บทที่ 3 ผู้ชายจากแอปฯ หาคู่ (2)

“จะอยู่บ้านไหมนะ”

          ร่างอวบอั๋นเดินทอดน่องไปที่หน้าบ้านหลังขนาดกลางซึ่งมีรถหรูของเพทายจอดเอาไว้อยู่ หรูจริงๆ หรูชนิดที่ขัดกับขนาดของบ้านเลยด้วยซ้ำ

          ติ๊งน๋อง!!

          นิ้วเรียวเล็กจัดการกดลงไปที่ออดหน้าบ้านของเพทายด้วยอาการหัวใจเต้นรัว และคาดหวังให้คนในบ้านเดินออกมาเปิดจนกระทั่งเธอพบกับร่างใหญ่ของเพทายที่เดินเปลือยท่อนบนเดินออกมาที่หน้าบ้าน

          ใบหน้าหวานฉีกยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังปกติดีอยู่ ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับเขา เธอเริ่มสบายใจขึ้นทั้งๆ ที่เมื่อคืนเป็นห่วงเพทายจะแย่

          “มาทำไม”

          ประโยคแรกที่เพทายถามทำเอามานิตาหุบยิ้มแทบไม่ทัน และรู้สึกหน้าชาเมื่อตอนนี้เธอทำตัวเหมือนแขกไม่ได้รับเชิญของเขา

          “ก็ฉันทักนายไปนายไม่ตอบ ก็เลยอยากรู้ว่าโอเคอยู่ไหม” เสียงหวานถามอย่างตะกุกตะกักเพราะไม่อยากบอกตรงๆ ว่ากำลังห่วงผู้ชายคนนี้ใจจะขาด

          “เหรอ...ยังไม่ตายก็แล้วกัน อยากรู้แค่นี้ใช่ไหม งั้นกลับไปได้แล้ว ฉันจะนอน” เสียงเข้มบอกอย่างรำคาญ จากนั้นชายหนุ่มก็เลือกจะหันหลังกลับไป จนมานิตารู้สึกเฟลเล็กน้อย ทว่าจังหวะที่เธอโดนไล่ฝนก็ดันมาตกพอดี

          ซ่า!!

          “เวรเถอะ มาตกอะไรตอนนี้เนี่ย” เมื่อจุดที่เธออยู่มันไม่มีอะไรกันฝนได้ หญิงสาวจึงเดินไปยังต้นไม้ใหญ่ที่พอจะเป็นที่กันฝนได้เพื่อจะกดแอปฯ เรียกแท็กซี่ ฝนตกขนาดนี้จะให้เธอเดินไปหาแท็กซี่ก็คงยาก

          ใบหน้าหวานก้มหน้างุดๆ เพื่อดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างไม่สนใจอะไร ร่างกายของเธอเริ่มเปียกชื้นจากฝนที่เทลงมา

          “อยากตายไงวะมายืนใต้ต้นไม้แบบนี้ แล้วยังโง่เล่นโทรศัพท์อีก” เสียงเข้มที่ดังใกล้ๆ ทำให้มานิตาเงยหน้าขึ้นมองแล้วพบกับคนตัวโตที่กำลังยืนกางร่มคันใหญ่ให้ระหว่างตัวเธอและเขาอยู่

          “ก็จะกลับห้อง ไม่รู้จะหลบฝนตรงไหน นายจะให้ฉันเรียกแท็กซี่กลางฝนหรือไง” ใบหน้าหวานจ้องลึกไปที่ดวงตาคมเข้ม

          “มานี่ เดินมา!!”

มือหนาเกี่ยวเอวเล็กเอาไว้จากนั้นก็รั้งให้เธอเข้าไปในบ้านของตัวเอง จนกระทั่งตอนนี้มานิตาเข้ามายืนอยู่กลางบ้านของเพทายในสภาพเปียกปอนเป็นที่เรียบร้อย

“ใครสั่งใครสอนวะมิลค์กี้ให้ไปยืนใต้ต้นไม้กลางสายฝนแบบนั้น เดี๋ยวก็ตายไม่รู้ตัว” เพทายบอกอย่างหัวเสียเมื่อคนตัวเล็กไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเองเลย

          “ก็มันไม่มีที่หลบฝนไหม”

          “แล้วทำไมไม่ขอเข้าบ้านฉันวะ โง่ไหมเนี่ย!” เพทายตะโกนแข่งกับเสียงฝนที่กำลังเทลงมา

          “ก็นายไล่ฉันแบบนั้น จะให้ฉันโง่ขอเข้าบ้านของนายได้ยังไง ฉันไม่หน้าด้านพอหรอกนะ” ว่าจบมือเล็กก็จัดการเข้าแอปฯ เพื่อเรียกแท็กซี่อีกครั้งเพราะหวังว่าจะมีรถให้เธอในตอนนี้

          “จะทำอะไรเนี่ย!!” โทรศัพท์มือถือของมานิตาถูกดึงออกไปโดยเพทาย จากนั้นชายหนุ่มก็ทำอะไรบางอย่างจนเธอร้องถามออกมา

          “จะเรียกรถทำไมตอนนี้”

          “เอ้า!! ก็จะกลับหอ ไม่ให้เรียกแล้วจะให้เดินกลับหรือไง” มานิตาพยายามไขว่คว้าโทรศัพท์ที่อยู่ในมือใหญ่ ซึ่งตอนนี้เขาชูมันขึ้นไปทำให้เธอเอื้อมไม่ถึง “เอาคืนมานะ”

          “สภาพอย่างกับลูกหมาตกน้ำแล้วยังจะเสร่อไปนั่งแท็กซี่อีก อุจาดตาว่ะ” คำพูดร้ายๆ ของเพทายทำเอามานิตาเลือดขึ้นหน้า เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมชายหนุ่มถึงได้ปากจัดขนาดนี้ สงสัยจะมีหมาอยู่ในปากเป็นร้อยตัว

          “แรงไปไหม ด่าอะไรขนาดนั้น สภาพฉันมันดูไม่ได้ฉันเข้าใจ ทำไมต้องพูดแรงขนาดนี้วะ” มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันอย่างแรง “ถ้าอุจาดตามากนายก็ไม่ต้องมามอง ไม่ได้อยากให้มองอยู่แล้ว”

          เพทายจ้องมองคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า โอเค...เขายอมรับว่าพูดแรงไป เพราะสภาพของมานิตามันตรงกันข้ามกับสิ่งที่เห็นจริงๆ โดยสิ้นเชิง สภาพของเธอตอนนี้มันโคตรเซ็กซี่เลยต่างหาก เสื้อนักศึกษาสีขาวมันเปียกชื้นจนมองทะลุไปถึงข้างในจนเห็นว่าเธอใส่บราเซียร์สีขาวลูกไม้นั่น ผมยาวสลวยเริ่มร่วงมาปรกใบหน้าหวานๆ เพราะปกติมานิตาชอบรวบผมตึง กรอบหน้าสวยที่มีหยดน้ำเกาะแพรวพราวยิ่งทำให้เธอน่ามอง ไหนจะปากอวบอิ่มสีเชอรีที่แดงจัดเพราะอากาศอันหนาวเหน็บ รวมๆ แล้วเธอกำลังทำให้เขาอดใจไม่ไหว

          “เออ ยังไม่ต้องกลับ ตอนนี้ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป เปียกซ่กขนาดนี้”

          “ฉันไม่มีชุด จะให้เปลี่ยนอะไร”

          “ชุดเจ้พะแพรใส่ไปก่อนสิ น่าจะใส่ได้หุ่นคล้ายๆ กัน” เพทายบอกพร้อมกับมองรูปร่างของมานิตาที่มีลักษณะคล้ายพี่สาวของเขาเพียงแค่มานิตาอาจจะอวบอิ่มและเจ้าเนื้อมากกว่า แต่โดยรวมก็ไม่ได้ต่างจากพี่สาวเขามากเท่าไหร่

          “จะดีเหรอ ฉันกลัวพี่นายว่าฉัน” ใบหน้าหวานเจื่อนลงเล็กน้อยเพราะกลัวว่าพี่สาวเพทายจะว่าเธอ

          “จะมาว่าอะไร ผัวเจ้ฉันมันรวยจะตายห่า จะเอาชุดในบ้านไปโยนทิ้งแล้วซื้อใหม่ยังไม่สะเทือนขนหน้าแข้งเลยมั้ง” เพทายพาดพิงถึงพี่สาวที่ตอนนี้แต่งงานออกไปแล้ว แถมพี่เขยของเขามันก็โคตรหวงพี่สาวของเขายิ่งกว่าอะไร แทบไม่ยอมให้เขาที่เป็นน้องชายแท้ๆ เข้าใกล้ด้วยซ้ำ ไม่รู้จะหวงอะไรหนักหนา

          “นายก็พูดเกินไปมะ”

          “ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ละ เดี๋ยวไม่สบายแล้วอย่ามาโทษฉันก็ละกัน”

          “แล้วชุด...”

          “เดี๋ยวเดินไปเอาให้ เธอขึ้นไปอาบห้องฉันนะ ข้างล่างฝักบัวมันเสียฉันยังไม่ได้ซื้อสายมาเปลี่ยน” เพทายบอก คนตัวเล็กอ้าปากค้างเพราะเธอไม่เคยขึ้นไปที่ห้องของเพทายเลยสักครั้งเดียว ตอนที่เคยมาก็นอนกันแต่ข้างล่างมาตลอด