ตอนที่ 18 เธอเป็นคนผิด

“ขออนุญาตนะครับ”

กล้าหาญขยับเข้าไปยืนด้านหลังของเจ้านาย ยกมือขึ้นวางทาบไปบนบ่าใหญ่ๆของเจ้านายอย่างเบามือ ก่อนจะออกแรงบีบนวดอย่างชำนาญไปตามวิชาที่ไปร่ำเรียนมาเป็นพิเศษเพื่อเอาไว้รับงานพิเศษในช่วงวันหยุดของเขา

“เบามือหน่อยนะ มันเจ็บ”

นนท์ธิวรรธน์ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อกล้าหาญจับโดนเส้นเอ็นที่มันเจ็บจากการตกเตียงนั้น

“โอ๊ยๆ”

กล้าหาญยังคงนวดบีบเคล้นต่อไม่มีหยุดมือจนกว่าเขานั้นจะคลายความเจ็บปวดให้กับเจ้านายได้

ท่ามกลางเสียงร้องที่แสนเจ็บปวดของเจ้านาย ก็คงเป็นเพราะไม่เคยโดนนวดจับเส้นแบบนี้มาก่อน

คนหนุ่มวัยทำงานก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่เหมือนพวกหนุ่มใหญ่ที่ชอบแวะเวียนมานวดกับเขาบ่อยๆ พวกนั้นมักชอบให้จับเส้นแล้วก็ลามไปจับอย่างอื่น

“อ่า”

เสียงของนนท์ธิวรรธน์ยังคงร้องดังเป็นระยะๆ เมื่อรู้สึกเจ็บแปล๊บๆอยู่ตลอดเวลาที่ถูกบีบนวด

“โอ๊ย”

ร้องดังบ้างเบาบ้างสลับกันไปตามแต่ว่าน้ำหนักมือของคนนวดจะกดแรงกดเบาแค่ไหน

เป็นความทรมานที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน แต่ก็นับว่าดีกว่าก่อนหน้านี้ที่คอของเขานั้นหันไปมาไหนไม่ได้เลย ต้องมองตรงอย่างเดียว แบบนั้นทรมานมากกว่าเสียอีก

“ฮึบๆ”

กล้าหาญก็ตั้งใจนวดให้เป็นอย่างดี มีวิชาเท่าไหร่ก็ควักออกมาหมด หวังให้เจ้านายประทับใจ และเรียกใช้บริการลูกน้องอย่างเขาอีก

“โอ๊ยยยย”

“กาแฟมาแล้วค่ะ”

ประตูห้องทำงานของท่านประธานบริษัทอย่างนนท์ธิวรรธน์ถูกเปิดออกโดยไรเสียงเคาะ

เมื่อคนด้านนอกที่แอบฟังอยู่นานเกิดความสงสัยว่าคนด้านในทำอะไรกันทำไมส่งเสียงร้องโหยหวนได้ขนาดนั้น

เธอนั้นก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับกาแฟแก้วโตที่ไปตั้งใจชงมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะเลย แต่รสชาติเป็นยังไงเธอไม่กล้าชิม ด้วยมีอะไรตรงหน้าก็ตักใส่มาหมดเลย

เธอ!!!

เสียงของสองหนุ่มประสานกันออกไปเป็นเสียงเดียว เมื่อแขกไม่ได้รับเชิญก้าวเข้ามาในห้อง

กล้าหาญยังคงยืนค่ำอยู่เจ้านายอยู่ พร้อมกับสองมือจับกดไหล่เจ้านายเอาไว้ ส่วนนนท์ธิวรรธน์ยังคงนั่งอยู่เฉยๆพร้อมกับใบหน้าที่แสนเหยเกบ่งบอกอารมณ์ไม่ถูกเพราะทั้งรู้สึกเจ็บและรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายไปพร้อมๆกัน

“ขอโทษทีค่ะ”

พราวลลิลเพ่งมองไปยังคนทั้งสองด้วยความอยากจะรู้ และพอได้รู้เธอก็รีบเดินออกจากห้องนั้นไป ก่อนที่ทุกคนจะไหวตัวทัน

เจ้านายกับลูกน้องคู่นี้เขากำลังนวดแผนไทยกันอยู่ก็ไม่บอกเธอล่วงหน้า ให้เธอคิดไปไกลคนเดียวอยู่ได้ นึกว่ามาพลอดรักกันเสียอีก

ดีนะมีกาแฟเข้าไปเสิร์ฟเป็นข้ออ้างไปด้วย ถ้าขืนเดินเข้าไปตัวเปล่าเธอคงโดนคนทั้งคู่เล่นงานกลับมาแน่ๆ

“ดีขึ้นไหมครับบอส”

พอนวดจบคอร์สแล้ว กล้าหาญก็ถามไถ่อาการของลูกค้าวีไอพีของเขาในทันที เพราะถ้าลูกค้าคนนี้ไม่หายมีหวังเขาได้ตกงานแน่ๆ และคงได้ออกไปเป็นหมอนวดอย่างเต็มตัวแน่ๆ

“อืม ขอบคุณนะครับ ถ้าไม่ได้คุณกล้าผมต้องแย่แน่ๆ”

นนท์ธิวรรธน์ลองขยับใบหน้า หันไปซ้ายหันไปขวาเพื่อตรวจเช็คอาการของตนเอง ก็เห็นได้ว่าหันได้ ทำเอาเขาพอจะยิ้มออกมาได้บ้าง เพราะวันนี้คงกลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไปได้แล้ว ไม่ต้องเป็นหุ่นยนต์ตัวแข็งแบบเมื่อเช้าอีก

“ให้ผมตามกาแฟเข้ามาเสิร์ฟใหม่ไหมครับ”

“ผมเพิ่งกินมาจากที่บ้าน ขอเป็นน้ำเปล่าก็แล้วกัน”

“ครับ”

แล้วกล้าหาญก็เดินจากห้องของเจ้านายไปเพื่อไปทำหน้าที่กามเทพแผลงศรให้กับเจ้านายต่อไป

ด้วยก็เห็นๆอยู่ว่าเจ้านายนั้นมีแอบใช้สายตามองตามแก้วกาแฟไปแบบติดๆ ราวกับอยากกินกาแฟแก้วที่สองของวันใจจะขาดแล้ว

“คุณไม่สบายเหรอ”

พราวลลิลพอถูกตามตัวก็รีบมาด้วยความสงสัยพร้อมกับถาดหนึ่งใบเล็กๆและแก้วน้ำวางบนถาดใบนั้น

มาถึงก็วางถาดลงบนโต๊ะทำงานของเขา เสิร์ฟน้ำแบบให้คนมีมือดีๆหยิบกินเอง ส่วนเธอนั้นก็มองสำรวจไปบนไหล่ของเขาที่ก่อนหน้านี้ที่เข้ามาแล้วเห็นว่าคุณผู้ช่วยส่วนตัวของเขากำลังบีบนวดให้เขาอยู่

“เพราะเธอนั่นแหละ”

ท่านประธานหนุ่มจ้องมองหญิงสาวกลับไปด้วยความแค้นเล็กๆในใจ เป็นเพราะเธอคนเดียวเลยที่ทำให้เขาต้องมีสภาพแบบนี้

“ฉันทำอะไรคุณ ตื่นเช้ามานี่หน้าฉันคุณยังไม่ได้มองเลยด้วยซ้ำไป”

ถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ เธอก็อยู่ของเธอดีๆแท้ๆ เธอไม่เคยทำร้ายอะไรเขาเลย

“เธอเป็นคนทำ รู้แค่นั้นก็พอ”

เขาไม่พูดออกไป ไม่อยากดูแย่ที่ถูกผู้หญิงถีบจนตกเตียง แต่ถึงกระนั้นปากของเขาก็ยังคงกล่าวโทษเธออยู่ดี

“ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันจะทำร้ายผู้ชายตัวใหญ่ๆอย่างคุณได้ยังไงกัน ใส่ร้ายป้ายสีกันชัดๆเลย”

ยื่นหนากับแก้มป่องๆเข้าไปใกล้ๆเขาหมายจะให้เขายอมกลับคำพูดซะ เธอไม่เคยทำร้ายร่างกายเขา อย่ามาขี้ตู่ใส่ร้ายเธอ

เขาเป็นเองก็ควรจะยอมรับ ไม่ใช่หาแต่แพะตัวสวยๆอย่างเธอมารับบาป

“ไม่ต้องรู้หรอก แค่ขอโทษฉันมาก็พอแล้ว”

“ไม่ขอโทษ จนกว่าคุณจะบอกมาว่าฉันทำอะไรผิด หรือว่าเป็นเพราะฉันรู้ความลับเรื่องอาการป่วยของคุณเข้าให้แล้ว มันถึงได้แสดงอาการออกมาชัดเจนขนาดนี้”

“หยุดพูดได้แล้ว”

มือหนาข้างที่ถนัดของชายหนุ่มยกขึ้นบีบไปที่สองแก้มของหญิงสาว มือข้างเดียวนั้นจัดการรวบแก้มขาวๆได้อยู่หมัดจนอีกฝ่ายถึงกับปากจู๋

“อื้อๆๆ อ่อยเอี๋ยวอี๋เอ๋ยนะ(ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ)”

แต่ก็ไม่สามารถทำให้หญิงสาวหยุดที่จะพูดได้ เธอยังคงพูดอยู่แม้แก้มจะถูกบีบเอาไว้อย่างแรงจนขยับปากไม่ได้แล้วก็ตาม

“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า”

นนท์ธิวรรธน์ถึงกับหัวเราะลั่นด้วยความขำขันในอาการของคนพูดไม่หยุดอย่างเธอ เขาไม่เคยเห็นทำหน้าได้ตลกเท่านี้มาก่อนเลย

“อื้อๆๆ อ่อยยยย”

พราวลลิลพยายามเอามือเล็กๆของเธอเข้าแกะมือหนาๆนั้นออกจากหน้า เขาบีบแก้มเธอแรงไปแล้วนะ เดี๋ยวมันก็เป็นรอยย่นหมดหรอก ไอ้ผู้ชายไม่ได้เรื่อง

“เฮ้ย”

แก้วน้ำถูกปัดจนหกไปรดที่ตัวเขาเข้าจนได้เมื่อร่างเล็กนั้นดิ้นพล่านจนเขาจับเธอไว้ไม่อยู่ด้วยมือเดียว

น้ำในแก้วนั้นเปียกเป้ากางเกงของเขาเข้าพอดี ทำเอาเขาต้องรีบปล่อยมือออกจากแก้มเธอแล้วเขาปัดน้ำที่เปียกกางเกงแทน

“ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า”

พราวลลิลเป็นฝ่ายหัวเราะลั่นบ้าง เมื่อหัวเราะที่หลังดังกว่าเสมอ

“เธอออออ”

“ขอโทษก็แล้วกัน เดี๋ยวจะรีบยกถาดใส่น้ำไปเก็บให้นะ”

แล้วเธอก็รีบเก็บแก้วน้ำเปล่าๆกับถาดใบเสร็จๆออกจากห้องนั้นไป ทั้งไม่ยอมรับผิดกับสิ่งที่เขาใส่ร้ายมา และก็ยังสะใจที่สามารถทำให้เขาเป็นฝ่ายเดือดดาลเธอขึ้นมาแทนได้อีก

“ยายตัวแสบ”

ชายหนุ่มได้แต่สบถเสียงดังตามหลังเธอไปโดยไม่กล้าลุกขึ้นเดินตามเธอ ก็ชายหญิงอยู่ด้วยกันภายในห้องแคบๆแล้วเป้ากางเกงเขาก็เปียก เขากลัวจะเสียภาพพจน์ท่านประธานเลยไม่กล้าออกไปให้ใครเห็น

“ยิ้มอะไรยะนังชะนี ได้ติ๊บมาหรือไง”

กล้าหาญที่นั่งรอฟังข่าวดีอยู่ที่โต๊ะทำงาน พอเห็นว่าหญิงสาวเดินกลับมาด้วยรอยยิ้มก็รีบเอ่ยถาม

“คนอย่างพราวลลิลต้องได้มากกว่าติ๊บอยู่แล้ว ขอตัวเอาถาดไปเก็บก่อนนะ”

พราวลลิลเธอยังคงมีรอยยิ้มแห่งความสุขที่สามารถเอาชนะเขาได้อยู่ ไม่เสียแรงที่เป็นฝ่ายยอมถูกหัวเราะเยาะก่อนแล้วได้เอาคืนอย่างสาสมแบบนี้

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้ปริปากเล่ารายละเอียดอะไรให้ใครฟัง เพื่อให้เกียรติท่านประธานที่เป้าเปียกคนนั้น

“ได้อะไรวะ ทำไมต้องทำหน้าตาระรื่นขนาดนั้นด้วย”

“คุณกล้า  คุณเลขาไปไหน”

ยังไม่ทันที่กล้าหาญจะหาข้อมูลเพื่อคลายความสงสัยให้กับตัวเอง โทรศัพท์ที่หน้าโต๊ะทำงานของเขาก็ดังขึ้น

เป็นเบอร์ของห้องท่านประธานโทรมา เขานั้นก็รีบรับสายในทันที แต่ปลายสายกลับถามหาภรรยาตัวเองแทนผู้ช่วยอย่างเขา

“เอาถาดเสิร์ฟน้ำไปเก็บครับ”

“เดี๋ยวถ้ากลับมาบอกให้คุณเลขาลงไปที่หน้าบริษัท ไปรอรับของแทนผมด้วย เดี๋ยวคนขับรถจะเอามาส่งให้”

“ครับบอส”

“ให้เธอลงบันไดนะ เพราะช่วงนี้ลิฟต์ที่บริษัทเรามีปัญหา”

“มีปัญหาเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมรีบแจ้งแผนกซ่อมบำรุงให้รีบขึ้นมาดูให้นะครับ”

“ไม่ต้อง แค่บอกคุณเลขาไปตามนี้ก็พอ”

นนท์ธิวรรธน์โทรบอกทางบ้านของเขาให้นำกางเกงมาเปลี่ยนให้เขาที่บริษัทโดยเขานั้นจำเป็นต้องให้เธอเดินลงไปเอาให้ เพราะเธอเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมด

และเขานั้นก็เตรียมการเดินทางที่สะดวกสบายและปลอดภัยที่สุดเอาไว้ให้กับเธอแล้วด้วย ป้องกันการที่ลิฟต์จะค้างเป็นที่เรียบร้อย

“ครับ”

รับคำเจ้านายอย่างหนักแน่นตามประสาพนักงานดีเด่น กล้าหาญก็รีบนำคำสั่งนั้นไปถ่ายทอดให้คุณเลขาหน้าสวยในทันทีอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องสักคำเดียว ก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานต่อ เพื่อสะสางงานประจำวันให้เสร็จเรียบร้อย

“ไอ้ประธานบริษัทบ้า ไอ้บ้า ให้ผู้หญิงอย่างฉันที่สวยขนาดนี้มาเดินขึ้นลงตึกโดยไม่ใช่ลิฟต์ ฉันขอสาปแฉ่งให้นายต้องเหนื่อยเหมือนฉันบ้าง ให้สาสมกับที่ทำกับฉันแบบนี้”

พราวลลิลไม่รู้ตัวเลยว่าเธอถูกกลั้นแกล้งให้ขึ้นลงบันไดสิบชั้นจนกระทั้งเอากางเกงไปให้กับเขาและถูกเขาหัวเราะเยาะกลับมา

ทำเอาเธอนั้นแค้นเคืองเป็นอย่างมาก ถึงกับนั่งสาปแช่งเขาเป็นวรรคเป็นเวรที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ด้วยสองขามันล้าจนเดินไปไหนมาไหนไม่ไหวแล้ว

“ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว  ยายตัวแสบสาปแช่งฉันงั้นเหรอ หึๆ”