บทที่ 3 : เข้าตาท่านประธาน

“อะไรนะ แม่เลี้ยงแกกล้าทำขนาดนี้เลยเหรอ”

กิ่งกาญจน์ เพื่อนรักเพียงหนึ่งเดียวของ

มาริสาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเมื่อได้รู้ว่าเพื่อนสนิทต้องเจอกับอะไรมาบ้าง

ตั้งแต่เกิดเรื่องเสี่ยธวัชชัยเมื่อเดือนที่แล้ว

กิ่งกาญจน์ก็ชวนมาริสามาอยู่ด้วยกันที่หอพักใกล้มหาวิทยาลัย หากมีความจำเป็นต้องกลับบ้าน

กิ่งกาญจน์ก็จะไปเป็นเพื่อนด้วยทุกครั้ง ทางด้านมาริสาเองก็เกรงใจเพื่อนสนิทอยู่ไม่น้อย เพราะตั้งแต่เธอมาอยู่ด้วย ทำให้แฟนของกิ่งกาญจน์ไปมาหาสู่ได้ไม่สะดวกนัก แต่ด้วยมิตรภาพที่มีมายาวนาน กิ่งกาญจน์จึงให้ความสำคัญต่อมาริสาเป็นอันดับแรก ซึ่งแฟนหนุ่มของกิ่งกาญจน์เองก็เข้าใจดี

“แล้วแกจะเอายังไงต่อ”

“ยังไม่รู้เลย เมื่อกี้น้านงค์ก็โทรมาด่าเป็นชุด เมย์ไม่ไหวจะฟัง บล็อกเบอร์ไปแล้ว”

“เอางี้ไหม ฉันพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง เดี๋ยวที่เหลือฉันขอยืมพ่อ แกเอาไปใช้หนี้ให้มันจบ ๆ ดีกว่า จะได้หมดเวรหมดกรรมซะที”

“ไม่นะกิ่ง แค่นี้เมย์ก็เกรงใจจะแย่แล้ว”

“เมย์ เราเป็นเพื่อนกันนะ ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อน แล้วจะมีเพื่อนไว้ทำไม” มาริสาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เธอมองกิ่งกาญจน์ด้วยความซาบซึ้งใจ โชคดีแค่ไหนที่ได้มีเพื่อนที่ดีเช่นนี้

“เมย์ขอหาทางเองก่อนนะกิ่ง ถ้ามันหมดหนทางจริง ๆ ค่อยว่ากันนะ”

“อืม ตามใจ” กิ่งกาญจน์พยักหน้ารับอย่าง

จำใจ หล่อนรู้ดีว่ามาริสายอมทำงานสายตัวแทบขาดเสียดีกว่าที่จะต้องรบกวนเธอและครอบครัว เวลานี้กิ่งกาญจน์จึงทำได้เพียงรับฟังปัญหา และคอยให้กำลังใจเพื่อนรักอย่างเต็มที่

“ขอบใจมากนะกิ่งเพื่อนรัก แค่นี้เมย์ก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว เอาไว้เงินเดือนออกเมย์จะช่วยจ่ายค่าห้องนะ” มาริสาเดินมานั่งลงบนเตียง พลางดึงแขนกิ่งกาญจน์มากอดและเอนศีรษะลงบนไหล่เพื่อนรัก

“ไม่ต้องจ่ายหรอก แค่นี้ขนหน้าแข้งฉันไม่ร่วงหรอก”

“จ้า ๆ งั้นเดี๋ยวเมย์เลี้ยงข้าวนะ”

“อยากกินหมูกระทะ”

“โอเค ล้างท้องรอได้เลย”

มาริสากล่าวจบก็ลุกจากเตียงลงมานั่งที่โต๊ะญี่ปุ่นซึ่งตั้งอยู่กลางห้อง โต๊ะตัวนี้เป็นทั้งโต๊ะกินข้าวและโต๊ะทำงานของเธอ และกิ่งกาญจน์

มาริสาหยิบแล็ปท็อปออกมาจากกระเป๋าสะพาย ก่อนเปิดขึ้นเพื่อเตรียมทำงาน

“ทำไรแก พรุ่งนี้มีสอนพิเศษแต่เช้าทำไมไม่รีบนอน” กิ่งกาญจน์ซึ่งนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงหันมาถามเธอ

“ตรวจงานแปลแปบนึง ต้องส่งพรุ่งนี้ จะได้มีเงินมากินหมูกระทะ”

“แกไหวแน่นะ เมื่อคืนก็โต้รุ่ง”

“ไหว เมย์เตรียมตัวช่วยมาด้วย” มาริสาว่าพร้อมหยิบขวดเครื่องดื่มชูกำลังและกาแฟกระป๋องขึ้นมาจากกระเป๋าคู่ใจที่อยู่ข้างกาย กิ่งกาญจน์ถึงกับหลุดขำออกมาพรืดใหญ่ บอกไปก็คงไม่มีใครเชื่อว่าดาวคณะคนสวยจะพกเครื่องดื่มขวดแก้วสีชานี้ไว้ตลอดเวลา เรียกได้ว่าเป็นไอเทมประจำกายเลยก็ว่าได้

“ไหวแน่นะแก”

“ไหว ๆ แต่เซ็งตรงที่มันขึ้นราคามาตั้งสองบาทน่ะ เดี๋ยวนี้ข้าวของราคาขึ้นทุกอย่างเลย แต่ค่าแรงนี่สิ ไม่ยอมขึ้นเลย เฮ้อ” มาริสากล่าวจบก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียด ก่อนเปิดขวดเครื่องดื่มชูกำลังขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด

 เมื่อกิ่งกาญจน์เห็นว่าเพื่อนรักเริ่มลงมือทำงาน หล่อนจึงหันไปสนใจหน้าจอสี่เหลี่ยมในมือเพื่อจัดการภารกิจในเกมหม้อไฟหม่าล่าต่อไป ส่วนเพื่อนสาวคนสวยที่ตั้งใจว่าจะตรวจงานเล็กน้อยก่อนนอน ก็เกิดทำงานติดพัน กว่าจะได้เข้านอนก็เกือบสว่างอีกเช่นเคย

ณ คฤหาสน์อัครเดชกรกุล

หลังจากคีรินทร์มอบหมายให้ ณัฐดนัยสืบประวัติมาริสาและครอบครัวแล้ว เลขาหนุ่มรับงานไปก็ยังไม่วายโทรมาสอบถามซักไซ้ถึงเหตุผล

ทำให้คีรินทร์ต้องเล่าเรื่องมาริสาให้ฟัง

ในช่วงสายของวันอาทิตย์ คีรินทร์ก็ได้รับข้อมูลของมาริสาผ่านทางอีเมล นักสืบที่ณัฐดนัยจ้างมานั้นเรียกได้ว่าเป็นระดับตัวท็อปของวงการ

ทำให้คีรินทร์ได้รับข้อมูลที่ต้องการอย่างรวดเร็วและถูกต้องแม่นยำ อีกทั้งยังเป็นเพราะงบประมาณที่

คีรินทร์จ่ายไม่อั้น ทำให้สามารถล้วงข้อมูลวงในมาได้ละเอียดยิบ

ข้อมูลจำนวนมากหลั่งไหลขึ้นมาบนหน้าจอสี่เหลี่ยมของแมคบุ๊กบนโต๊ะที่ตั้งอยู่ตรงหน้าคีรินทร์ ยิ่งอ่านชายหนุ่มยิ่งมีสีหน้าเคร่งเครียด

“ทำงานพิเศษขนาดนี้เอาเวลาที่ไหนพักผ่อน” คีรินทร์พึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัย

และจู่ ๆ ดวงตาคู่คมก็แปรเปลี่ยนเป็น

แข็งกร้าวขึ้นทันที เมื่อเขาพบว่าหนี้สินที่มาริสาต้องตรากตรำทำงานอย่างยากลำบากนั้น เป็นค่าใช้จ่ายในการรักษาบิดาของเธอเพียงหนึ่งในสามส่วนเท่านั้น เงินที่เหลือถูกอนงค์นาถนำไปผลาญในบ่อนของเสี่ยธวัชชัยจนหมดสิ้น

ครืด~ครืด~

โทรศัพท์เครื่องหรูบนโต๊ะทำงานสั่นระรัว

ชายหนุ่มละสายตาจากแมคบุ๊กหันไปมองที่หน้าจอสี่เหลี่ยมเล็ก เมื่อเห็นว่าปลายสายคือเลขาคนสนิทจึงรีบกดรับทันที

“เร็วดีนี่แก”

[ต้องการข้อมูลอะไรเพิ่มอีกไหมครับ]

“ไม่ แค่นี้ก็พอแล้ว”

[สนใจน้องเหรอครับ]

“อย่ามาทำเป็นรู้ดี”

[ก็เพราะรู้ดีไงครับ ก็เลยอยากช่วย]

ริมฝีปากหยักยกยิ้มให้กับความรู้ใจของ

ณัฐดนัย เลขาคนสนิทที่เป็นทั้งรุ่นน้อง และเพื่อนเที่ยวกลุ่มก๊วนเดียวกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย จึงไม่แปลกที่ผู้ช่วยหนุ่มจะมองออกได้อย่างทะลุ

ปรุโปร่งว่าคีรินทร์สนใจมาริสา

“มีอะไรก็พูดมา ไม่ต้องมาโยนหินถามทาง”

[ก็แค่จะบอกว่าน้องคนนี้การ์ดสูงมากพี่ พนักงานหล่อ ๆ ที่เข้ามาจีบแห้วกันหมด ใครมาแสดงท่าทีจีบ น้องจะรีบตีตัวออกห่างทันทีเลยพี่]

“หรือว่ามีแฟนแล้ว”

[โอ๊ย ยังไม่มีครับ ดูจากประวัติคร่าว ๆ ที่สืบมาจะไม่มีก็ไม่แปลกหรอกพี่ ทำงานสายตัวแทบขาดขนาดนั้น จะเอาเวลาที่ไหนไปมีแฟน]

“อืม งั้นก็ดี”

[ถ้าพี่จริงจังผมก็ดีใจ น้องน่าสงสารนะพี่ อย่าเห็นเป็นดอกไม้ริมทางล่ะ]

“นี่แกเห็นฉันเป็นคนยังไง”

[ฮ่า ฮ่า เป็นคนดีสิครับเจ้านายผมเนี่ย ทั้งหล่อ และนิสัยรวย]

“ไอ้ณัฐ”

[ไม่กวนแล้วครับ อย่าลืมนะครับ น้องการ์ดสูงมาก]

“เออ”

คีรินทร์กดตัดสายโดยไม่ปล่อยให้ณัฐดนัยได้พูดต่อ ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลงพลางคิดถึงคำพูดของณัฐดนัย

“การ์ดสูงเหรอ”

เขาเคาะนิ้วชี้ลงบนโต๊ะขณะใช้ความคิด พลางมองไปบนหน้าจอแมคบุ๊กอีกครั้งหนึ่ง เมื่อเห็นข้อมูลของมาริสา นัยน์ตาคู่คมก็เกิดเป็นประกายขึ้นมา