวเล็กกำลังเดินขึ้นรถออกจากโรงแรมพร้อมกับเพื่อนของเธอไปแล้ว

“เพราะแกคนเดียวเลยไอ้กวินท์!”

“อะไรของแก?”

“เอากุญแจรถแกมา”

“แกจะไปไหน?”

“ก็ไปตามเมียฉันไงว่ะ!”