ป่วนรัก 16 - แหวนหาย

ฮะ ฮะ ฮัดชิ้วววววว!!!

มารีอาจามลั่น ก่อนจะหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดจมูกและปาก

~ใครนินทาเนี่ย อย่าบอกนะว่าไอประธานขี้เก๊กบ่นเรื่องที่เธอนินทาเขาอยู่แน่ ๆ~

เธอนึกในใจ ก่อนจะเข้ามาบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน พอพ้นประตูเข้ามาได้ แทบจะทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาด้วยความง่วง ก่อนจะเห็นสายจากอนิรุตกระหน่ำโทร.มาหาเธอสามสี่สาย

~น่ารำคาญชะมัด~ มารีอาเบ้ปาก ก่อนกดตัดสายแล้วรีบปิดเครื่องทันที ในตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะกดรับสายจากเขาเลยจริง ๆ

นึกถึงตอนที่เขานอนกับผู้หญิงคนอื่น นอกใจเธอทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคู่หมั้น นึกถึงคำดูถูกที่เขาเอ่ยถึงตอนอยู่กับผู้หญิงคนนั้น เธอได้แต่รู้สึกเจ็บใจอยู่ลึก ๆ แต่… แปลกที่เธอไม่ได้เสียใจหรือฟูมฟายอะไรอย่างที่ควรจะเป็น หรือเป็นเพราะเธอเองก็ตอบไม่ได้ว่าจริง ๆ แล้วเธอรักเขาหรือเปล่า

สุดท้าย… มารีอาก็อดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ ค่ำคืนที่เร่าร้อนกับชายแปลกหน้าคนนั้น มารีอารีบส่ายหัว เมื่อคิดไปถึงเรื่องน่าอาย

…เพราะความรู้สึกที่ยังหลงเหลืออยู่คือเธอเต็มใจและยินยอมพร้อมกายให้กับชายคนนั้น

~บ้าที่สุด มารีอา ทำไปได้ยังไง~

~แล้วจะทำยังไงกับอนิรุต เธอเสียความบริสุทธิ์ไปแล้วด้วย~

~เฮ้อ ยังไงเสียเรื่องของอนิรุตกับเธอคงไม่มีวันเป็นไปได้อีกแล้ว เพราะงั้นควรจะบอกถอนหมั้นให้เป็นเรื่องเป็นราว แค่...เอาแหวนหมั้นไปคืนเสียก็จบ~

~ใช่... เอาแหวนคืน แล้วก็จบ !~

แต่...!!!

~วะ แหวน แหวนล่ะ~

มารีอาลุกขึ้นนั่งก่อนยกมือที่เคยมีแหวนหมั้นสวมอยู่ที่นิ้วขึ้นมามอง…

“กรี๊ดดดดดดดดด แหวนหาย”

“หายไปไหน ถอดไว้ไหนกันนะ”

มารีอาเอากระเป๋าขึ้นมาเทบนโต๊ะ ก่อนจะรีบใช้มือรื้อหา เมื่อไม่พบจึงวิ่งไปหาตามห้องน้ำทุกที่ที่คิดว่าเธออาจจะลืมถอดไว้แต่ก็ไม่พบ จึงรีบขึ้นไปค้นหาตามเตียงนอนและใต้หมอนที่ชอบนอนถอดไว้เป็นประจำ

ด้วยเพราะเป็นแหวนมรดกตกทอดที่คุณแม่อนิรุตให้มา มันจึงค่อนข้างหลวมกว่านิ้วของเธอนิดหน่อย บางครั้งเธอรู้สึกรำคาญจึงมักจะถอดวางไว้ที่ใต้หมอนเสมอ

เมื่อแน่ใจว่าไม่พบแน่แล้ว มารีอาถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับเตียง ก่อนจะพยายามนึกทบทวนไล่ลำดับ ถึงความน่าจะเป็นที่เธออาจจะถอนแหวนเอาไว้

“ใช่แล้ว เมื่อคืน ต้องเป็นเมื่อคืนแน่ ๆ ถ้าลืมถอดแหวนไว้ที่โรงแรมนั่นเมื่อคืนล่ะ ผู้ชายคนนั้นอาบน้ำออกมาแต่งตัวก็น่าจะเห็น”

แต่จะทำยังไงได้ล่ะ แค่เลขห้องของโรงแรมเธอก็ไม่ทันสังเกต แถมไอหมอนั่นเป็นใครเธอก็ไม่รู้ จำได้แต่ว่าโรงแรมอะไร แต่ครั้นจะไปถามที่ฟร้อนต์ขอดูกล้องวงจรปิด ใครเขาจะให้เธอดู ถ้าเกิดดูแล้วเป็นเธอที่สมยอมเต็มใจมาล่ะ ไม่น่าอายแย่หรือ

จะปรึกษาแอนนี่ก็รู้สึกอายกับเรื่องที่เกิดขึ้น

มารีอากุมขมับ ค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรงเพราะคิดอะไรไม่ออก จนค่อย ๆ เคลิ้มหลับไปในทันที

...

รุ่งเช้า

มารีอาตื่นมาทำงานแบบสะโหลสะเหล ไหนจะคิดมากเรื่องที่ตัวเองเสียตัวให้กับชายแปลกหน้า ไหนจะคิดมากเรื่องที่ต้องหาแหวนหมั้นเพื่อไปคืนอนิรุตเพื่อถอนหมั้น

แต่เมื่อมาถึงที่ทำงาน เธอกลับต้องมาประสาทเสียอีก เพราะพอมาถึงที่ทำงาน ดันมาเจออนิรุตมาดักรอพบเธอที่หน้าตึก จนเธอต้องลากเขาขึ้นลิฟต์ไปคุยที่ลานจอดรถด้านหลังของอาคารที่ไม่ค่อยมีผู้คน

บริเวณหน้าลิฟต์ชั้นเก้า

มารีอายังคงกอดอกแน่น สายตามองคู่หมั้นหนุ่มด้วยแววตาเฉยชา

“ทำไมมาร์ไม่รับสายพี่เลย เป็นอะไรหรือเปล่า” อนิรุตพยายามเอื้อมมือมาแตะมารีอา แต่เธอก็รีบเบี่ยงตัวหลบไม่ให้เขาจับตัวของเธอได้

เขารู้สึกผิดสังเกตที่มารีอาไม่รับสายเขา ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามโทร.หาเธอตั้งหลายหน ไหนจะเช้าของวันนั้นที่เขาออกมาพร้อมลูกพีช แต่เห็นบางอย่างที่ผิดปกติ เมื่อชุดสีแดงของลูกพีชไปตกอยู่หน้าห้องนอน อนิรุตจำได้ว่าตอนถอด เขาถอดชุดของลูกพีชตั้งแต่หน้าประตู แต่ทำไมตอนเช้าถึงมากองอยู่ที่หน้าห้องนอนของเขาได้ และเขาสงสัยว่าบางทีอาจจะเป็นมารีอาที่เข้ามาแต่ก็ยังไม่แน่ใจ

“มาร์ไม่ได้เป็นอะไร เพียงแต่มาร์กำลังคิดว่ามาร์อยากจะถอนหมั้น” มารีอาบอกความคิดของเธอทันทีเพราะตอนนี้นอกจากความรู้สึกรังเกียจเธอก็แทบไม่ได้รู้สึกอะไรกับอนิรุตคู่หมั้นของเธอแล้ว

“ทำไมล่ะมาร์ มาร์ไม่รักพี่แล้วเหรอ” อนิรุตยังคงตีหน้าเศร้า

“พี่อนิรุตก็ไม่ได้รักมาร์ไม่ใช่เหรอคะ ไม่งั้นพี่จะไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นทำไม”

~ว่าแล้วเธอต้องเห็น~ อนิรุตหน้าเสีย