บทที่7 ในที่สุดคุณหนูสี่ก็ได้สติแล้ว

หลิวรุ่ยหลินวางกระโถนลงอย่างเชื่องช้า ดวงตาที่เย็นชาของนางกวาดมองไปทั่วห้องที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย จากนั้นนางก็ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอีกครั้ง เนื่องจากร่างกายของเหยาหลิงเจินในตอนนี้ยังไม่สามารถทนต่อการใช้งานที่หนักหน่วงขนาดนั้นได้นาน

การลงโทษสาวใช้ตัวดีทั้งสองสำเร็จอย่างงดงาม แต่นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ร่างกายนี้ต้องถูกพวกนางเหยียดหยามมาถึงเจ็ดปีเต็ม สิ่งโสโครกเพียงกระโถนเดียวคงไม่พอให้วิญญาณของเหยาหลิงเจินตัวจริงพอใจแน่

เสียงกรีดร้องและเสียงโครมครามที่ดังมาจากห้องนอนด้านใน จนทำให้เหยาปิงที่กำลังจัดข้าวของอยู่ในห้องเก็บของด้านหลังเรือนได้ยิน นางพลันตื่นตระหนก คิดว่าเหยาซานกับเหยาซื่อรังแกคุณหนูอีก นางจึงรีบวิ่งมาที่ห้องของนอนของเหยาหลิงเจินทันที

แต่พอนางเปิดประตูเข้าไป ภาพแรกที่เห็นคือเหยาหลิงเจินนั่งอยู่บนเตียงอย่างสงบ แต่สภาพรอบห้องนั้นเลวร้ายอย่างที่สุด กลิ่นฉุนของปัสสาวะและสิ่งปฏิกูลแทบทำให้นางหายใจไม่ออก

“คุณหนู ท่านถูกสองคนนั้นรังแกหรือ” เหยาปิงรีบวิ่งเข้ามาดู แต่เนื้อตัวของคุณหนูนั้นสะอาดสะอาด นางจึงมองไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง จนเห็นร่องรอยน้ำเปียกโชกที่ลากเป็นทางออกไปจากห้อง นางจึงเดินตามไปดู ก็เห็นแผ่นหลังของสาวใช้สองคนวิ่งออกไป

พวกนางทะเลาะกัน เลยเอากระโถนของคุณหนูมาสาดใส่กันหรือ

ไม่ใช่! ต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่

ทันใดนั้น เหยาปิงก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ นางหันกลับมาหาเหยาหลิงเจินที่นั่งมองตนเองตาแป๊วอยู่บนเตียง

“สวรรค์! คุณหนูสี่ ท่าน... ท่านลุกขึ้นนั่งเองหรือ แล้ว...” เหยาปิงชี้นิ้วไปทางที่สาวใช้ทั้งสองจากไป “นั่นคือฝีมือคุณหนูหรือเจ้าคะ” เหยาปิงหัวใจเต้นแรง รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นลมให้ได้

หลิวรุ่ยหลินหันมามองเหยาปิงแล้วพยักหน้าน้อยๆ นัยน์ตาของนางไม่ได้เหม่อลอย แต่กลับฉายแววของความสงบและอำนาจชั่วครู่ ก่อนที่นางจะเผยรอยยิ้มออกมา

รอยยิ้มที่สว่างไสวและเต็มไปด้วยสติปัญญา ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ไม่เคยปรากฏบนใบหน้าของเหยาหลิงเจินมานานกว่าเจ็ดปี

รอยยิ้มนั้นเป็นสิ่งที่ยืนยันทุกอย่าง

เหยาปิงสูดหายเข้าใจลึก พลางประคองสติไว้ นางก้มลงคุกเข่าต่อหน้าเหยาหลิงเจินอย่างรวดเร็วด้วยความจงรักภักดีอย่างเต็มเปี่ยม

“คุณหนู! นี่เป็นปาฏิหาริย์สินะเจ้าคะ บ่าว... บ่าวจะรีบไปแจ้งท่านโหวและฮูหยินเดี๋ยวนี้” เหยาปิงร้องออกมาด้วยความตื้นตันจนน้ำตาไหลอาบแก้ม นางรีบผุดลุกขึ้นและวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต

ในขณะเดียวกัน เหยาซานและเหยาซื่อในสภาพที่เปียกโชกไปด้วยปัสสาวะและโคลนส่งกลิ่นเหม็นรุนแรงไปทั่วร่าง ก็วิ่งไปถึงเรือนใหญ่ก่อนอย่างขาดสติ

“ท่านโหว ฮูหยิน ผีสิงแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูสี่โดนผีร้ายเข้าสิง!” เหยาซื่อตะโกนโหวกเหวกด้วยความหวาดกลัว ขณะที่กลิ่นเหม็นฉุนจากตัวนางคละคลุ้งไปทั่วลานหน้าเรือน เพราะบ่าวที่เฝ้าอยู่ด้านหน้า ไม่ยอมให้พวกนางเข้าไปด้านใน

เหอเหมี่ยวลี่กำลังดื่มชากับเหยาจิ้นทงอยู่ในห้องโถง ครั้นได้ยินเสียงเอะอะก็พากันลุกขึ้นออกมาหน้าเรือน เมื่อเห็นสาวใช้สองคนมีสภาพทั้งเลอะเทอะทั้งเปียกปอน และยังส่งกลิ่นเหม็นจนแทบอาเจียน นางก็ตกใจอย่างมาก

“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้า กลิ่นนี่มัน...อะไรเนี่ย” ท่านโหวตะโกนด้วยความรำคาญใจ

“คุณหนูสี่เจ้าค่ะ นางลุกขึ้นยืน แล้วมองพวกเราด้วยตาสายตาน่ากลัว จากนั้น นางก็ราด... ราดกระโถนใส่พวกบ่าวเจ้าค่ะ” เหยาซานร้องไห้ไปเล่าไป พยายามกราบกรานเพื่อขอความช่วยเหลือ

“เหลวไหล! คุณหนูสี่จะลุกขึ้นยืนได้อย่างไร พูดปดมดเท็จเยี่ยงนี้ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง” เหยาจิ้นทงรู้สึกกรุ่นโกรธ คิดว่าสาวใช้พวกนี้คงทำอะไรผิดพลาดกับบุตรสาวของเขา แล้วพยายามแต่งเรื่องมาหลอกลวง เพื่อให้รอดพ้นจากการถูกลงโทษมากกว่า แต่ถึงกลับราดกระโถนใส่ตนเองแบบนี้ ก็ออกจะเกินไปหน่อย

“ท่านโหว บ่าวพูดจริงๆ นะเจ้าคะ คุณหนูสี่ลุกมาอาละวาดพวกบ่าวจริงๆ” เหยาซื่อพยายามอธิบาย

แต่กลิ่นเหม็นชวนให้อาเจียนทำให้เหยาจิ้นทงไม่อยากฟังพวกนาง

ทันใดนั้นเอง เหยาปิงก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาอีกคน ด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา แต่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข นางวิ่งมาหยุดอยู่ตรงท่านโหวและฮูหยินด้วยท่าทีเร่งร้อนที่สุด

“ท่านโหว ฮูหยิน ปาฏิหาริย์เจ้าคะ เป็นปาฏิหาริย์ ตอนนี้คุณหนูสี่... คุณหนูคืนสติแล้วเจ้าคะ” เหยาปิงร้องประกาศก้องไปทั่วจวน

ท่านโหวและฮูหยินมองสาวใช้สามคนสลับกัน สองคนแรกบอกว่าบุตรสาวเขาลุกขึ้นมาอาละวาดเพราะโดนผีสิง แต่อีกหนึ่งคนบอกว่าบุตรสาวคนเล็กคืนสติแล้ว

ตกลงเรื่องราวมันเป็นอย่างไรกันแน่

หรือว่าบุตรสาวจะฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆ

“เหยาซาน เหยาซื่อ พวกเจ้าไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายซะ เสร็จแล้วให้ตามพวกข้าไปที่เรือนคุณหนูสี่ ส่วนเหยาปิง เจ้านำพวกข้าไปเดี๋ยวนี้” ท่านโหวสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด แล้วหันไปสั่งสาวใช้อีกคนว่า “เจ้าไปตามซื่อจื่อกับคุณชายรองให้ไปที่เรือนคุณหนูสี่ด้วย”

“เจ้าค่ะท่านโหว” สาวใช้รับคำแล้วรีบออกไปทันที

เหยาจิ้นทงหันไปมองเหอเหมียวลี่ที่ยังตกตะลึง แล้วจับมือนางไว้ “ไปกันเถิดฮูหยิน เราต้องไปดูลูกสาวของเราให้เห็นกับตา ไม่ว่าจะเป็นปาฏิหาริย์ หรือผีเข้าสิง”

“เจ้าค่ะท่านพี่” เหอเหมียวลี่น้ำตาคลอ

แล้วเจิ้นหนิงโหวกับฮูหยินก็เดินตามเหยาปิงไปยังเรือนพักของบุตรสาวทันที