บทที่ 2 : ตกกระไดพลอยโจน

คีรินทร์ อัครเดชกรกุล ประธานหนุ่มวัย 35 ปี เจ้าของบริษัทอัคราดีไซน์ บริษัทออกแบบและผลิตชิ้นงานโฆษณาครบวงจร ซึ่งเธอกำลังฝึกงานอยู่ในขณะนี้ ชายหนุ่มขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชา เจ้าระเบียบ และเข้มงวด ชนิดที่ว่าพนักงานทุกคนก็ต่างเกรงกลัว

สถานะนักศึกษาฝึกงานของมาริสา ทำให้เธอไม่เคยพบคีรินทร์โดยตรงมาก่อน แต่เธอจดจำชายหนุ่มได้อย่างแม่นยำจากนิตยสารในคอลัมน์ธุรกิจ มาริสาชื่นชมในความเก่งกาจและเฉลียวฉลาดของเขา และชายหนุ่มหล่อเหลาตรงหน้านี้คือเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธอเลือกมาฝึกงานที่อัคราดีไซน์

มาริสายืนตัวแข็งทื่อ รู้สึกหมดหนทาง พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าที่เธอซุ่มซ่ามวิ่งชนท่านประธานหนุ่ม หนำซ้ำยังรีบวิ่งหนีออกมา หากชายหนุ่มไล่เธอออกไปจากห้องนี้ ชีวิตของเธอคงได้จบสิ้น

คีรินทร์พินิจพิจารณาสาวน้อยตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนหยุดนิ่งอยู่ที่ป้ายห้อยคอพนักงานบริษัทอัคราดีไซน์ดวงตาคู่คมมีแววครุ่นคิด

สาวน้อยคนนี้ คนที่โดนใจคีรินทร์เข้าเต็มเปาตั้งแต่แรกพบ เขาสู้อุตส่าห์บอกตัวเองให้ตัดใจ ทว่าตอนนี้เธอกลับเข้ามาอยู่ในห้องนี้ ท่ามกลางสถานการณ์ที่เขาก็ยังหาทางออกไม่ได้ ราวกับสวรรค์ต้องการส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง พอคิดได้แบบนั้น นัยน์ตาดำขลับก็ฉายแววเจ้าเล่ห์

“มาริสา ฉันจะให้เธอหลบในนี้”

เมื่อได้ยินคำกล่าวของประธานหนุ่ม ใบหน้าสวยที่เคยเศร้าสร้อยก็พลันสดใสขึ้นทันตา

“แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ”

“ได้ค่ะ หนูยินดี ท่านประธานจะให้หนูทำอะไรบอกมาได้เลยค่ะ” นาทีนี้มาริสายอมทำทุกอย่างเพื่อให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของเสี่ยธวัชชัยและแม่เลี้ยง

“เดี๋ยวจะมีแขกอีกคนเข้ามาที่นี่ เธอต้องแกล้งเป็นแฟนฉันระหว่างที่อยู่ในห้องนี้”

“คะ?” คำกล่าวของชายหนุ่มทำเอาดวงตากลมโตเบิกโพลงยิ่งกว่าเดิม

“ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไป”

“เอ่อ หนูขอถามได้ไหมคะ ว่าทำไม”

“ไม่ได้”

“ถ้าท่านประธานไม่บอกอะไรเลย หนูจะแกล้งเป็นแฟนท่านประธานได้ยังไงคะ ยังไงก็ต้องถูกจับได้แน่ ๆ”

“เธอรู้แค่ว่าคนที่จะเข้ามาคือคุณย่าของฉัน ฉันนัดท่านมาพบกับแฟน เวลาฉันพูดอะไรเธอก็แค่เออออตามไป คุณย่าท่านชอบคนสุภาพเรียบร้อยมีมารยาท แค่นั้น ที่เธอจะต้องรู้”

“…” มาริสายืนนิ่งคิดทบทวนสิ่งที่ชายหนุ่มกล่าวมา แม้เธอไม่อยากจะหลอกลวงใคร แต่สถานการณ์แบบนี้ทำให้เธอไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

“ถ้าไม่ทำก็ออกไป” ชายหนุ่มกล่าวย้ำเพื่อไล่บี้เธอหนักขึ้น

“ทำค่ะ ทำค่ะ” เมื่ออยู่ในสถานการณ์หลังชนฝาเช่นนี้ เธอจึงตกปากรับคำยอมทำตามข้อเสนอของประธานหนุ่ม มาริสาพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยเธอก็รอดพ้นจากแผนการชั่วร้ายของอนงค์นาถและเสี่ยธวัชชัยไปได้

“ถ้าทำพลาดฉันจะหักคะแนนประเมินฝึกงานนะ” กล่าวจบคีรินทร์ก็ยกถ้วยชาขึ้นละเลียดอย่างสบายอารมณ์ ปล่อยให้มาริสายืนอึ้งกับความ

ร้ายกาจของท่านประธาน

นี่เธอหนีเสือปะจระเข้หรืออย่างไร 

ตลอดช่วงเวลาแห่งการรรอคอย มาริสานั่งกุมมือชื้นเหงื่อวางไว้บนตัก เขย่าขายุกยิก พลางลอบมองคีรินทร์ที่นั่งอยู่เคียงข้าง เฝ้ารอเวลาให้คุณหญิงผกายมาศเดินทางมาถึง แม้เธอจะเติมแป้งและลิปสติกไปแล้ว แต่ก็อดประหม่าไม่ได้เพราะชุดนักศึกษาที่เธอสวมใส่ อีกทั้งป้ายห้อยคอแสดงตำแหน่งเด็กฝึกงานที่คีรินทร์บอกว่าไม่ต้องเอาออก ทำให้เธอเผลอจ้องชายหนุ่มด้วยความสงสัย

“มีปัญหาอะไร”

“เอ่อ ชุดนี้กับป้ายพนักงานมันจะดีเหรอคะ คุณหญิงท่านจะ…”

“เธอไม่ต้องกังวลหรอก แผนของฉันก็คือเราจะโกหกให้น้อยที่สุดเพื่อไม่ให้คุณย่าจับได้ แต่ฉันว่าความจะแตกก็เพราะเธอตื่นเต้นจนแทบจะนั่งไม่ติดมากกว่ามั้ง” คีรินทร์ยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร ทว่าก็ไม่ได้ทำให้มาริสาสบายใจขึ้นเลย

จนกระทั่งการรอคอยได้สิ้นสุดลง เมื่อประตูห้องวีไอพีเลื่อนเปิดออกโดยพนักงานต้อนรับ พร้อมหญิงสูงวัยท่านหนึ่งที่ดูน่าเกรงขามก้าวเข้ามาภายในห้อง มาริสาแทบหยุดหายใจ แม้เธอจะเคยเห็นท่านตามหน้าสื่อโซเชียลมีเดีย และหน้าข่าวสังคมต่าง ๆ ทว่าตัวจริงนั้นท่านยังสาวและสวย ดูอ่อนกว่าวัยไปหลายปี อีกทั้งเสื้อผ้าหน้าผมที่ทันสมัย ทำให้มาริสาเผลอมองท่านอยู่แบบนั้น จนลืมทักทายคุณหญิงผกายมาศ อัครเดชกรกุล

“อะแฮ่ม” เสียงกระแอมของคีรินทร์ทำให้หญิงสาวได้สติ มาริสารีบลุกขึ้นยกมือไหว้คุณหญิงผกายมาศอย่างนอบน้อม

“คุณย่าครับ นี่มาริสาแฟนผม”

มาริสาพยายามฉีกยิ้มอย่างสุดกำลัง แต่กล้ามเนื้อบนใบหน้าก็ไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือ จนดูเหมือนเธอแสยะยิ้มเสียมากกว่า

คุณหญิงผกายมาศนั่งลงตรงข้ามคีรินทร์ วางมือประสานกันบนโต๊ะ พลางหรี่ตามองหลานชายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหันมาจับจ้องที่ใบหน้าอ่อนเยาว์ของแฟนสาวกำมะลอ นัยน์ตาหล่อนเบิกกว้างเมื่อเห็นป้ายพนักงานบริษัทอัคราดีไซน์ และหันขวับไปทางคีรินทร์อีกครั้งหนึ่ง

“หนู มาตรงนี้สิ” คุณหญิงผกายมาศหันมากล่าวกับมาริสาพร้อมผายมือไปทางเก้าอี้ว่างด้านข้างของท่าน มาริสาหันไปมองคีรินทร์เพื่อขอความเห็น ชายหนุ่มพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย

หญิงสาวจึงลุกขึ้นเดินไปนั่งบนเก้าอี้ข้างคุณหญิงผกายมาศ

“หันหน้ามาทางนี้สิ” มาริสาหันหน้าไปหาคุณหญิงผกายมาศอย่างว่าง่าย เมื่อได้สบตากับท่าน ทำให้เธอเห็นแววตาอ่อนโยนคู่นั้นที่มองมา หญิงสาวจึงเบาใจขึ้นและคลี่ยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

“หนูชื่ออะไรจ๊ะ”

“มาริสาไงครับคุณย่า” ทันทีที่หลานชายพูดแทรกขึ้น คุณหญิงผกายมาศก็หันไปขึงตาดุใส่

“ฉันถามหนูคนนี้ แกเป็นหนูหรือไงถึงมาตอบแทน” คีรินทร์โคลงศีรษะเบา ๆ ก่อนถอนหายใจออกมา ชายหนุ่มได้แต่หวังว่าสาวน้อยคนนี้จะไม่เกิดโป๊ะแตกขึ้นมาเสียก่อน

“หนูชื่อมาริสาค่ะ ชื่อเล่นชื่อเมย์”

“ชื่อก็เพราะ หน้าตาสะสวย ผิวพรรณก็ดี น่าเอ็นดูจริง ๆ” คุณหญิงผกายมาศว่าพลางวางมือที่ปรากฏริ้วรอยแห่งวัยลงบนไหล่บอบบางของเด็กสาว

“ขอบพระคุณมากค่ะคุณหญิง” มาริสาเอ่ยพร้อมไหว้ขอบคุณ

“ตายแล้วคุณหญิงอะไรกัน เรียกคุณย่าสิลูก”

“ค่ะ...คุณย่า”

“แล้วนี่ไปทำอีท่าไหนถึงมาคบหลานย่าได้ ย่าพาตาคิงไปดูตัวมาไม่รู้ต่อกี่ครั้ง พ่อนี่ก็ทำสาว ๆ หนีเตลิดกันไปหมด พอมาคราวนี้เกิดมาบอกว่ามีแฟนแล้ว ย่าก็นึกว่าโกหก เอ๊ะ หรือว่า”

มาริสาหันขวับไปมองคีรินทร์ด้วยความร้อนตัว แต่ชายหนุ่มก็หาได้รู้สึกรู้สาอะไร เขายังคงทำหน้านิ่ง และโต้ตอบได้อย่างปกติ

“คืองี้ครับคุณย่า เราคบกันแต่ไม่อยากให้ใครรู้ เพราะตอนนี้เมย์เป็นเด็กฝึกงาน จริง ๆ ผมตั้งใจจะบอกคุณย่าหลังเมย์ฝึกงานจบ แต่คุณย่าก็ดันจะหาคนมาให้ผมดูตัวอีกแล้ว ผมก็กลัวเมย์จะเสียใจ”

มาริสาทึ่งในความโกหกได้อย่างน้ำไหลไฟดับของคีรินทร์ มันดูลื่นไหลเสียจนเธอเองยังคล้อยตาม จึงไม่แปลกที่คุณหญิงผกายมาศจะพยักหน้ารับด้วยความเข้าใจเหตุผลของหลานชาย

“เอ่อ แล้ว”

“คุณย่าครับ เรามาทานข้าวกันนะครับ คุณย่าถามเหมือนต้องการจับผิดผมกับเมย์ เดี๋ยวเมย์ก็เสียใจแย่”

“เอ๊ะ ตาคิงย่าก็แค่”

“นั่นสิคะคุณย่า หนูว่าเราทานข้าวกันดีกว่าค่ะ นี่ก็เลยเวลามามากแล้ว”

มาริสารวบรวมความกล้าขึ้นมาเอ่ยห้ามทัพ พร้อมทั้งเบี่ยงเบนความสนใจของคุณหญิง

ผกายมาศด้วยการเชิญชวนทานอาหาร เพื่อให้การสนทนาในหัวข้อนี้จบลง และนั่นก็ได้ผล คุณหญิงผกายกาศหันมายิ้มให้เธอด้วยความเมตตา ก่อนเริ่มลงมือรับประทานอาหารที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ

ระหว่างรับประทานอาหาร ท่านชวนมาริสาพูดคุยสัพเพเหระ เพื่อต้องการทำความรู้จักเด็กสาวให้มากขึ้น มาริสาสามารถสนทนากับคุณหญิงได้ทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวชีวิตประจำวัน ดินฟ้าอากาศ ข่าวสารบ้านเมือง เธอโต้ตอบได้อย่างฉลาดหลักแหลม ทำเอาคุณหญิงผกายมาศถึงกับเอ่ยปากชม แม้กระทั่งเสือยิ้มยากอย่างคีรินทร์เองยังนั่งมองเธอด้วยความชื่นชมและเผลอยิ้มออกมา

ชายหนุ่มกินมื้อนี้แทบจะนับคำได้ เพราะความน่ารักน่าเอ็นดูที่แสนเป็นธรรมชาติของคนตรงหน้าดึงดูดเขาไว้จนไม่อาจละสายตาได้เลย

ช่วงเวลาดินเนอร์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว คุณหญิงผกายมาศอดเสียดายไม่ได้ที่ต้องรีบกลับเนื่องจากมีนัดหมายสำคัญ หลังจากท่านเดินออกไปจากห้องวีไอพี มาริสาก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียด

คีรินทร์ยื่นกระดาษแผ่นบางมาวางตรงหน้าหญิงสาว เธอเลิกคิ้วพลางมองด้วยความสงสัย

มาริสายื่นหน้าเข้าไปใกล้ พบว่ากระดาษแผ่นนั้นคือเช็คเงินสดมูลค่าหนึ่งหมื่นบาท

“อะไรคะท่านประธาน”

“ค่าจ้าง”

มาริสาได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหน้าพร้อมยกมือขึ้นโบกไปมาปฏิเสธเป็นการใหญ่

“หนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ ท่านประธานอุตส่าห์ช่วยหนูไว้ ไม่งั้นหนูคงแย่แน่  ๆ หนูช่วยท่านประธานเป็นการตอบแทน ถือว่าเราหายกันนะคะ”

มาริสาส่งยิ้มสดใสไปถึงนัยน์ตาให้กับคีรินทร์ ทว่าชายหนุ่มกลับขมวดคิ้วย่น เพราะนี่คือเช็คที่เขาเขียนไว้ให้กับนางแบบที่ณัฐดนัยติดต่อเอาไว้ ทว่าหล่อนเกิดท้องเสียกะทันหันจึงมาไม่ได้ ทำเอาแผนเขาเกือบล้มไม่เป็นท่า สุดท้ายก็ได้สาวน้อยตรงหน้ามาช่วยกู้สถานการณ์ แต่เธอกลับไม่รับค่าจ้างเสียอย่างนั้น หากเป็นคนอื่นคงรีบตะครุบเงินหมื่นบนโต๊ะไปแล้ว ทว่าไม่ใช่กับเธอคนนี้

“งั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะท่านประธาน”

มาริสาลุกขึ้น ก่อนยกมือไหว้ลาประธานหนุ่ม คีรินทร์พยักหน้าเล็กน้อย และมองหญิงสาวเดินออกจากห้องไป

เวลาผ่านไปหลายนาที ชายหนุ่มยังคงนั่งครุ่นคิดท่ามกลางความเงียบ พลางมองเช็คเงินสดที่วางอยู่ตำแหน่งเดิม เขาหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมากดโทรออก

“ณัฐ สืบข้อมูลพนักงานคนหนึ่งให้หน่อย ขอด่วนที่สุด”

“เด็กฝึกงาน ชื่อ มาริสา ประกายพฤกษ์”