แอบกิน

[เกวลิน]

“เฮ้อออ!! เมื่อไรจะกลับมาเนี่ย!?” ฉันนั่งบ่นอยู่บนเก้าอี้กินข้าวมาเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง นี่ผ่านไปเกือบสามชั่วโมงแล้วนะ ที่ฉันนั่งรออีตานั่นกลับมากินข้าวอ่ะ นั่งๆ ยืนๆ ไปมาจนตูดชาไปหมดแล้ว อาหารบนโต๊ะก็เย็นชืดไปหมดแล้วด้วยเหมือนกันอ่ะ นี่ถ้าไม่เห็นแก่ป้ากานที่อุตส่าห์เตรียมอาหารไว้ให้ตั้งนานล่ะก็ ฉันไม่อยู่รออีตานั่นให้เสียเวลาตัวเองแบบนี้หรอก

โครกกก!! โอ๊ะ! แย่แล้วสิ ท้องฉันร้องประท้วงขึ้นมาอีกรอบแล้ว เฮ้อออ…ก็นะ อาหารตรงหน้าน่าตาน่่ากินขนาดนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ฉันต้องอดใจนั่งเฝ้ามันเฉยๆ โดยที่ไม่แตะต้องมันเลยแบบนี้

“แอบกินมันสักหน่อยจะเป็นอะไรมั้ยน้าาา?” ฉันว่า…บางทีอีตานั่นอาจจะกินข้าวมาจากข้างนอกแล้วก็ได้ เพราะนี่มันก็สองทุ่มกว่าแล้ว มันน่าจะดึกเกินไปที่เขาจะกินข้าวรึเปล่านะ? ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงต้องทิ้งอาหารพวกนี้ไป น่าเสียดายแย่เลย เพราะงั้น…คงไม่เป็นไรหรอกมั้งถ้าฉันจะแอบกินมันสักนิดสักหน่อยอ่ะเนาะ

ฟึ่บ!! การกระทำมักจะไวกว่าความคิดเสมอ ไม่รู้ว่ามือตัวดีของฉันมันเอื้อมไปตักอาหารบนโต๊ะไปตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็…

“อ้ามมม!!” เนื้อไก่ตุ๋นชิ้นเบ้อเริ่มถูกป้อนเข้าปากฉันไปซะแล้ว หืม~ อร่อยชะมัด เนื้อไก่นุ่มละลายในปากไปเลยอ่ะ นี่มันเป็นเนื้อไก่ตุ๋นที่อร่อยที่สุดที่ฉันเคยกินมาเลยอ่ะ โอ๊ะ! มีกุ้งทอดกระเทียมของโปรดฉันด้วยอ่ะ

ฟึ่บ!! ฉันหยิบนู่น นั่น นี่เข้าปากไปอย่างลืมตัว จนตอนนี้อาหารมันเริ่มเต็มปากฉันไปหมดแล้ว

“แค่กๆๆ!!” เพราะความละโมภโลภมากจนลืมตัวของฉัน ที่เอาแต่ยัดอาหารเข้าปากอย่างเดียวแต่ลืมเคี้ยวซะงั้น ทำให้อาหารมันไปกระจุกกันอยู่ที่คอจนสำลักขึ้นมาซะได้

ตุบๆๆ!! ฉันทุบอกตัวเองแรงๆเพื่อให้อาหารมันลงท้องไปซะให้หมด แต่มันก็ฝืดเกินไปจนกลืนไม่ลง น้ำ! น้ำ! ฉันต้องการน้ำเดี๋ยวนี้!! นึกได้ดังนั้น ฉันก็ไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าหาตู้เย็นเพื่อเอาน้ำออกมาดื่มทันที

พลั่ก!! พอเปิดประตูตู้เย็นออกมาแล้ว ก็เจอเข้ากับเหยือกแก้วใสๆ ที่มีน้ำเปล่าอยู่ข้างใน ฉันรีบหยิบเหยือกน้ำนั่นออกมา แล้วยกมันขึ้นมาดื่มทันควัน

“เอื้อกๆ!!”

พรวดดด!! วินาทีที่ไอ้น้ำใสๆนั่นมันไหลเข้าปากเอาอาหารลงท้องไปหมดแล้ว ฉันเพิ่งจะได้รับรู้ถึงรสชาติของน้ำใสๆนั่น ทันทีที่รสชาติของมันเด่นชัดอยู่ที่ปลายลิ้น ฉันถึงกับต้องพ่นของเหลวพวกนั้นออกมาทันควัน นี่มัน…ไม่ใช่น้ำเปล่านี่! น้ำเปล่าอะไรขมขนาดนี้ นี่มันเหล้าชัดๆ ใครเขาเอาเหล้ามาใส่ในเหยือกน้ำเปล่ากันเนี่ย!?

“ทำอะไรของเธอน่ะ?!”

ปึง!! เสียงที่คุ้นเคยที่ดังเล็ดลอดออกมาทำใจฉันตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มในทันที ซวยแล้ว! ยัยเกวลิน

“เอ่อ…คือ…”

“เมื่อวานก็แอบเข้าไปในเรือนกระจกของฉันโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต วันนี้ยังแอบมากินอาหารของฉันอีกเหรอ นี่เธอเป็นโจรรึไงฮ่ะ!? เกวลิน!” เจ้าของบ้านเดินดุ่มๆตรงเข้ามาหาฉัน พร้อมกับจ้องมาที่ฉันตาเขม็ง

“เอ่อ…ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ป้ากานเขาสั่งให้ฉันอยู่รออุ่นอาหารให้คุณทานน่ะค่ะ”

“แล้วไหนล่ะอาหารฉัน?”

“ก็นี่ไง…”

ขวับ!! เฮ้ย! ทำไมอาหารบนโต๊ะมันเหลือแค่นี้อ่ะ? นี่ฉันกินไปเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? อาหารแต่ละจานเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งจานด้วยซ้ำ โอ้ยยย! ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ยเกว!!?

“แฮ่ๆ ฉะ…ฉัน…ไม่ได้ตั้งใจจะ…”

หมับ!! ฉันยังไม่ทันจะพูดจบ คนตรงหน้าก็ยื่นมือมาดึงเหยือกน้ำในมือฉันไป

“นี่เธอดื่มไอ้นี่หมดได้ยังไง? บ้าไปแล้วรึไง?” ไม่รู้ทำไมแต่จู่ๆ ตาฉันมันก็เริ่มมัวๆ ทำไมอีตานี่ถึงมีสามหัวได้อ่ะ แล้ว…เมื่อกี้เขาพูดอะไรของเขานะ? ฉันฟังไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ

“เมื่อกี้…คุณว่าไงนะค้าาา?”