บทที่ 3 ผู้ชายจากแอปฯ หาคู่ (1)

บทที่ 3

ผู้ชายจากแอปฯ หาคู่

          เมื่อคืนนี้หลังจากที่เพทายออกจากห้องของเธอไป เธอก็พยายามติดต่อหาเขาแต่เหมือนว่าชายหนุ่มไม่สนใจที่จะรับสาย จนเธอนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนทำเอาพะว้าพะวังไปหมดกลัวว่าจะเกิดอันตรายอะไรกับเขา

          “เป็นอะไรอะมิลค์กี้ ทำหน้ายังกับตูด” ญาณินที่ตามมาทีหลังเดินเข้ามาหาเพื่อนรักที่หน้าบูดบึงราวกับมีเรื่องอะไรให้คิดอย่างนั้น

          “เปล่า”

          “เปล่าแต่ใต้ตาดำมากเว่อร์ ไปอดหลับอดนอนจากไหนมาเนี่ย ไหนว่าเมื่อวานง่วงแล้วไง ฮั่นแน่...แอบคุยกับใครหรือเปล่า” นิ้วเรียวของญาณินชี้หน้าของเพื่อนราวกับกำลังจับผิด

          “เปล่า...เมื่อคืนฟ้ามันร้องดังเลยนอนไม่หลับ” มานิตาเลือกที่จะโกหกไป ถ้าไปบอกใครต่อใครว่าเมื่อคืนเพทายอยู่กับเธอมีหวังโดนล้อยันลูกบวชอย่างแน่นอน

          “อย่างนั้นเหรอ ไม่ได้โกหกแน่ใช่ไหม”

          “โกหกแล้วได้อะไรล่ะ ว่าแต่เห็นเพบ้างไหม” ตั้งแต่เธอมามหาวิทยาลัยก็ไม่เจอเพทายเลย เขาหายไปตั้งแต่เมื่อคืนไม่รู้ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน

          “ยังนะ ปกติมันไม่เคยขาดเรียนนะ ไม่รู้วันนี้ไปไหน อาจจะติดธุระเปล่า” ญาณินหันไปมองรอบบริเวณ เพื่อหาเพทายแต่ทั้งรถและคนก็ยังไม่มา “ว่าแต่แกถามถึงมันทำไมอะ”

          “เปล่า แค่ปกติเห็นมันมาเรียนตลอด วันนี้พอไม่มาเลยสงสัยนิดหน่อย” เสียงหวานบอกพร้อมกับก้มหน้าลงไปเล่นโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง แต่ในใจอดห่วงคนตัวโตไม่ได้ เมื่อคืนนี้ถือว่าเป็นการทะเลาะกันที่รุนแรงที่สุดเท่าที่เคยเป็นเพื่อนกันมาg]p

          ติ๊ด!!

          เสียงข้อความเข้าซึ่งมานิตารู้ดีว่ามันมาจากแอปฯ อะไร ตั้งแต่เมื่อคืนที่ทะเลาะกับเพทายเธอก็ไม่มีอารมณ์จะคุยหรือตอบข้อความของใครเลย

          Zircon ต้องการ Match กับคุณ

          ชื่อที่แปลกกด Match มาโดยรูปโปรไฟล์ของเขาเป็นเพียงรูปอัญมณีหลากสี เธอแปลกใจเล็กน้อยเพราะปกติผู้ชายที่เล่นส่วนใหญ่จะเอารูปหน้าตัวเองขึ้นกันทั้งนั้น

          ด้วยความที่ไม่คิดอะไรมานิตาเลยกด Match กันเพราะอยากจะรู้ว่าเขาเป็นใครกันนะ มันดูตื่นเต้นดีที่จะได้คุยกับใครสักคนที่เราไม่รู้จัก อาจจะไม่ใช่ความรู้สึกเชิงชู้สาวแต่เป็นเหมือนเพื่อนคุยยามเครียดๆ และตอนนี้เธอมีเรื่องให้เครียดมากๆ ด้วย

          (ขอบคุณที่ Match กันนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่นะครับ)

          ข้อความที่ถูกส่งมาทำให้มานิตาอดยิ้มไม่ได้ เพราะปกติผู้ใช้มักจะเข้าถึงเธอมากกว่านี้ แต่คนในแชตกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น

          (เช่นกันนะคะ)

          (ครับ เรียกผมว่าเซอร์ก็ได้นะครับ ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ ถ้าไม่อยากบอกไม่เป็นไรนะ ผมเข้าใจ...พอดีผมไม่ค่อยถ่ายรูปเลยไม่รู้จะเอารูปอะไรลงดี :) ถ้าคุณจะไม่อยากบอกน่าจะไม่แปลก)

          (ชื่อมิลค์กี้ค่ะ) ไม่รู้ทำไมตัวเองต้องตอบกลับด้วย แต่เธอกลับถูกชะตากับชายคนนี้อย่างน่าประหลาดใจ

          (ครับคุณมิลค์กี้...ว่าแต่ทำอะไรอยู่ครับ ผมกวนไหม)

          (ไม่เลยค่ะ แต่มิลค์กี้กำลังไปเรียนแล้วนะคะ ยังไงไว้คุยกันนะคะ)

          (ครับ ถ้าคุณมิลค์กี้ว่างก็ทักมาหาผมได้เลยนะครับ ผมว่างเสมอ)

          วาจาสุภาพที่ถูกส่งมามันทำให้มานิตานึกถึงผู้ชายอีกคนที่เอาแต่ดิบเถื่อนหยาบคายใส่เธอไม่เลิก แต่ตอนนี้เขาหายไปไหนทำไมถึงไม่มาเรียนนะ

          “ไปเรียนกันเถอะ”

          “อืม...”

          สมองของมานิตาแทบไม่มีสมาธิในการเรียนเลยเพราะกำลังนึกถึงเพทาย เขาหายไปเลย ไม่มีเรียน ไม่รับสายและไม่ตอบอะไรเลยสักนิดเดียว

          “จะหายไปแบบนี้ใช่ไหมเพ” ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ไม่พบคนตัวโตเลยจนกระทั่งเห็นวาโยที่กำลังเดินออกจากห้องเรียนทำให้มานิตาอดถามไม่ได้

          “โย...”

          “ว่าไง”

          “เพไปไหนอะ ไม่เห็นวันนี้มาเรียน” เสียงหวานถามขึ้นแต่ไม่ได้ถามให้ดูว่าห่วงใยเขามากเกินไป

          “มันบอกว่าขี้เกียจมาเรียนอะ ตอนนี้มันน่าจะอยู่บ้านมั้ง ไม่รู้มันเหมือนกันว่ะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะขาดเรียน” วาโยบอกพร้อมกับยักไหล่ราวกับไม่รู้ว่าเพทายเป็นอะไร

          “เหรอ...”

          “เธอมีอะไรหรือเปล่า ดูห่วงใยมันนะ คิดอะไรกับเพื่อนฉันไหมเนี่ย” วาโยฉีกยิ้มออกมาแล้วหรี่ตามองมานิตาที่ดูสงสัยเรื่องของเพทายมากกว่าปกติ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะถามถึง

          “เออนั่นดิ แกถามถึงมันตั้งแต่เช้าแล้วนะ” ญาณินถามกลับอีกคนแล้วจ้องมองมานิตาอย่างจับผิด

          “ไม่มีอะไร ถามถึงเพื่อนไม่ได้หรือไงวะ พวกแกก็จับผิดจัง กลับห้องละ” มานิตาตอบเลี่ยงแล้วเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่ชอบสายตากดดันของเพื่อนๆ ที่จ้องมายังเธอแบบนี้

“ทำเป็นเปลี่ยนเรื่องนะยัยมิลค์กี้ กลับมาก่อน” ญาณินกวักมือเรียกเพื่อนแต่ร่างเล็กของมานิตาก็เดินลิ่วไปไกลแล้ว

ตอนนี้ในสมองกำลังคิดถึงเรื่องของเพทาย แสดงว่าที่ชายหนุ่มไม่มาเรียนเพราะเขาอาจจะเลี่ยงที่จะเจอหน้าของเธอเหรอ

“ยัยมิลค์กี้ทำไมเดินไวจัง...แกเนี่ยนะ” ญาณินวิ่งตามพร้อมทำท่าทางหอบเนื่องจากมานิตาเดินเร็วมาก ขนาดตัวเล็กแบบนี้แต่เดินเร็วมากเว่อร์

“จะกลับหอแล้ว เดี๋ยวฝนตกอีก” ใบหน้าหวานแหงนมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีจากสีฟ้าเป็นสีที่ครึ้มมากขึ้น ช่วงนี้ฝนชอบตกตอนเย็นถ้าไม่รีบกลับหอมีหวังได้เปียกก่อนถึงห้องแน่นอน

“เออจริงด้วย งั้นเรารีบกลับกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน” ญาณินเปลี่ยนเรื่องที่จะสนใจ ทั้งสองแยกย้ายกันกลับบ้านขณะที่มานิตามองลาดเลาต่างๆ ว่าไม่มีใครตามมาเธอจึงกวักมือเรียกแท็กซี่เพื่อเดินทางไปยังที่แห่งหนึ่ง

          ในที่สุดร่างเล็กก็เดินทางมาถึงจุดหมาย มือน้อยจัดการจ่ายเงินค่าแท็กซี่แล้วรีบลงมาจากรถเพราะอากาศภายนอกกำลังแปรปรวนเป็นอย่างมาก และอีกไม่ช้าฝนคงจะตก

          ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้มานิตาเดินทางมายังบ้านของเพทาย ที่เธอมาถูกเพราะมีช่วงหนึ่งเคยมาทำรายงานบ้านเขา เพราะหลังจากที่พี่สาวเพทายอย่าง ‘พะแพร’ แต่งงานออกไป ชายหนุ่มก็เปิดบ้านให้เพื่อนๆ มาที่นี่มากขึ้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็มักจะไปกระจุกรวมกันที่บ้านของเพื่อนร่วมรุ่นคนอื่น

          “จะอยู่บ้านไหมนะ”