“เออก็ได้ โอเคเพื่อน งั้นเต็มที่เลย แกจับฉันแปลงโฉมเลย คืนนี้ฉันจะล่าผู้ชาย” มารีอายกมือขึ้นมากำหมัดบอกตัวเองสู้
“แกเนี่ยนะ ล่าผู้ชาย คิก คิก”
แอนนี่อดขำท่าทางของเพื่อนที่สุดแสนจะเรียบร้อยไม่ได้ จะว่าไปขนาดมารีอาเพิ่งไปเจอคู่หมั้นของเธอที่กำลังติ๊ดชึ่งกับสาวอื่น ทว่าเพื่อนของเธอกลับไม่มีน้ำตาเลยสักหยด แต่ดูท่าตอนนี้เหมือนมารีอาจะเจ็บใจที่โดนดูถูกมากกว่า
“งั้นปะ ลุยยยย”
แอนนี่ลากมารีอาเข้ามาในห้อง ก่อนจับเธอนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วหยิบคอนแทกต์เลนส์ที่เธอซื้อไว้สำรองเก็บไว้หลายคู่ออกมา พร้อมกับเครื่องสำอางชั้นดีมากมายกองตรงหน้า
“พร้อมนะเพื่อน” แอนนี่ยิ้ม
“อือ พร้อม” มารีอายิ้มกว้าง
....
ในคลับเฮาส์ชั้นดีที่มีแต่คนมีฐานะระดับไฮโซและมีบัตรวีไอพีการ์ดเท่านั้นที่จะเข้ามาได้ โชคดีที่แอนนี่เพิ่งได้บัตรสมาชิกมาจากหนุ่มหล่อไฮโซเจ้าของโรงงานที่ตามจีบเธออยู่ให้มา ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้จริงจังด้วยแค่คบไปเล่น ๆ
มารีอาดึงกระโปรงรัดรูปสีดำให้ลงมา เพราะรู้สึกว่ามันสั้นและรัดรูปจนเกินไป แถมเสื้อเกาะอกเอวลอย โชว์หน้าท้องแบนราบที่สวยงามของเธอ มันทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ เพราะไม่เคยแต่งตัวแบบเปิดเผยเนื้อตัวขนาดนี้มาก่อน
“แก ฉันว่ามันเย็น ๆ ท้องอะ โล่ง ๆ ไงไม่รู้” มารีอาเอามือลูบท้องด้วยความเขินอาย จนแอนนี่ต้องส่ายหัวในความประหม่าของเพื่อน
“ยัยมาร์ หน้าท้องแก หุ่นแก เอวแก สะโพกแก นมแก บอกเลยโคตรเพอร์เฟกต์ แกออกกำลังกายทุกวันหุ่นแกนี่แบบ โคตรดีมากเลยรู้ไหม แกจะอายอะไรฮะ มีของดีต้องอวดสิ” แอนนี่บ่น
“แหม แก ฉันออกกำลังกายเพื่อให้มีสุขภาพดี ไม่ได้ออกเพื่อจะเอาหุ่นมาโชว์ใครสักหน่อย” มารีอาทำหน้างอก่อนเถียงข้าง ๆ คู ๆ
“หรือแกจะยอมแพ้ ที่อีตาอนิรุตคู่หมั้นแกว่าแก ดูถูกแก ฮึว่าไง” แอนนี่กอดอกมองเพื่อนสาวที่ยังทำสีหน้าลังเล
“ก็ ก็ ก็ไม่ชอบที่ให้ใครดูถูก” มารีอายิ้มแห้ง
“งั้นวันนี้รับรองได้ จะไม่มีใครดูถูกแก เพราะว่าวันนี้แกสวย สวยมาก แกจำไว้ ว่าแกเป็นคนสวย เลิกมัดผมรวบต่ำปล่อยเป็นคุณป้า ปล่อยผมยาวสลวยของแก ดูสิทั้งเงาทั้งตรงยังกับคนไปแว็กซ์ผมเงามา แกสวยมากนะรู้ตัวไหม”
“อะ อือ”
“เพราะงั้นสูดลมหายใจลึก บริหารเสน่ห์กัน โอเค้”
“อะ อือ โอเค”
“ทำเสียงมั่นใจหน่อยคุณเพื่อน”
“โอ-เค” มารีอาเน้นคำช้า ๆ ชัด ๆ พลางสูดลมหายใจลึก เรียกความมั่นใจก่อนยืดอกเชิด
และแค่เพียงการย่างก้าวมาของสองสาวที่เข้ามาในผับ แอนนี่สาวเปรี้ยวสวยสดในชุดสีแดงเพลิง กับมารีอาที่ดูสวยเฉี่ยวมีเสน่ห์และน่าค้นหาในชุดดำ ก็เรียกสายตาจากหนุ่ม ๆ ภายในคลับเฮาส์ ที่มองสาวสวยทั้งสองคนด้วยสายตาหวานฉ่ำ
ซึ่งไม่ไกลจากตรงนั้น ตรงบาร์นั่ง ลี่คุนและวศิน ที่นัดกันมาเจอที่นี่ ก็อดไม่ได้มองเธอทั้งสองด้วยความสนใจ
“เคน”
“ไอเคน”
…
“ไอ เคน !!!!” วศินตะโกนใส่ข้างหู จนลี่คุนตกใจ
“เฮ้ยย อะไร ! เชี่ยไร กู ชื่อ คุน ไม่ใช่เคน มึงเรียกอะไรของมึง ดังฉิบ” ลี่คุนหลุดจากภวังค์ ก่อนหันมามองหน้าเพื่อนไม่ชอบใจ พร้อมยกแก้วเหล้าเข้าปาก
“เออ กูบอกแล้วไงว่ากูจะเรียกมึงเคน ทำไมวะ เรียกแค่นี้ตกใจ มึงมองสองคนนั้นเหรอ เอ... ไม่สิ สายตามึงจ้องที่คนชุดดำนี่หว่า เออ เทสต์ดีนะมึง” วศินยกมือขึ้นตบบ่า เพราะเขาเองก็ชอบสาวเปรี้ยวในชุดแดงเช่นกัน
“ใครบอกกูชอบ” ลี่คุนหันกลับมาทำเมินไม่สนใจแม้จะแอบเหล่สายตามองสาวสวยชุดดำคนนั้นอยู่เป็นระยะ
“สนใจก็คือสนใจสิวะ อย่าเก๊ก มึงมองเขาจนมึงไม่ได้ยินเสียงกูเรียกขนาดนี้” วศินยิ้มอย่างรู้ทัน
ลี่คุนได้แต่ส่ายหัวยอมแพ้ ก่อนหันไปมองสองสาวนั้น เต็ม ๆ ตา ก่อนจะเพิ่งสังเกตชัด ๆ ว่าสาวชุดแดงที่มาด้วยกับผู้หญิงชุดดำ คือพนักงานฝ่าย AE ของบริษัทเขา
“คนชุดแดง กูรู้จัก พนักงานบริษัทกู งั้นผ่าน กูไม่ชอบเป็นสมภารกินไก่วัด”
“เชี่ย พูดสำนวนไทยซะด้วย ไอ้ลูกครึ่งจีน”
“เออน่า เรื่องของกู กูถือของกูแบบนี้ กูไม่จีบคนบริษัทเดียวกัน เสียการปกครอง”
“คนชุดแดง มึงไม่ผ่านอะดีแล้ว เพราะกูจอง แล้วคนชุดดำล่ะ เด็กบริษัทมึงด้วยเหรอ คนนี้ก็สวยดีนะ”
“ชุดดำ” ลี่คุนมองพิจารณาอย่างถี่ถ้วนอีกครั้งก่อนส่ายหัว “ไม่ว่ะ ไม่รู้จัก”
แต่จะว่าไป เขาก็ยอมรับเลยว่า ทันทีที่เขาเห็นเธอในแวบแรก ต้องยอมรับว่าเธอสวยมาก เธอสวยดูมีเสน่ห์น่าค้นหาไม่เหมือนผู้หญิงทั่ว ๆ ไป ปกติเวลาเห็นผู้หญิงที่ชอบมาสถานที่แบบนี้ ผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะทำตัวเป็นเหมือนแม่เสือสาวล่าเหยื่อ แต่เธอคนนี้ไม่เหมือนใครเธอดูราวกับเป็นพญาหงส์ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมาเที่ยวสถานที่ยามวิกาลที่แบบนี้ได้
ทุกคนรัวถามเธอชนิดพูดเออตอบเอง แอนนี่ได้เพียงแต่พูดอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน ก่อนทุกคนจะเห็นท่านประธานลี่หานเดินมาที่แผนก ทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วรีบก้มหน้าคำนับท่าน แต่เขากลับมาหยุดยืนตรงที่แอนนี่ยืนอยู่“เก็บของเสร็จหมดหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะ ของแอนนี่มีไม่เยอะ”“นี่กาแฟของโปรดเรา พี่ให้คนลงไปสั่งมาให้” เขาพูดพลางส่งแก้วน้ำในมือมาให้ นี่แค่ได้ยินเธอคุยกับมารีอาว่าอยากกินเฉย ๆ ก็รีบหามาให้ เล่นเอาใจกันเสียขนาดนี้ ไม่หลงก็แย่แล้ว“แล้วไม่รอแอนนี่ลงไปสั่งเองล่ะคะ ถือมาให้ถึงที่นี่ทำไม”“ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่กลัวน้ำแข็งมันละลายเลยรีบเดินเอามาให้”“ไม่เห็นพี่หานต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะ” แอนนี่ยิ้มเขิน“ไหนของมีอะไรบ้าง มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้ผู้ช่วยยกของเราเอาไปไว้ที่รถดีกว่า”“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอส่งยิ้มให้เขาในขณะที่เขาก็ยิ้มอ่อนโยนกลับมาที่เธอ ภาพที่ทุกคนมองเห็นประหนึ่งว่ามีไฟสปอตไลต์ฉายส่องลงมาที่คนทั้งคู่แล้วพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นตัวประกอบ~อย่าบอกนะว่า~ ทุกคนเริ่มส่งสายตามองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก“ขอบคุณทุก
ผู้จัดการจินพูดรัวมาก รัวจนทุกคนเงียบสนิท เพราะพูดแทรกไม่ทัน ในขณะที่ผู้จัดการจินก็ไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ตอนมารีอาอยู่กลับไม่เคยทำดีต่อเธอ พอไม่มีเธอขึ้นมา ก็นะ… เลยรู้ซึ้งถึงคุณค่าสิ้นเสียงของผู้จัดการจิน ตามด้วยเสียงเริ่มฮือฮาเพราะเริ่มคล้อยตามเพราะรู้สึกสงสารมารีอาขึ้นมาแต่ทว่า จู่ ๆ ผู้หญิงสวยคนนั้นกลับผละแขนจากลี่คุน แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้จัดการจิน ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน“มาร์ก็คิดถึงผู้จัดการจินนะคะ”~เอ๊ะ ! เสียงคุ้น ๆ~ผู้จัดการรีบเช็ดน้ำตา ในขณะที่มารีอาขยับตัวออกจากอ้อมกอด ผู้จัดการจินเริ่มเพ่งมองใบหน้าของมารีอาอย่างชัด ๆ“มาร์ มารีอา นี่ นี่ คือมารีอาจริง ๆ เหรอ”“ว่าไงครับ จะลาออกอีกไหม ?” ลี่คุนถามย้ำอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ“คะ คือ คือว่า… โอยจะเป็นลม” ...ในขณะที่ฝ่ายการตลาด ไม่รู้ว่าที่ข้างล่างเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เพราะพนักงานบางส่วนโดยเฉพาะที่ตำแหน่งต่ำลงมาก็ไม่ได้ลงไปต้อนรับทั้งหมดเนื่องจากต้องจำกัดพื้นที่“เฮ้อ คิดถึงยัยแอนจังเมื่อไหร่จะกลับมาน้า” เจ้อาร์ตบ่นพึมพำในขณะที่คนน้ำแข็งในแก้วกาแฟคาปูชิโน่เย็นที่ถืออยู่ในมือไปมา ยิ่งเป็นเครื่องดื่มกาแฟ
แต่อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่มีแล้ว …มารีอาสาวพนักงานบัญชีที่ใส่แว่นหนา ๆ หน้าจืด ๆ คนที่ขี้เกียจแต่งหน้าแล้วใช้คำว่างานเยอะเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าคอม คนเฉิ่ม ๆ ที่สวมเสื้อตัวโคร่ง ๆ ชอบทาแค่แป้งฝุ่นกับลิปมันมาทำงาน ตอนนี้เธออยู่กับเจ้าแม่สายแซ่บอย่างแอนนี่ เลยถูกจัดการแปลงโฉมเพื่อนเบา ๆ ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ รับกับใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลเข้ม ผมที่เคยมัดเรียบจนตึงเป๊ะ ถูกปล่อยมันออกมาให้เห็นความเงางามจนเหมือนเธอเป็นเคลือบมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งผมดำเงาของเธอในตอนนี้ตัดกับสีผิวขาว ๆ ของมารีอา ดูผ่าน ๆ แบบไม่สังเกตดี ๆ ราวกับคนละคนกับสาวแว่นคนนั้นอย่างลิบลับแต่กลับกัน สาวแสบอย่างแอนนี่ที่ชอบใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ หรือถ้ามีตรงไหนพอจะโชว์ได้เธอจะต้องใส่วับแวม ๆ อยู่เสมอ กลับโดนว่าที่เจ้าบ่าวหวงจนเธอต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวมิดชิดขึ้น อย่างชุดรัดรูปเซ็กซี่ ๆ โดนเขาสั่งเองให้เอาไปเก็บหมด แต่ถ้าเธออยากจะใส่ก็ได้นะ แค่แลกกับคำขู่พร้อมการกระทำจากลี่หานที่ว่า...ถ้าแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเมื่อไหร่… จะโดนเขาจับถอด ! ช่วยไม่ได้ พอเห็นเมียตัวเองแต่งตัวเซ็กซี่แล้วมันเกิดอารมณ์ เลยต้องขอจัดการเธอก่อนเบา ๆ เล่นเอาแ
ข่าวลือเรื่องบริษัทใหญ่ระดับเอเชียอย่าง Lee Group ว่าสองพี่น้องตระกูลลี่จะมีการจัดแต่งงานเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ติดก็แค่… ทางสองพี่น้องตระกูลลี่ ต้องเดินทางกลับมาสู่ขอคนรักของพวกเขาที่เมืองไทยอย่างเป็นทางการก่อน จึงค่อยประกาศกำหนดวันแต่งงานให้ทราบโดยทั่วกันสำหรับเมืองไทย พนักงานหลาย ๆ คนทราบว่าประธานหนุ่มหล่ออย่างลี่คุนเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าสาวคือมารีอา พนักงานสาวบัญชีจอมเฉิ่ม กระนั้นหลายคนก็ยังคงจดจำภาพมารีอาสาวแว่นคนนั้นอยู่ดี หรือต่อให้บางคนที่เคยเห็นตอนเวลาทั้งคู่ออกเดตหรือตอนไปฝากท้อง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสวย ๆ คนคนนั้นคือมารีอาและแน่นอนข่าวลือก็คือข่าวลือ มักจะโดนแต่งแต้มจนเกินความเป็นจริงเสมอ โดยเฉพาะสาวออฟฟิศอย่างเรา ๆ เพราะต่อให้เรื่องมีความจริงแค่หนึ่งเดียว แต่พวกเราก็มีความพิเศษสามารถพูดต่อ ๆ กันจนคนสุดท้ายที่ได้ยิน สรุปเป็นตัวเลขที่ร้อยได้… พวกเราเก่ง ^ ^และก็ตามข่าวที่ลือกันสุดฮิตในตอนนี้ คือเรื่องที่ประธานลี่คบซ้อน ! และที่ประธานลี่เลือกมารีอาแต่งงานด้วยเพราะว่าเธอพลาดท้องแค่นั้นเอง ส่วนผู้หญิงสวย ๆ อีกคน ที่หลายคนเคยเห็นก็เป็นแค่คู่ขาผู้จัดการจินเองก็ไม่ต่
เพียงครู่ก็มีเสียงดนตรีบรรเลงมาจากด้านหลังของเรือยอชต์“อะ เสียงอะไรน่ะ” มารีอาหันขวับไปตามต้นเสียง เพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงไวโอลินบรรเลงดังขึ้นมา แถมอยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ แต่กลับพากันยกกระถางดอกไม้เป็นพุ่ม ๆ มาวางตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้านหน้าของเรือที่พวกเธอนั่งอยู่ จนสองสาวลุกขึ้นยืนแบบงง ๆ“อะไรอะแก” แอนนี่หันไปมองหน้ามารีอาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สองสาวจะหันรีหันขวางไปตามเสียงเพลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ไม่ช้า นักสีไวไอลินก็เดินบรรเลงออกมา พร้อมกับลี่หานและลี่คุนที่เปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อย พาเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แอนนี่กับมารีอาถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนที่แอนนี่จะคลี่ยิ้มออกมา เธอมองสบตากับลี่หานที่ส่งยิ้มมาให้เธอด้วยสายตาแวววาวส่วนมารีอาไม่ต้องพูดถึง แค่เห็นลี่คุนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เธอถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาคู่ใสมีน้ำตาซึมเอ่อออกมาด้วยความตื้นตันสองหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้พวกเธอรับไว้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมยื่นกล่องแหวนเพชรให้กับสองสาว“แต่งงานกันนะครับ” สองพี่น้องตระกูลลี่เอ่ยขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน แม้อะไร ๆ สำหรับพวกเขาแล
“นั่นสิเนอะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ จากผู้ชายที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอื้อมถึง กลับมาเป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด แต่ก็นะเรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากแกนั่นแหละแอนนี่ ถ้าวันนั้นแกไม่จับฉันแปลงโฉมจนไปเจอลี่คุน วันนี้ฉันกับเขาอาจจะแค่เดินสวนทางกันธรรมดา ๆ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ได้”“แหมแก ก็ว่าไป ไม่หรอก… ระหว่างแกกับท่านประธานมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหากล่ะ ที่ทำให้แกกับประธานลี่ได้รักกัน”“ใช่เหรอ แต่ส่วนนึงก็มาจากแกนะ อืมแต่ก็นะ บางทีโชคชะตาหรือพรหมลิขิตอาจทำให้ฉันกับเขาได้รักกันจริง ๆ ก็ได้ แต่… ของแกไม่ใช่นะแอนนี่ แกกับพี่หานเป็นความตั้งใจล้วน ๆ ไม่ใช่พรหมลิขิต” มารีอายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่รู้มาจากลี่คุน“บ้าน่า… ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต แล้วจะเป็นความตั้งใจได้ยังไง”“ก็ตอนแรก ฉันก็นึกว่าเป็นเพราะว่าลี่คุนกับฉันอยากจับคู่ให้แกกับพี่หาน เขาถึงยอมแต่งกับแก ที่ไหนได้ มาตอนหลังถึงรู้ว่าเพราะพี่หานเขาแอบปิ๊งแกจากรูปในไอจีก่อนต่างหากล่ะ ไม่งั้นคนอย่างพี่หานจะยอมตกลงไปเมืองไทยทำไม”“ชิ ทำมาพูดไป” แอนนี่ยิ้มเขิน ถึงลี่หานเองก็เคยบอกว่าแอบชอบเธอจากไอจี “เอาจริงนะยัยมาร์ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรว