ภายในห้องของคอนโด เปิดไฟหรี่แสงไฟสีนวลสลัวพอให้มองเห็น มารีอาเดินย่องก่อนที่เท้าของเธอกลับสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่อยู่ที่พื้น
เมื่อเธอก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาดูด้วยความสนใจ ก่อนจะเห็นว่าเป็นชุดเดรสรัดรูปสีแดง เรียวคิ้วสวยถึงกับขมวดคิ้วหากันในทันที
“ชุดของใคร?” มารีอาพึมพำก่อนจะแว่วได้ยินเสียงบางอย่างที่ห้องนอน สองขาเรียวขยับเท้าค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ ทั้งในมือยังกำชุดสีแดงเอาไว้แน่น
ตับ ตับ ตับ !!
“อาาา ซี้ด... แรงอีกค่ะ ที่รัก”
“อึมม ซี้ด...”
ทั้งเสียงครวญคราง ทั้งเสียงเนื้อกระทบกัน สลับกันไม่หยุดหย่อน มารีอาเผอขยำเสื้อรัดรูปสีแดงของหญิงสาวคนนั้นเอาไว้แน่น หัวใจดวงเล็กเต้นแรงเมื่อเสียงนั่นชัดเจนมากยิ่งขึ้น
จวบจนเมื่อก้าวถึงประตูห้องที่เปิดที่เปิดเอาไว้แง้มอยู่
“อ๊ะ อ๊ายยยย”
“อาาาาาาาา”
เสียงทั้งคู่หวีดร้องเมื่อถึงจุดสุขสม มารีอายกมือขึ้นปิดปาก ภาพที่ปรากฏตรงหน้า
“คุณนี่มันสุดยอดมากเลย ลูกพีช” ชายหนุ่มที่ยังคร่อมร่างกดแช่อยู่บนร่างหญิงสาวเอ่ยขึ้น
“แหม เทียบกับคู่หมั้นหน้าจืดของคุณได้หรือเปล่า”
“ยัยแว่นนั่นน่ะเหรอ ผมเอาไม่ลงหรอก โคตรจืดชืด แถมยังเชยเป็นคุณป้า ผมก็แค่หมั้นไว้ตามคำสั่งคุณพ่อคุณแม่ เพราะถ้าผมไม่ยอมหมั้นกับยัยนั่น เขาจะไม่ยกสมบัติให้ผม เลยต้องยอมเล่นละครตามน้ำเท่านั้นเอง”
“จริงเหรอ ไม่สนใจยัยหน้าจืดนั่นจริง ๆ เหรอ”
“โธ่ ไม่มีในความคิดเลยด้วย คิดดูนะ ถ้าไปมีอะไรด้วยกับยัยป้านั่น สงสัยคงนอนนิ่งเป็นผัก คนอย่างยัยป้านั่นจะทำเป็นหรือเปล่า สู้คุณไม่ได้หรอก ทั้งสวยทั้งแซ่บ ว่าแล้วเรามาต่อกันอีกรอบนะ อย่าสนใจเรื่องยัยป้าแว่นนั่นเลย”
“คุณรุตอะ นี่รอบที่สามแล้วนะ พีชจะไม่ไหวนะคะ โอ๊ะ คุณรุต อ๊า อื้อ”
เหมือนอนิรุตไม่อยากจะฟังลูกพีชพูดถึงคนอื่นอีกต่อไปแล้ว เขาจัดการก้มหน้าโลมเลียที่ยอดอกของลูกพีชทันที
มารีอายกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาคู่หวานเบิกกว้างด้วยความตกใจ ภาพคนมีอะไรกันอย่างเร่าร้อนตรงหน้าอีกคนคือคู่หมั้นของเธอ ส่วนอีกคนคือชะนีนางไหนก็ไม่รู้ แต่กลับพูดถึงเธอแบบไม่มีดีเลยสักนิด
มารีอาโกรธจัดจนตัวสั่น ปล่อยเสื้อสีแดงในมือหลุดหล่นมาที่พื้นด้วยความขยะแขยง แต่เสียงคนในห้องยังคงทำกิจกรรมรักดังอย่างต่อเนื่องจนไม่ได้ยินเสียงอะไรจากภายนอก
มารีอาตัวชา สมองอื้ออึง เธอรีบเดินออกมาจากห้องนั้นให้เร็วที่สุด
…
ที่คอนโดของแอนนี่
“อะไรนะ !!!”
คนที่เพิ่งจะรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างแอนนี่ ตกใจเสียงดังลั่น จากที่แนะนำให้เพื่อนไปเซอร์ไพรส์แฟน กลับกลายเป็นเพื่อนของเธอกลับไปเจอเรื่องเซอร์ไพรส์กว่า
“เออ นั่นแหละ ตามที่เล่า” มารีอาหน้าแหย “คำก็ป้างี้ ยัยแว่นงี้ หน้าจืดงี้ เชยงี้ ฉันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะแก”
มารีอาขยับแว่นเบา ๆ จ้องหน้าเพื่อน เห็นแอนนี่จ้องมองกลับมาด้วยสายตาที่สงสาร พร้อมพยักหน้าเบา ๆ
“ก็นิดหน่อย แต่คือ… แก… ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น” แอนนี่ยิ้มแห้ง ก่อนเอื้อมมือไปถอดแว่น มารีอา
“เฮ้ย แกทำไรอะ ฉันสายตาสั้น 750 เลยนะ ถ้าแกถอดแบบนี้ฉันมองไม่เห็นนะเว้ย”
“แกกับฉันก็สั้นไม่ได้ต่างกันมาก แต่ฉันใส่คอนแทกต์เลนส์ย่ะ แล้วฉันจะบอกอะไรแกให้ จริง ๆ แล้วแกน่ะ สวย สวยมาก สวยกว่าฉันอีก แค่แกไม่แต่งตัวเท่านั้นเอง ดูสิแค่ถอดแว่นหนา ๆ แกก็เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน”
“บ้า ไม่จริงหรอก แกอย่ามาอวยกันเอง เอาแว่นคืนมา” มารีอารีบดึงแว่นมาสวมกลับ
“งั้นแกต้องพิสูจน์ตัวเอง คืนนี้ฉันจะจับแกแปลงโฉมเป็นคนใหม่ แล้วออกไปเที่ยวกับฉัน ดูซิหนุ่ม ๆ จะเข้ามาจีบแกกี่คน”
“โอ๊ย แก ไม่เอาหรอก ฉันว่า…”
“แล้วแกไม่อยากเอาคืนคู่หมั้นเฮงซวยของแกเหรอ แกต้องเอาชนะคำปรามาสที่หมอนั่นดูถูกแกสิ แกต้องหาแฟนใหม่ที่หล่อกว่า รวยกว่า แล้วก็ถอนหมั้นหมอนั่นซะ” แอนนี่ยังอดโมโหอนิรุตที่นอกใจเพื่อนรักของเธอไม่ได้
มารีอาฟังรู้สึกคล้อยตาม ลึก ๆ ก็เสียใจที่โดนหักหลัง
นั่นสิ เธอต้องพิสูจน์ตัวเอง !
“เออก็ได้ โอเคเพื่อน งั้นเต็มที่เลย แกจับฉันแปลงโฉมเลย คืนนี้ฉันจะล่าผู้ชาย” มารีอายกมือขึ้นมากำหมัดบอกตัวเองสู้“แกเนี่ยนะ ล่าผู้ชาย คิก คิก”แอนนี่อดขำท่าทางของเพื่อนที่สุดแสนจะเรียบร้อยไม่ได้ จะว่าไปขนาดมารีอาเพิ่งไปเจอคู่หมั้นของเธอที่กำลังติ๊ดชึ่งกับสาวอื่น ทว่าเพื่อนของเธอกลับไม่มีน้ำตาเลยสักหยด แต่ดูท่าตอนนี้เหมือนมารีอาจะเจ็บใจที่โดนดูถูกมากกว่า“งั้นปะ ลุยยยย”แอนนี่ลากมารีอาเข้ามาในห้อง ก่อนจับเธอนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วหยิบคอนแทกต์เลนส์ที่เธอซื้อไว้สำรองเก็บไว้หลายคู่ออกมา พร้อมกับเครื่องสำอางชั้นดีมากมายกองตรงหน้า“พร้อมนะเพื่อน” แอนนี่ยิ้ม“อือ พร้อม” มารีอายิ้มกว้าง....ในคลับเฮาส์ชั้นดีที่มีแต่คนมีฐานะระดับไฮโซและมีบัตรวีไอพีการ์ดเท่านั้นที่จะเข้ามาได้ โชคดีที่แอนนี่เพิ่งได้บัตรสมาชิกมาจากหนุ่มหล่อไฮโซเจ้าของโรงงานที่ตามจีบเธออยู่ให้มา ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้จริงจังด้วยแค่คบไปเล่น ๆมารีอาดึงกระโปรงรัดรูปสีดำให้ลงมา เพราะรู้สึกว่ามันสั้นและรัดรูปจนเกินไป แถมเสื้อเกาะอกเอวลอย โชว์หน้าท้องแบนราบที่สวยงามของเธอ มันทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ เพราะไม่เคยแต่งตัวแบบเปิดเผยเนื้อตัวข
เพราะได้แต่แอบมองอยู่ห่าง ๆ จึงช้ากว่าหนุ่มเพลย์บอยคนอื่นที่เข้ามาตีสนิทสองสาว ลี่คุนกับวศินได้แต่หันมามองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา“ไม่ทันละ” วศินยักไหล่“กูไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะจีบ กูไม่ยุ่งอยู่แล้ว ผู้หญิงชุดดำคนนั้น คงเป็นเพื่อนกับคนในบริษัทกู คนอื่นจะเอาไปพูดเสีย ๆ หาย ๆ ได้”“แต่ถ้ามึงจีบติด มึงจะได้หาข้ออ้างกับน้องเหม่ยหลินไง ว่ามึงมีแฟนแล้ว เธอจะได้เลิกมาตามตื้อมึงไง ไม่ดีเหรอ”ลี่คุนได้แต่ยิ้มแทนคำตอบ แต่ก็หันไปลอบมองสาวสวยในชุดดำ ที่เมื่อครู่เธอยอมรับแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์จากชายหนุ่มแปลกหน้ามาดื่ม ดูท่าเธอจะไม่ระวังตัวเอาเสียเลยที่ยอมดื่มแอลกอฮอล์แก้วนั้นไม่ช้า มารีอาก็สำลัก เพราะเธอเองก็ไม่คุ้นเคยกับแอลกอฮอล์สักเท่าไรท่าทางที่ไม่ประสีประสาของมารีอาทำให้ลี่คุนไม่อาจละสายตาจากเธอไปได้เลย ก่อนหน้านี้ยังมองเธอเป็นเหมือนพญาหงส์ พอเธอดื่มเข้าไปเท่านั้นแหละ เธอกลับเหมือนลูกนกหงส์หยกตัวเล็ก ๆ แทน ลี่คุนแอบยิ้มมุมปากไม่รู้ตัว ไม่รู้ทำไมตั้งแต่เจอเธอก็ละสายตาจากเธอไม่ได้เลยแต่ถึงกระนั้น มันก็แค่เป็นการประทับใจเล็ก ๆ เขาไม่ได้คิดจะไปจีบหรือทำความรู้จักเธอ อย่างที่บอกเขาเห็นว่าสาว
ลี่คุนก้มลงมองร่างสาวสวยที่ซบอยู่ตรงหว่างขาเขา พร้อมกับคราบอ้วกที่เปรอะเปื้อนเต็มเสื้อของเขา สลับกับเงยมองหน้าวศินที่ตกใจไม่แพ้กัน“เอาไงดีวะ” ลี่คุนเอ่ย เพราะรู้สึกจัดการสถานการณ์ตรงหน้าไม่ถูก ครั้นมองไปหาเพื่อนของเธอที่มาด้วย ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน หรือว่าเพื่อนของเธอจะทิ้งสาวสวยคนนี้ไปกับแฟนเสียแล้วเขาก้มตัวลงไปอุ้มมารีอา เพราะไหน ๆ ทั้งเขาและเธอก็ตัวเปื้อนไม่แพ้กัน“ไปที่โรงแรมกูแล้วกัน เดี๋ยวให้คนเปิดห้องให้ จะได้ล้างอ้วกของมึงสองคน”“อืม เอางั้นก็ได้” นาทีที่กลิ่นอ้วกคละคลุ้งคงทำอะไรไม่ดีเท่ากับการล้างตัวให้เร็วที่สุด และโรงแรมของวศินก็อยู่ไม่ไกลกับคลับเฮาส์แห่งนี้วศินรีบกดโทรศัพท์สั่งลูกน้องที่โรงแรม ให้จัดการเตรียมห้องให้เพื่อนทันที“เดี๋ยวกูเคลียร์บิลทั้งของพวกเรากับโต๊ะเธอให้ มึงรีบไปเหอะ เหม็นฉิบหาย ส่วนเสื้อผ้าเดี๋ยวกูให้คนหาให้ แล้วเดี๋ยวรีบตามเอาไปส่งให้เปลี่ยน”“เออ ไว ๆ ด้วยล่ะ เดี๋ยวรอเธอตื่นกูค่อยไปส่งเธอที่บ้าน”ลี่คุนได้ข้อมูลเลขห้องจึงรีบตรงไปที่โรงแรม ส่วนพนักงานที่ได้รับคำสั่ง เมื่อเห็นลี่คุนมาถึงเขาก็รีบพาไปยังห้องที่เจ้านายสั่งเตรียมไว้ทันทีมารีอายังคงหลั
ผิวของเธอช่างสวยเนียนละเอียด ประกอบกับแก้มใสที่มีสีชมพูระเรื่อ จะเพราะด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์หรืออะไรก็ตามแต่ มันทำให้เขากับยิ่งรู้สึกหลงใหล ผิวสวยที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง แม้ขนาดใบหน้าสวยสดตอนนี้ที่ปราศจากเครื่องสำอาง แต่กลับพินิจดูช่างน่ารักน่าทะนุถนอมกว่าที่คิด“ฉันไม่ดีตรงไหน” มารีอาส่งเสียงพึมพำเบาจนลี่คุนได้ยินไม่ถนัด เขาเขยิบเข้าไปเอียงหูฟังเธอใกล้ ๆ“ฉันไม่สวยเหรอ”ลี่คุนชะงักเมื่อได้ยินคำถาม ก่อนเกาหัวตอบอย่างเขินอาย“เอ่อ ก็ เออ สวยครับ สวยมากด้วย”“โกหก ถ้าฉันสวยคุณจะไปชอบคนอื่นทำไม คุณจะไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นทำไม” มารีอายังหลับตาพูดราวละเมอ“ผม… ไม่…”ลี่คุนพูดค้างไว้แค่นั้น มารีอาก็ปรือตาลืมขึ้น ส่งยิ้มหวานพร้อมโน้มคอเขาลงมาใกล้ จนปากสัมผัสกัน ก่อนที่ลี่คุนจะยับยั้งชั่งใจ ขืนตัวออก“คุณเมามากรู้ตัวไหม”“คุณไม่อยากจูบกับฉันเหรอ ฉันก็ทำเป็นนะ แบบที่ผู้หญิงคนนั้นทำ ฉันทำได้นะ ฉันจะไม่นอนเป็นผักรับรอง”มารีอายังคงปรือตามองเขาด้วยรอยยิ้ม แม้ภาพตรงหน้าจะพร่าเบลอมองภาพเขาไม่ชัดเจนแต่… ไม่รู้เพราะเครื่องดื่มอะไรที่เธอกินเข้าไปก่อนหน้านี้ ทำให้ตอนนี้… เธอรู้สึก…“คุณรังเกียจฉันเหรอ หืม”“ผม.
เสียงหายใจหอบถี่รัวพอ ๆ กับเสียงหัวใจที่เต้นถี่จากมารีอายังไม่ทันสิ้นสุด ลี่คุนกลับโน้มตัวเข้ามาทับบนร่างเล็กของเธออีกครั้งความเป็นชายสัมผัสกับเนินเนื้อนิ่มจนมารีอาสะดุ้งโหยง“ดะ เดี๋ยว หยุดก่อนได้ไหมคะ” เธอยกสองมือขึ้นมาดันที่แผงอกเขาไว้“ชู่… ผมบอกแล้วไงครับ ว่าจะไม่หยุดเลยต่อแต่นี้” ลี่คุนยกยิ้ม ก่อนจะประทับริมฝีปากบางเพื่อไม่ให้เธอต่อต้านอะไรอีก เรียวลิ้นร้อนแทรกดูดตักตวงความหวานจากปากเธอ จนสติมารีอาหลุดกระเจิงไปอีกครั้ง เขาค่อย ๆ โอ้โลมช้า ๆ ซุกไซ้เลื่อนลงมาดูดเม้มที่ซอกคอและเม้มขบเบา ๆ ที่ติ่งหู มารีอาได้แต่เอื้อมมือโอบรัดที่แผ่นหลังของเขาไม่รู้ตัวก่อนแก่นกายความเป็นชายของลี่คุนจะค่อย ๆ ขยับแทรกลงไปบนกลีบเนื้อนางของหญิงสาว ที่เขาเบิกทางไว้ก่อนหน้านี้จนชุ่มฉ่ำ เพื่อให้มันพร้อมที่จะแทรกเข้าไปง่ายยิ่งขึ้น แต่เพียงขยับแทรกไปเพียงนิดไม่ทันจนสุดทาง มารีอากลับบิดสองขาหนีอีกครั้ง ใจสั่นไหวเต้นรัวอีกครั้ง นี่เธอกำลังสูญเสียสิ่งสำคัญแล้วใช่ไหม…“อ๊ะ มะ ไม่เอาแล้ว จะ เจ็บ”ลี่คุนหาฟังเสียงต่อต้านไม่ เขาค่อย ๆ แทรกความเป็นชายลงไปจนสุด มาถึงขนาดนี้แล้ว… คิดหรือว่า จะมีชายคนไหนที่จะสามารถหยุ
จวบจนเช้า…มารีอายังคงพริ้มหลับอิ่มสุขไปกับความฝัน ก่อนจะเริ่มรู้สึกตัว เพียงเพราะเหมือนได้ยินเสียงอาบน้ำดังกระเซ็นอยู่ในภายในห้องน้ำไม่ไกลจากห้องนอน~ทำไมเหมือนเมื่อคืนเธอฝันแปลก ๆ ฝันว่ามีอะไรกับผู้ชายหุ่นดีมากคนหนึ่งทั้งคืน~เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ความเจ็บปวดเมื่อยเนื้อตัวทุกการขยับตัวตื่นทำให้มารีอารู้สึกแปลก ๆ ดวงตาหวานคู่สวยเริ่มกะพริบตาถี่ พยายามมองภาพที่พร่าเบลอไปรอบ ๆ ด้วยเพราะไม่ได้ใส่แว่นตา จึงทำให้เธอมองอะไร ๆ ภายในห้องได้ไม่ค่อยชัดเจนนักแต่… ก็รู้ได้ทันทีว่า… นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ !!ที่นี่ที่ไหน !มารีอาหยัดกายลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก พยายามขยี้ตามองไปรอบ ๆ แต่ภาพช่างไม่ชัดเจนเอาเสียเลย ในตอนนี้เธอเพิ่งรู้ซึ้งว่า… ร่างกายของตัวเองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า มารีอารีบยกผ้าห่มขึ้นปิดร่าง ด้วยความตกใจเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับเธอ !ที่คิดว่าแค่ฝัน ! มันไม่ใช่ฝันใช่ไหม !เสียงอาบน้ำในห้องน้ำนั่นยังคงดังอยู่ ทำเอามารีอาตกใจหนักมากยิ่งขึ้นเสียงใคร… เขาเป็นใคร ! ทำไมอาบน้ำอยู่ในห้องนอนเดียวกับเธอ !แล้ว… เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น !มารีอายกมือขึ้นมาทุบขมับเบา ๆ เรียกสติ พยายามนั่งทบทวนใช่แล้ว
ลี่คุนออกมาจากห้องน้ำ ลำตัวยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ตามแผงอก เขาสวมแค่ชุดคลุมสีขาว ในมือยังคงถือผ้าขนหนูผืนเล็กเดินเช็ดผมออกมา ตั้งใจว่าหลังจากอาบน้ำเสร็จเขาจะมาปลุกเธอให้ตื่น เพราะตัวเขาเองมีประชุมในเช้าของวันนี้เมื่อเช้าที่เขาตื่นขึ้น เห็นเธอยังคงหลับด้วยท่าทางอ่อนเพลียก็รู้สึกสงสาร เพราะเมื่อคืนเขาเองก็ไม่ได้ระวังและไม่ได้ถนอมร่างกายของเธอเลยสักนิด เหมือนคนที่ได้เจอของถูกใจมาก พอได้แล้วก็ไม่อยากปล่อยวางใบหน้าสวยของเธอซบลงที่อกอุ่นของเขา ลี่คุนยอมรับว่าเป็นอะไรที่รู้สึกดี... ดีมาก เขาบรรจงหอมที่หน้าผากเธออย่างนิ่มนวล ยิ่งเมื่อคืนได้รู้ว่า… เขาเป็นชายคนแรกของเธอ ความรู้สึกที่ได้ครอบครองผู้หญิงที่ถูกใจทำให้เขาไม่อยากจะปล่อยเธอการเผลอไผลไปกับอารมณ์โดยไม่ได้ป้องกัน ทำให้เขาเผลอปล่อยในไปหลายต่อหลายครั้ง ยังไงเสียเขาก็ตั้งใจรับผิดชอบเธออยู่แล้วเขาไม่ใช่ผู้ชายกะล่อนเสเพลทั่วไปที่ชอบเที่ยวสนุกกับผู้หญิงไปวัน ๆ เสียเมื่อไหร่ เขาเป็นคนที่ชอบคนยาก ยิ่งถ้าหากเจอผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้าหา เขายิ่ง Say No เพราะคนอย่างเขาหากชอบใครแล้ว เขาชอบที่จะเป็นฝ่ายเข้าหาเองมากกว่าชีวิตที่ผ่านมา ลี่คุนมัวแต่ทุ่มเทใ
“อ๋า… ขา... อ้อ ค่ะ ค่ะ ค่ะ มาร์ออกไปทำงานก่อนนะคะ” มารีอาสะดุ้ง ก่อนยิ้มเจื่อนให้ผู้จัดการ รีบขอตัวออกไปทำงานในทันทีเธอรีบเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเตรียมความพร้อมในการทำงาน ก่อนยกมือขึ้นมาหาวด้วยความง่วง อีกทั้งยังรู้สึกอ่อนเพลีย ๆ จากเหตุการณ์เมื่อคืนไม่หายไม่ทันไร แอนนี่เพื่อนรักที่อยู่ฝ่ายการตลาดก็เดินมาที่โต๊ะของมารีอา พร้อมเอากระเป๋าและโทรศัพท์ที่เธอลืมไว้เมื่อคืนมาให้“หนีกลับบ้านได้ไงยัย มาร์ อะนี่ของแก ดีนะกลับออกไปแบบนั้น โดยทิ้งของกองไว้ที่โต๊ะแล้วไม่หาย”แอนนี่บ่น พร้อมวางมือสองข้างเท้าไว้ที่โต๊ะของมารีอา“เอ่อ... คือ คือว่า” มารีอาอึกอัก จะให้บอกได้ไงว่าเมา… เมามาก เมาจนเผลอไป one night stand กับชายแปลกหน้า“ช่างมันเถอะยัยมาร์ แกมาทำงานไหวก็ดีแล้ว ว่าแต่ทำไมแกไม่แต่งตัวแบบที่ฉันสอนเมื่อคืนล่ะ ดูดิแต่งตัวเป็นคุณป้าอีกแล้วแกเนี่ย แล้วดูซิ ใครเขาติดกระดุมกันสูงขนาดนี้ มา ฉันแกะให้” แอนนี่บ่นพลางยื่นมือจะปลดกระดุมให้“ไม่ ไม่ ไม่ต้อง ไม่ต้อง แฮะ แฮะ ขอบคุณ ฉันชอบแบบนี้” มารีอายิ้มแหย รีบยกมือห้าม ส่วนมืออีกข้างรีบยกมาปิดที่คอของตัวเอง ก็ถ้าเพื่อนเธอแกะกระดุมออกตอนนี้ก็เห็นหมดอะดิ
ทุกคนรัวถามเธอชนิดพูดเออตอบเอง แอนนี่ได้เพียงแต่พูดอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน ก่อนทุกคนจะเห็นท่านประธานลี่หานเดินมาที่แผนก ทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วรีบก้มหน้าคำนับท่าน แต่เขากลับมาหยุดยืนตรงที่แอนนี่ยืนอยู่“เก็บของเสร็จหมดหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะ ของแอนนี่มีไม่เยอะ”“นี่กาแฟของโปรดเรา พี่ให้คนลงไปสั่งมาให้” เขาพูดพลางส่งแก้วน้ำในมือมาให้ นี่แค่ได้ยินเธอคุยกับมารีอาว่าอยากกินเฉย ๆ ก็รีบหามาให้ เล่นเอาใจกันเสียขนาดนี้ ไม่หลงก็แย่แล้ว“แล้วไม่รอแอนนี่ลงไปสั่งเองล่ะคะ ถือมาให้ถึงที่นี่ทำไม”“ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่กลัวน้ำแข็งมันละลายเลยรีบเดินเอามาให้”“ไม่เห็นพี่หานต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะ” แอนนี่ยิ้มเขิน“ไหนของมีอะไรบ้าง มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้ผู้ช่วยยกของเราเอาไปไว้ที่รถดีกว่า”“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอส่งยิ้มให้เขาในขณะที่เขาก็ยิ้มอ่อนโยนกลับมาที่เธอ ภาพที่ทุกคนมองเห็นประหนึ่งว่ามีไฟสปอตไลต์ฉายส่องลงมาที่คนทั้งคู่แล้วพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นตัวประกอบ~อย่าบอกนะว่า~ ทุกคนเริ่มส่งสายตามองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก“ขอบคุณทุก
ผู้จัดการจินพูดรัวมาก รัวจนทุกคนเงียบสนิท เพราะพูดแทรกไม่ทัน ในขณะที่ผู้จัดการจินก็ไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ตอนมารีอาอยู่กลับไม่เคยทำดีต่อเธอ พอไม่มีเธอขึ้นมา ก็นะ… เลยรู้ซึ้งถึงคุณค่าสิ้นเสียงของผู้จัดการจิน ตามด้วยเสียงเริ่มฮือฮาเพราะเริ่มคล้อยตามเพราะรู้สึกสงสารมารีอาขึ้นมาแต่ทว่า จู่ ๆ ผู้หญิงสวยคนนั้นกลับผละแขนจากลี่คุน แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้จัดการจิน ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน“มาร์ก็คิดถึงผู้จัดการจินนะคะ”~เอ๊ะ ! เสียงคุ้น ๆ~ผู้จัดการรีบเช็ดน้ำตา ในขณะที่มารีอาขยับตัวออกจากอ้อมกอด ผู้จัดการจินเริ่มเพ่งมองใบหน้าของมารีอาอย่างชัด ๆ“มาร์ มารีอา นี่ นี่ คือมารีอาจริง ๆ เหรอ”“ว่าไงครับ จะลาออกอีกไหม ?” ลี่คุนถามย้ำอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ“คะ คือ คือว่า… โอยจะเป็นลม” ...ในขณะที่ฝ่ายการตลาด ไม่รู้ว่าที่ข้างล่างเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เพราะพนักงานบางส่วนโดยเฉพาะที่ตำแหน่งต่ำลงมาก็ไม่ได้ลงไปต้อนรับทั้งหมดเนื่องจากต้องจำกัดพื้นที่“เฮ้อ คิดถึงยัยแอนจังเมื่อไหร่จะกลับมาน้า” เจ้อาร์ตบ่นพึมพำในขณะที่คนน้ำแข็งในแก้วกาแฟคาปูชิโน่เย็นที่ถืออยู่ในมือไปมา ยิ่งเป็นเครื่องดื่มกาแฟ
แต่อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่มีแล้ว …มารีอาสาวพนักงานบัญชีที่ใส่แว่นหนา ๆ หน้าจืด ๆ คนที่ขี้เกียจแต่งหน้าแล้วใช้คำว่างานเยอะเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าคอม คนเฉิ่ม ๆ ที่สวมเสื้อตัวโคร่ง ๆ ชอบทาแค่แป้งฝุ่นกับลิปมันมาทำงาน ตอนนี้เธออยู่กับเจ้าแม่สายแซ่บอย่างแอนนี่ เลยถูกจัดการแปลงโฉมเพื่อนเบา ๆ ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ รับกับใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลเข้ม ผมที่เคยมัดเรียบจนตึงเป๊ะ ถูกปล่อยมันออกมาให้เห็นความเงางามจนเหมือนเธอเป็นเคลือบมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งผมดำเงาของเธอในตอนนี้ตัดกับสีผิวขาว ๆ ของมารีอา ดูผ่าน ๆ แบบไม่สังเกตดี ๆ ราวกับคนละคนกับสาวแว่นคนนั้นอย่างลิบลับแต่กลับกัน สาวแสบอย่างแอนนี่ที่ชอบใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ หรือถ้ามีตรงไหนพอจะโชว์ได้เธอจะต้องใส่วับแวม ๆ อยู่เสมอ กลับโดนว่าที่เจ้าบ่าวหวงจนเธอต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวมิดชิดขึ้น อย่างชุดรัดรูปเซ็กซี่ ๆ โดนเขาสั่งเองให้เอาไปเก็บหมด แต่ถ้าเธออยากจะใส่ก็ได้นะ แค่แลกกับคำขู่พร้อมการกระทำจากลี่หานที่ว่า...ถ้าแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเมื่อไหร่… จะโดนเขาจับถอด ! ช่วยไม่ได้ พอเห็นเมียตัวเองแต่งตัวเซ็กซี่แล้วมันเกิดอารมณ์ เลยต้องขอจัดการเธอก่อนเบา ๆ เล่นเอาแ
ข่าวลือเรื่องบริษัทใหญ่ระดับเอเชียอย่าง Lee Group ว่าสองพี่น้องตระกูลลี่จะมีการจัดแต่งงานเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ติดก็แค่… ทางสองพี่น้องตระกูลลี่ ต้องเดินทางกลับมาสู่ขอคนรักของพวกเขาที่เมืองไทยอย่างเป็นทางการก่อน จึงค่อยประกาศกำหนดวันแต่งงานให้ทราบโดยทั่วกันสำหรับเมืองไทย พนักงานหลาย ๆ คนทราบว่าประธานหนุ่มหล่ออย่างลี่คุนเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าสาวคือมารีอา พนักงานสาวบัญชีจอมเฉิ่ม กระนั้นหลายคนก็ยังคงจดจำภาพมารีอาสาวแว่นคนนั้นอยู่ดี หรือต่อให้บางคนที่เคยเห็นตอนเวลาทั้งคู่ออกเดตหรือตอนไปฝากท้อง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสวย ๆ คนคนนั้นคือมารีอาและแน่นอนข่าวลือก็คือข่าวลือ มักจะโดนแต่งแต้มจนเกินความเป็นจริงเสมอ โดยเฉพาะสาวออฟฟิศอย่างเรา ๆ เพราะต่อให้เรื่องมีความจริงแค่หนึ่งเดียว แต่พวกเราก็มีความพิเศษสามารถพูดต่อ ๆ กันจนคนสุดท้ายที่ได้ยิน สรุปเป็นตัวเลขที่ร้อยได้… พวกเราเก่ง ^ ^และก็ตามข่าวที่ลือกันสุดฮิตในตอนนี้ คือเรื่องที่ประธานลี่คบซ้อน ! และที่ประธานลี่เลือกมารีอาแต่งงานด้วยเพราะว่าเธอพลาดท้องแค่นั้นเอง ส่วนผู้หญิงสวย ๆ อีกคน ที่หลายคนเคยเห็นก็เป็นแค่คู่ขาผู้จัดการจินเองก็ไม่ต่
เพียงครู่ก็มีเสียงดนตรีบรรเลงมาจากด้านหลังของเรือยอชต์“อะ เสียงอะไรน่ะ” มารีอาหันขวับไปตามต้นเสียง เพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงไวโอลินบรรเลงดังขึ้นมา แถมอยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ แต่กลับพากันยกกระถางดอกไม้เป็นพุ่ม ๆ มาวางตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้านหน้าของเรือที่พวกเธอนั่งอยู่ จนสองสาวลุกขึ้นยืนแบบงง ๆ“อะไรอะแก” แอนนี่หันไปมองหน้ามารีอาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สองสาวจะหันรีหันขวางไปตามเสียงเพลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ไม่ช้า นักสีไวไอลินก็เดินบรรเลงออกมา พร้อมกับลี่หานและลี่คุนที่เปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อย พาเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แอนนี่กับมารีอาถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนที่แอนนี่จะคลี่ยิ้มออกมา เธอมองสบตากับลี่หานที่ส่งยิ้มมาให้เธอด้วยสายตาแวววาวส่วนมารีอาไม่ต้องพูดถึง แค่เห็นลี่คุนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เธอถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาคู่ใสมีน้ำตาซึมเอ่อออกมาด้วยความตื้นตันสองหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้พวกเธอรับไว้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมยื่นกล่องแหวนเพชรให้กับสองสาว“แต่งงานกันนะครับ” สองพี่น้องตระกูลลี่เอ่ยขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน แม้อะไร ๆ สำหรับพวกเขาแล
“นั่นสิเนอะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ จากผู้ชายที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอื้อมถึง กลับมาเป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด แต่ก็นะเรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากแกนั่นแหละแอนนี่ ถ้าวันนั้นแกไม่จับฉันแปลงโฉมจนไปเจอลี่คุน วันนี้ฉันกับเขาอาจจะแค่เดินสวนทางกันธรรมดา ๆ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ได้”“แหมแก ก็ว่าไป ไม่หรอก… ระหว่างแกกับท่านประธานมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหากล่ะ ที่ทำให้แกกับประธานลี่ได้รักกัน”“ใช่เหรอ แต่ส่วนนึงก็มาจากแกนะ อืมแต่ก็นะ บางทีโชคชะตาหรือพรหมลิขิตอาจทำให้ฉันกับเขาได้รักกันจริง ๆ ก็ได้ แต่… ของแกไม่ใช่นะแอนนี่ แกกับพี่หานเป็นความตั้งใจล้วน ๆ ไม่ใช่พรหมลิขิต” มารีอายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่รู้มาจากลี่คุน“บ้าน่า… ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต แล้วจะเป็นความตั้งใจได้ยังไง”“ก็ตอนแรก ฉันก็นึกว่าเป็นเพราะว่าลี่คุนกับฉันอยากจับคู่ให้แกกับพี่หาน เขาถึงยอมแต่งกับแก ที่ไหนได้ มาตอนหลังถึงรู้ว่าเพราะพี่หานเขาแอบปิ๊งแกจากรูปในไอจีก่อนต่างหากล่ะ ไม่งั้นคนอย่างพี่หานจะยอมตกลงไปเมืองไทยทำไม”“ชิ ทำมาพูดไป” แอนนี่ยิ้มเขิน ถึงลี่หานเองก็เคยบอกว่าแอบชอบเธอจากไอจี “เอาจริงนะยัยมาร์ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรว
เกือบเที่ยงที่แอนนี่และลี่หานลงมากินข้าวมื้อแรกของวัน เล่นเอาทุกคนที่มานั่งรอรับประทานกลางวันมองหน้ากันไปมาแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ นาน ๆ ทีจะเห็นคนอย่างลี่หานยอมสนใจอย่างอื่นมากกว่างาน และนาน ๆ ทีจะเห็นคนนิ่งขรึมแบบเขาออกอาการขนาดนี้แต่ถึงกระนั้น มิรินก็ยังอดเป็นห่วงลูกชายคนโตไม่ได้ เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่ลี่หานจะนอนตื่นสาย เขาเป็นคนที่ตื่นเช้าเอามาก ๆ มาแต่ไหนแต่ไร เธอเลยไม่รู้ว่าที่ลี่หานลงมากินข้าวเอาป่านนี้เพราะยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า“ลูกยังรู้สึกเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า ทำไมวันนี้ถึงลงมาช้านักล่ะลูก” เธอเอ่ยถามเองแต่กลับชะงักเอง เพราะเพิ่งสังเกตว่า ท่าทางในวันนี้ลี่หานกลับดูสบายดีและแข็งแรงกว่าที่คิด ยิ่งเห็นเขากำลังใช้มือข้างเดียวเลื่อนเก้าอี้ให้แอนนี่ ทั้ง ๆ ที่แขนอีกข้างยังใส่เฝือกอ่อนอยู่ แต่ทว่าเขาก็ยังพยายามเอาใจแอนนี่ มิรินถึงกับอึ้งไปนิดนึงก่อนจะคลายยิ้มออกมาแล้วส่ายหัวเบา ๆ“ได้กลับมานอนบ้านเลยนอนสบายไปหน่อยครับ เลยตื่นสาย” ลี่หานตอบด้วยน้ำเสียงสดใส ในวันนี้เขาช่างกระปรี้กระเปร่า ผิดกับเมื่อวานที่ดูเนือย ๆ อย่างคนอ่อนระโหยโรยแรงลิบลับ“แต่ผมว่าพี่ไม่ได้นอนเลยมากกว่า” ล
ครั้นจะไม่ขึ้นคร่อมบนร่างเขาก็คงไม่ได้แล้วสินะ แอนนี่ยกตัวขึ้นคร่อมบนร่างเขา เสื้อผ้าถูกถอดออกจนเหลือแต่ชั้นในลูกไม้สีดำที่ปิดบังหน้าอกที่อวบอิ่มแทบจะไม่มิดลี่หานยกยิ้มอย่างพอใจ เธอช่างเซ็กซี่และช่างดูเย้ายวนมากจริง ๆเธอก้มลงจูบเขาอย่างแผ่วเบา รู้สึกเขินจนรีบผละใบหน้าออกมา“แบบนี้เรียกว่าแค่ปากสัมผัสกันครับ ถ้าจูบต้องแบบนี้” เขารั้งศีรษะเธอให้ก้มลงจูบเขาอีกครั้ง เรียวลิ้นร้อนแทรกสัมผัสกันและกัน อกสวยที่แนบอยู่กับแผงอกของเขามันไม่ควรมีอะไรมาขวางกั้น เขาเอื้อมไปปลดตะขอชุดชั้นในของเธอจนหลุดออกลี่หานดันตัวขึ้นนั่ง ทั้ง ๆ ที่ร่างแอนนี่ยังคร่อมอยู่ เขาก้มใบหน้าฝังลงที่อกนุ่ม ก่อนใช้ปลายลิ้นดุนดันเม้มดูดที่ยอดอกสีชมพูสวยของเธอ“อื้อ” เสียงครางต่อต้านเมื่อถูกโลมเล้า เธอยกอกแอ่นให้เขาเชยชิมได้เต็มที่ สองมือเรียวเล็กขยำลงที่ผมสั้นของลี่หาน~เขากระตุ้นเก่งเกินไปแล้ว~สองมือแอนนี่เลื่อนมาที่ชั้นในชาย เมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่มันปะทุแน่น เขายกสะโพกขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เธอถอดมันออกได้ง่ายขึ้นเช่นเดียวกับเธอแอนนี่ค่อย ๆ กดสะโพกลงไปช้า ๆ“อ๊ะ” เกมนี้เธอเป็นฝ่ายเริ่มก็จริง แต่กลับรู้สึกหวาดหวั่นก
@ที่ห้องนอนแอนนี่ค่อย ๆ แง้มประตูก่อนชะโงกหน้าเข้าไปภายในห้อง ทว่า… เธอกลับไม่เห็นลี่หานอยู่ที่เตียง ทั้ง ๆ ที่กว่าเธอจะตามขึ้นมาก็เกือบสามสิบนาทีแล้ว~แปลกที่ไม่เห็นเขาอยู่ที่ห้อง~“ลี่หานคะ” แอนนี่เรียกพลางมองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะเห็นม่านชายประตูที่ระเบียงพลิ้วไหวอยู่ เธอค่อย ๆ ก้าวเข้ามาที่ริมระเบียง เห็นลี่หานที่ยืนหันหลังมองพระจันทร์อยู่ แอนนี่ถึงกับอมยิ้มออกมาแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ“พระจันทร์ที่นี่สวยจังนะคะ” เธอพยายามหาเรื่องชวนเขาคุยแต่ทว่าเขาไม่ตอบ ไม่แม้กระทั่งหันมามองหน้าเธอ แอนนี่อมยิ้ม นึกรู้ได้ทันทีว่าเขางอนเธอเป็นเด็กอีกแล้ว“ไหนบอกซิ งอนแอนนี่เรื่องอะไรน้า” เธอแกล้งเย้าพลางชะโงกหน้าเข้าไปมองคนงอนที่ไม่ยอมสบตาเธอด้วยซ้ำ“เอ จะทำยังไงดีเนี่ยให้หายงอน ก็ไม่รู้ว่างอนเรื่องอะไรเนอะ แอนนี่จะได้ง้อถูก”เงียบ ลี่หานยังนิ่ง นอกจากไม่ตอบรับกับท่าทีของแอนนี่เขาหมุนตัวหนีกลับเข้าไปในห้อง ทำท่าเหมือนไม่สนใจเธอเข้าไปอีก แอนนี่ถึงกับถอนหายใจก่อนจะเดินตามไป“โอเคค่ะ ถือว่าง้อแล้ว ถ้าไม่หายงอนก็ไม่ง้อแล้วนะ”“พี่จะอาบน้ำ” เสียงคนทำท่าปั้นปึ่งเมื่อครู่รีบพูดแทรกเข้ามาทันที เมื่อได้ย