Se connecterShare
เรื่องที่เกิดขึ้นตอนเมา
Dernière mise à jour:
2025-05-16 15:17:16ห้องวีไอพี
ปัง!! เสียงประตูห้องที่กระแทกดังโดยคนตัวสูงทำเอาใจฉันหล่นวูบหายไปตามกันเลย ก่อนที่ร่างของฉันจะโดนเขาเหวี่ยงเข้ามาในห้องอย่างสุดกำลัง “คะ…คุณ…พาฉันมาที่นี่ทำไม?” ฉันถามคนตัวสูงตรงหน้าออกไปด้วยใจที่กล้าๆกลัวๆ ทั้งน้ำเสียงที่สั่นออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ตึก! ตึก! ตึก! แววตาที่เยือยเย็นนั่นยังคงจ้องเขม็งมาที่ฉันไม่วางตา อีกทั้งเขายังค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆไม่หยุด สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้มีเพียงแค่พยายามประคองสติ และลมหายใจตัวเองไว้ให้นิ่งที่สุด และพยายามเดินถอยหลังหนีคนตัวสูงตรงหน้าเท่านั้น “เธอ…คิดว่าฉันพาเธอมาที่นี่ทำไมเหรอเกวลิน?” เขาทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว สีหน้าและรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์นั่น มันทำฉันขนลุกมากขึ้นไปอีก ฉัน…ไม่น่าเชื่อคำพูดเขาเลย ที่บอกว่าเขาจะไม่ทำอะไรฉันน่ะ มันโกหกทั้งเพ “ฉะ…ฮึก! ฉัน…อยากกลับบ้าน” ฉันไม่สามารถควบคุมความกลัวของตัวเองได้อีกแล้ว ฉัน…กลัวเขา กลัวจนเผลอร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ตุบ!! ฉันเอาแต่ถอยหลังหนีคนตัวสูง จนไม่ทันได้สังเกตเลยว่าตอนนี้ตัวเองถอยหลังออกมาไกล จนชนเข้ากับปลายเตียงแล้วล้มลงไปบนเตียงซะแล้ว “กลัวเหรอ?” คนตัวสูงตรงหน้าที่เดินเข้ามาใกล้ไม่ห่าง ถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง “…” ฉันไม่ตอบเขา ไม่กล้ามองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ ฉัน…กลัวจริงๆนะ “มองหน้าฉันสิ เกวลิน!” ฟึ่บ!! ฉันไม่ได้หันไปมองหน้าเขาอย่างที่เขาสั่ง แต่เขาก็ยังจะเอื้อมมือข้างหนึ่งของเขามาจับหน้าฉันให้หันไปเงยหน้ามองเขาแทน “ฮึกๆ คุณบอกว่าจะไม่ทำอะไรฉัน ฮึก ถ้าฉันทำตามคำสั่งนี่ค่ะ” น้ำตาของฉันมันไหลพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะความกลัว และเจ็บใจที่ตัวเองดันโง่ตามเขาถึงที่นี่ “แล้วฉัน…ได้ทำอะไรเธอรึยัง?” “…” ถึงจะยังไม่ทำ แต่ก็เห็นๆอยู่ว่าเขากำลังจะทำอ่ะ ฟึ่บ!! คนตัวสูงเอื้อมมืออีกข้างของเขามาเช็ดคราบน้ำตาที่อยู่บนหน้าฉันออกไป “ท่าทีของเธอตอนนี้…มันไม่แตกต่างจากเมื่อคืนเกินไปหน่อยเหรอ? เกวลิน” เรื่องเมื่อคืนอีกแล้ว เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเขาถึงเอาแต่พูดถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่ได้! “ฮึก! ไม่ว่าเมื่อคืนฉันจะทำอะไรให้คุณ มันก็เป็นเพราะฉันเมา ฉันไม่ได้ตั้งใจ! ฮึก! ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันทำอะไรลงไปบ้าง คุณนั่นแหละที่ฉวยโอกาสตอนฉันเมา แล้วทำแบบนั้นกับฉัน” ฉันเผลอพูดเรื่องที่ฉันสงสัยออกไป เรื่องรอยที่คอของฉัน ไม่ว่าจะคิดยังไงมันก็ไม่ใช่รอยยุงกัดเลยสักนิด แต่ฉันก็ไม่ได้โง่พอที่จะเดาไม่ออกว่ามันคือรอยอะไร และเมื่อคืน…ในบ้านนั้นมีแค่ฉันกับผู้ชายคนนี้เท่านั้น! ถ้ารอยที่คอของฉันไม่ใช่ฝีมือของผู้ชายคนนี้ แล้วมันจะเป็นฝีมือของใครได้อีกล่ะ “ฉันทำอะไร?!” “คุณ…คุณมันคนฉวยโอกาส! ฮึก!” “คนที่ฉวยโอกาสน่ะ…คือเธอมากกว่านะ เกวลิน!” พรึ่บ!! คนตรงหน้าพูดขึ้นมา ก่อนที่เขาจะทำในสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึง “นี่คุณจะถอดเสื้อทำไมเนี่ย?” “ก็ถอดหลักฐานให้เธอดูไง ว่าเมื่อคืน…เธอ…ฉวยโอกาสฉันมากขนาดไหน” “นี่คุณบะ…0 0!!” ฉันกำลังจะโพล่งด่าคนตัวสูงอยู่แล้วเชียว แต่กลับต้องหยุดชะงักเพราะตกตะลึงในสิ่งที่เห็นตรงหน้า นั่นมันอะไรน่ะ? ทำไมบนตัวของคุณคิมหันต์ ถึงมีรอยแดงเต็มตัวเลยล่ะ ไม่สิ! มันดูเหมือน…รอยเขี้ยวมากกว่า เหมือนรอยกัดของคนเลย “หึ! พอจะจำได้รึยังว่าเมื่อคืนเธอฉวยโอกาสฉันมากขนาดไหนหืม?” คนตัวสูงตรงหน้ายกยิ้มมุมปากขึ้นมา และดูเหมือนว่ารอยยิ้มนั่น จะทำให้ฉันหวนนึกถึงความทรงจำบางอย่างที่ผุดขึ้นมาในหัวซะดื้อๆ “หึ! ทำผิดก็ต้องโดนลงโทษนะ เกวลิน” “ลงโทษเหรอคะ?” “เธออยากให้ฉันให้อภัยเธอมั้ยล่ะ?” “…อยากค่ะ” “หึ! ฉันไม่อยากฉวยโอกาสคนเมาหรอกนะ กลับห้องเธอไปซะ!” “เดี๋ยวสิคะ! ถ้าไม่ลงโทษเกว คุณก็จะไม่ให้อภัยเกวนี่ค่ะ เพราะงั้น…ลงโทษเกวมาได้เลยค่ะ” “รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมะ…เฮ้ย! นี่ถอดเสื้อฉันทำไมเนี่ย?” “งับ!!” เขี้ยวแหลมคมของฉันฝังลงไปที่คอของคนตัวสูง “โอ้ย! นี่เธอกัดฉันเหรอฮ่ะ!?” “เกว…อยากกินไก่ตุ๋น งับ!!” “โอ้ย!! เกวลิน! ถ้าเธอยังไม่หยุด ฉันจะไม่ทนแล้วนะ” “อื้อ!! คุณคิมกัดเกวทำไมคะ?” “หึ! แค่กัดมันน้อยไปเกวลิน!!” “อื้อ อ้ะ! เกว…ชอบค่ะ!” “หืม?” “ชอบที่โดนคุณคิมกัด!” “หึๆ เธอไม่รู้ตัวเลยสินะว่าพูดอะไรออกมา” “ทำไมคะ? จะหยุดแล้วเหรอ? กัดอีกสิค่ะ เกวชอบ!” “เธอ…เป็นคนขอเองนะ เกวลิน อย่าเสียใจที่หลังแล้วกัน” “อื้อ!!” โอ้! มาย! ก๊อด!! เกวลิน! นี่เธอทำอะไรลงไปเนี่ยยยย!!? ตึกตักๆๆ ความทรงจำอันน่าอายที่ผุดขึ้นมาในหัวฉัน ทำใจฉันเต้นรัวขึ้นมาดื้อๆ ทั้งยังรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมาจวนจะละลายอยู่แล้ว ระ…รอยเขี้ยวบนตัวคุณคิมหันต์เป็นฝีมือฉันงั้นเหรอเนี่ย? ส่วนรอยแดงที่คอฉัน…ก็เป็นฝีมือของคนตรงหน้าฉันจริงๆด้วย! “หึ! ทำไม? จำได้แล้วเหรอว่าเมื่อคืน…เธอทำอะไรกับฉัน?” คนตัวสูงโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูฉัน ตอนนี้ฉันไม่มีหน้าไปมองหน้าเขาด้วยซ้ำ ได้แต่ก้มหน้าหลบตาคนตรงหน้าด้วยความอายอย่างสุดขีด นี่…ถ้ามุดเตียงหนีได้ฉันคงทำไปแล้ว บ้าไปแล้ว! ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!! “ฉะ…ฉัน…ไม่ได้ตั้ง…อุบ!”
Latest chapter
ปราถนารัก อ่อย nc20+ จบ
“อ้ะ!” ฉันร้องลั่นขึ้นมาเมื่อคนตัวสูงกระแทกเอวสวนจนรู้สึกจุกไปหมด“แต่ฉันชอบสุดๆไปเลยล่ะ~” เสียงกระซิบบองชอบที่แหบพร่า บวกกับแววตาหื่นกระหายของคนตรงหน้าทำให้ความเขินอายที่มีในตอนแรก เลแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนรุ่มที่เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก“จุ๊บ!! อื้ม~” ฉันก้มลงไปประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากหนา จู่ๆฉันก็เกิดความคิดประหลาดๆขึ้นมา คราวนี้ฉันอยากจะลองเป็นคนเดินเกมส์ดูบ้าง ฉันอยากจะรู้…ว่าฉันสามารถทำให้คนตรงหน้าเสียสติได้มาก เท่ากับที่เขา…ทำให้ฉันเสียสติจวนจะบ้าตายอย่างในตอนนี้รึเปล่านะ?ฉันส่งเรียวลิ้นของตัวเองเข้าไปเกี่ยวตระหวัดดูดเม้มกับเรียวลิ้นของเขาอย่างร้อนแรง เหมือนกันที่เขาทำกับฉัน และช่วงชิมรสหวานจากปากของเขาอย่างหื่นกระหาย เหมือนกันที่เขาทำกับฉัน“อืมมม~” เสียงครวญครางที่ดังออกมาจากในลำคอของคนใต้ร่าง มันทำให้ฉัพอใจมากเลยล่ะ แต่แค่นี้ยังไม่พอหรอก ฉันอยากเห็นเขา…พอใจสัมผัสของฉันมากกว่านี้“อ่าส์ เกว~” ฉันเปลี่ยนตำแหน่จาริมฝีปากของคนตัวสูง มาซุกไซร้ซอกคอแกร่งของเขาแทน ฉันใช้เรียวลิ้นของตัวเองไล้เลียและดูดเม้มไปตามผิวเนียนของเขาอย่างหื่นกระหาย ให้เหมือนกับที่เขาทำกับฉัน
ปราถนารัก อ่อย nc 20+
วันต่อมาเมื่อวานหลังจากกลับมาจากห้องของคุณคิมหันต์แล้ว ฉันก็นั่งทำโอทียาวมาจนถึงเช้าเลยล่ะ ยังไม่ได้นอนมาตั้งแต่เมื่อคืนเลย ง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้วเนี่ยกริ๊งงง!! ระหว่างที่กำลังนั่งเฝ้าล็อบบี้รอเวลาออกกะอยู่นั้น เสียงมือถือที่วางอยู่หน้าล็อบบี้ก็ดังขึ้นมา รินณ์ที่นั่งทำงานอยู่ใกล้ๆเลยทำหน้าที่รับสายแทน“สวัสดีค่ะ”“อาหารเช้าสองที่เหรอคะ?”“ได้ค่ะ เดี๋ยวทางเราจะเตรียมไว้ให้นะคะ”“ให้ใครไปเสริฟ์นะคะ?”“พนักงานที่ชื่อ…เกวลิน”“ได้ค่ะ อีกสามสิบนาทีเราจะเอาอาหารไปให้นะคะ”ทันทีที่วางสายฉันกับรินณ์หันมาสบตากันอย่างไม่ได้นัดหมาย“มีอะไรเหรอรินณ์?” “ก็แฟน…เอ่อ…คุณคิมหันต์อ่ะ เขาขอให้เกวเอาอาหารเช้าเสริฟ์ให้น่ะสิ” รินณ์มองซ้ายมองขวาก่อนจะเขยิบมากระซิบใกล้ๆฉันคุณคิมหันต์ให้ฉันเอาอาหารไปเสริฟ์ให้เนี่ยนะ? คิดจะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะเนี่ย?ห้องพักกริ๊งงง!! ฉันกดออดที่หน้าห้องพักของคุณคิมหันต์ หลังจากที่เข็นรถเข็นอาหารมาส่งให้เขาถึงหน้าห้อง ตามคำสั่งที่สั่งไว้ก่อนหน้านี้แอ๊ดดด!! ผ่านไปเพียงไม่กี่วิ คนตัวสูงก็เปิดประตูห้องออกมา แต่ทันทีที่ฉันเห็นร่างของคนที่อยู่ในห้อง ฉันถึงกับเบิกตาโ
ปราถนารัก เจอกันครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือน 18+
ห้องพักวีไอพีกริ๊งงง!! ฉันตัดสินใจกดออดหน้าประตูห้องพักวีไอพีห้องหนึ่ง หลังจากที่ยืนทำให้อยู่หน้าห้องมาได้สักพักหนึ่งแล้วแอ๊ดดด!! ผ่านไปไม่กี่วินาที ประตูห้องก็ถูกเปิดออกมาช้าๆ ก่อนจะปรากฏร่างของคนตัวสูงที่ยืนยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์อยู่หลังประตู“ฉันเอากระเป๋ามาให้…”หมับ!! ยังไม่ทันที่จะพูดจบ คนตัวสูงก็คว้าร่างฉันเข้าไปในห้องอย่างไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ที่ลากเข้ามาในห้องด้วยกันอีกทีปัง!! ฉันสะดุ้งตกใจเสียงปิดประตูที่ดังขึ้นมาซะลั่นห้อง “คุณคิมหันต์! คุณจะทำอะไรเนี่ย?”ตุบ!! คนตัวสูงเตะกระเป๋าใชเดินทางใบใหญ่ของตัวเอทีกันเองมาด้วยออกไป ก่อนจะดันตัวฉันให้ติดกับประตห้องไม่ให้ไปไหน“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเกวลิน”“นั่นน่ะสิค่ะ เกวก็ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่ในฐานะแขกวีไอพีด้วยเหมือนกันค่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาที่ออกจะดุนิดหน่อย “คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?”“ฉันคิดถึงเธอเกว~”ตึกตักๆๆ!! คนตัวสูงเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องเลี่ยงตอบคำถามของฉัน เป็นการกระซิบเบาที่ข้างหูฉันแทน ซึ่งวิธีนี้ก็ถือว่าเป็นวิธีทำให้ฉันใจสั่นขึ้นมาได้ดีเลยล่ะ“เราไม่ได้เจอกันตั้งเดือนนึงเลยนะเก
ปราถนารัก แขกวีไอพี
หนึ่งเดือนผ่านไปวันเวลาผ่านไปเร็วราวกับพลิกหน้ากระดาษ ตอนนี้ก็ผ่านมาเดือนกว่าแล้วที่ฉันมาฝึกงานที่นี่ ทุกๆวันที่อยู่ที่นี่ไม่เคยมีวันไหนที่ฉันจะไม่คิดถึงคนที่ตัวเองรักอย่างคุณคิมหันต์ แต่ถึงอย่างนั้น…ฉันก็ยังสนุกกับการฝึกงานที่นี่อยู่นั่นแหละและดูเหมือนว่าใกล้ถึงเวลาที่ฉันจะกลับไปหาคนที่ตัวเองรักสักที“เอ้า! ทุกคน ใกล้ถึงเวลาที่แขกวีไอพีขอบโรงแรมจะมาแล้ว รีบออกมาต้อนรับกันเร็ว” เสียงของผู้จัดการตะโกนร้องเรียกพนักงานทุกคนที่อยู่ในล็อบบี้โรงแรมเมื่อสองวันก่อนผู้จัดการแจ้งมาว่าในวันนี้จะมีแขกวีไอพีมาพักที่โรงแรม ซึ่งแขกคนนี้เป็นแขกคนสำคัญมากๆเลยล่ะ ลือกันว่าเขาเป็นเพื่อนของท่านประธานคนใหม่ของที่นี่ ดังนั้นเราจึงต้องให้การต้อนรับแขกวีไอพีคนนี้ให้ดีที่สุดและห้ามทำอะไรผิดพลาดโดยเด็ดขาด“ไปกันเถอะเกว” เสียงของรินณ์ที่ยืนอยู่หน้าล็อบบี้เรียกให้ออกไปยืนรอด้วยกัน“อื้อ!” ฉันกันรินณ์ออกไปรอต้อนรับแขกวีไอพีคนดังกล่าวที่หน้าประตูโรงแรม พร้อมกับผู้จัดการและพี่แอนเอี๊ยดดด!! ยืนรอกันได้อยู่พักหนึ่ง ไม่นานก็มีรถหรูคันหนึ่งเข้ามาจอดเทียบที่หน้าประตูโรงแรมพนักงานชายเดินไปเปิดประตูรถ ก่อนท
ปราถนารัก ไม่ว่ายังไงก็จะรอ
หลังจากได้ฟังคำตอบจากปากของเกวลินแล้ว สิ่งที่ค้างคาใจผมในตอนแรกก็คลายลง ผมตัดสินใจเดินออกมาจากร้านนั้น แล้วก็มาเดินเล่นที่ริมหาดกับไอ้กวินท์แทนระหว่างที่เดินเล่นอยู่ผมก็ทบทวนคำพูดของเกวลินอยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมาสิ่งที่เกวลินต้องการมาตลอดก็คืออิสระ เพราะเธอโตมากับตระกูลของผม เลยทำให้เธอคิดว่าตัวเองติดหนี้บุญคุณตระกูลของผม ไอ้สิ่งที่ผูกมัดเกวลินมาตลอดคือ…ตระกูลอัศวนันทร์ และตัวผมนี่แหละผมไม่อยากสูญเสียเกวลินไป ผมอยากให้เกวลินอยู่กับผมไปตลอดเลยด้วยซ้ำ เพราะผมรักเธอ แต่มันคงไม่ง่ายสำหรับเกวลิน แม้เธอจะรักผม แต่เธอก็มีความต้องการเหมือนกัน และสิ่งที่เธอต้องการก็คือ…อิสระ เธอต้องการอิสระมาโดยตลอด เพราะงั้น…ผมตัดสินใจแล้วว่าผม…จะยอมให้อิสระกับเกวลิน อย่างที่เธอต้องการ“ดูเหมือนแกกับเด็กคนนั้นจะรักกันมากเลยนะ” ไอ้กวินท์พูดเหมือนเด็กฝึกงานที่มากับเกวลินไม่มีผิด“ไม่ใช่เรื่องของแก”“ครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นแกร้อนรนแบบนี้อ่ะ”“อย่ามาทำเป็นรู้ดีหน่อยเหอะ”“นี่! ฉันกำลังเตือนสติแกอยู่นะเว้ย! ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไรน้องเขาถึงหนีมาอยู่ที่นี่ได้อ่ะ แต่จากที่ฟังเมื่อกี้…น้องเขาคงจะรัก
ปราถนารัก ตามกลับมา…สำเร็จมั้ย?
[คิมหันต์]ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งผมขับรถตามรถของเกวลินมาเรื่อยๆ จนมาถึงที่ร้านอาหารที่ตั้งอยู่ริมทะเลร้านหนึ่ง เกวลินกันเพื่อนของเธอคงจะมากินอาหารกันที่นี่ ผมไม่อยากให้เกวบินคลาดสายตาผมไป เลยตามเกวลินเข้ามาในร้านด้วยเหมือนกันแต่ผมไม่เข้าใจว่าไอ้กวินท์มันจะตามผมมาถึงที่นี่ด้วยทำไมเนี่ย?“นั่งตรงนี้มั้ยเกว?”“ได้สิ” เกวลินกับเพื่อนของเธอเลือกนั่งลงบนโต๊ะๆหนึ่งในร้านอาหาร ฟุ่บ!! ผมที่เดินตามอยู่ห่างๆ เลยเดินเข้าไปนั่งใกล้กับโต๊ะของเกวลิน ซึ่งระยะห่างระหว่างผมกันเกวลินก็ห่างกันเพียงแค่โต๊ะอาหารคั่นกลางไว้แค่โต๊ะเดียวเท่านั้นตุบ!! ส่วนไอ้กวินท์ที่ตามติดมาด้วยก็ดันเลือกที่จะมานั่งข้างๆผมอีกซะงั้น ที่มีตั้งเยอะแยะจะมานั่งติดผมทำไมเนี่ย?“แกจะตามฉันมาด้วยทำไมเนี่ย?”“ฉันไม่ได้ตามแกมาซะหน่อย ลืมไปแล้วรึไงว่ารถที่แกขับมาน่ะ รถฉันเว้ย!” มันพูดด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก ความจริง ผมสังเกตเห็นตั้งแต่ที่โรงแรมล่ะ ไอ้กวินท์เอาแต่ชะเง้อมองตามใครสักคนอยู่ตลอดเวลา ไม่ต่างจากผมเลยสักนิด และผมก็เดาว่าคนที่มันกำลังตามอยู่คงจะเป็นเพื่อนที่อยู่กับเกวลินตอนนี้แน่ๆ“ใครว่ะ? แฟนเหรอ?” ผมเป็นฝ่ายเอ่ยปากถาม
ปราถนารัก ตามกลับมา…สำเร็จมั้ย?
[คิมหันต์]ณ บริษัท เอ.เอส.เอ็นก๊อกๆๆ!! เสียงเคาะประตูห้องทำงานหน้าห้องของผมดังขึ้น“เข้ามา” ธนินเดินเข้ามาในห้องหลังจากได้รับอนุญาตจากผมแล้ว“เรื่องที่ให้ไปสืบเป็นไงบ้าง?“ ทันทีที่เห็นหน้าของธนินผมก็เอ่ยถามถึงงานที่ผมมอบหมายไปให้เมื่อวานนี้ “ได้ที่อยู่ของคุณเกวลินมาแล้วครับ” ซึ่งก็เป็นเรื่องไหนไม่ได้เลน นอกจากเรื่องของเกวลิน ยัยตัวแสบที่แอบหนีผมไปไงล่ะ เมื่อวานทันทีที่รู้ว่าเกวลินหนีไป ผมก็รีบยกหูโทรหาให้ธนินไปสืบหาที่อยู่ของเกวลินทันที “เกวลินอยู่ไหน?”“คุณเกวลิน ย้ายไปฝึกงานอยู่ที่โรงแรมพาวิลเลียนที่ต่างจังหวัดครับ” ได้ยินชื่อโรงแรมที่ธนินเอ่ยแล้วผมถึงกับต้องขมวดคิ้วขึ้นมาทันที เพราะเหมือนว่าชื่อโรงแรมนี้จะฟังดูคุ้นหูเอามากเลยล่ะ“โรงแรมพาวิลเลียนเหรอ?”“ครับ โรงแรมในเครือตระกูลอัครวานิชครับ” และผมก็อดที่จะยกยิ้มมุมปากขึ้นมาไม่ได้ เมื่อสิ่งที่ผมสงสัยได้รับการยืนยันจากธนินโรงแรมพาวิลเลียน ในเครือตระกูลอัครวานิช คือโรงแรมที่ไอ้กวินท์ เพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาลัยของผมบริหารอยู่นี่เอง ตืดๆๆ!! ทันทีที่รู้ว่าเกวลินอยู่ที่นั่น ผมก็ไม่รอช้ารีบยกหูกดโทรออกหาไอ้กวินท์มันอย่า
ปราถนารัก เหตุผลที่จาก
[เกวลิน]“ยินดีต้อนรับน้องๆฝึกงานทุกคนเลยนะคะ” เสียงของผู้จัดการโรงแรมเอ่ยขึ้น หลังจากที่พาพวกเราที่เป็นเด็กฝึกงานใหม่ ไปแนะนำสถานที่ต่างๆในโรงแรมเสร็จแล้ว“ต่อไปนี้ก็ตั้งใจทำงาน แล้วก็ขอให้โชคดีกับการฝึกงานนะคะ” พี่แอนพี่พนักงานอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น“ขอบคุณค่ะ” ฉันและเพื่อนอีกคนที่เป็นเด็กฝึกงานเหมือนกันเอ่ยขอบคุณผู้จัดการและพี่แอนพร้อมๆกัน“วันนี้ก็คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ เราสองคนกลับไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวค่อยมาเริ่มงานพรุ่งนี้อีกที”“ได้ค่ะ”“งั้นพี่ไปก่อนนะ” ร่ำลากันเสร็จผู้ตัดการกับพี่แอนก็เดินกลับไปทำงานของตัวเองกันต่อ เหลือไว้แค่ฉันกับเพื่อนร่วมฝึกงานกันอยู่สองคน“หวัดดี เราชื่อรินณ์นะ” เพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ หันมาทักทายด้วยสีหน้าที่สดใส“หวัดดี เราชื่อเกว”“เกวมาจากกรุงเทพเหรอ?”“อื้อ แล้วรินณ์อ่ะ?”“เราเรียนที่นี่แหละ แล้วก็อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กแล้วด้วย” อ่อ เป็นคนที่นี่สินะ“อ่อ อื้ม!”“แล้วนี่…เกวจะกลับเลยรึเปล่า? เราไปกินข้าวกันมั้ย?”“โทษทีนะ พอดีเราเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อวานเองอ่ะ คงต้องขอตัวกลับไปจัดของที่ห้องก่อน” “อ่อ งั้นไม่เป็นไร ไว้ไปกินข้าวกั
ปราถนารัก ความว่างเปล่า
[คิมหันต์]เช้าวันต่อมา พรึ่บ!! ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆ หลังจากที่หลับพักผ่อนจากกิจกรรมอันเหน็ดเหนื่อยเมื่อคืนไปทั้งคืนอย่างเต็มที่แล้ว แสงแดดที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านสีดำในห้องของตัวเองสาดส่องเข้ามา ทำผมถึงกับต้องหรี่ตาลงเพื่อปรับสายตาของตัวเองให้คงที่ขวับ!! เมื่อสายตากลับมาอยู่ในสภาพคงที่แล้ว ผมจึงพลิกตัวมาอีกฝั่งหนึ่งของเตียง ด้วยความหวังที่ว่าจะเจอกันคนตัวเล็กอย่างเกวลินนอนอยู่ข้างๆกาย"..." แต่แล้วสิ่งที่ผมเจอมีเพียงแค่รอยยับของผ้าปูที่ว่างเปล่าและไร้ซึ่งร่างของคนตัวเล็กเกวลินตื่นแล้วเหรอ?ฟุ่บ!! ผมคิดว่าคนตัวเล็กคนจะตื่นก่อนผมไปแล้ว ผมจึงลุกออกจากเตียง ก่อนจะเดินหยิบกางเกงนอนของตัวเองมาใส่ แล้วเดินออกไปจากห้อง ด้วยความหวังที่ว่าเกวลินคงจะอยู่ข้างนอกห้อง หรือที่ไหนสักที่ในบ้านนั่นแหละ"..." แต่ผมกลับต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจมากกว่าเดิม เมื่อลงมาแล้วไม่เจอกับเกวลินอยู่ที่ชั้นล่างของบ้าน ในครัวก็ไม่อยู่ ในห้องรับแขกก็ไม่เจอ "เกวลิน!" ผมลองตะโกนร้องเรียกชื่อของคนตัวเล็ก แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงใดๆตอบรับกลับมาใจผมเริ่มสั่นไหวขึ้นมา จู่ๆความคิดที่ไม่ดีก็ดันโผล่เข้ามาในหัว ตอนนี้ผมกำลังคิดว่า
Vous vous intéresseriez aussi à
