LOGINShare
บทที่ 743
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 748
เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า จ้านเฉิงอิ้นก็พอใจเป็นอย่างยิ่งแม้จะมีการเสียเลือดเนื้อและสังหารไปหลายสิบคน แต่ก็ลดความสูญเสียของจำนวนคนลงได้ต่ำที่สุดแล้วเมื่อเห็นว่าหัวหน้าอาวุโสไม่ยินยอมสวามิภักดิ์ ริมฝีปากบางก็ยกยิ้มเย็นชา “โอ้ เจ้าไม่ยินยอมสวามิภักดิ์หรือ?”หัวหน้าชรา เบนสายตาที่พร่ามัวไปยังจ้านเฉิงอิ้น ร่างกายที่เหี่ยวแห้งสั่นเทาไม่หยุด เขาไม่เต็มใจที่จะสวามิภักดิ์คู่ต่อสู้เก่าของเขา หัวหน้าเผ่าอูคู่เสียชีวิตไปแล้วหากเขานำชนเผ่าปาเอ่อร์ยอมจำนนต่อชาวฮั่น ในภายหลังจะถูกชนเผ่าอื่น ๆ ในทุ่งหญ้ามองว่าเป็นความอัปยศเขาไม่ต้องการเป็นหัวหน้าเผ่าแรกที่ยอมจำนนต่อกองทัพตระกูลจ้านจ้านเฉิงอิ้นเอามือไพล่หลังข้างหนึ่ง ยิ้มแต่ไม่พูดนานทีเดียว ริมฝีปากบางของเขาก็ขยับเล็กน้อย “ผู้ไม่สวามิภักดิ์...สังหาร!”ล่ามรีบแปลออกมาในทันทีพลธนูที่อยู่ด้านหลังจ้านเฉิงอิ้นโก่งคันธนู เงื้อลูกศรไปยังหัวหน้าเผ่าปาเอ่อร์ ขณะที่หัวหน้าเฒ่าสั่นเทา มือเท้าเย็นเฉียบเขารู้สึกหวาดกลัวต่อความตายแล้วใครจะคาดคิดว่า วินาทีต่อมา เขาก็ถูกลูกชายและผู้อาวุโสที่อยู่ข้าง ๆ กดตัวลง บังคับให้คุกเข่าลูกชายของเข
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 747
เด็ก ๆ ทุกคนถือลูกอมอยู่ในมือ บางคนถือขนมปังแผ่นหนึ่งอยู่ในมือพวกเขาล้วนว่านอนสอนง่าย กัดลูกอมไปครึ่งเม็ด หรือแบ่งขนมปังอีกครึ่งแผ่น ป้อนเข้าปากแม่!ผู้หญิงทุกคนซ่อนแป้งสาลีถุงเล็ก ๆ ไว้ในอ้อมอกเป็นทหารของกองทัพตระกูลจ้านที่เรียกพวกนางออกจากกระโจมและแจกจ่ายให้พวกเขายังบอกอีกว่า ทางนี้มีคนแจกจ่ายหญ้าแห้ง โดยรับตามจำนวนคน!ผู้หญิงกลัวว่าจะมาช้าแล้วจะไม่ได้ พวกนางจึงพาครอบครัวทั้งหมดมาด้วยความเร็วที่สุดผู้หญิงและเด็กไม่ได้เข้าไปในสนามรบ พวกเขายืนต่อแถวรับสิ่งของอยู่ด้านนอกสุดมีคนบอกว่าทุกครัวเรือนจะได้รับข้าวสารกระสอบใหญ่หนักหนึ่งร้อยชั่ง และแป้งสาลีห้าสิบชั่งหลังจากพวกนางมาถึง ได้ยินเสียงประกาศจากลำโพงขนาดใหญ่ที่วนเวียนอยู่“ยอมสวามิภักดิ์ต่อกองทัพตระกูลจ้าน เป็นพลเมืองของดินแดนกองทัพตระกูลจ้าน ทุกครัวเรือนจะได้รับข้าวสารหนึ่งร้อยชั่ง แป้งสาลีห้าสิบชั่ง เด็กหนึ่งคนจะได้รับหญ้าแห้งหนึ่งร้อยชั่ง!”“มีน้ำให้ไม่จำกัด!”“ผู้ที่ยินดีสวามิภักดิ์ โปรดเข้าแถวรับสิ่งของได้เลย!”“กองทัพตระกูลจ้านจะไม่บังคับ ผู้ที่ไม่ยินดีสวามิภักดิ์ จะไม่มีอาหาร หญ้าแห้ง และน้ำ…”เมื่อลำโพงขนาดให
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 746
ในศึกกับเผ่าหมานครั้งนี้ที่ร่วมรบกับท่านแม่ทัพใหญ่ กองทัพธงเหลืองทั้งหมดต่างสมัครเข้าร่วมแต่มีเพียงหนึ่งในสามเท่านั้นที่ได้รับคัดเลือกพวกเขาล้วนอยากได้รับรถบ้านเป็นรางวัลเป็นอย่างยิ่งทุกคนต่างฮึกเหิมราวกับม้าพยศ อยากจะรีบพรวดพราดเข้าไปในสนามรบเพื่อช่วงชิงตัดหัวศัตรูมาให้ได้ใครจะคาดคิดว่า หน่วยหน้าไม้ราชวงศ์ฉินจะเป็นฝ่ายลงมือก่อน!ฟิ้ว~เสียงลูกศรแหวกอากาศดังขึ้น หน้าไม้ราชวงศ์ฉินถูกยิงออกไป คนของเผ่าอูคู่ที่บุกเข้ามาก่อนล้มลงทั้งแถวในทันทีหัวหน้าเผ่าอูคู่ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธแค้น ชักดาบใหญ่ของตนพุ่งออกมาเฉินขุยชักดาบม่อเตาออกมารับมือ ดาบม่อเตานั้นหนักยิ่งนัก เมื่อฟันลงไปเพียงดาบเดียว ก็ฟันดาบใหญ่ของหัวหน้าเผ่าจนขาดสะบั้นเป็นสองท่อนร่างกายของเขาไม่อาจรับน้ำหนักอันมหาศาลของดาบม่อเตาได้ ขาทั้งสองข้างพลันอ่อนแรง ทรุดฮวบลงไปผู้คนของเผ่าอูคู่ต่างตกตะลึงอ้าปากค้างหัวหน้าเผ่าคือยอดนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกเขา ทั้งยังเป็นยอดฝีมือด้านหมัดมวย แต่กลับรับดาบไม่ได้แม้เพียงดาบเดียวแม้หัวหน้าเผ่าจะล้มลงไป แต่ใบหน้าและลำคอก็ยังแดงก่ำด้วยความเดือดดาล เขาร้องโวยวายเสียงดัง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 745
ชนเผ่าใหญ่ทั้งสองที่มาด้วยท่าทางดุดันเกรี้ยวกราด เมื่อเห็นหญ้าแห้งม้วนใหญ่มหึมาหล่นลงมาตรงหน้า ก็พากันตกตะลึงอ้าปากค้างยืนนิ่งอยู่กับที่!นี่~นี่คือหญ้าอาหารสัตว์?หัวหน้าเผ่าอูคู่ร่างกำยำสูงใหญ่ คว้าหญ้ากำหนึ่งยัดเข้าปากแล้วเคี้ยวดวงตาของเขาเบิกโพลงคือหญ้า!คือหญ้าเลี้ยงสัตว์ที่อุดมสมบูรณ์!เขาก็พลันตื่นเต้นดีใจอย่างยิ่ง ส่งเสียงเอะอะบอกอะไรบางอย่างกับคนในเผ่าชาวเผ่าอูคู่ทั้งหมดกรูกันเข้ามา ทุกคนต่างคว้าหญ้ากำหนึ่งยัดเข้าปาก เคี้ยวไม่หยุดไม่ใช่เพียงแค่คน แม้แต่แกะและวัวที่ล้มอยู่บนพื้นยังไม่ตายสนิท ก็ยังลากร่างเคลื่อนไปทีละน้อย พอคลานไปถึงกองหญ้าก็ก้มลงกัดกินทันทีส่วนหัวหน้าเผ่าปาเอ่อร์ที่เป็นชายชรา ก็หยิบหญ้าเลี้ยงสัตว์กำหนึ่งยัดเข้าปากเช่นกันใบหน้าที่ซูบตอบเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เนื้อหนังที่เหี่ยวย่นหย่อนยานสั่นระริกเขาพูดกับคนที่อยู่ด้านหลังอย่างตื่นเต้น ส่งเสียงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์คนในเผ่าทั้งหมดของเขาล้อมเข้ามา แล้วรีบยัดหญ้าเข้าปากอย่างไม่คิดชีวิตบางคนถึงกับอุ้มหญ้าเลี้ยงสัตว์มัดใหญ่ วิ่งกลับไปยังคอกปศุสัตว์ของตนเผ่าอูคู่เห็นดังนั้น ก็อุ้มหญ้าเลี้ยงสัตว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 744
แม่วัยสาวเมื่อได้ยินเช่นนั้น พลันตกตะลึงนิ่งงันไปให้แปดชนเผ่าใหญ่ยอมสวามิภักดิ์ต่อกองทัพตระกูลจ้าน?ต่อจ้านเฉิงอิ้น ศัตรูคู่อาฆาตของชาวเผ่าอย่างนั้นหรือ?นี่มัน...เผ่าหมานเป็นพวกเลือดร้อน ทะเยอทะยาน ทั้งยังดุร้ายป่าเถื่อนพวกเขาไม่หวั่นเกรงความตาย แต่ไม่มีวันคุกเข่าสยบยอมต่อศัตรูโดยเด็ดขาดเชลยศึกเอ่ยขึ้นเช่นกัน “จะให้แปดชนเผ่าใหญ่ยอมจำนนน่ะหรือ เป็นไปไม่ได้! ต่อให้ฆ่าพวกเขาทิ้ง ก็ไม่มีวันยอม!”“พวกเขาล้วนเป็นชายชาตินักรบดุจพญาอินทรี มีแต่จะโผบินทะยานฟ้า แล้วใยจะยอมก้มศีรษะอันหยิ่งทระนงให้แก่ชาวฮั่น ให้แก่จ้านเฉิงอิ้นได้เล่า!”จ้านเฉิงอิ้นหรี่นัยน์ตาลงเล็กน้อย เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “โอ้ จริงรึ?”ไม่ยอมก้มศีรษะอันหยิ่งผยองให้ข้างั้นรึ?เช่นนั้นก็ให้ข้าได้เห็น ว่าศีรษะของเผ่าปาเอ่อร์และเผ่าอูคู่แข็งแกร่งสักเพียงใดจ้านเฉิงอิ้นบัญชา “ให้พวกเขาหยุด!”เฉินขุยพยักหน้ารับ ถือลำโพงขนาดใหญ่ตะโกนลั่น “หยุดเดี๋ยวนี้! ใครกล้าลงมืออีก ข้าจะฆ่าทิ้งโดยไม่ปรานี!”เสียงของเฉินขุยกังวานกึกก้อง แม้เขาจะตะโกนสุดเสียง แต่กลับไม่มีผู้ใดหยุดสองชนเผ่าต่างประหัตประหารกันจนตาแดงก่ำเฉินขุยเดื
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 743
เชลยศึกชาวม่อเป่ยมองเห็นภาพเบื้องหน้า ใบหน้าของเขาก็พลันแข็งทื่อแปดชนเผ่าใหญ่คือบ้านเกิดของเขา กองทัพตระกูลจ้านบุกมาถึงหน้าประตูบ้านแล้ว แต่พวกเขากลับยังคงขัดแย้งฆ่าฟันกันเองจ้านเฉิงอิ้นถามเขา "สองชนเผ่านี้ขัดแย้งกันด้วยเรื่องใด?""ตอนนี้ในเผ่าเหลือคนอยู่เท่าใด มีชายฉกรรจ์กี่คน มีวัวแกะม้าเหลืออยู่เท่าใด...""แหล่งน้ำและเสบียงอาหารยังเหลืออีกมากน้อยเพียงใด?"เชลยศึกตอบ "ข้าไม่ทราบขอรับ ข้าถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารปีกว่าแล้ว ไม่ได้กลับมานานมาก ไม่รู้ว่ายังมีคนรอดชีวิตอยู่เท่าใด และไม่รู้ว่าเหตุใดพวกเขาจึงสู้รบกัน!"เฉินขุยกล่าว "ไปถามผู้หญิงคนนั้น!"เชลยศึกมองไปที่นาง พอเขาพูดจบเพียงไม่กี่คำ ผู้หญิงคนนั้นก็ตกใจกลัวจนถอยหลังกรูด กอดลูกไว้แน่นหมายจะวิ่งหนีแต่ถูกหวังเซิ่งและคนอื่น ๆ ขวางไว้เสี่ยวเถาคว้าแขนผอมบางของนางแล้วลากตัวมานางหวาดกลัวอย่างยิ่งแต่เด็กน้อยในอ้อมแขนของนาง พอเห็นขนมปังไส้เนื้อในมือของหยางชิงเหอ ดวงตาคู่โตก็เอาแต่มองตาปริบ ๆหยางชิงเหอยื่นขนมปังไส้เนื้อให้เขา ทั้งยังหยิบขนมขบเคี้ยวอื่น ๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้ออีกด้วยเด็กน้อยดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของแม่ แล้วโผเข้า
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 742
ส่วนหยางชิงเหอนั่งยอง ๆ ลงกับพื้น ใช้กระบี่คู่กายขุดลงไป ลึกประมาณครึ่งเซนติเมตรก็พบกับหญ้าแห้ง...“นี่ไม่ใช่สภาพทะเลทรายที่เกิดจากความแห้งแล้งของผืนดิน แต่เป็นเพราะไม่มีพืชพรรณปกคลุม ลมพัดพาทรายจากทะเลทรายมาทับถมบนทุ่งหญ้าเดิม”“หากผืนดินแถบนี้ขาดน้ำเป็นเวลานาน ไม่สามารถหล่อเลี้ยงต้นหญ้าได้ อีกไม่กี่ปีจะต้องกลายเป็นทะเลทรายอย่างแน่นอน!”จ้านเฉิงอิ้นใช้ปลายกระบี่เขี่ยรากหญ้าขึ้นมารากหญ้าแห้งเหี่ยวและบอบบาง ความชื้นในรากถูกดูดซับจนหมดสิ้น ใช้มือบีบเบา ๆ ก็กลายเป็นผงม่อเป่ยขาดแคลนน้ำรุนแรงยิ่งกว่าต้าฉี่เสียอีกสาเหตุที่แปดชนเผ่าใหญ่เหล่านี้ยังไม่เคลื่อนทัพลงใต้ มารุกรานดินแดนต้าฉี่ ก็เพราะพวกเขากำลังกัดกินกันเองราวกับการเลี้ยงกู่ ต่างฝ่ายต่างพยายามกลืนกินซึ่งกันและกันหากพวกเขากลืนกินกันจนเหลือผู้ชนะสุดท้าย ผู้คนถูกฆ่าจนหมดสิ้น วัวแกะถูกกินจนไม่เหลือ พวกเขาจะต้องมุ่งหน้าลงใต้บุกรุกต้าฉี่อย่างแน่นอนและปฏิบัติต่อชาวต้าฉี่เยี่ยงแพะสองขาเข่นฆ่าเพื่อกินเนื้อจ้านเฉิงอิ้นวางรากหญ้าลง “ไป เราเข้าไปให้ลึกกว่านี้”ตอนที่พวกเขาเข้ามาในม่อเป่ยช่วงแรก เส้นทางถูกทะเลทรายขวางกั้น หลัง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 741
“ท่านผู้นำครับ เย่มู่มู่มีวัตถุโบราณในครอบครองมากจนผิดสังเกต ท่านช่วยลองตรวจสอบที่มาหน่อยได้ไหมครับ?”ผู้นำหลัวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า “เคยตรวจสอบแล้ว บ้านของเธอมีแจกันอายุกว่าสองพันปีอยู่จริง เคยถูกพวกพ่อค้าของเก่าจับตามอง ทั้งยังมีคนจากพิพิธภัณฑ์มาที่บ้านเพื่อเกลี้ยกล่อมให้บริจาคด้วย!”“ตอนนั้นเป็นช่วงปีสองศูนย์กว่า ๆ พ่อของเธอก็ไม่หวั่นไหว! ไล่คนพวกนั้นกลับไปตั้งหลายครั้ง”“ของเก่าบ้านเธอ ไม่ได้มาจากการขุดสุสาน ไม่ใช่ของที่หาซื้อตามท้องตลาด บางทีบรรพบุรุษอาจจะเคยร่ำรวยมาก่อนจริง ๆ!”ฮ่าวอี้ได้ยินดังนั้น ก็นิ่งเงียบไปนานวัตถุโบราณของบ้านเย่มู่มู่ มากมายจนน่าอิจฉาจริง ๆ!แค่ลงมือครั้งเดียวก็ปาเข้าไปหนึ่งแสนล้านบาท ไม่ใช่หนึ่งร้อยบาทนะ!“เอาล่ะ นายคอยจับตาดูต่อไป รอให้ถึงเวลาที่เหมาะสม เบื้องบนจะเรียกตัวเธอมาพบ!”ฮ่าวอี้ตกใจ “เบื้องบนต้องการพบเธอหรือครับ?”“ใช่! เพราะฉะนั้นนายต้องคุ้มครองเธอให้ดี!”“ครับ ผมทราบแล้ว!”หลังจากฮ่าวอี้ขับรถกลับไป ก็บังเอิญเจอจางเฉินซีกลับมาพอดี เขากำลังขับซูเปอร์คาร์รุ่นลิมิเต็ด แถมยังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีพอเห็นฮ่าวอี้ เขาก็ลงจากรถแ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 740
คุณลองดูโรงงานทั้งสี่แห่งนี้ โดยเฉพาะโรงงานปุ๋ยกับโรงงานเครื่องมือเกษตร ที่เป็นหนี้ธนาคารอยู่หลายร้อยล้าน ทั้งสองโรงงานรวมกันพันกว่าล้าน คุณบอกว่าต้องการซื้อกิจการ ไม่มีเงิน ต่อให้ผมอยากจะช่วยคุณซื้อมา ก็หมดปัญญาครับ!“ไม่อย่างนั้นคุณเอาเงินหนึ่งหมื่นล้านออกมาเถอะครับ!”เย่มู่มู่รู้อยู่แล้วเชียว!เธอรู้อยู่แล้ว!เงินหนึ่งหมื่นล้านยังไม่ทันหายร้อน จะต้องถูกใช้จ่ายออกไปแน่ ๆเมื่อวานเธอจ่ายยอดที่ค้างชำระไปแล้วหนึ่งพันล้าน ตอนนี้เหลือเพียงเก้าพันล้านเท่านั้นเธอยังงต้องจ่ายค่าอาวุธ อุปกรณ์สวมใส่ และเกราะกันกระสุนด้วยเกราะกันกระสุนสามแสนชุด ด้วยราคาต่ำที่สุดชุดละสองหมื่นบาท สามแสนชุดก็หกพันล้านบาทยังมีอาวุธ ชุดเกราะ และหน้าไม้ราชวงศ์ฉินที่ยังต้องจ่ายเงินอีก!เดิมทีหนึ่งหมื่นล้านนี้ก็ไม่พอแล้วด้วยซ้ำ!ถ้ากองทัพตระกูลจ้านบุกโจมตีม่อเป่ย แล้วธอไม่ซื้ออาหารสัตว์และอาหารม้าแบบข้น วัว แกะ และม้าพวกนั้น…ก็จะไม่มีอะไรกินเธอขาดแคลนเงินอย่างหนัก ขาดแคลนเงินเกินไปแล้ว!ทันใดนั้นเอง เธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ พลางควานไปยังแจกันที่อยู่ในกระเป๋าสะพายหลัง…หยิบเอาพระราชโองการสีเหลืองอร่ามออกมา
You may also like
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.02
ชาไทยเย็น12.1K viewsสามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ19.5K viewsยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง
หูเทียนเสี่ยว279.3K viewsมนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก)
ชาไทยเย็น10.7K viewsคุณหนูข้ามเวลามาพลิกชะตาชายาจอมมาร
เทียนสื่อ1.2K viewsสามีข้าคือพรานป่า
Scince94 viewsฝ่าบาท อย่ามาคลั่งรักหม่อมฉัน
Ai Chi Tudou165 viewsเกิดใหม่ทั้งที ดันเป็นเมียโคตรผีดุ
Madam Hangover2.5K views
