โรงแรม

ณ โรงแรมเอ.เอส.เอ็น

“เกวลิน…เกวลิน…”

“อืมมม~” เสียงใครมาดังอยู่ข้างหูเนี่ย? คนจะหลับจะนอน

“เกวลินตื่น!!”

“เฮือกกก!!”

พรึ่บ!! เสียงที่ตะโกนเรียกเมื่อกี้มันดังจนทำฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ

“คุณคิมหันต์!” ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองยังอยู่ในรถเหมือนเดิม โดยคนที่นั่งฝั่งคนขับรถข้างๆก็ยังเป็นคนๆเดิม เพิ่มเติมคือเขากำลังขมวดคิ้วจ้องมาที่ฉันอย่างไม่พอใจ

นี่ฉัน…เผลอหลับไปเหรอเนี่ย?

“ตื่น! แล้วตามฉันลงไปเร็วๆซะ” ฉันยังไม่ทันได้ตั้งสติเลยด้วยซ้ำ แต่เขากลับเดินลงจากรถไปแล้วซะงั้นอ่ะ

อะไรกันเนี่ย? ถึงที่หมายแล้วเหรอ? แล้วที่นี่มันที่ไหนล่ะเนี่ย?

ขวับ!! ฉันหันออกไปมองรอบๆตัวผ่านกระจกรถ เพื่อสังเกตดูว่าเขาพาฉันมาที่ไหนกันแน่

“โรงแรม!!” ทันทีที่เหลือบขึ้นไปเห็นป้ายชื่อสถานที่แห่งนี้ฉันถึงกับเบิกตาโพลงขึ้นมา เพราะสถานที่ที่เขาพาฉันมาคือโรงแรมเอ.เอส.เอ็น โรงแรมในเครืออัศวนันทร์กรุ๊ป

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น! ประเด็นคือ…เขาพาฉันมาที่โรงแรมทำไม?!! นี่เขา…คงไม่ได้คิดจะทำอะไรบ้าๆกับฉันหรอกใช่มั้ย?

แอ๊ดดด!! ในตอนที่ฉันกำลังตกใจและสับสนจนทำอะไรไม่ถูกอยู่บนรถ จู่ๆก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาอีกรอบ เมื่อประตูรถฝั่งฉันถูกเปิดออกมาโดยคุณคิมหันต์ ที่ตอนนี้กำลังยืนเท้าประตูรถจ้องเขม็งมาที่ฉันไม่วางตา สายตาที่เรียบนิ่งนั่น มันทำให้ฉันขนลุกซู่ขึ้นมาทั้งตัว อีกทั้งอกข้างซ้ายมันก็เต้นรัวขึ้นมา…ด้วยความกลัว

“คะ…คุณ…พาฉันมาที่นี่ทำไม?” ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่

“หึ…”

ฟึ่บ!! คนตรงหน้าไม่ตอบ แต่กลับยกยิ้มมุมปากน่าขนลุกขึ้นมาอีกแล้ว ทั้งยังพยายามโน้มตัวลงมาหาฉัน ที่ตอนนี้กลัวจนไม่กล้าขยับตัวไปไหนเลยด้วยซ้ำ ใบหน้าของเขาที่โน้มลงมาตอนนี้มันอยู่ห่างกับฉันเพียงไม่ถึงคืบ มันยิ่งทำให้ฉันอึดอัดจนหายใจไม่ออกอยู่แล้ว

นี่เขา…จะทำอะไรของเขาเนี่ย?

“ไม่ต้องกลัวหรอกเกวลิน ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ ตราบใดที่เธอทำตามที่ฉันสั่ง…อย่างว่าง่าย” คนตรงหน้าโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูฉันเบาๆ เสียงกระซิบของเขามันทำให้ฉันแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว

พรึ่บ!! และเป็นอีกครั้งที่ฉันต้องสะดุ้งขึ้นมา เมื่อจู่ๆคนตัวสูงคว้าเอาหมวกจากไหนก็ไม่รู้มาสวมไว้บนหัวฉัน

หมับ!! ยังไม่ทันจะได้พักหายใจเขาก็คว้าข้อมือฉันไว้ แล้วลากฉันลงจากรถไปอย่างตามใจตัวเอง

ฉัน…จะทำยังไดี? เขากำลังพาฉันเดินเข้าไปในโรงแรมแล้ว ที่บอกว่าจะไม่ทำอะไรฉันถ้าฉันทำตามที่เขาสั่งน่ะ มัน…เชื่อถือได้จริงๆเหรอ? คนบ้าๆแบบเขาคงจะไม่ทำอะไรบ้าๆแบบนั้นหรอกใช่มั้ย? แล้วถ้า…ถ้า…เขาทำขึ้นมาจริงๆ ฉันจะทำยังไงดีล่ะ? หนีไปตอนนี้ยังจะทันมั้ยนะ? ไม่สิ! ฉันไม่น่ามากับเขาด้วยตั้งแต่แรกเลย

“เรียกชื่อฉันเกวลิน!” เขาเดินลากฉันเข้ามาได้สักพักก่อนจะชะงักฝีเท้าลง แล้วหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“อะไรนะ?!”

“ตะโกนชื่อฉันออกมา!” เขาพูดออกคำสั่งกับฉัน ทั้งทางคำพูและทางสายตา และสายตาเรียบนิ่งที่จ้องมองมาของเขา มันทำให้ฉัน…กลัวจนพูดอะไรไม่ออกเลยด้วยซ้ำ

“…”

“ถ้าเธอไม่ทำ ฉันจะทำ…ในสิ่งที่เธอกำลังกลัว” น้ำเสียงที่เยือกเย็นที่กระซิบลงมาข้างหูฉันตอนนี้ บ่งบอกว่าเขา…ไม่ได้พูดเล่นแน่ๆ

“คะ…คุณคิมหันต์!” ฉันพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดเปล่งเสียงของตัวเองออกไปตามคำสั่งของคนตรงหน้า

“ดังๆ!” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ นี่เขาจะทำอะไรของเขากันแน่!? แม้จะไม่เข้าใจ แต่แค่ได้หันไปสบตาเข้ากับแววตาอันเยือกเย็นของเขา ฉันก็กลัวหัวหดจนไม่กล้าปฏิเสธคำสั่งเขาเลยสักนิด

“คุณคิมหันต์!!” ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่เหลืออยู่ตะโกนชื่อเขาออกมาจนสุดเสียงอย่างที่เขาสั่ง ผู้คนรอบข้างเริ่มหันมาสนใจเราสองคนที่ยืนทำตัวโดดเด่นอยู่กลางโรงแรม

“หึ! ดีมาก!”

หมับ!! คนตรงหน้ายกยิ้มมุมปากขึ้นมาแสดงสีหน้าพึงพอใจให้เห็น ก่อนจะคว้าข้อมือฉันเดินตรงไปยังล็อบบี้โรงแรมทันที

“คุณคิมหันต์ เดี๋ยวสิ! ฉันทำตามที่คุณสั่งแล้ว คุณปล่อยฉันสิค่ะ” ฉันนึกว่าถ้าทำตามที่เขาสั่งแล้วเขาจะปล่อยฉันออกไปซะอีก แต่สิ่งที่เขาทำมันกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

“เปิดห้องวีไอพีให้ผมห้องหนึ่งครับ!” สิ่งที่คนตรงหน้าพูดออกไปกับพนักงานล็อบบี้ทำใจฉันตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม นี่เขาจะทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นกับฉันจริงๆเหรอ? ไม่นะ! ฉันไม่น่าโง่เชื่อคำพูดของเขาเลย

“เอ่อ…นี่ค่ะ” พนักงานล็อบบี้ทำตามตำสั่งของคนตัวสูงอย่างไม่ลังเล เขาก้มลงไปครู่หนึ่งก่อนจะยื่นคีย์การ์ดมาให้คนตัวสูง

ฟึ่บ!! คนตัวสูงตรงหน้ารับคีย์การ์ดห้องมาอย่างไว ก่อนจะหันมากระชากแขนฉันให้เดินตามเขาไปอีกแล้ว

“คุณคิมหันต์ คุณจะพาฉันไปไหนของคุณอ่ะ? ฉันไม่ไป! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” ความกลัวที่มากขึ้นเรื่อยๆทำให้ฉันเริ่มจะขัดขืนคนตรงหน้าสุดกำลัง แม้ตอนนี้ฉันจะกลัวจนตัวสั่นแต่ถ้าฉันยังปล่อยให้เขาลากฉันเดินตามเขาไปอย่างนี้อยู่ มันจะต้องแย่กว่านี้แน่ๆ

“ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าเธอขัดขืน ฉันจะทำ…ในสิ่งที่เธอกลัว” เขาหันมาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งเหมือนสีหน้าของเขาตอนนี้

เชื่อก็โง่แล้ว! ฉันทำตามที่เขาสั่งก่อนหน้านี้ เขาก็ยังทำในสิ่งที่ฉันกลัวไม่เลิก

“แต่…แต่สิ่งที่คุณทำมันไม่ถูกต้อง ฉันไม่ยอมทำตามคำสั่งบ้าๆของคุณหรอก ปล่อยฉันนะ!”

“…จะขึ้นไปข้างบนกับฉันดีๆ หรือจะให้ฉันอุ้มเธอขึ้นไป ต่อหน้าคนเยอะแยะขนาดนี้” ฉันเพิ่งจะสังเกตเห็นก็ตอนที่เขาพูดขึ้นมานี่แหละ ว่าตอนนี้ผู้คนรอบข้างพากันจ้องมองมาทางเราสองคนกันเป็นตาเดียว แถมบางคนก็ยกมือถือขึ้นมาแอบถ่ายเราสองคนไว้ด้วย

ไม่ได้นะ! แค่นี้คนอื่นเขาก็คงมองฉันไม่ดีแล้ว ถ้าขืนเขาทำอย่างที่เขาพูดจริงๆ มันต้องแย่กว่านี้แน่ๆ

“คุณ…จะไม่ทำอะไรฉันจริงๆใช่มั้ย?”

“หึ! ถ้าเธอไม่ดื้อ ฉันก็ไม่ทำหรอกเกวลิน”

หมับ!! เขาหันมายกยิ้มมุมปากน่ากลัวให้ฉันอีกแล้ว ก่อนจะเดินลากฉันเข้าไปในลิฟต์ไปในทันที

ฉัน…โง่จริงๆเลย! ฉันโง่จริงๆที่เชื่อเขา ฉันไม่น่ามาที่นี่กับเขาตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ!!