ตำแหน่งใหม่

[เกวลิน]

พรึ่บ!! ฉันลืมตาขึ้นมาช้าๆหลังจากที่หลับสนิทมาทั้งคืน แสงสว่างที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา มันทำให้ฉันมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ได้ชัดมากขึ้น

ตึกตักๆๆ!! ใจฉันมันเต้นรัวขึ้นมาทันที ที่รับรู้ว่าตอนนี้ตัวฉันกำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของคุณคิมหันต์ ร่างของคนตัวสูงที่กำลงนอนหลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้า มันชวนให้ฉันใจเต้นแรงขึ้นมาซะดื้อๆ

เห็นหน้าของคุณคิมหันต์แล้วมันก็ทำให้ฉันพลันนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ไม่คิดเลย…ว่าเมื่อคืนเขาจะตอบรับคำพูดร้องขอที่ฉันพูดออกไปทั้งน้ำตา ที่บอกว่าขอให้เขาไม่เกลียดฉันน่ะ เขาจะ…เลิกเกลียดฉันได้จริงๆเหรอ? แม้ฉันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเกลียดฉันเพราะอะไร แต่เขา…จะเลิกเกลียดฉันได้จริงๆเหรอ?

“คุณคิมหันต์~” ฉันเอ่ยเรียกชื่อของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา แต่…เพราะเบาเกินไปรึเปล่านะ? คุณคิมหันต์ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย

ฟุ่บ!! ฉันค่อยๆยกแขนของคุณคิมหันต์ที่วางทับเอาไว้บนตัวฉันออกให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะกลัวว่าจะทำให้คนที่นอนนิ่งอยู่ข้างๆตื่นขึ้นมาซะก่อน

หลังจากที่ยกแขนที่ทับตัวฉันเอาไว้ได้สำเร็จแล้ว ฉันก็ค่อยๆพยุงร่างของตัวเองขึ้นมาช้าๆ เพื่อหวังจะลุกออกจากเตียงไปอย่างระมัดระวัง

หมับ!! แต่แล้วฉันกลับต้องสะดุ้งขึ้นมาเมื่อจู่ๆก็รู้สึกได้ถึงแรงฉุดรั้งที่ข้อมือข้างขวา

“อ้ะ!”

ตุบ!! ฉันร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่ร่างของตัวเองจะโดนฉุดอย่างแรง จนล้มลงไปนอนซบอกของคนตัวสูงที่นอนแน่นิ่งอยู่ข้างๆ

“จะไปไหน? นอนต่ออีกสักหน่อยสิ” ทั้งน้ำเสียง ไหนจะดวงตาที่กำลังลืมขึ้นมามองฉัน คุณคิมหันต์…ไม่ได้หลับอยู่หรอกเหรอ?

“คุณคิม! นี่คุณตื่นตั้งแต่เมื่อไรคะ?”

หมับ!! แทนที่จะตอบฉันกลับมาตรงๆ คนตัวสูงกลับยกมือขึ้นมากอดร่างฉันเอาไว้แน่นกว่าเดิม จนร่างฉันแทนจะสิงร่างเขาได้อยู่แล้ว

“อ้ะ! คุณคิม! ปล่อยเกวก่อนค่ะ” ฉันพยายามผลักร่างหนาของคนตรงหน้าออกไป แต่…ไม่ได้ผลเลยแฮะ

“เธอจะหนีฉันไปเหรอเกว?”

“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อยค่ะ เกวแค่จะลุกกลับไปอาบน้ำที่ห้องเท่านั้นเอง” ฉันน่ะสิงอยู่ในห้องของเขาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ยังไม่ได้อาบน้ำ ไม่ได้กินอะไรเลยด้วยซ้ำ

“อาบน้ำในห้องฉันก็ได้ ฉันอนุญาต หรือถ้าเธออยากจะอาบน้ำด้วยกันฉันก็ยินดีนะ” นี่เขา…พูดอะไรของเขาเนี่ย?

“>///< ไม่ได้ค่ะ! ไม่ได้เด็ดขาด!! เกวว่า…เกวกลับไปอาบที่ห้องดีกว่า อ้ะ! คุณคิมอย่านะ!!” ฉันรีบร้องอุทานห้ามคนตัวสูงอย่างไว แต่คนตัวสูงไม่คิดจะฟังคำห้ามของฉันเลย ทั้งยังพยายามซุกไซร้เข้ามาที่ซอกคอของฉันอย่างซุกซนอีกด้วย

“อย่าไปเลยนะเกว อยู่กับฉันก่อนเถอะ” น้ำเสียงอ่อนโยนเปล่งออกมาจากคนตรงหน้า อีกทั้งการกระทำก็ยังคงซุกซน เขาซุกไซร้ไปทั่วทั้งซอกคอของฉันไม่หยุดไม่หย่อน

ตึกตักๆๆ!! นี่ฉันกลายเป็นคนใจง่ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ? แค่คำพูดที่อ่อนโยนโพล่งออกมาจากปากของคุณคิมหันต์แค่ไม่กี่คำ มันก็ทำให้ฉันใจเต้นรัวขึ้นมาอย่างหยุดไม่อยู่ ดูเหมือนว่าแค่เขาร้องขอออกมา ร่างกายของฉันก็พร้อมที่จะทำตามคำสั่งของเขาอย่างง่าง่ายซะงั้น

ไม่ได้นะ! ฉันจะปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเองแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ตั้งสติหน่อยสิเกวลิน!!

“อ้ะ! คุณคิมหันต์ พอเถอะค่ะ อึก! คุณต้อง…ไปทำงานต่อไม่ใช่เหรอคะ?” ฉันพยายามผลักร่างของคนตัวสูงออกไปอย่างสุดแรง แต่ผลมันก็เป็นเหมือนเดิมทุกครั้งเลย แรงผลักอันน้อยนิดของฉัน มันแทบจะไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อร่างใหญ่ของคุณคิมหันต์เลยสักนิด

“เธอเอง…ก็ต้องไปทำงานกับฉันด้วยนะเกว” ทำงานกับเขางั้นเหรอ? อ่าาา! จริงด้วยสิ! ฝึกงาน…ฉันคงต้องไปฝึกงานที่บริษัทเอ.เอส.เอ็นแล้วจริงๆสินะ

“อื้อ! เข้าใจแล้วค่ะ เพราะงั้น…คุณคิมปล่อยเกวก่อนเถอะนะคะ เกว…จะได้ไปเตรียมตัว” ทำไมเขาถึงเอาแต่ใจตัวเองได้ถึงขนาดนี้นะ ถ้าเขายังไม่หยุดทำแบบนี้อีก มันต้องแย่กว่านี้แน่ๆ!

“เฮ้อออ!”

ฟึ่บ!! คนตัวสูงตรงหน้าถอนหายใจออกมา ก่อนจะยอมหยุดซุกไซร้ใบหน้าของตัวเองลง แต่ก็ยังไม่วายกระชับเอวฉันเข้าหาตัวเขามากกว่าเดิมซะงั้น

“เลขาของฉัน” จู่ๆคุณริมหันต์ก็โพล่งอะไรออกมาจนฉันถึงกับยกคิ้วขมวดด้วยความสงสัย

“คะ?”

“ตำแหน่งฝึกงานของเธอ”

“00! เลขาเหรอคะ? หมายถึง…เลขาของประธานโรงแรมอย่างคุณคิมน่ะเหรอคะ?” ฉันเป็นแค่เด็กฝึกงานนะ แต่…ให้ฉันรับตำแหน่งที่สูงขนาดนี้เลยเหรอ?

“ฉันยังไม่ได้รับการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการซะหน่อย ตอนนี้ฉันยังเป็นแค่กรรมการผู้จัดการของบริษัทเอ.เอส.เอ็นเท่านั้น” เขาเล่นไปประกาศตัวถึงโรงแรมขนาดนั้น ยังจะมาบอกว่าตังเองไม่ใช่ประธานโรงแรมอีกงั้นเหรอ?!

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ ยังไงตำแหน่งเลขามันก็ยังสูงเกินไปสำหรับเด็กฝึกงานอย่างฉันอยู่ดี อีกอย่าง…คุณคิมก็มีคุณธนินเป็นเลขาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

“งั้นเธอ…อยากทำงานตำแหน่งอะไรล่ะ?” นี่เขา…มาถามฉันแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย? ฉันจะมีสิทธ์เลือกตำแหน่งงานได้ซะที่ไหนกันล่ะ? สถานการณ์แบบนี้มันเหมือนกับฉันกำลังใช้เส้นสายเพื่อเข้าไปฝึกงานในบริษัทยังไงยังงั้นเลย ฉันเป็นแค่เด็กฝึกงาน ถ้าจู่ๆได้เข้าไปทำตำแหน่งเลขาของคุณคิมหันต์ล่ะก็…พนักงานคนอื่นๆก็คงจะมองฉันไม่ดีแน่ๆ

ฉันไม่อยากโดนดูถูกแบบนั้นหรอกนะ ถึงฉันจะไม่ได้อยากจะฝึกงานที่นี่สักเท่าไร แต่ยังไงก็ถอยไม่ได้แล้ว เพราะแบบนั้น…ฉันก็อยากจะใช้ความสามารถของตัวเองในการทำงาน ไม่ได้อยากใช้เส้นสายเพื่อให้ตัวเองสบายหรอกนะ

“ให้เกว…ทำตำแหน่งที่เด็กฝึกงานทั่วไปเขาทำกันนั่นแหละค่ะ”

“แต่ถ้าเป็นเลขาฉัน ฉันมีเบี้ยเลี้ยงสำหรับเด็กฝึกงานอย่างเธอด้วยนะ” อะไรกัน? แบบนี้เขาเรียกว่า…ติดสินบนรึเปล่านะ? ไม่สิ! ถ้าติดสินบน มันก็ต้องเป็นฉันมากกว่าที่ยื่นข้อเสนอหรือเงินใต้โต๊ะให้เขา แต่สถานการณ์แบบนี้มัน…เรียกว่าอะไรกันล่ะเนี่ย?!!

“เกว…ฝึกเอาประสบการณ์ค่ะ ไม่ได้เพื่อเอาเงิน” แม้ว่าในใจลึกๆก็แอบหวังเบี้ยเลี้ยงอยู่บ้างก็เถอะ

“หึ! ถ้าเธอต้องการแบบนั้นล่ะก็…คงช่วยไม่ได้ล่ะนะ” หมายความว่ายังไงนะ? แบบนี้หมายความว่า…เขาคงจะยอมให้ฉันทำตำแหน่งทั่วๆไปแล้วใช่มั้ย?

“ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ”

“ผู้ช่วยเลขาของฉัน ตำแหน่งนี้ก็คงโอเคสินะ”

ฮ่ะ! อะไรนะ?! ผู้ช่วยเลขาผู้จัดการบริษัท และประธานโรงแรมเนี่ยนะ?!! มันใช่ตำแหน่งที่เด็กฝึกงานทั่วไปทำได้ที่ไหนกันล่ะ!? เฮ้อออ!! นี่เขา…ไม่เข้าใจอะไรเลยสินะ!!