อ่อย nc20+ จบ

“อ้ะ!” ฉันร้องลั่นขึ้นมาเมื่อคนตัวสูงกระแทกเอวสวนจนรู้สึกจุกไปหมด

“แต่ฉันชอบสุดๆไปเลยล่ะ~” เสียงกระซิบบองชอบที่แหบพร่า บวกกับแววตาหื่นกระหายของคนตรงหน้าทำให้ความเขินอายที่มีในตอนแรก เลแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนรุ่มที่เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก

“จุ๊บ!! อื้ม~” ฉันก้มลงไปประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากหนา จู่ๆฉันก็เกิดความคิดประหลาดๆขึ้นมา คราวนี้ฉันอยากจะลองเป็นคนเดินเกมส์ดูบ้าง ฉันอยากจะรู้…ว่าฉันสามารถทำให้คนตรงหน้าเสียสติได้มาก เท่ากับที่เขา…ทำให้ฉันเสียสติจวนจะบ้าตายอย่างในตอนนี้รึเปล่านะ?

ฉันส่งเรียวลิ้นของตัวเองเข้าไปเกี่ยวตระหวัดดูดเม้มกับเรียวลิ้นของเขาอย่างร้อนแรง เหมือนกันที่เขาทำกับฉัน และช่วงชิมรสหวานจากปากของเขาอย่างหื่นกระหาย เหมือนกันที่เขาทำกับฉัน

“อืมมม~” เสียงครวญครางที่ดังออกมาจากในลำคอของคนใต้ร่าง มันทำให้ฉัพอใจมากเลยล่ะ แต่แค่นี้ยังไม่พอหรอก ฉันอยากเห็นเขา…พอใจสัมผัสของฉันมากกว่านี้

“อ่าส์ เกว~” ฉันเปลี่ยนตำแหน่จาริมฝีปากของคนตัวสูง มาซุกไซร้ซอกคอแกร่งของเขาแทน ฉันใช้เรียวลิ้นของตัวเองไล้เลียและดูดเม้มไปตามผิวเนียนของเขาอย่างหื่นกระหาย ให้เหมือนกับที่เขาทำกับฉันไงล่ะ

“อึก อ่าส์” นอกจากนั้นฉันยังไม่ลืมที่จะขยับส่วนล่างที่สอดประสานกันแน่นของเราสองคนขึ้นลงอย่างเชื่องช้า แม้การขยับขึ้นลงอย่างเนิบนาบแบบนี้จะทำให้ความเสียวซ่านปะทุไปทั่วทั้งร่างของฉัน

แต่การได้เห็นคนตรงหน้าขมวดคิ้ว ครวญครางออกมาอย่างทรมาน กลับทำให้ฉันพอใจเอามากเลยล่ะ

“พอได้แล้วเกว อึก เลิกแกล้งฉันสักที ซี๊ดดด อ่าาาส์~”

สวบ!! ฉันยกเอวขึ้นสุด ก่อนจะกดเอวลงไปสุดโคน จนทำให้คนตรงหน้าถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวด ซี๊ดปากด้วยความเสียวซ่าน

หมับ!! ในขณะที่ฉันกำลังจะทำแบบเดิมอีกรอบ แต่เหมือนว่าคนตัวสูงจะรู้ทันซะก่อน เขาเลยรีบรั้งสะโพกฉันไว้ไม่ให้กดลง ก่อนจะพลิกตัวฉันให้ลงมานอนคว่ำกับโซฟาแทน

ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังจะซวยแล้วล่ะ

“แกล้งฉันจนพอใจรึยังหืม? ถึงตาฉันเอาคืนบ้างแล้วล่ะ เกวลิน”

“อ้าาา!!”

ตับๆๆ!! ฉันร้องลั่นขึ้นมาด้วยความเสียวซ่าน เมื่อคุณคิมหันต์กระแทกแก่นกายที่แข็งขืนของตัวเองเข้ามาในร่างฉันมายั้ง แถมแต่ละครั้งก็เข้าสุดออกสุดจนจุกไปหมด

“อ้ะๆ คุณคิมหันต์ อื้อ!”

เสียงร้องครวญครางจากความเสียวซ่านที่กัดกินร่างกายของเราสองคนดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง สลับกับเสียงเนื้อที่กระทบกันเป็นจังหวะไม่หยุดไม่หย่อน

“อ้ะๆๆ อื้อ” จังหวะการเสียดสีบริเวณส่วนล่างของเราสองคนเริ่มเร็วและรัวมากขึ้นเรื่อยๆ

ฉันก้มไปซบหน้าลงกับขอบโซฟา พลางจิกนิ้วลงบนโซฟาเพื่อระบายความเสียวซ่านของตัวเอง แต่มันก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด มีแต่ยิ่งเสียวกระสันมากขึ้นเรื่อยๆจวนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

“อ้ะๆๆ อ้า คุณคิมหันต์ อ้ะ เกวไม่ไหวแล้วค่ะ อื้อออ” ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะแตะขอบสวรรค์

“อึก อ่าส์~”

ตับๆๆๆ!! คุณคิมหันต์เร่งเอวขยับจังหวะให้เร็วและแรงขึ้นมากกว่าเดิม สมองฉันเริ่มขาวโพลนมากขึ้นเรื่อยๆ

“อึก อ้ะๆๆๆ อ้าาา~”

“อ่าาาส์~” ฉันรู้สึกเหมือนว่าร่างทั้งร่างของตัวเองเบาหวิวลอยขึ้นอยู่เหนือเมฆขาว ก่อนที่ร่างของเราสองคนเกร็งกระตุกขึ้นมาพร้อมกัน ความรู้สึกอุ่นวาบครอบคลุมไปทั่วท้องน้อย เพราะบางสิ่งบางอย่างที่ออกมาจากแก่นกายของคนตัวสูง

“แฮ่กๆๆ!!” ฉันฟุบหน้าลงบนโซฟาพลางหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า

หมับ!! พักหายใจได้ไม่เท่าไร ฉันก็ต้องเบิกตะโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆคนตัวสูงก็อุ้มร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันขึ้นมาซะดื้อๆ

“คุณคิมหันต์ ทำอะไรของคุณเนี่ย?!”

“ก็อุ้มเธอไปบนเตียงไง หรือเธออยากจะต่อรอบสองที่เตียง” อะไรนะ? ต่อรอบสองงั้นเหรอ? แค่รอบเดียวฉันก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะเดินแล้ว

“ไม่เอาค่ะ เกวเหนื่อยแล้ว ไม่ไหวแล้ว”

“คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆเหรอเกว? วันนี้คืนนี้ฉันจะให้เธอชดเชยช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่เธอไม่อยู่ให้เต็มที่เลย”

โครกกก~ ระหว่างที่กำลังเถียงกันไปมา ท้องไส้ฉันก็ร้องขึ้นมาดังลั่นคั่นกลางบทสนทนาของเราสองคนแทน

“แฮ่ๆ อย่างน้อยก็ให้เกวได้พักทานข้าวสักแปบนึงได้มั้ยคะ?” ฉันส่งสายตาออดอ้อนไปให้คนตัวสูง และดูเหมือนว่ามันจะได้ผลด้วยล่ะ

ฟุ่บ!! คนตัวสูงถอนหายใจออกมา ก่อนจะวางร่างฉันลงช้าๆ จากนนั้นเขาก็เดินหายเข้าไปในห้อง ก่อนจะกลับมาอีกทีพร้อมกับเสื้อคลุมอาบน้ำตัวใหญ่สองตัว

“ใส่ซะ! แอร์ห้องมันเย็น” เขาพูดด้งบน้ำเสียงเรียบนิ่ง พลางยื่นเสื้อคลุมอาบน้ำตัวหนึ่งมาให้ฉัน ส่วนอีกตัวเขาก็เอาไปใส่ซะเอง

“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับเสื้อคลุมมาใส่ไว้

ฟึ่บ!! ในขณะเดียวกันคุณคิมหันต์ก็เดินไปหยิบอาหารบนรถเข็นอาหารที่ฉันเข็นเข้ามาก่อนหน้านี้ มาวางให้ตรงหน้าฉัน ก่อนที่เขาจะนั่งลงที่ข้าวๆฉัน พร้อมกับจานอาหารของตัวเองอีกจานหนึ่ง

ฉันมองคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยความแปลกใจ เพราะท่าทีที่ไม่คุ้นชินที่เขาปฏิบัติกับฉัน แม้จะแอบรู้สึกแปลกๆ แต่ก็…รู้สึกดีที่เขาทำอะไรแบบนี้ให้แฮะ

“มองอะไร? หิวไม่ใช่เหรอ? กินเข้าไปสิ” แต่จะดีกว่านี้ถ้าเขาไม่พูดอะไรออกมาเลยนะ

“ขอบคุณค่ะ” ฉันเอ่ยขอบคุณก่อนจะหันมาจัดการกับอาหารเช้าตรงหน้า

เมนูอาหารเช้าในโรงแรมแบบธรรมดาทั่วๆไป ไข่ดาว ไส้กรอก ขนมปัง อย่างละสองชิ้น เหมือนจะไม่พอเลยแฮะขวับ!! หลังจากที่จัดการอาหารของตัวเองเสร็จแล้ว ฉันก็หันไปส่งสายตาออดอ้อนคนตัวสูง เพราะเหมือนว่าอาหารในจานของฉันจะไม่มากพอที่จะทำให้ฉันอิ่มได้

ครืดดด!! คนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ เหมือนจะดูออกว่าฉันกินไม่อิ่ม เขาเลยเลื่อนจานอาหารของตัวเองที่ยังไม่แตะต้องเลยสักนิดมาให้ฉัน

“เอาของฉันไปสิ”

“ขอบคุณค่ะ” ฉันส่งยิ้มหวานไปให้เขา ก่อนจะก้มลงจัดการกับอาหารตรงหน้าในทันที

“ปกติเธอกินเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”

“เยอะตรงไหนคะ? นี่ฉันก็กินปกติแล้วนะ”

“หึ! ใช้แรงเยอะก็ต้องกินเยอะเป็นธรรมดา ดีแล้วล่ะ งั้นเธอก็กินเข้าไปเยอะๆเลยนะเกวลิน เพราะเธอ…ยังต้องใช้แรงอีกเยอะ” คำพูดของเขาดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด

“ไม่ได้ค่ะ วันนี้วันหยุดเกว เกวต้องกลับไปพักผ่อน”

“อยู่กับฉันก็ถือว่าได้พักผ่อนไม่ใช่รึไง?” ได้พักกี่โมงเถอะ? ถ้าอยู่กับเขาฉันคงไม่ต้องทำอะไรทั้งคืนแน่ๆ นอกจาก…ไม่ได้ๆๆ ฉันต้องกลับไปพักเอาแรงให้ได้

“ไม่ค่ะ เกวกลับไปพักที่ห้องตัวเอง”

“ฉันไม่ให้กลับ!”

“เกวจะกลับค่ะ!”

“เกวลิน!”

กริ๊งงง!! ระหว่างที่เราสองคนกำลังเถียงกันไปมาอยู่นั้น จู่ๆเสียงออดหน้าห้องก็ดังแทรกขึ้นมา

[สวัสดีค่ะคุณคิมหันต์ ดิฉันมารับรถเข็นอาหารคืนค่ะ]

“ผู้จัดการ!!” ฉันเบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความร้อนรน เพราะเสียงที่ดังอยู่นอกประตูนั่น เป็นเสียงของผู้จัดการไม่ผิดแน่ๆ

ถ้าผู้จัดการมาเห็นว่าฉันอยู่ในห้องของแขกล่ะก็ ฉันต้องซวยแน่ๆ แถมยังเป็นแขกระดับวีไอพีอีกด้วย ทำไงดีๆๆ

ฟึ่บ!! ในขณะที่ฉันกำลังลุกลี้ลุกลนหาทางหนีอยู่นั้น คนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆก็ลุกขึ้นอย่างไว และทำท่าทีว่าจะเดินไปเปิดประตูให้ได้

“เดี๋ยวสิ คุณคิมหันต์ คุณจะทำอะไรคะ?”

“ก็ไปเปิดประตูห้องไง”

“ไม่ได้นะ!”

“ทำไม? กลัวพนักงานคนอื่นจะรู้เหรอว่าเธออยู่กับฉัน”

“ก็ใช่น่ะสิค่ะ ถ้าคนอื่นรู้ว่าฉันมาอยู่ในห้องแขกวีไอพีอย่างคุณ ฉันต้องโดนนินทาลับหลังอีกแน่ๆ”

“ให้ฉันช่วยมั้ยล่ะ?”

“ยังไงคะ?”

“รับปากฉันมาก่อนสิ” จะช่วยทั้งทีก็ยังจะยื่นข้อต่อรองมาอีก

“เรื่องอะไรคะ?”

“คืนนี้เธอต้องอยู่กับฉันทั้งคืน”

“นี่คุณ…”

“ถ้าปฏิเสธฉันจะเดินไปเปิดประตูห้องให้ผู้จัดการเธอมาเห็นเดี๋ยวนี้แหละ ว่าไง?” เจ้าเล่ห์นักนะ

“ก็ได้ค่ะก็ได้! อยู่ก็อยู่”

“หึ!” คนตัวสูงยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูห้องอย่างสงบนิ่ง

ฟุ่บ!! ฉันเกินไปแอบหลังโซฟา ก่อนจะขะโงกหัวออกมาดูคนตัวสูงอย่างระมัดระวัง

“ไว้ค่อยมาเก็บพรุ่งนี้แทนนะครับ ตอนนี้ผมไม่สะดวกให้เข้ามา”

[อ๋อ โอเคค่ะ]

“แล้วก็…เย็นนี้ช่วงเตรียมชุดผู้หญิงไซซ์เล็กให้ผมสักชุดหนึ่งทีนะครับ เดี๋ยวผมให้เลขาส่งรูปไปให้”

[ได้ค่ะ ดิฉันจะเตรียมให้นะคะ]

เมื่อเสียงสนทนาของทั้งสองคนสิ้นสุดลง ฉันจึงค่อยๆโผล่หัวออกมาจากหลังโซฟา

“คุณ…จะเอาชุดผู้หญิงไปทำอะไรเหรอคะ?” ฉันอดสงสัยในบทสนทนาสุดท้ายของคุณคิมหันต์ที่เอ่ยขอออกไปกับผู้จัดการไม่ได้

ผู้ชายอย่างเขา…จะเอาชุดผู้หญิงไปทำไมกันนะ?