All Chapters of ปริศนาชะตาชายารัก: Chapter 1 - Chapter 10

เมื่อเวลาผ่านไปเจ็ดวัน เหยาหลิงเจินก็ฟื้นคืนสติ นับว่าสวรรค์เมตตาแล้วครอบครัวสกุลเหยารีบกรูกันเข้ามาด้วยความดีใจ รวมถึงกัวรั่วชิงที่กระโดดเข้าไปจับมือสหายอย่างดีใจจนน้ำตาไหล แต่ความปีติยินดีนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความตกตะลึงและความโศกเศร้าในเวลาต่อมาเหยาหลิงเจินมองทุกคนด้วยดวงตาที่ว่างเปล่าราวกับดวงแก้วใสที่ไม่มีจิตวิญญาณ นางไม่พูดจา ไม่ตอบสนองเมื่อมีคนเรียกชื่อ ไม่ยิ้ม ไม่ร้องไห้... ราวกับจิตวิญญาณได้ถูกทิ้งไว้ในสระน้ำเย็นจัดนั้นแล้วร่างกายยังอยู่ แต่สติปัญญานั้นได้หายไปกระทั่งหมอหลวงที่ถูกเชิญมายังยืนยันว่าอาการของนางเข้าข่าย ‘สติปัญญาเสื่อมถอย’ หรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่า ‘คนเขลาเบาปัญญา’“นาง... นางไม่เป็นไรใช่หรือไม่” เหอเหมียวลี่ถามหมอหลวงด้วยเสียงสั่นเครือ ไม่กล้าจะยอมรับความจริงเหยาจิ้นทงทรุดตัวลงข้างเตียงบุตรสาว น้ำตาไหลอาบแก้มบุรุษผู้แข็งแกร่ง“เจินเอ๋อร์... ลูกพ่อ... ลองเรียกท่านพ่อดูสิ”เหยาหลิงเจินยังคงจ้องมองไปที่เพดาน ไม่มีปฏิกิริยาใดๆกัวรั่วชิงมองสหายรักด้วยความสับสน ตามด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส นางกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างรุนแรง ร่างเล็กๆ ทรุดฮวบลงข้างเตียง พร

เมื่อรุ่งสางมาถึง แสงอาทิตย์อ่อน ๆ เริ่มสาดส่องเข้ามาในห้อง ในขณะที่หลิวรุ่ยหลินกำลังทดลองขยับนิ้วมืออย่างระมัดระวัง นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ พร้อมกับบทสนทนาของหญิงสาวสองคนกำลังเดินเข้ามาในห้องเร็วเข้า!หลิวรุ่ยหลินแสร้งทำเป็นล้มตัวลงนอนอย่างเร่งรีบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดวงตาหรี่ปรือเล็กน้อยเพื่อคอยสังเกตการณ์ เพราะนางยังไม่สามารถลุกยืนได้อย่างมั่นคง การเปิดเผยว่าตนเองได้สติแล้วในตอนนี้อาจนำมาซึ่งอันตรายสาวใช้ทั้งสองเดินเข้ามาพร้อมกับถังน้ำร้อนและผ้าเช็ดตัว พวกนางเริ่มจัดระเบียบห้องและพูดคุยกันอย่างเปิดเผย“เหยาซื่อ เมื่อคืนเจ้าได้ยินเสียงอะไรหรือไม่ ข้าได้ยินเสียงเหมือนของตกเบา ๆ” สาวใช้คนหนึ่งถามสาวใช้ที่ชื่อเหยาซื่อส่ายหน้า “เหยาซาน เจ้าหูฝาดไปแล้วกระมัง คุณหนูสี่นอนหลับนิ่ง ๆ มานานหลายปีแล้ว จะมีเสียงอะไรได้เล่า”“หรือว่าจะมี...” เหยาซานมองซ้ายมองขวา ราวกับว่าที่นี่อาจมีภูติผีมาสิงสู่“หยุดพูดเลยนะ ถ้าคุณหนูขยับจริง ก็อาจจะเพราะไม่สบายตัวเหมือนทุกทีนั่นแหละ เมื่อคืนพวกเราไม่ได้รอให้นางถ่ายก่อนแล้วค่อยไปนอน” เหยาซื่อลองเปิดผ้าห่มดู ก็พบว่าคุณหนูสี่นอนจมปัสวะจริงๆ “เห็นไหมละ”

ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา หลิวรุ่ยหลินยังคงแสร้งทำเป็นนอนนิ่งและฟื้นฟูร่างกายอย่างลับๆ การไม่มีทางลัดสำหรับการเรียกความแข็งแกร่งกลับคืนสู่กล้ามเนื้อที่อ่อนเปลี้ยของร่างใหม่ มีแต่ต้องอาศัยเวลา และทำอย่างค่อยเป็นค่อยไปเท่านั้น แม้ตอนนี้พลังปราณภายในจะฟื้นมาเพียงน้อยนิด ทว่าความแข็งแกร่งทางกายที่คืนกลับมาก็เพียงพอให้นางสามารถจัดการกับคนธรรมดาได้แล้วในเมื่อตอนนี้นางสามารถควบคุมร่างกายนี้ได้ดีขึ้นแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องเสแสร้งนอนเป็นผักให้ใครมารังแกง่ายๆ อีกต่อไปได้เวลาที่คุณหนูสี่แห่งจวนเจิ้นหนิงโหวจะมีสติ และลุกขึ้นมาแล้วเช้าวันหนึ่ง หลิวรุ่ยหลินยังคงแสร้งทำเป็นนอนนิ่งและแสดงสีหน้าเหม่อลอย รอคอยให้เหยาซานกับเหยาซื่อ สาวใช้ผู้ประพฤติเลินเล่อเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีที่ไม่ใส่ใจเช่นเคย“เช้านี้เจ้าต้องระวังตัวให้ดีนะเหยาซื่อ หากคุณหนูสี่ฉี่รดที่นอนอีกรอบ ข้าจะโยนผ้าทั้งหมดให้เจ้าซักคนเดียว” เหยาซานกล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย“ข้าก็ระวังแล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าคนเขลาไร้สติจะปัสสาวะเมื่อไหร่กันล่ะ” เหยาซื่อตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ นางหยิบชามโจ๊กข้าวต้มจืดชืดเข้ามา พร้อมกับช้อนทองเหลืองท

ไม่นานนัก เหยาจิ้นทงและเหอเหมียวลี่ก็มาถึงหน้าเรือนพำนักของเหยาหลิงเจิน ทั้งสองยืนมองประตูด้วยความรู้หลากหลาย แต่ก็ยังไม่เข้าไป จนกระทั่งเหยาฉีและเหยาหมิงมาถึง “ท่านพ่อ ท่านแม่” เหยาหมิงร้องเรียกบิดามารดา แล้วเดินปรี่เข้ามา “เจินเอ๋อร์ คืนสติแล้วจริงหรือขอรับ”“แม่กับพ่อของเจ้าก็หวังให้เป็นเช่นนั้น” เหอเหมียวลี่ตอบบุตรชายเสียงเครือ“ในเมื่อพวกเรามาพร้อมหน้ากันแล้ว ก็เข้าไปดูให้เห็นกับตาเถิดขอรับ” เหยาฉีพูดพลางมองประตูเรือนของน้องสาวคนเล็กอย่างมีความหวังเหยาจิ้นทงพยักหน้าเห็นด้วย แล้วสั่งให้เหยาปิงไปเปิดประตูเรือน จากนั้นพวกเขาทุกคนก็เดินตามนางเขาไปด้านในด้วยหัวใจระทึกพวกเขาหยุดชะงักที่หน้าประตูทันที เมื่อได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวที่รุนแรงจนน่าคลื่นไส้ แต่ไม่มีใครสนใจกลิ่นนั้นอีกต่อไป เมื่อสายตาของทุกคนจับจ้องไปที่บุตรสาวคนเล็กของตระกูลเหยาหลิงเจินยังคงนั่งอยู่บนเตียงอย่างสงบ นางเงยหน้าขึ้นมองครอบครัวด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวากว่าครั้งใดเหอเหมียวลี่พลันร้องไห้โหออกมาอย่างไม่อาจควบคุมอารมณ์ นางทรุดตัวลงนั่งบนเตียงข้างบุตรสาว ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความดีใจและห่วงหา“เจินเอ๋

หลังจากการลงโทษสาวใช้ที่ไม่ซื่อสัตย์ผ่านไป จวนเจิ้นหนิงโหวก็กลับคืนสู่ความสงบ แต่ไม่ใช่ความสงบเงียบเหงาแบบเก่า หากแต่เป็นความสงบที่เต็มไปด้วยความใส่ใจและความรักที่ตื่นขึ้นมาอย่างท่วมท้น ท่านโหวเหยาจิ้นทงและฮูหยินเหอเหมียวลี่แทบจะสลับกันเข้ามาดูแลบุตรสาวคนเล็กด้วยตนเองทุกวันทุกอย่างในเรือนของคุณหนูสี่ถูกเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด ผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนเป็นผ้าไหมเนื้อดีจากซูโจว เครื่องเรือนเก่าๆ ถูกยกออกไปและแทนที่ด้วยของใหม่ที่หรูหรา และที่สำคัญที่สุดคือ กลิ่นเหม็นอับชื้นที่เคยปกคลุมเรือนก็หายไปอย่างสิ้นเชิงท่านหมอจางยังคงเข้ามาตรวจชีพจรของเหยาหลิงเจินวันละสองครั้ง ใบหน้าของท่านหมอเต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ เพราะชีพจรของคุณหนูสี่ไม่เพียงแค่เป็นปกติเท่านั้น แต่ยังแข็งแรงขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจ ท่านหมอสั่งยาบำรุงหายาก เช่น รังนกหิมะและโสมอายุพันปี ให้นำมาปรุงเป็นอาหารอ่อนๆ ทุกวันเพื่อเร่งการฟื้นฟูร่างกายที่บอบช้ำมานานเหยาปิง ในตำแหน่งสาวใช้คนสนิทและหัวหน้าสาวใช้ส่วนตัว ทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย นางจัดการเรื่องในเรือนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย สาวใช้ที่ถูกคัดเลือกเข้ามาใหม่ก็ตั้งใจทำงา