เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1 : ท่านประธาน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-11-20 12:30:26ร่างอรชรในชุดนักศึกษาเสื้อสีขาวสะอาดสะอ้านขนาดพอดีตัว กับกระโปรงสีดำทรงสอบความยาวเลยเข้าขึ้นไปเล็กน้อยประดับด้วยเข็มขัดที่แสดงเครื่องหมายสถานศึกษาระดับมหาวิทยาลัยชื่อดังในย่านนี้ที่ใครก็ต้องรู้จัก เธอก้าวเดินรวดเร็วกึ่งวิ่งลงมาจากบันไดของสถานีรถไฟฟ้า พลางยกแขนบอบบางขึ้นมามองนาฬิกาข้อมือ ใบหน้างดงามเริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดพรายอันเกิดจากอากาศร้อนอบอ้าว แม้จะเป็นเวลาแดดร่มลมตกก็ตาม แต่ไอร้อนก็ยังแผ่รังสีออกมาจากพื้นผิวถนนอย่างไม่ขาดสาย เมื่อเธอเห็นจุดหมายปลายทางอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมโตก็เป็นประกายขึ้นทันที หญิงสาวเดินมาหยุดที่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นสุดหรูชื่อดังใจกลางเมืองในย่านธุรกิจ
เธอเดินเข้าไปหาพนักงานต้อนรับ ก่อนพนักงานคนดังกล่าวจะเดินนำเธอเข้าไปยังโซน
วีไอพีที่อยู่ลึกเข้าไปด้านหลัง เมื่อประตูบานเลื่อนสไตล์ญี่ปุ่นถูกเปิดขึ้น เพียงแค่หญิงสาวก้าวเข้าไปด้านใน แทนที่จะได้ยินคำต้อนรับทักทาย กลับกลายเป็นเสียงหวีดแหลมกล่าวตำหนิดังลั่นอย่างไม่ไว้หน้า“นี่ยัยเมย์ ฉันบอกให้แต่งตัวสวย ๆ นี่แกแต่งอะไรมา ที่บอกไปนี่มันไม่ได้ผ่านกะโหลกหนา ๆ ของแกเลยใช่ไหม” มาริสาหันไปผงกศีรษะขอบคุณพนักงานต้อนรับที่เดินมาส่งด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนที่ประตูบานนั้นจะปิดลง
“ก็เมย์เพิ่งเลิกงานนี่คะ แล้วชุดนี้ก็สุภาพเรียบร้อยดี ไม่เห็นเป็นไร ถ้าน้านงค์เห็นว่าไม่เหมาะสม เมย์กลับก็ได้นะคะ” มาริสาว่าพลางก้มลงมองชุดนักศึกษาของเธอ
“เออ ๆ ช่างมันเถอะ นั่งลงดื่มน้ำก่อนสิ”
คำกล่าวของอนงค์นาถทำให้มาริสาชะงักไปเล็กน้อย หากในยามปกติ บทสนทนาข้างต้นไม่มีทางจบลงง่ายดายเช่นนี้ ทว่าวันนี้อนงค์นาถผู้เป็นแม่เลี้ยงของมาริสากลับผิดแปลกไปจากเดิม นอกจากจะไม่ด่าทอเธอต่อแล้ว ยังเชิญชวนให้เธอดื่มน้ำดับกระหาย ราวกับห่วงใยกันเสียนักหนา
มาริสาแปลกใจกับท่าทีของอนงค์นาถที่ร้อยวันพันปีแทบไม่เคยญาติดีต่อกัน แต่จู่ ๆ ก็นัดเธอออกมาเพื่อพบกับเพื่อนของบิดา ซึ่งอนงค์นาถอ้างว่ามีบุญคุณต่อครอบครัว เพราะเพื่อนคนนี้เคยยื่นมือมาช่วยเหลือให้หยิบยืมเงินทองเมื่อครั้งที่บิดาของมาริสาป่วยหนัก
หลังจากบิดาของมาริสาเสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้ว อนงค์นาถก็ยิ่งแผลงฤทธิ์ใส่เธอหนักขึ้น หน้าที่หลักของมาริสานอกจากเรียนหนังสือแล้ว เธอยังต้องทำงานพิเศษสารพัด ตั้งแต่รับแปลงาน สอนพิเศษ เด็กเสิร์ฟ แคชเชียร์ร้านสะดวกซื้อ เพื่อหาเงินมาใช้หนี้ที่กู้ยืมมารักษาบิดา และยังต้องเจียดไปให้กับอนงค์นาถอยู่เป็นประจำ ทว่าช่วงนี้เธอต้องฝึกงาน ทำให้หญิงสาวทำงานพิเศษได้น้อยลง การเงินของเธอจึงเริ่มตึงมือ
เมื่อเดือนที่แล้วอนงค์นาถแนะนำให้เธอรู้จักกับเสี่ยธวัชชัยซึ่งเป็นเจ้าหนี้ของครอบครัว เสี่ยใหญ่วัยกลางคนอายุรุ่นราวคราวพ่อ ยื่นข้อเสนอเลี้ยงดูเธอ หรือพูดง่าย ๆ ก็คือต้องการให้เธอไปเป็นเมียน้อย เพื่อแลกกับการยกหนี้ให้ทั้งหมดพร้อมแถมเงินให้อีกหนึ่งก้อน มาริสาถึงกับสติหลุดด่ากราดทั้งแม่เลี้ยงหน้าเงินและเสี่ยบ้ากามไปชุดใหญ่ก่อนหนีออกมา
เธอเกือบหนีเอาชีวิตไม่รอดเพราะเสี่ยธวัชชัยให้ลูกน้องตามมาจับตัวเธอ ทว่าโชคดีที่มีเพื่อนบ้านออกมาเห็นเหตุการณ์ ลูกน้องเสี่ยจึงยอมรามือ ทำให้เธอรอดมาได้อย่างหวุดหวิด
ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไปอาศัยหอพักของเพื่อนสนิท ไม่กลับบ้านอีกเลย หากไม่จำเป็น
“นี่ถ้าแกยอมรับข้อเสนอจากเสี่ย แกก็สบายไปแล้ว ไม่ต้องมาลำบากเรียนหนังสือให้ปวดหัว ไหนจะต้องทำงานพิเศษอีก แกนี่มันโง่จริง ๆ”
“น้านงค์ เมย์ว่าเราคุยเรื่องนี้กันจบไปแล้วนะคะ หนี้ห้าแสนนั่น เดี๋ยวเมย์เรียนจบ ได้งานทำ เมย์จะหามาใช้เอง”
“เออ ฉันขี้เกียจจะพูดเรื่องนี้กับแกแล้ว ดื่มน้ำก่อนสิ”
มาริสานั่งมองแก้วชาตรงหน้าอย่างไม่ไว้วางใจ ยิ่งอนงค์นาถยอมจบเรื่องเสี่ยธวัชชัยไปง่าย ๆ ยิ่งดูน่าสงสัย ตั้งแต่เกิดเรื่องเสี่ยธวัชชัยในครั้งนั้น เธอก็ไม่เคยไว้ใจในตัวแม่เลี้ยงอีกเลย
“เมย์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะ”
ทันทีที่มาริสากล่าวจบก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป อนงค์นาถกำลังจะทักท้วง แต่เผอิญมีโทรศัพท์เข้ามาพอดี และไม่รู้ว่าอะไรมาดลจิตดลใจให้มาริสาตัดสินใจแอบฟังอนงค์นาถคุยโทรศัพท์อยู่ที่หน้าห้อง และสิ่งที่ได้ยินทำให้หญิงสาวตัวชาวาบ
“ค่ะ เสี่ย นงค์ใส่ยาลงไปในแก้วมันแล้วค่ะ แต่มันยังไม่ยอมดื่ม ตอนนี้มันไปห้องน้ำ เดี๋ยวมันกลับมานงค์จะหลอกให้มันดื่มให้ได้เลยค่ะ”
มาริสากอดกระเป๋าผ้าใบเก่าที่พกติดตัวมาด้วยเอาไว้แนบอก เนื้อตัวสั่นเทาไปด้วยความโกรธเคือง เธอไม่คิดเลยว่าอนงค์นาถจะกระทำเรื่องต่ำทรามได้ถึงเพียงนี้ สองขาเรียวค่อย ๆ ถอยห่างออกจากบานประตู หมุนตัวหันไปยังทางเดิน หมายจะออกจากร้านอาหารแห่งนี้ ทว่าหญิงสาวก้าวไปยังไม่ทันพ้นโซนวีไอพี ดวงตาคู่งามก็ไปสะดุดอยู่ที่ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งที่กำลังจะเดินเข้ามาภายในร้าน หนึ่งในนั้นเธอจำได้ไม่ลืม ชายแก่ตัณหากลับที่หวังจะให้เธอไปเป็นนางบำเรอนั่นเอง
มาริสาใจเต้นระส่ำด้วยความตื่นกลัว เธอเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อหาทางหนีทีไล่ ด้านหนึ่งคือห้องวีไอพีที่เธอเพิ่งเดินจากมา มาริสาจึงไม่รอช้า เธอเปิดประตูบานเลื่อนสไตล์ญี่ปุ่นเข้าไปยังห้อง
วีไอพีฝั่งตรงข้ามทันทีหญิงสาวกอดกระเป๋ายืนตัวสั่นเทา ขอบตาร้อนผ่าวเริ่มมีหยดน้ำใสเอ่อคลอ
“เธอเป็นใคร เข้ามาทำอะไร” เสียงเข้มดังขึ้นจากทางด้านหลังทำเอาร่างบางสะดุ้งสุดตัว ก่อนหันไปเผชิญหน้า
“หนูขอโทษค่ะที่เข้ามาโดยพลการ หนูขอหลบในนี้สักครู่ได้ไหมคะ” เธอกล่าวพร้อมก้มหน้าก้มตายกมือไหว้อ้อนวอนชายหนุ่มที่นั่งอยู่เพียงลำพังภายในห้องวีไอพีแห่งนี้ เมื่อมาริสาเงยหน้าขึ้นเพื่อหวังจะได้ยินคำอนุญาตจากเขา นัยน์ตาคู่สวยถึงกับเบิกโพลงด้วยความตกใจ และชายผู้นั้นเองก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน ทว่าเขาสามารถปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว ต่างจากมาริสาที่ยังคงมีอาการตื่นกลัว
“ท่านประธาน!!!”
บทล่าสุด
ปรารถนารักจากท่านประธาน บทส่งท้าย
มาริสา บัณฑิตสาวป้ายแดงที่เพิ่งผ่านพ้นงานรับปริญญาไปหมาด ๆ ก็ต้องมาหัวหมุนกับการเตรียมงานแต่งที่กำลังจะมีขึ้นในเดือนหน้าเดิมทีคุณหญิงผกายมาศหาฤกษ์ยามไว้ให้ได้ปลายปีหน้า ทว่าหลานชายตัวดีเกิดเสกเด็กเข้าท้องว่าที่หลานสะใภ้เสียก่อน จึงต้องรีบเร่งจัดงานวิวาห์กันอย่างเร่งด่วน ทำเอาคุณหญิงผกายมาศโกรธจัดจนไล่หลานชายสุดที่รักไปอยู่เพนท์เฮ้าส์เสียหลายวันเป็นการลงโทษ สุดท้ายท่านก็ทนสงสารหลานสะใภ้ไม่ไหว ยอมให้คีรินทร์กลับมาอยู่บ้าน เพราะมาริสาแพ้ท้องหนักมาก ข้าวปลาแทบทานไม่ได้ อารมณ์อ่อนไหว พร่ำบ่นคิดถึงพ่อของลูกในท้องเกือบทุกวันเมื่อได้ไฟเขียวจากผู้เป็นย่า คีรินทร์ก็ทิ้งงานที่บริษัทรีบตรงมาคฤหาสน์อัครเดชกรกุลทันทีที่ชายหนุ่มเข้าไปถึงห้องนอนของคนรัก เห็นร่างบอบบางนอนหลับสนิท ใบหน้าซีดเซียวแทบไร้สีเลือด ทั้งยังซูบผอมลงอย่างชัดเจน ทำให้เขาสงสารเธอจับใจ ข้อนิ้วเรียวลูบไล้แก้มนวลแผ่วเบา ก่อนที่เธอจะลืมตาขึ้น“อืม อ้าวพี่คิง มาได้ไงคะ”“คุณย่าโทรตามพี่ก็รีบมาเลย เมย์เป็นยังไงบ้าง กินอะไรไม่ได้เลยเหรอ”“มันเหม็นไปหมดค่ะ กินไม่ลงเลย เอ๊ะ กลิ่นอะไรคะ”ร่างเล็กพยายามลุกขึ้นนั่งโดยมีคีรินทร์ช่วยประคอง จ
ปรารถนารักจากท่านประธาน บทที่ 20 : สมปรารถนา
หลังอาหารมื้อค่ำในคืนนั้น คุณหญิงผกายมาศเรียกมาริสาเข้าไปพบในห้องนอน พร้อมขอยึดโทรศัพท์มือถือของเธอเอาไว้ ก่อนให้เครื่องใหม่แก่เธอสำหรับใช้ชั่วคราว เพื่อไม่ให้คีรินทร์สามารถติดต่อมาริสาได้ หญิงสาวก็ยอมทำตามแต่โดยดีเมื่อดูแลปรนนิบัติคุณหญิงผกายมาศเรียบร้อยแล้ว มาริสาก็กลับมายังห้องนอนของตนเอง ทันทีที่หัวถึงหมอน เธอก็เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็วด้วยความเหนื่อยล้าเมื่อถึงเช้าวันใหม่ มาริสารีบตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ เพื่อจะได้ไปปรนนิบัติคุณหญิงผกายมาศ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เธอก็เข้าไปหาท่านที่ห้องนอน ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า จึงเดินลงมาชั้นล่างเพื่อถามเด็กรับใช้คนสนิทของท่าน ยังไม่ทันที่เธอจะเหยียบย่างลงไปถึงบันไดขั้นสุดท้าย ก็ได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิกดังครื้นเครงมาจากห้องนั่งเล่นเมื่อหญิงสาวเดินเข้าไปถึง ก็เห็นคุณหญิงหญิงผกายมาศกำลังนำคุกกี้ที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ ๆ จัดใส่โหลแก้วทรงสูง โดยมีเด็กรับใช้คนสนิทคอยเป็นลูกมือช่วยหยิบจับอยู่ไม่ห่าง“อ้าว หนูเมย์ มอร์นิ่งค่ะลูก ไปทานข้าวเช้ากันลูก” คุณหญิงผกายมาศลุกขึ้นเดินมาหามาริสาด้วยความกระฉับกระเฉง ไม่เหมือนคนที่เป็นลมจนล้มห
ปรารถนารักจากท่านประธาน บทที่ 19 : ความลับไม่มีในโลก
หลังจากคีรินทร์แสดงความรักให้เธอด้วยการปรนเปรอกามารมณ์ถึงสองวันติดกัน ทำให้มาริสานอนหลับสลบไสลไม่ได้สติยาวไปจนถึงเที่ยงของอีกวัน ทว่าโชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด เธอจึงไม่ต้องฝืนสังขารตื่นไปเรียนแต่เช้าตรู่ร่างบางนอนคุดคู้อยู่ภายใต้ผ้านวมหนานุ่ม รู้สึกตัวขึ้นจากเสียงประตูห้องนอนที่เปิดออก พร้อมกลิ่นอาหารหอมกรุ่น คนขี้เซาถึงกับลืมตาแป๋วพร้อมบิดขี้เกียจลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง“หอมจังเลยค่ะ”ท่านประธานหนุ่มเข้ามาในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงผ้าขายาว ทรงผมยุ่งเหยิงที่ดูเปียกหมาด ๆ ทำให้เขาดูเด็กลงไปหลายปี ในมือของคีรินทร์มีถาดอาหารส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งห้อง มาริสามองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจฟูฟ่อง เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาคือคนรักของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นราวกับความฝัน“มองแบบนี้อยากกินอาหาร หรือกินพี่ครับ” คีรินทร์เอ่ยแซวขณะที่วางถาดอาหารลงบนที่นอน ก่อนเข้าไปนั่งเบียดคนตัวเล็ก“ก็ต้องกินอาหารสิคะ กินพี่คิงนอกจากไม่อิ่มแล้วยังเหนื่อยสายตัวแทบขาด รู้ไหมคะตั้งแต่เกิดมาเมย์ไม่เคยตื่นสายขนาดนี้เลย”“สำหรับพี่ไม่ต้องกินข้าวก็ได้ ขอกินเมย์ดีกว่า กินเท่าไหร่ก็ไม่พอ” เขาก้มลงซุกซอกคอเรียว อ้าปากง
ปรารถนารักจากท่านประธาน บทที่ 18 : ใจตรงกัน
“เมย์ ฟังพี่นะครับ” ชายหนุ่มคลายอ้อมแขนออก และจับไหล่บางสองข้าง นัยน์ตาคู่คมฉายแววจริงจังจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่หวานอันแดงก่ำ “เมย์กำลังเข้าใจผิด ฟังพี่ก่อนได้ไหมครับคนดี หืม” มาริสาร้องไห้จนหมดแรง เธอไม่เหลือแม้เรี่ยวแรงจะกล่าวตอบ จึงทำได้เพียงพยักหน้ารับ “สิ่งที่เมย์เห็น มันไม่ใช่แบบที่เมย์กำลังคิดนะ พี่ไปร้านเพชรของรุ่นน้องที่สนิทกัน เพื่อรับของที่พี่สั่งทำ” คีรินทร์ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินขนาดกะทัดรัดขึ้นมา มันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำจนเขาต้องสลัดไปมาก่อนเปิดออก “...” มาริสานิ่งไป เธอมองกล่องสี่เหลี่ยมในมือของชายหนุ่มที่เปิดอ้าออก เผยให้เห็นแหวนเพชรเม็ดงาม หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคร้ามอย่างตั้งคำถาม เพราะสิ่งที่ชายหนุ่มกล่าวมันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด “พี่ตั้งใจจะใช้แหวนวงนี้ขอคนที่พี่รักเป็นแฟน” มาริสาเบือนหน้าไปอีกทาง เพราะไม่อาจทนมองแหวนวงสวยที่คีรินทร์หมายมั่นจะมอบให้แก่คนที่เขารัก “เมย์ครับ พี่ตั้งใจจะให้แหวนวงนี้กับเมย์” ดวงหน้าสวยหันกลับมาทันทีพร้อมนัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เธอแทบจะไม่
ปรารถนารักจากท่านประธาน บทที่ 17 : ภาพบาดตา
พอใกล้เที่ยง มาริสาก็ออกจากเพนท์เฮ้าส์หรูมุ่งหน้าสู่มหาวิทยาลัยโดยใช้บริการรถไฟฟ้า ระหว่างทางเธอได้รับข้อความจากกิ่งกาญจน์ว่าอาจารย์ประสบอุบัติเหตุ ทำให้ต้องยกเลิกคลาสกะทันหัน สองสาวจึงนัดไปเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่นาที ซึ่งอยู่ใกล้กับบริษัทของคีรินทร์มาริสานั่งรอกิ่งกาญจน์ที่ศูนย์อาหาร สั่งเครื่องดื่มมานั่งดื่มรอฆ่าเวลา พลางเช็กข้อความในโทรศัพท์มือถือ หวังว่าจะมีข้อความจากคนที่คิดถึงทุกลมหายใจส่งเข้ามา ทว่าก็ว่างเปล่า เธอส่งข้อความไปหาคีรินทร์ตั้งแต่ก่อนออกจากเพนท์เฮ้าส์ กระทั่งตอนนี้ชายหนุ่มก็ยังไม่เปิดอ่าน มาริสานึกงอนว่าป่านนี้เขาคงก้มหน้าก้มตาทำงานจนลืมเวลา ไม่ยอมกินข้าวกินปลาให้ตรงเวลาอีกเช่นเคย“โอ๊ยแกข้างนอกร้อนมาก นึกว่าอยู่ในกระทะทองแดง” กิ่งกาญจน์ทรุดลงนั่งตรงข้ามมาริสา พร้อมคว้าแก้วกาแฟของเธอขึ้นไปดูดอย่างกระหาย “ยิ้มหน้าบานอะไร”“เปล๊า!!!”“ไม่เนียน เล่ามาเลย”“คือ เมย์คิดว่า...วันที่ครบสัญญากับคุณคิง...” เสียงหวานเงียบไป ทำให้เพื่อนสาวต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ รอฟังอย่างตั้งใจ “เมย์จะ...สารภาพรัก”“มันต้องอย่างนี้ ฉันเห็นด้วยนะ ท่าทางคุณคิงเขาก็ดูมีใจ”
ปรารถนารักจากท่านประธาน บทที่ 16 : ค่ำคืนแสนหวาน
“ขึ้นห้องกัน จะได้ต่อ”เมื่อความข้องใจของมาริสาถูกไขให้กระจ่าง ร่างบางก็ลอยหวือขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง โดยชุดคลุมสีขาวตัวยาวของเธอถูกทิ้งไว้บนโซฟาหนังกลางห้องนั่งเล่นคีรินทร์อุ้มมาริสาขึ้นมาบนห้องนอนชั้นสอง เขาวางเธอลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซต์ที่ตั้งอยู่กลางห้อง ก่อนเดินไปยังโต๊ะข้างหัวเตียง เปิดลิ้นชักหยิบบางสิ่งออกมาโยนไว้บนที่นอน มาริสาหันไปมองตาม เธอก็เห็นกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กกะทัดรัดที่เธอคุ้นตาเป็นอย่างดี เพราะมันเป็นสินค้าขายดีอันดับต้น ๆ ในร้านสะดวกซื้อใกล้มหาวิทยาลัยที่เธอไปทำงานพาร์ตไทม์มาริสาหันกลับมามองคีรินทร์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ชายหนุ่มเดินกลับมายังปลายเตียง สลัดชุดคลุมตัวยาวทิ้งลงบนพื้น ก่อนคืบคลานขึ้นมาบนเตียงด้วยกายเปลือยเปล่า“อย่ามองพี่แบบนั้น พี่บอกแล้วว่าไม่เคยพาใครมาที่นี่จริง ๆ คอนดอมนั่นไอ้เลขาตัวดีมันรู้มากเตรียมไว้ให้ และพี่ก็ไม่เคยใช้มันเลย”“เมย์ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ เมย์ก็แค่มอง...”คำพูดของเธอถูกกลืนหายไป เมื่อเขาบดเบียดริมฝีปากร้อนลงมา ฝ่ามือหนาลูบไล้เรียวแขนเนียนนุ่ม เขาจับมือเล็กขึ้นมาสัมผัสความเป็นชายที่ผงาดตื่นตัวเต็มที่ คีริ
บางทีคุณอาจจะชอบ
