บทที่ 2 ขอกินนมได้ไหม (4)

“ปกติไม่ใส่ แต่นายมานอนด้วยไงเลยใส่ จะให้เดินโท่งๆ ออกมาไง”

          “คราวหลังไม่ต้องใส่หรอก ฉันขี้เกียจถอด”

          กึก!!

          เสียงตะขอชั้นในหลุดออกจากกันจนเธอใจหายวาบ ไม่รู้ว่าฝ่ามือของเขาเลื่อนไปปลดตอนไหน แต่รู้ว่ามันเร็วมาก ขนาดเธอที่ใส่ทุกวันยังปลดตะขอออกช้ากว่าเขาอีก

          “เพ”

          “นมใหญ่จังวะมิลค์กี้” มือหนาจับหมับที่หนาอกอิ่ม มันเต็มมือของเขา ขนาดฝ่ามือหนาใหญ่หน้าอกของเธอกลับใหญ่กว่ามือเขาอีก ทั้งปลิ้นไปตามร่องนิ้วยามที่กำลังบีบเคล้น

          “อ๊ะ...อย่าบีบอย่างนั้นสิเจ็บ” เสียงหวานร้องครางออกมาเมื่อมือหนาทำการเคล้นคลึงอย่างแรงจนหน้าอกสวยบดบี้ไปตามแรงบีบ

          “นมโคตรใหญ่ เหี้xเหอะ ไม่มีผัวมาถึงตอนนี้ได้ไงวะ” เสียงเข้มสบถออกมาอย่างแหบพร่า

          “เจ็บ...บีบแรงเกินไปแล้ว”

          “ขอเลียนะ”

          “ฮะ” ไม่ทันได้พูดอะไรต่อมือหนาของเพทายก็จัดการถอดเสื้อยืดตัวเล็กของมานิตาออกทันที จนเผยให้เห็นอกอิ่มที่ลอยเด่นชูชันท้ากับแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา

          “ขอเลียหน่อย ฉันหิวนม”

          ว่าจบใบหน้าหล่อเหลาของเพทายก็โน้มลงมาใกล้กับหน้าอกสวยจนเธอรับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆ ของเขาที่เป่ารดอยู่เหนือร่าง มันร้อนจนร่างกายของเธอวูบวาบไปหมด

          ไม่ทันขาดคำปากหยักก็จัดการครอบครองยอดอกอิ่มที่ตอนนี้กำลังแข็งชูชันสู้กับปากของเขาอยู่ สีหวานๆ กับรสชาติหวานๆ มันยิ่งทำให้เพทายอดใจไม่ไหวที่จะใช้ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดไปทั่ว

          “อ๊ะ...เพ...หยุดเถอะ”

          ความร้อนเร่านี้มันคืออะไรกันแน่ ทำไมมันถึงได้เสียวซ่านเกินห้ามใจขนาดนี้ เธอรู้สึกว่าตัวเองใจง่ายที่ยอมให้เพทายทำแบบนี้ทั้งๆ ที่เราสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน ทว่าจิตใต้สำนึกมันกลับบอกว่าอยากให้เขาทำอย่างนี้มานานแล้ว

          “เสียวเหรอ” เสียงเข้มร้องถามอีกครั้งเมื่อเขาถอนปากออกจากยอดปทุมถันที่ตอนนี้เปียกชื้นเพราะคราบน้ำลายจากปากของเพทาย

          “ไม่เอา...พอแล้ว...ไม่ไหว”

          “ไม่ไหวอะไร บอกสิมิลค์กี้ บอกฉันสิ” เพทายเร่งเร้า อยากให้เธอพูดบางอย่างใจจะขาด แต่มานิตาพยายามควบคุมสติของตัวเองไม่ให้เตลิดไปกับคำพูดของคนตัวโตที่กำลังเคล้นคลึงและดูดดึงยอดถันของเธอราวกับกำลังหิวกระหาย

          “ไม่เอาเพ...อย่าทำอย่างนี้”

          “มิลค์กี้...เธอไม่อยากเหรอ”

          “ไม่เอา...มันไม่ถูกต้อง” เสียงหวานบอกอย่างขาดห้วงเมื่อเขายังคงดูดหน้าอกของเธอราวกับเด็กทารกแรกเกิดจนเกิดเสียงดังแข่งกับเสียงสายฝนที่เทลงมาไม่หยุดหย่อน

          จ๊วบ!!

          “อื้ม...ทำไมจะไม่ถูก...มันไม่มีอะไรผิดทั้งนั้น”

          ติ๊ด!!!

          ทว่าเพทายยังไม่ทันได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ โทรศัพท์ของเธอก็แผดเสียงดังไปทั่วห้องจนมานิตาได้สติ จากนั้นก็ผลักคนตัวโตออก ส่วนเธอก็รีบเอาเสื้อมาใส่แต่ไม่ทันได้ใส่ชั้นในเพราะต้องไปรับสายก่อน

          “ฮะ...ฮัลโหล” เสียงหวานรับสายอย่างสั่นๆ

          (เป็นอะไรไปมิลค์กี้เสียงสั่นขนาดนั้น แกกำลังทำอะไร)

          “ปะ...เปล่าพอดีเมื่อกี้วิ่งไปเก็บผ้ามา ฝนมันตก” เธอพยายามหาข้อแก้ต่างเพราะไม่อยากให้ญาณินถามเซ้าซี้ไปมากกว่านี้

          (แต่ฝนมันตกตั้งนานแล้วนะ ผ้าแกไม่เปียกหมดแล้วเหรอ)

          “แถวหอเพิ่งตกน่ะ โทรมามีอะไรหรือเปล่า”

          (แหม...ไม่มีธุระจะคุยกับเพื่อนไม่ได้เหรอจ๊ะ) ญาณินบอกด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง ขณะที่กำลังคุยกับญาณินจู่ๆ ยัยเพื่อนตัวดีก็วิดีโอคอลมาจนเธอลนลานไม่รู้จะทำยังไง กลัวว่าญาณินจะเห็นว่าเพทายอยู่ในห้องด้วยไม่งั้นงานนี้จบเห่แน่

          มือน้อยดันร่างหนาออกห่างจากเฟรมกล้องเพราะกลัวญาณินรู้ เพทายทำท่าทางหงุดหงิดใจแต่ก็ยอมเขยิบให้แต่โดยดี

          “วิดีโอคอลมาทำไมเนี่ย”

          (ก็จะมาดูหน้าคนที่กำลังทำท่าทางลับๆ ล่อๆ ยังไงล่ะ แกแปลกๆ นะ) ญาณินฉีกยิ้มพร้อมกับมองเพื่อนรักที่ตอนนี้อยู่ท่ามกลางความมืด มีเพียงแสดงจากหน้าจอที่พอจะทำให้เห็นใบหน้าหวานบ้าง

          “ปะ...เปล่าสักหน่อย จริงๆ จะนอนแล้ว อากาศเย็นจนอยากหลับเลย แฮ่ๆ”

          (อย่างนั้นเหรอ แกดูมีพิรุธนะ) ญาณินหรี่ตามองเพื่อนผ่านหน้าจอ แต่มานิตาพยายามหลบสายตาเพื่อนเพราะไม่อยากโดนจับผิด

          “ปะ...เปล่าสักหน่อย ว่าแต่โทรมามีอะไรเหรอ”

          (เปล่าหรอก แค่จะถามว่ามีคนทักมาบ้างไหม มีงานดีๆ บ้างไหม)

          ใบหน้าหวานขาวซีดเมื่อเธอบังเอิญหันไปสบตากับเพทายที่จ้องเขม็งพร้อมขมวดคิ้วราวกับสงสัยในสิ่งที่ญาณินถาม

          “เอ่อ...ไว้ค่อยคุยวันหลังนะ” มานิตาพยายามตัดบทแต่เพื่อนเจ้าปัญหากลับไม่ยอมจบง่ายๆ

          (ไม่เอา...บอกมาเลยนะว่ามีหนุ่มๆ ทักมาไหม มีงานดีๆ บ้างไหม)

          “มะ...ไม่รู้” เสียงหวานบอกอย่างตะกุกตะกักเมื่อสายตาพิฆาตของเพทายทำเอาเธอหนาวๆ ร้อนๆ ไปทั้งตัว

          (ไม่รู้ไม่ได้ แกไม่อยากมีผัวกับคนอื่นเข้าบ้างเหรอมิลค์กี้...เนี่ย...มันต้องมีสักคนในแอปฯ สิที่ถูกใจแก)

          ผ่าง!!!

          นี่ไม่ใช่เสียงของฟ้าผ่าแต่อย่างใด แต่มันคือสายตาของเพทายที่มองมาราวกับจะฟาดฟันเธอให้จมหายไป เขาทำราวกับกำลังหึงเธอแบบผัวเมียไม่ใช่แบบเพื่อนเลย

          “เออ...ไว้ค่อยคุยกันวันหลัง ฝนตกไม่อยากเล่นโทรศัพท์”

          (แกเปลี่ยนเรื่องอะ หรือเขิน...ไว้ถ้าพร้อมก็บอกนะว่าผู้ชายที่ถูกใจเป็นใคร เลือกดีๆ นะ ขอหล่อๆ รวยๆด้วย)

          “เออ...รู้แล้วน่ะ แค่นี้นะ”

          (จ้ะ รู้นะว่าจะไปคุยกับว่าที่ผัวในอนาคต ยังไงก็ฝันดีนะยะ)

          “อืม...”

          เมื่อวางสายไปแล้วมานิตาถึงกับเป่าปากของตัวเองอย่างแรง จากนั้นก็ช้อนสายตามองไปยังคงตัวโตที่ยังคงจ้องใบหน้าหวานไม่เลิก แถมสายตาที่เขามองมามันช่างน่ากลัวซะเหลือเกิน นัยน์ตาที่เหมือนมีคำถามมากมายเต็มไปหมด

          “ที่ญาณินพูดหมายความว่ายังไง”

          “ไม่มีอะไรสักหน่อย เรื่องส่วนตัวไหม มายุ่งทำไมเนี่ย ฉันจะนอนแล้ว” ร่างเล็กล้มตัวลงนอนเพราะไม่อยากอธิบายให้กับเพทายฟัง คิดว่าอธิบายไปเขาก็ไม่เข้าใจ

          “มึงอย่ามาทำเนียนนอน ลุกขึ้นมาอธิบายให้กูฟังเดี๋ยวนี้” สรรพนามที่เปลี่ยนไปของเพทายทำให้มานิตารู้ทันทีว่าเขากำลังไม่สบอารมณ์อย่างแรง ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองคนตัวเล็กอย่างไม่ลดละ

          “ไม่อธิบายอะไร ง่วงแล้ว ไว้คุยกันพรุ่งนี้นะ” มานิตาคาดหวังว่าพรุ่งนี้ชายหนุ่มจะอารมณ์ดีขึ้น แต่เปล่าเลย มือหนากลับกระชากให้เธอลุกขึ้นมาจากการนอน

          “ลุกขึ้นมา อย่าให้กูหมดความอดทนกับมึงนะ” กรามแกร่งขบเข้าหากันอย่างแรงแล้วจ้องมองคนตัวเล็กตาถลึง

          “อดทนอะไร เราเป็นอะไรกันเพ...เพื่อนกันไหม จะมายุ่งอะไรกับฉัน” มานิตาโวยเพราะอยากตัดรำคาญ

          “วันนี้กูอาจจะเป็นเพื่อนมึง แต่สักวันกูจะเป็นผัวมึงให้ดู”

          “อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ นะ ไม่ได้คิดอะไรด้วยจะมายุ่งกันทำไมวะ” หญิงสาวพยายามดึงสติของตัวเองออกมา เธอคิดว่าเพทายอาจจะพูดไปเพราะความโกรธ

          “อ๋อ...กูยุ่งไม่ได้ แต่มึงกลับไปยุ่งกับไอ้เวรในแชตนั่นน่ะเหรอ ที่ติดโทรศัพท์เพราะอย่างนี้ด้วยใช่ไหม”

          “ใช่แล้วจะทำไม ฉันสบายใจที่จะคุยกับใครฉันก็จะคุยกับคนนั้น แต่ที่รู้ๆ ไม่ใช่นายแน่นอน” หญิงสาวบอกอย่างท้าทาย

          “เออ! ปากเก่งไปเหอะ สักวันกูจะทำให้มึงพูดไม่ออกที่บังอาจมาท้าทายคนอย่างกู” มือหนาที่จับไหล่บางเอาไว้เริ่มบีบแรงขึ้นพร้อมกับดวงตาที่ราวกับไฟบรรลัยกัลป์ที่จ้องมองมา

          “คิดว่ากลัวเหรอ เจ็บ...ปล่อยนะ”

          “โธ่เว้ย!!”

          ว่าจบร่างสูงก็เดินไปคว้าเสื้อผ้าที่ตากอยู่บนเก้าอี้นั่ง จากนั้นเขาก็เดินไปเข้าห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดเดิมออกมาจนหญิงสาวร้องถาม

          “จะไปไหน!”

          “จะกลับบ้าน!”

          “ฝนมันตกหนัก นายจะขับรถฝ่าฝนกลับหรือไง” เพราะความเป็นห่วงทำให้มานิตาถามออกไป แม้ในน้ำเสียงจะไม่ค่อยสบอารมณ์ก็ตาม

          “อย่าเสือก! กูจะไปไหนก็เรื่องของกู มึงเป็นเมียกูหรือไง ถึงได้มายุ่ง” เพทายหันมาตวัดสายตามองคนตัวเล็กที่ทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ

          “อย่ามาใส่อารมณ์กับฉันนะเพ ฝนมันตกขับออกไปก็อันตรายไหม” ดวงตาคู่สวยมองสายฝนที่นอกหน้าต่างซึ่งไม่มีทีท่าจะซาเลยสักนิด แต่เพทายยังดื้อที่จะออกไปข้างนอกอีก

          “ไม่ต้องมายุ่ง มึงกลับไปคุยกับผู้ชายของมึงเถอะ อย่ามายุ่งกับกู”

          “เกี่ยวอะไรวะ” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจว่าอารมณ์ของเพทายตอนนี้มันคืออะไร เขาทำเหมือนหึง แต่จะมาหึงทำไมในเมื่อเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน

          “เพ...มันดึกแล้วนายจะออกไปแบบนี้มันอันตรายนะ”

          “ห่วงอะไรกู คนอย่างมึงไม่คิดจะห่วงกูอยู่แล้ว” ว่าจบมือหนาก็จัดการเปิดประตูห้อง จากนั้นก็ก้าวออกไปอย่างรวดเร็วซึ่งมานิตวิ่งตามออกไปไม่ได้เพราะเธอไม่ได้ใส่ชั้นใน จึงได้แต่ปล่อยคนที่กำลังวู่วามออกไปก่อนเผื่อทุกอย่างมันจะดีขึ้น

          “อะไรวะเนี่ย”