บทที่9 จุดจบของสาวใช้ตัวดี

เหยาจิ้นทงหันมาให้ความสนใจกับเรื่องที่ค้างคา ซึ่งสร้างความมัวหมองให้กับเรือนคุณหนูสี่ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าบุตรสาวของเขาแทบไม่มีแรงจะยืน แล้วจะลุกขึ้นมาทำเรือนเละเทะได้ยังไง

“เหยาซาน เหยาซื่อ ไหนบอกว่าคุณหนูสี่อาละวาดทำร้ายคนไง” เขามองไปยังสาวใช้ที่คุกเข่าอยู่สองคนด้วยสายตาเย็นชา “พวกเจ้าสารภาพมาตามตรงดีกว่า ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เห็นอยู่ว่าบุตรสาวของข้าไม่มีทางลุกขึ้นมาทำร้ายพวกเจ้า หรือทำให้เรือนสกปรกเยี่ยงนี้ได้”

เหยาซานและเหยาซื่อก้มศีรษะลงต่ำติดพื้น พวกนางร้องห่มร้องไห้คร่ำครวญ

“ท่านโหว พวกบ่าวไม่กล้าโกหกหรอกเจ้าค่ะ บ่าวสาบานว่าจู่ๆ คุณหนูก็ฟื้นขึ้นมาเล่นงานพวกบ่าว นางไม่ใช่คุณหนูสี่คนเดิมแล้วเจ้าค่ะ นางต้องโดนผีเข้าแน่ๆ” เหยาซื่อตะโกนด้วยความกลัว นางยังจำสายตาเคียดแค้นของเหยาหลิงเจินได้ดี

ความเชื่อเรื่องผีสางและปีศาจ รวมไปถึงสัตว์ในตำนานเป็นสิ่งที่คนในแคว้นนี้เชื่อถือกัน ทำให้ท่านโหวและฮูหยินเริ่มแสดงสีหน้าหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด แม้จะเห็นว่าบุตรสาวฟื้นคืนสติ และดูสงบดีก็ตาม

แต่ถ้าที่นางฟื้นเป็นเพราะถูกปีศาจครอบงำเล่า แล้วพวกเขาจะทำยังไงกันดี

“ท่านพี่ เราต้องไปเชิญนักพรตมาตรวจสอบหรือไม่” เหอเหมียวลี่กระซิบถามสามี

“เหลวไหล! ปากอัปมงคล!” เหยาปิงทนไม่ได้อีกต่อไป นางเดินเข้ามาข้างหน้าท่านโหวแล้วคุกเข่าลงทันที “เรียนท่านโหว ฮูหยิน คุณหนูสี่ไม่มีทางเป็นผีสางแน่นอนเจ้าค่ะ สวรรค์มีตาจึงเมตตาให้คุณหนูฟื้นคืนสติ แต่พวกนางบังอาจพูดเหลวไหลปากอัปมงคลเช่นนี้ เพราะเกรงว่าจะถูกเอาเรื่องมากกว่า ท่านโหวลองมองรอบๆ ดีๆ สิเจ้าคะ สภาพในเรือนก็เป็นหลักฐาน ตลอดเจ็ดปีพวกนางละเลยคุณหนูจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอดอยู่แล้วเจ้าค่ะ”

เหยาหลิงเจินซึ่งยังคงสวมบทบาทเด็กสาวที่เพิ่งฟื้นและยังไม่สมบูรณ์นัก ก็เริ่มร้องไห้ น้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าสงสาร นางหันไปหาบิดามารดาด้วยน้ำเสียงที่ยังติดขัดและไม่สมบูรณ์นัก

“ท่านพ่อ... ท่านแม่... สองคนนั้น... สองคนนั้นแกล้งข้า ตีข้า... ไม่ให้ข้าวข้ากิน... ปล่อยให้ข้านอนตัวเปียก... ข้ารู้ ข้ารู้ทุกอย่าง แต่ร่างกายขยับไม่ได้ ขยับไม่ได้เลย” นางสูดหายใจอย่างหนัก ราวกับความเจ็บปวดที่เก็บไว้เจ็ดปีได้ถูกระบายออกมา “วันนี้... ถูกป้อนของร้อนให้ ปากข้าเจ็บ พอข้าลุกขึ้นได้ ก็เลยสั่งสอนสองคนนั้นไป”

คำบอกเล่าของบุตรสาวที่น่าสงสาร ทำให้ท่านโหว ฮูหยิน และพี่ชายทั้งสองคนแทบจะร้องไห้ตามนางไปด้วย

ทันใดนั้นเอง เหยาปิงก็ฉวยโอกาสทองนี้เพื่อตอกย้ำความผิด นางก้มกราบอีกครั้งและกล่าวอย่างหนักแน่น “คำพูดของคุณหนูเป็นความจริงทุกประการเจ้าค่ะ บ่าวพบเห็นการละเลยและความหยาบคายของพวกนางมาตลอด”

“อะไรนะ พวกนางทำอะไรกับเจินเอ๋อร์ของข้า” เหอเหมียวลี่ถามอย่างเดือดดาล

“พวกนางมักจะนำอาหารที่ทั้งร้อนและจืดชืดมาป้อนให้คุณหนูแค่ไม่กี่คำ ซ้ำยังพูดจาหยาบคายเวลาคุณหนูทำเลอะเทอะ บางครั้งก็ทิ้งสิ่งปฏิกูลไว้ในห้องนานนับวัน ไม่ยอมจัดการ พอบ่าวตักเตือนก็ถูกพวกนางข่มขู่ ว่าหากบ่าวกล้านำเรื่องไปฟ้องท่านโหวและฮูหยิน พวกนางจะร่วมกันกล่าวหาว่าเป็นบ่าวต่างหากที่รังแกคุณหนูสี่มาโดยตลอด บ่าวตัวคนเดียวจึงได้แต่ทนอยู่ และคอยดูแลคุณหนูอย่างเต็มที่ในส่วนที่พวกนางละเลยอย่างลับๆ เจ้าค่ะ”

ท่านโหวเหยาจิ้นทงได้ยินดังนั้น ก็โกรธจัดจนใบหน้าแดงก่ำ ความโกรธแค้นต่อสาวใช้ที่ไม่ซื่อสัตย์ที่บังอาจทำร้ายบุตรสาวที่กำลังป่วยจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ได้ถูกจุดขึ้นอย่างรุนแรง

“บัดซบ! เป็นบ่าวไพร่ แต่กล้าทำร้ายเจ้านายเพียงนี้” เหยาจิ้นทง หันไปสั่งบ่าวอาวุโสที่ติดตามมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ลากเหยาซานและเหยาซื่อไป จัดการขายพวกนางออกจากจวนทันที กำชับกับพ่อค้าทาสให้ขายไปยังที่ห่างไกลและกันดาลที่สุด อย่าให้พวกนางได้มีชีวิตสุขสบาย”

คำสั่งเช่นนี้ไม่ต่างอะไรกับการสั่งประหารชีวิต

โทษ ‘การขาย’ นั้นร้ายแรงกว่าการขับออก เพราะพวกนางจะกลายเป็นทาสที่ไร้อิสรภาพและไม่สามารถเลือกนายได้ และส่วนใหญ่ทาสที่เป็นสตรี หากไม่ถูกซื้อไปบำเรอกาม ก็มักถูกบังคับใช้แรงงานจนตาย เพราะร่างกายของหญิงสาวนั้นอ่อนแอกว่าทาสที่เป็นบุรุษ จึงมักไม่รอดชีวิต

เหยาซานและเหยาซื่อกรีดร้องขอความเมตตาอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ถูกลากออกไปทันที

เมื่อจัดการเรื่องสาวใช้เนรคุณทั้งสองเสร็จสิ้น หลิวรุ่ยหลินซึ่งยังคงสวมบทบาทของเด็กที่เพิ่งฟื้น ก็หันไปทางบิดาและชี้ไปที่เหยาปิงอย่างซื่อๆ

“ท่านพ่อ... ปิงปิง... ปิงปิงดี... ไม่แกล้งข้า ให้ปิงปิงอยู่กับข้านะ”

เหยาจิ้นทงหันมองเหยาปิงที่คุกเข่าอยู่ เห็นสภาพย่ำแย่เหมือนคนทำงานหนัก ก็พอจะเดาออกว่านางต้องถูกสาวใช้สองคนนั้นกลั่นแกล้งอย่างหนัก แต่นางก็ยังจงรักภักดี และคอยดูแลบุตรสาวของเขาด้วยความจงรักภัคดี สมควรแก่การได้รับรางวัล

“แน่นอนเจินเอ๋อร์!” ท่านโหวตอบอย่างหนักแน่น “เหยาปิง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าคือสาวใช้คนสนิทและหัวหน้าสาวใช้ส่วนตัวของคุณหนูสี่ จงดูแลคุณหนูของเจ้าให้ดีล่ะ”

“ขอบคุณท่านโหว ขอบคุณคุณหนูเจ้าค่ะ” เหยาปิงน้ำตาไหลด้วยความตื้นตันใจอย่างแท้จริง นางก้มลงกราบขอบคุณท่านโหวและคุณหนูของนางอย่างสุดซึ้งในความเมตตานี้

เหอเหมียวลี่รู้สึกผิดอย่างยิ่ง รู้สึกว่านางไม่ละเอียดรอบคอบทำให้สาวใช้ต่ำต้อยรังแกลูกสาวได้ ครั้งนี้นางจึงเพิ่มสาวใช้ให้บุตรสาวอีกสองสามคน และสั่งให้หมัวมัวคนสนิทคอยส่งคนมาจับตาดูการทำงานของสาวใช้เหล่านั้นอีกทีหนึ่ง เพื่อความมั่นใจ