ความว่างเปล่า

[คิมหันต์]

เช้าวันต่อมา

พรึ่บ!! ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆ หลังจากที่หลับพักผ่อนจากกิจกรรมอันเหน็ดเหนื่อยเมื่อคืนไปทั้งคืนอย่างเต็มที่แล้ว

แสงแดดที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านสีดำในห้องของตัวเองสาดส่องเข้ามา ทำผมถึงกับต้องหรี่ตาลงเพื่อปรับสายตาของตัวเองให้คงที่

ขวับ!! เมื่อสายตากลับมาอยู่ในสภาพคงที่แล้ว ผมจึงพลิกตัวมาอีกฝั่งหนึ่งของเตียง ด้วยความหวังที่ว่าจะเจอกันคนตัวเล็กอย่างเกวลินนอนอยู่ข้างๆกาย

"..." แต่แล้วสิ่งที่ผมเจอมีเพียงแค่รอยยับของผ้าปูที่ว่างเปล่าและไร้ซึ่งร่างของคนตัวเล็ก

เกวลินตื่นแล้วเหรอ?

ฟุ่บ!! ผมคิดว่าคนตัวเล็กคนจะตื่นก่อนผมไปแล้ว ผมจึงลุกออกจากเตียง ก่อนจะเดินหยิบกางเกงนอนของตัวเองมาใส่ แล้วเดินออกไปจากห้อง

ด้วยความหวังที่ว่าเกวลินคงจะอยู่ข้างนอกห้อง หรือที่ไหนสักที่ในบ้านนั่นแหละ

"..." แต่ผมกลับต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจมากกว่าเดิม เมื่อลงมาแล้วไม่เจอกับเกวลินอยู่ที่ชั้นล่างของบ้าน

ในครัวก็ไม่อยู่ ในห้องรับแขกก็ไม่เจอ

"เกวลิน!" ผมลองตะโกนร้องเรียกชื่อของคนตัวเล็ก แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงใดๆตอบรับกลับมา

ใจผมเริ่มสั่นไหวขึ้นมา จู่ๆความคิดที่ไม่ดีก็ดันโผล่เข้ามาในหัว

ตอนนี้ผมกำลังคิดว่า...เกวลินหนีผมไปจริงๆงั้นเหรอ?

ปัง!! ผมสาวเท้าเดินตรงไปที่ห้องนอนของเกวลินที่ชั้นล่าง ที่สุดท้ายที่คิดว่าเกวลินอาจจะอยู่

"..." แต่ผลลัพธ์ก็เป็นเหมือนเดิม ในห้องว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของคนตัวเล็กในห้องนี้อยู่เลย

และที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือ...เสื้อผ้า ข้าวของทุกอย่างของเกวลินที่เคยอยู่ในห้องนี้ก็หายไปไม่เหลือเลยเหมือนกัน

"เกวลิน!! เธอหนีฉันไปจริงๆเหรอ?"

ตืดๆๆ!! ผมเดินออกมาจากห้องของเกวลินด้วยความี้อนรนใจ เพื่อมาหยิบมือถือโทรออกหาธนิน ด้วยความคาดหวังว่า...เกวลินอาจจะอยู่ที่บริษัทก็ได้ ยัยนั่นอาจจะตื่นไปทำงานที่บริษัทตั้งแต่เช้าแล้วก็ได้

[ครับคุณคิมหันต์]

"เกวลินไปทำงานที่บริษัทหรือเปล่า?"

[คุณเกวลินไม่ได้มาทำงานที่บริษัทตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วครับ]

"อะไรนะ?" คำตอบจากธนินทำผมขมวดคิ้วด้วยความร้อนรนใจมากกว่าเดิม

[คุณคิมหันต์ยังไม่รู้เรื่องนั้นเหรอครับ?]

"เรื่องอะไร?"

[คุณเกวลินยื่นเรื่องขอยุติการฝึกงานตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วครับ ท่านประธานเป็นคนอนุมัติเองเลยครับ]

ติ๊ด!! ผมกดวางสายทันทีที่ได้รับการยืนยันจากธนินแล้ว

ความรู้สึกสับสน ร้อนรนใจ และความโมโหมันก่อเกิดขึ้นมาในใจผมสลับกันไปจนผมงงไปหมด

ดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมจะสันนิษฐานในตอนแรกจะเป็นความจริง

"เหอะ! เกวลิน...นี่เธอหนีฉันไปจริงๆเหรอ?"

ณ บ้านใหญ่

ปัง!! ผมกระแทกประตูห้องทำงานของพ่อเข้ามาด้วยความโมโห หลังจากที่รู้เรื่องที่เกวลินขอยุติการฝึกงานแล้วผมก็รีบขับรถตรงกลับมาที่บ้านใหญ่ทันที

เรื่องที่เกวลินหายไปพ่อต้องรู้เรื่องนี้แน่ๆ เผลอๆอาจจะเป็นพ่อด้วยซ้ำที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

“เกวลินอยู่ที่ไหน?!!” ผมตะโกนร้องถามคนเป็นพ่อที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะของตัวเองด้วยความโมโห

“เป็นบ้าอะไรของแกคิมหันต์?!”

“ผมถามว่าเกวลินอยู่ที่ไหนไงพ่อ?!”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเกวลินอยู่ที่ไหน?”

“จะไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อพ่อเป็นคนอนุมัติให้เกวลินยุติการฝึกงานที่บริษัทเองกับมืออ่ะ!” ผมตะโกนออกมาไปอย่างเหลืออด ตาแก่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมเอาแต่ยืดเยื้อไม่ยอมบอกมาซักทีว่าเกวบินอยู่ที่ไหน?

“ฉันเป็นคนอนุมัติให้ก็จริง แต่เรื่องที่เกวลินอยู่ไหนฉันไม่รู้จริงๆ”

“แล้วใครอนุญาตให้พ่ออนุมัติ? ใครอนุญาตให้พ่อมายุ่งกับคนของผมกัน?!”

“มันเป็นความต้องการของเกวลินเอง”

“อะไรนะ?”

“เฮ้อออ เกวลิน เด็กคนนั้นน่ะบอกว่าจะยอมยกโทษให้ฉันเรื่องพ่อของเขา แลกกับการที่ฉัน…ปล่อยให้เขาเป็นอิสระ” สิ่งที่ได้ยินจากปากของคนเป็นพ่อทำผมอึ้งจนอ้าปากค้าง ผมไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยินเลยด้วยซ้ำ

“เหอะ! ผมไม่เชื่อหรอก!”

ฟุ่บ!! พ่อถอนหายใจ ก่อนจะเปิดลิ้นชักหยิบอะไรบางอย่างออกมา แล้วเดินตรงมาหาผมที่กำลังร้อนรนใจจะตายอยู่แล้ว

“เมื่อเช้าเกวลินเข้ามาหาพ่อที่บ้าน เด็กคนนั้นฝากของมาให้แกด้วย”

ฟึ่บ!! พ่อพูดก่อนจะยื่นของในมือมาให้ผม สร้อยคอที่มีจี้ดอกกุหลาบห้อยอยู่ตรงกลาง มันคือสร้อยที่ผมให้เป็นของขวัญวันเกิดเกวลินเมื่อคืนนี้เอง

ผมรับสร้อยจากพ่อมาไว้ในมือ พร้อมกับแสยะยิ้มออกมาด้วยความสับสน

เหอะ! มันคือสร้อยที่ผมให้เกวลินเมื่อคืนนี้จริงๆด้วย ยัยนั่นทิ้งสร้อยคอที่ผมให้ไว้กับพ่อของผมจริงๆ

เกวลิน…หนีไปจากผมจริงๆสินะ

“นี่แก…ร้องไห้เหรอ?”

เหอะ! ใช่ ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองร้องไห้ แต่ใจผมมันเกิดปวดหนึบขึ้นมา เมื่อนึกขึ้นได้ว่าต่อไป…จะไม่มีเกวลินอยู่ข้างผมอีกแล้ว มันสูญเสียคนที่ตัวเองรักไปอีกแล้ว

“ทำไม…ทำไมพ่อถึงพรากคนที่ผมรักไปอีกแล้ว”

“รักงั้นเหรอ? เหอะ! นี่อย่าบอกนะว่าแกกับเกวลิน…”

“พ่อรู้มั้ยครับ…ว่าพ่อน่ะ…ยังเห็นแก่ตัวเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลย”

ขวับ!! ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกมาจากห้องของตาแก่นั่นทันที พลางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาทิ้งไป

ครั้งหนึ่งผมสูญเสียแม่ไปก็เพราะพ่อ ครั้งนี้ผมกลับต้องเสียเกวลินไปก็เพราพ่ออีกเหมือนกัน พ่อผมยังคงเป็นตาแก่ที่เห็นแก่ตัวเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ

หลังจากออกมาจากห้องแล้ว จู่ๆผมก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เมื่อคืนเกวลินพูดอะไรบางอย่างกับผม เป็นบทสนทนาของเรื่องสมมุติที่เธอเอ่ยถามกับผม

เหอะ! แต่ตอนนี้ผมตระหนักได้แล้วล่ะ ว่าเรื่องสมมุติที่เธอบอก มันคือเรื่องจริงที่เธอตั้งใจจะทำต่างหากล่ะ

ย้อนกลับไปเมื่อคืน

"คุณคิมหันต์" คนตัวเล็กที่นอนอยู่ในอ้อมแขนเอ่ยเรียกผมอย่างแผ่วเบา หลังจากที่เราสองคนเพิ่งจะได้พักเหนื่อยจากกิจกรรมที่เหน็ดเหนื่อยกันมาทั้งคืน

"ว่าไง?"

"เกว...ขอบคุณนะคะ"

"เธอขอบคุณฉันเรื่องอะไร?"

"ทุกอย่างเลยค่ะ ทั้งเรื่องที่คุณยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเกว เรื่องพ่อกับแม่ ทุกอย่างเลยค่ะ รวมถึง...ขอบคุณที่รักเกวนะคะ" ผมก้มมองคนตัวเล็กที่นอนกอดผมด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเท่าไร

คนที่ต้องแบกรักอะไรหลายๆหนักๆอย่างเกวลิน กลับขอบคุณผมออกมาได้อย่างง่ายดาย

"คนที่ต้องขอบคุณเธอคือฉันมากกว่าเกว ขอบคุณที่ให้โอกาสคนอย่างฉันอีกครั้ง"

หมับ!! ผมยกมือขึ้นมาลูบหัวของเกวลินที่กำลังซบอกกอดผมอย่างอ่อนโยน

"เกวมีเรื่องอยากจะถามคุณอีกเรื่องได้มั้ยคะ?"

"ว่ามาสิ"

"สมมุติว่าวันหนึ่งจู่ๆเกวหายตัวไปขึ้นมา คุณ...จะตามหาเกวมั้ยคะ?" คำถามที่เอ่ยออกมาจากปากของเกวลินทำผมขมวดคิ้วงงด้วยความแปลกใจ

"เธอจะไปไหน?"

"เกวแค่...สมมุติเฉยๆค่ะ ตอบมาก่อนสิคะสรุปแล้วคุณ...จะตามหาเกวมั้ย?"

"ต่อให้เธอจะอยู่นอกโลก ฉันก็จะตามเธอกลับมาอยู่กับฉันให้ได้เกว เพราะเธอ...เป็นของฉัน"

"ชิ! คุณพูดอย่างกับเกวเป็นสิ่งของงั้นแหละ" คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาดุผมพลางทำหน้ามุ้ยอย่างไม่พอใจ

"เธอไม่ใช่สิ่งของเกว แต่เธอ...เป็นคนรักของฉัน ของฉันคนเดียว!"

"แต่เกว...ไม่อยากให้คุณตามหาเกวเลยนะคะ"

"ทำไม?"

"ถ้าวันหนึ่งเกวเลือกที่จะหายไปจากคุณจริงๆ เกวอยากให้คุณรู้ไว้ว่าไม่ใช่เพราะเกวไม่รักคุณนะคะ แต่เป็นเพราะเกวรักคุณมากต่างหากล่ะ"

"พูดอะไรของเธอ? เธอรักฉันมาก เลยจะทิ้งฉันไปงั้นเหรอเกว?"

"เกวรักคุณมากจนไม่อยากเสียคุณไปเลยค่ะคุณคิมหันต์ แต่เกวคงจะรักคุณอย่างสบายใจไม่ได้ ถ้าเกวยังรับความช่วยเหลือจากคุณอยู่แบบนี้"

"เธอกำลังจะสื่อถึงอะไรกันแน่เกว?" ผมก้มลงไปมองคนตัวเล็กที่ยังคงซบอกของผมไม่ห่างด้วยความแปลกใจ

น้ำเสียงที่เกวลินพูดออกมาฟังดูสั่นไหวแปลกๆยังไงไม่รู้

"ถ้าวันหนึ่งเกวหายไปจริงๆ เกวอยากให้คุณรู้เอาไว้ ว่ายังไงเกวก็จะกลับมาหาคุณแน่ๆค่ะ เพราะงั้น...รับปากกับเกวได้มั้ยคะว่าคุณจะไม่ตามหาเกว และจะรอเกว?"

"เธอคงไม่ได้กำลังคิดจะหนีฉันไปใช่มั้ยเกว?"

"มันเป็น...แค่เรื่องสมมุติเท่านั้นค่ะ เรื่องสมมุติ"

"หึ! มันเป็นเรื่องสมมุติแน่นอนอยู่แล้ว เพราะฉัน...ไม่มีวันปล่อยให้เธอหนีฉันไปไหนได้หรอกเกว เธอต้องอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต เข้าใจมั้ย?"

"ชิ! พูดแบบนี้อีกแล้ว นี่คุณรักเกวจริงๆเหรอคะ? เอาแต่พูดอย่างกับเกวเป็นสิ่งของอยู่ได้"

"รักสิ ฉันรักเธอมากเกว เพราะงั้น...อย่าหนีฉันไปเลยนะ อยู่ด้วยกันกับฉันแบบนี้ไปตลอดเถอะนะ เกวลิน"