LOGINเงินของเขาเองยังไม่พอใช้ แล้วตอนนี้หานเฟยเซียนอยากได้ของขวัญหมั้นงั้นหรือ? เขาจะให้เธออะไรดี?เมื่อเห็นสีหน้าของหานเฟยเซียน หลู่เหวินชิงก็ระงับความรำคาญและอธิบาย“ตอนที่เดินทางมาต่างจังหวัด ครอบครัวของผมไม่ได้ให้เงินผมมามากนักเท่าไหร่ ถ้าผมให้ของขวัญหมั้นกับคุณตอนนี้ เราคงไม่มีเงินพอสร้างบ้านหรือซื้อของใช้จำเป็น”หานเฟยเซียนยังคงรู้สึกอึดอัด “เอาอย่างนี้ดีไหม? ผมให้คุณก่อนยี่สิบหยวน ตามราคาหมั้นในหมู่บ้าน?”หลู่เหวินชิงประนีประนอมแม้ว่าจำนวนเงินนี้จะห่างไกลจากที่หานเฟยเซียนหวังไว้มาก แต่เธอก็รู้ว่าตอนนี้เขาไม่มีเงินมากนัก ถ้าเขายังเถียงเรื่องนี้ต่อไป ชีวิตสมรสของพวกเขาอาจจะถึงทางตันได้แต่อย่างน้อยก็ยังมียี่สิบหยวนที่ดีกว่าไม่มีอะไรเลย ในที่สุดหานเฟยเซียนก็กัดฟันพยักหน้า หลู่เหวินชิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากควักเงินยี่สิบหยวนจากกระเป๋าตัวเองให้หานเฟยเซียนทั้งสองกินอาหารอย่างครุ่นคิด แต่ก็กินหมดเกลี้ยง ไม่เหลืออะไรเลย หานเฟยเซียนไม่เคยกินเนื้อเยอะขนาดนี้ในมื้อเดียวมาก่อน สิ่งนี้ยิ่งทำ
เมื่อหานเฟยเซียนได้ยินหลู่เหวินชิงพูดเช่นนี้ ความรู้สึกไม่สบายใจที่เพิ่งรู้สึกก็จางหายไปในทันที เธอหยิบผ้าเปียกที่เขายื่นให้ขึ้นมาเช็ดหน้า เธอเช็ดเครื่องสำอางออกเล็กน้อยระหว่างที่เดินเมื่อถึงเกวียน เครื่องสำอางของเธอก็หลุดออกไปแล้ว แต่ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำจากการเสียดสีอย่างรุนแรงดูเหมือนไม่ดีขึ้นเท่าไหร่หลู่เหวินชิงรู้สึกสับสนอย่างมาก เธอดูดีแม้ไม่ได้แต่งหน้า แต่ตอนนี้เธอดูแปลกไป เขาจะไปขอทะเบียนสมรสกับผู้หญิงแบบนี้...หลู่เหวินชิงรู้สึกปวดหัวเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ลุงเจียงที่กำลังขับเกวียนอยู่ เห็นหลู่เหวินชิงกับหานเฟยเซียนเดินเข้ามาก็พูดขึ้นมาว่า"พวกคุณสองคนจะไปขอทะเบียนสมรสที่เมืองอำเภอกันหรือ?"ลุงเจียงเป็นคนช่างพูดเรื่องราวของสองคนนี้แพร่สะพัดไปทั่วหมู่บ้านในช่วงนี้ เขาจึงรู้เรื่องนี้โดยธรรมชาติเขาถามอย่างไม่ใส่ใจ หานเฟยเซียนหน้าแดงแล้วพยักหน้าพลางตอบรับเบาๆหลู่เหวินชิงดูเหมือนไม่อยากคุย พอเห็นว่าทั้งสองไม่อยากคุย ลุงเจียงก็เงียบปากลงอย่างมีชั้นเชิง แต่ถึงแม้ลุงเจียงจะเงียบได้ แต่ผู้หญิงบนเกวียนกลับทำไม่ได้"โอ้ โอ้ โอ้ หน้าของหานจื้อชิงแดงเพราะงานแต่งงาน""ใช่ หน้าของหานจื้อชิง
ณ จุดนี้ หลู่เหวินชิงรู้ดีว่าชื่อเสียงของเขากำลังย่ำแย่ เขาไม่กล้าคิดถึงหลินมู่อิงเลย เขารู้จักเธอดี หากเขากล้าแตะต้องเธอจริงๆ คงไม่จบลงด้วยดีสำหรับหลิวอิ๋ง เสือสาวนั่นต่างหากที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพนี้ ไม่ช้าก็เร็ว เขาต้องยกหลิวอิ๋งให้...และเขาต้องได้เงิน 500 หยวนที่ตกลงไว้กับเธอก่อนหน้านี้หลู่เหวินชิงรู้สึกเสียใจจริง ๆ ที่ฟังคำพูดของหลิวอิ๋งหากเขาไม่ฟังคำยุยงของเธอเขาคงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เธอและเฉียนจุนไม่ได้ตรวจสอบด้วยซ้ำว่าคนที่จับไปคือหลินมู่อิงหรือไม่ก่อนที่จะส่งมาให้เขา แต่ละคนก็โง่กว่าคนอื่น!แต่เรื่องก็จบลงแล้ว เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากประนีประนอมและแต่งงานกับหานเฟยเซียนก่อนเขาได้หารือเรื่องการสร้างบ้านกับเจียงอ้ายกั๋วในวันนี้ แต่ก็ยังไม่มีข้อสรุป เขาไม่แน่ใจว่าพรุ่งนี้จะเสร็จทันไปรับใบทะเบียนสมรสหรือไม่พรุ่งนี้เขาจะไปเมืองเพื่อแต่งงาน และต้องเขียนจดหมายขอเงินกลับบ้าน เงิน100 หยวนที่พวกเขาให้ก่อนเดินทางมาที่ชนบทนั้นไม่พอหลู่เหวินชิงคิดในใจ เตรียมเขียนจดหมายแน่นอนว่าเขาไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าเขากำลังฟื้นตัวจากอาการป่วยโดยไม่เอ่ยถึงเรื่องการแต่งงานครอบครัวของเ
ในขณะที่เจ้าเสือน้อยยืนตะลึงงันอยู่ไม่ไกล มันกำลังสงสัยตัวเองว่าทำพลาดไปหรือ? ไม่หรอก ดูเหมือนพวกเขากำลังสนุกกันอยู่ หลังจากกอดกันครู่หนึ่ง หลินมู่อิงก็ผลักโจวอี้หมิงในที่สุด เป็นสัญญาณว่าถึง เวลาลงมือทำงานแล้ว ต้นกล้าของเขายังคงรอปลูกอยู่ โจวอี้หมิงปล่อยหลินมู่อิงอย่างไม่เต็มใจ หยิบเครื่องมือทำไร่ข้างๆ ขึ้นมาเตรียมลงมือ โจวอี้หมิงเป้นคนแข็งแรงและมีพละกำลังมหาศาล ดังนั้นการปลูกต้นกล้าจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา หลินมู่อิงอยากช่วยขุดหลุม แต่โจวอี้หมิงปฏิเสธ "ตอนนี้ร่างกายฉันแข็งแรงมาก แข็งแรงมาก" หลินมู่อิงตบต้นแขนตัวเองเบาๆ บ่งบอกว่าเธอแข็งแรงมาก "ผมไม่อยากให้คุณทำงาน" โจวอี้หมิงพูดจบก็กลับไปทำงานต่อ เจ้าเสือน้อยนอนอยู่ไม่ไกล มองโจวอี้หมิงขุดหลุม ฉันก็ทำได้เหมือนกัน! เจ้าเสือน้อยบิดตัวแข็งแรงเซไปเซมาอยู่ห่างจากโจวอี้หมิงสองสามเมตร โบกขาหน้าหน้าสองข้างแตะพื้น ไม่นานนักก็ขุดหลุมสำเร็จ เจ้าเสือน้อยมองหลินมู่อิงด้วยสีหน้าประจบประแจงหลินมู่อิง ยกนิ้วโป้งให้เป็นการชมเชยว่าเจ้าเสือน้อยทำดีมากเจ้าเสือน้อย เข้าใจและขุดต่อไป ต้องบอกว่าหลินมู่อิงไม่เคยเห็นเสือขุดหลุมได้ดีขนาดนี้มาก่อน แต่เจ้า
แน่นอนว่าไม่ใช่ปัญหา หลินมู่อิงหากระดาษมาและรวบรวมส่วนผสมสำหรับอาบน้ำยาของโจวเฉินตงเธอจะเริ่มแช่โจวเฉินตงในยาวันนี้“เราต้องการอ่างแช่เท้าที่ลึกพอคลุมเข่า” หลินมู่อิงบอกกับโจวอี้หมิงโจวอี้หมิงพยักหน้าตกลง เขาสามารถทำอ่างเองได้ เขา ต้องการแค่ไม้และน้ำยาเคลือบกันน้ำพิเศษโจวอี้หมิงตรงดิ่งไปเตรียมของทันทีตอนนั้นแม้แต่สหกรณ์จัดหาและการตลาดก็ยังไม่มีอ่างแบบนี้ การได้ล้างเท้าทุกวันถือเป็นเรื่องดีไม่มีอ่างแช่เท้าที่ลึกถึงเข่าหลินมู่อิงเตรียมยาและบรรจุแยกต่างหาก เพียงพอสำหรับเจ็ดวัน เธอนำไปต้มในครัวก่อนคราวนี้หลินมู่อิงเปลี่ยนน้ำพุจิตวิญญาณอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง น้ำพุจิตวิญญาณนี้จำเป็นต่อการเปิดเส้นประสาทที่ขาของโจวเฉินและฟื้นฟูกล้ามเนื้อให้กลับมาแข็งแรงอีกครั้งหลังจากผ่านไปเจ็ดวัน หลินมู่อิงวางแผนที่จะหักขาของโจวเฉินตงและเริ่มการรักษาอย่างเป็นทางการทางด้านโจวอี้หมิง เขายังสร้างถังไม้สูงจากแผ่นไม้ เส้นผ่านศูนย์กลางใหญ่กว่าสองฟุต ทำให้โจวเฉินตงสามารถแช่ขาและเท้าทั้งสองข้างลงไปได้สะดวก"ดื่มน้ำถั่วเขียวก่อน" หลินมู่อิงยื่นชามน้ำถั่วเขียวให้กับโจวอี้หมิง แต่ในมือของเขายังมีขี้เลื่อยเหลืออยู
สีหน้าของหลินมู่อิงดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย เธอกำลังคิดหาวิธีฟื้นฟูขาของโจวเฉินตงให้กลับมาเป็นปกติให้ได้มากที่สุดแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ต้องทนทุกข์ทรมานมากขึ้นแต่ถ้าเขาไม่สามารถฟื้นตัวกลับมาเป็นปกติได้ ต้องใช้ไม้ค้ำยัน หรือเดินไม่ได้ หลินมู่อิงก็รู้สึกว่าการรักษานั้นไร้ความหมายทุกอย่างขึ้นอยู่กับว่าโจวเฉินตงจะยอมทนกับความยากลำบากและความทุกข์ทรมานนี้ หรือไม่ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ สีหน้าของหลินมู่อิงก็ยิ่งจริงจังมากขึ้นไปอีกคนรอบข้างแทบจะกระโดดออกจากที่นั่ง นี่มัน... รักษาไม่หายหรือ?ความหวังของโจวเฉินตงที่ฟื้นคืนมาดูเหมือนจะดับวูบลงเขาทรุดตัวลงพิงพนักเก้าอี้จากการนั่งตัวตรง โจวอี้หมิงอดขมวดคิ้วไม่ได้ หรือขาของพี่ชายเขาสาหัสมากจนหินมู่อิงรักษาไม่หาย?เขาเชื่อมั่นในตัวหลินมู่อิงมาก และรู้ว่าเธอจะทำเต็มที่ ดังนั้นเขาจะไม่โทษเธอ เขาแค่รู้สึกสงสารพี่ชายเล็กน้อย แม่โจวไม่ได้สงบนิ่งเหมือนลูกชายอีกสองคน เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของหลินมู่อิง เธอจึงถาม“มู่อิง...ไม่มีทางรักษาได้หรือ” เสียงของแม่โจวดังไปถึงหูของหลินมู่อิง เธอส่ายหน้าหัวใจของแม่โจวตกตะลึง“ไม่มี ไม่มีวิธีรักษา” เมื่อเห็นปฏิกิริยาของแม่





![I'll follow Apollo [Mpreg]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
