บทที่8 ปาฏิหาริย์เจ็ดปี

ไม่นานนัก เหยาจิ้นทงและเหอเหมียวลี่ก็มาถึงหน้าเรือนพำนักของเหยาหลิงเจิน ทั้งสองยืนมองประตูด้วยความรู้หลากหลาย แต่ก็ยังไม่เข้าไป จนกระทั่งเหยาฉีและเหยาหมิงมาถึง  

“ท่านพ่อ ท่านแม่” เหยาหมิงร้องเรียกบิดามารดา แล้วเดินปรี่เข้ามา “เจินเอ๋อร์ คืนสติแล้วจริงหรือขอรับ”

“แม่กับพ่อของเจ้าก็หวังให้เป็นเช่นนั้น” เหอเหมียวลี่ตอบบุตรชายเสียงเครือ

“ในเมื่อพวกเรามาพร้อมหน้ากันแล้ว ก็เข้าไปดูให้เห็นกับตาเถิดขอรับ” เหยาฉีพูดพลางมองประตูเรือนของน้องสาวคนเล็กอย่างมีความหวัง

เหยาจิ้นทงพยักหน้าเห็นด้วย แล้วสั่งให้เหยาปิงไปเปิดประตูเรือน จากนั้นพวกเขาทุกคนก็เดินตามนางเขาไปด้านในด้วยหัวใจระทึก

พวกเขาหยุดชะงักที่หน้าประตูทันที เมื่อได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวที่รุนแรงจนน่าคลื่นไส้ แต่ไม่มีใครสนใจกลิ่นนั้นอีกต่อไป เมื่อสายตาของทุกคนจับจ้องไปที่บุตรสาวคนเล็กของตระกูล

เหยาหลิงเจินยังคงนั่งอยู่บนเตียงอย่างสงบ นางเงยหน้าขึ้นมองครอบครัวด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวากว่าครั้งใด

เหอเหมียวลี่พลันร้องไห้โหออกมาอย่างไม่อาจควบคุมอารมณ์ นางทรุดตัวลงนั่งบนเตียงข้างบุตรสาว ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความดีใจและห่วงหา

“เจินเอ๋อร์ ลูกแม่” นางเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของบุตรสาวอย่างระมัดระวัง น้ำเสียงของนางสั่นเครือจนแทบจะจับใจความไม่ได้ “เจ้าสบตาแม่สิ... เจ้าจำแม่ได้ใช่หรือไม่”

เหยาจิ้นทงเดินเข้ามาใกล้ เขากลืนก้อนสะอื้นลงคออย่างยากลำบาก ใบหน้าของขุนนางผู้แข็งแกร่งเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความหวังที่ฟื้นคืน

“เจินเอ๋อร์ ลูกจำพ่อได้ไหม” เขาถามเสียงพร่า น้ำตาเอ่อคลอเบ้าอย่างที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อนในชีวิต

หลิวรุ่ยหลินรู้ดีว่านี่คือการแสดงครั้งสำคัญ นางพยักหน้าเล็กน้อยอย่างอ่อนโยน พร้อมกับยิ้มตอบบางเบา รอยยิ้มนั้นบริสุทธิ์และเต็มไปด้วยความอ่อนโยนของบุตรีที่รักบิดามารดา

“ท่านพ่อ... ท่านแม่...” เสียงเรียกแผ่วเบาและอ่อนแรง แต่ชัดเจนในโสตประสาทของทุกคนในห้อง

เหยาฉีและเหยาหมิงที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างก็มองหน้ากันด้วยความตกตะลึง จากนั้นพี่ชายทั้งสองก็รีบเข้ามาโอบกอดน้องสาวด้วยความตื้นตันจนไม่อาจซ่อนไว้ได้

“เจินเอ๋อร์ น้องกลับมาแล้วจริงๆ สวรรค์มีตา” เหยาฉีพึมพำเสียงสั่น

“เจ้าจำพวกพี่ได้ใช่หรือไม่ ไม่สิ เจ้าต้องจำได้อยู่แล้ว” เหยาหมิงหยิกแก้มน้องสาวของตนเบาๆ อย่างที่เคยทำตอนนางเป็นเด็ก

“พี่ใหญ่... พี่รอง” นางเรียกขานพวกเขาอย่างถูกต้อง

น้ำเสียงและรอยยิ้มของนางเป็นสิ่งที่ยืนยันทุกสิ่ง

บุตรีคนเล็กของตระกูลเหยากลับมาแล้ว

ทุกคนต่างรับรู้ว่า นี่ไม่ใช่การฟื้นจากอาการป่วยธรรมดา แต่เป็นปาฏิหาริย์ที่จวนเจิ้นหนิงโหวรอคอยมานานถึงเจ็ดปี

ผ่านไปครู่ใหญ่ เหยาจิ้นทงควบคุมสติกลับคืนมาได้แล้ว แม้ดวงตาจะยังแดงก่ำจากการหลั่งน้ำตา ก็รีบสั่งการอย่างเร่งด่วน

“ใครก็ได้ ไปตามท่านหมอจางมาที่นี่โดยเร็วที่สุด บอกเขาว่าบุตรสาวของข้าได้ฟื้นสติแล้ว”

“จัดการทำความสะอาดห้องนี้ด้วย” เหอเหมียวลี่ออกคำสั่ง สาวใช้ที่ติดตามมาก็รีบช่วยกันจัดการร่องรอยของปัสวะและสิ่งปฏิกูลที่นองอยู่บนพื้นห้อง

ไม่นานนัก ท่านหมอจาง ผู้ซึ่งเป็นหมอเทวดาฮ่องเต้ทรงแนะนำให้ ก็มาถึงเรือนคุณหนูสี่ด้วยท่าทางประหลาดใจอย่างที่สุด ท่านหมอจางเป็นบุรุษสูงวัยที่มีหนวดเคราสีขาวสะอาดตา

 “ท่านหมอจาง ท่านดูสิ บุตรสาวของข้าฟื้นแล้ว” เหยาจิ้นทงรีบเข้ามาตอนรับหมอเทวดา เพราะคิดว่านี่คือผลแห่งความเพียรพยายามในการรักษามาหลายปีของผู้อาวุโส

ท่านหมอจางไม่ได้กล่าวอันใด เพียงเดินตรงไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะนั่งลงข้างๆ และเริ่มตรวจชีพจรของเหยาหลิงเจินด้วยความละเอียดถี่ถ้วน

หลิวรุ่ยหลินรู้ดีว่าไม่อาจหลอกผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ได้ แต่นางก็จงใจระงับพลังปราณภายในทั้งหมดไว้ เพื่อให้ชีพจรเต้นอย่างสงบเสงี่ยมที่สุด

ท่านหมอจางตรวจชีพจรอยู่นานเกือบครึ่งเค่อ ก่อนจะปล่อยมือจากข้อมือของนาง แล้วเงยหน้าขึ้นมองทุกคนในห้อง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอิ่มเอิบใจอย่างยิ่ง

“ชีพจรของนาง... แข็งแรงขึ้นอย่างมาก แม้ร่างกายจะยังอ่อนแอจากการไม่ค่อยได้ใช้งานมานานหลายปี แต่ความสับสนและอาการทางจิตใจที่บกพร่องเรียกได้ว่าแทบจะเป็นปกติ... ตอนนี้คุณหนูสี่กลับมาแล้วจริงๆ” ท่านหมอจางประกาศก้องด้วยใบหน้ายินดี

“ดี... ดีมาก” ท่านโหวกล่าวอย่างตื่นเต้น แล้วเดินไปจับมือของหมอจางไว้แน่น “ท่านหมอจาง ขอบคุณท่านมากที่รักษาบุตรสาวของข้ามานานถึงเจ็ดปี! ความดีความชอบนี้ ท่านโหวผู้นี้จะไม่มีวันลืมเลือน!”

ท่านหมอจางรีบโค้งคำนับเล็กน้อย “ท่านโหวกล่าวเกินไปแล้ว ข้าน้อยขอพูดตามตรงว่า ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา ข้าน้อยก็ไม่มั่นใจในอาการของคุณหนูสี่เลย ได้แต่ให้การรักษาตามตำราและดูแลอย่างดีที่สุดมาตลอด วันนี้ที่คุณหนูฟื้นคืนสติและตอบโต้ได้อีกครั้ง นับว่าสวรรค์มีเมตตามากกว่า”

คำพูดที่อ่อนน้อมและจริงใจของท่านหมอจางทำให้เจิ่นหนิงโหวและฮูหยินยิ่งรู้สึกซาบซึ้ง

เหยาจิ้นทงสั่งให้บุตรชายไปจัดเตรียมทองคำ พร้อมด้วยสมุนไพรบำรุงหายาก เพื่อมอบให้เป็นรางวัลตอบแทนแก่ความเพียรพยายามตลอดหลายปีที่ผ่านมาของท่านหมอจาง

ในขณะที่ทุกคนกำลังยินดีกับการฟื้นคืนสติและท่านหมอจางกำลังให้คำแนะนำด้านอาหารบำรุงอยู่นั้น เสียงฝีเท้าที่เบาลงอย่างระมัดระวังก็ดังมาจากด้านนอกประตู

เหยาซานและเหยาซื่อในชุดใหม่ที่สะอาดสะอ้าน แต่ใบหน้ายังคงซีดเผือดและหวาดกลัว ค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ พวกนางก้มหน้าต่ำ ไม่กล้าสบตาใคร แม้แต่กลิ่นกายของพวกนางก็จะยังมีกลิ่นสบู่ปนกับกลิ่นฉุนติดจมูกอยู่บ้าง

ทันทีที่เห็นสภาพของบุตรสาวที่ลุกขึ้นนั่งบนเตียงได้จริง ๆ และเรียกขานบิดามารดาด้วยความรัก เหยาซานและเหยาซื่อก็ทรุดตัวลงคุกเข่าทันทีด้วยความตื่นตระหนก!

ความกลัวว่าผีจะเข้าสิงได้แปรเปลี่ยนเป็นความกลัวว่าความผิดที่พวกนางละเลยเจ้านายตลอดเจ็ดปีจะถูกเปิดโปงออกมาอย่างสมบูรณ์

หลิวรุ่ยหลินซึ่งถูกฮูหยินกอดประคองอยู่บนเตียงเหลือบตาขึ้นมองสาวใช้ทั้งสองอย่างเยือกเย็น ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเมื่อครู่ได้แปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชาอย่างที่สุด

คราวนี้ก็ถึงเวลาต้องจัดการสองคนนี้อย่างเด็ดขาดแล้ว