EP 4 ดิ้น

“นอนเถอะ ง่วงแล้ว”

“กลับไปนอนบ้านคุณสิ ปล่อย”

เขาจะกลับมาทำไม กลับมาซ้ำแผลเก่าที่เธอพยายามรักษาให้หาย กลับมาเพื่อย้ำเตือนเธอแบบนั้นเหรอ มันไม่ยุติธรรมเลยนะ

ร่างเล็กดิ้นพยายามจะยกแขนแกร่งที่โอบล็อกตัวเธอให้ติดกับเขาออก ไหนยังจะขาเขาที่เกี่ยวตัวเธอไว้จนแนบชิดกันทุกส่วน เสียงลมหายใจอีกฝ่ายพ่นออกมาอย่างสม่ำเสมอ

เขาหลับแล้วทั้งที่เธอยังดิ้นพยายามจะหนี กลิ่นเหล้าที่ถูกพ้นออกมาทางลมหายใจคละคลุ้งไปทั่ว นี้เขาไปตกถังหมักเหล้ามาหรือไงเหม็นขนาดนี้ แพรพลอยเริ่มจะมึนตามกลิ่น แต่ไม่สิ้นฤทธิ์

“ปล่อยสิ ปล่อย”

“อื้ม”

ร่างใหญ่พลิกตัวให้นอนสบายขึ้นทั้งที่เตียงนอนแคบแค่เขาคนเดียวเต็มเตียงจนขาเลยออกมา แต่ยังไม่ยอมปล่อยแพรพลอยให้ห่างจากตัว ร่างบางขึ้นไปนอนบนตัวเขาแทบจะทั้งร่าง

หล่อนต้องยอมจำนนต่อฤทธิ์คนเมาหน้ามึน นอนนิ่งจนหลับไปในอ้อมกอดของคนที่เธอเกลียดแบบที่ไม่เคยเกลียดใครมาก่อน

“อื้อ นอนต่อสิ ฉันยังไม่อยากตื่น”

“ลุกออกไป ออกไปได้แล้ว”

“เธอจะรีบไปไหนนี่มันเพิ่งจะ เอ่อ หกโมงเช้า”

มือใหญ่ควานหานาฬิกาข้อมือที่ถอดออกกลางดึกเพราะกลัวร่างเล็กที่นอนทับแขนเขาอยู่จะเจ็บเนื้ออ่อน

“ฉันต้องไปทำงาน”

“เริ่มงานกี่โมง”

“เรื่องของฉัน นายออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”

“กี่โมง”

เสียงถามย้ำกับแรงกอดที่มากขึ้น หน้าอกอิ่มของเธอชิดไปกับแผงอกกว้างของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้าพูดดีคงไม่เจอแบบนี้ ทำไมยัยป้านี้ถึงชอบขัดใจเขา ไม่ทำตัวน่ารักเหมือนสาวๆ ที่ผ่านมาเลยสักคนแล้วเขาติดใจเธอตรงไหน ตรงไหนกัน

“ปะแปด”

“แล้วจะรีบตื่นทำไม อีกตั้งสองชั่วโมง เธอเดินไปทำงานหรือไง”

“ใช่”

“นอนต่ออีกชั่วโมงหนึ่ง เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“ฉันไม่ใช่พวกขายตัวแลกกับอะไรก็ได้”

“งั้นก็ดิ้นออกไปเอง ฉันจะนอน”

เขาพูดเหมือนมันง่ายที่เธอจะหนีไป เมื่อคืนเธอลองทำแล้ว ดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขนเขา ดิ้นจนหมดแรงเขาก็ไม่แม้แต่ขยับ ตอนนี้เธอทำได้แค่นอนรอให้ถึงเวลาเท่านั้น

“ปล่อยได้แล้ว”

เขายอมปล่อยเธอตามที่พูด ร่างเล็กรีบออกจากอ้อมกอด ที่ใช้หลับมาทั้งคืนมันคงจะอบอุ่นกว่านี้ถ้าไม่ใช้อ้อมกอดของคนที่ทำร้ายจิตใจเธอ

“ฉันจะลงไปรอที่รถ อย่าคิดทำอะไรที่ไม่ควร”

“ไอ้”

“หึ คิดให้ดีนะว่าจะด่า”

“นายกลับมาทำไมอีก ข้าวของ เงิน ฉันก็คืนไปหมดแล้ว กลับมาทำไมอีก”

“ไม่รู้โว้ย”

แมกซ์แวลล์ลุกขึ้นขยี้ผมสองสามทีก่อนจะกระชากประตูพังๆ เดินออกไป เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มาที่นี่ ไม่รู้ว่าต้องการอะไรทั้งที่ไม่มีอะไรที่เขาอยากได้เลย

“เธอล้างห้องน้ำด้วยหรือไง นานชะมัด”

แมกซ์แวลล์นั่งแช่ก้นบนรถรอเธอ เธอจะช้าอะไรขนาดนี้กับแค่อาบน้ำ นานพอให้เขาไปหาที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดเตรียมตัวไปทำงานวันแรกเรียบร้อยแล้วก็กลับมารอเธอ

แพรพลอยมองร่างใหญ่อย่างอึ้งนิดๆ เขาดูดีขึ้นมาก ดูเหมือนผู้บริหารที่ยังอายุน้อยอยู่ แพรพลอยแอบยอมรับว่าเธอชอบเขาในชุดสูททำงานของเขามาก มากจนแทบไม่อยากละสายตาเลย แต่ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงตะคอกไม่พอใจของเขาที่ต้องมารอเธอ

“ใครใช้ให้มารอละ”

“บ่นอะไรป้า ขึ้นรถ”

เขาจับร่างบางขึ้นไปนั่งในรถ ให้เธอมานั่งข้างเขา ตามที่เขาต้องการ สายตาคมหันมาจ้องหน้าหวานไร้การแต้มแต่งดงามเพื่อหาคำตอบให้กับตัวเอง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้คำตอบอะไร ยิ่งมองเธอเขาก็อยากกลับไปนอนต่อบนเตียงภายในห้องรูหนูนั้นไม่อยากไปไหนเลย

“เธอทำงานที่ไหน”

“ส่งฉันตรงแยกข้างหน้าก็ได้”

“เฮ้อ ฉันถาม”

ตามเคยหล่อนต้องบอกเขา บอกแบบละเอียดตั้งแต่ที่ทำงาน ตำแหน่งงาน เพราะ เขาอยากรู้ เขาหยิบปืนออกมาจากช่องเก็บของตรงคอนโซลรถหวังจะพกมันติดตัวตอนลงจากรถไม่ได้ใช้ขู่ให้เธอกลัว แต่มันก็ดีเขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมากที่จะเค้นเอาความจริงจากปากเธอ

แพรพลอยนั่งนิ่งฟังเสียงลมหายใจของตัวเอง และของเขาที่ถอนหายใจซะมากกว่า เธอหันมามองเขาได้สักพักหน้าตาราวเจ้าชายในฝันของใครหลายคนและอาจจะของเธอด้วยถ้าเขาไม่ร้ายมากเกินจนเธอรับไม่ไหว

“มองทำไม ชอบหรือไง”

“เปล่า ขับรถไปสิ"

“ถึงแล้ว ถึงนานแล้วถ้าเธอไม่มาจ้องฉันก็คงจะรู้แล้วนะว่ารถจอดนานแล้ว”

“…..”

รถหรูจอดเทียบท่าบริษัทรับทำบัญชีขนาดเล็กที่ผู้คนกำลังเร่งรีบจะไปเข้างาน ร่วมถึงแพรพลอยด้วยที่กำลังจะสาย ร่างบางก้าวลงจากรถพร้อมสายตาหลายคู่ที่จ้องมองเป็นเชิงคำถามว่าใครมาส่งเธอ

“ไม่ขอบใจหน่อยเหรอที่มาส่ง”

“จะดีมากถ้าไม่ต้องเจอกันอีก”

…..

ร่างใหญ่เดินเข้ามาภายในบ้านผู้ที่มีศักดิ์เป็นพี่สาว เขามาเพื่อตามหาความจริงคำสารภาพอะไรก็ได้ที่จะทำให้เขาหายจากอาการที่เป็นอยู่ เขานอนไม่หลับมาตลอดทั้งคืน คิดเพียงแค่ว่าอยากจะกลับไปนอนในห้องแคบของแพรพลอย แต่คงเป็นไปไม่ได้เธอไล่เขาขนาดนั้น คนอย่างเขาไม่ง้อใครโดยเฉพาะผู้หญิง

“อลิซ”

“โฮ่งๆๆๆๆ”

“ไอ้หมาเวรนี้ เดี๋ยวกูกระทืบตายเลย ไปให้พ้น”

เสียงต้อนรับของหมาเจ้าถิ่นสีดำหูตั้งตัวสั้น นานมากแล้วที่เขาไม่เคยมาบ้านหลังนี้ของพี่สาวถ้าไม่มีงานเลี้ยงหรือยังมีแสงตะวันแบบวันนี้ คงไม่แปลกที่จะมีสมาชิกสี่ขามาเพิ่มโดยที่เขาไม่รู้

“แกไล่อะไรหมาของแพรพลอยเพื่อนฉัน”

“หมายัยป้านั้นนะเหรอ”

“มันชื่อคิดตี้”

“มันชื่ออะไรก็ช่าง พี่มาคุยกับผมให้รู้เรื่อง แล้วก็บอกให้มันหยุดเห่า”

เขาเริ่มจะหัวเสียกับเสียหมาเห่าที่เข้าไปกวนโสตประสาท แต่มันก็เงียบลงแค่พี่สาวเขาเอามันไปอุ้ม

“ว่ามา”

“พี่กับยัยป้านั้นวางยาผม พี่รวมหัวกัน”

“ที่รัก ใครมา”

“แกจะมาคุยอะไรตอนนี้ บาสเตียนอยู่บ้าน”

อลิซทำทีตื่นกลัวสามี ทั้งที่ปกติเธอแค่เกรงใจเขาบ้างในบางเรื่องแต่วันนี้ต้องเล่นให้สมบทบาท ทุกอย่างกำลังจะเป็นไปตามแผนไม่งั้นน้องชายตัวแสบของเธอคงไม่มาถึงที่นี้

“พี่ต้องคุยกับผมให้รู้เรื่อง”

“เรื่องอะไรกันที่รัก แลเครียดนะ”

บาสเตียนเดินตามหาต้นเสียงอยู่นาน เขาผิดสังเกตเมียมาสักพักเรื่องแพรพลอย แต่ยังไม่แน่ใจเขาจำต้องตามติดเมียตลอดเพื่อไม่ให้ใครเดือดร้อน

“เรื่องเจ้าคิดตี้นี้ไงคะ แมกซ์เขาอยากได้นะคะ แต่อลิซเกรงใจแพรนะคะ เอามาฝากไว้นานแล้ว กลัวยายแพรจะว่าเอา”

ความสนิทที่ยกขึ้นมาอ้างดูไม่เข้ากับสถานการณ์เท่าไร แต่ถ้าบาสเตียนรู้เรื่องนี้เธอต้องไม่รอดแน่ ยังไงก็ต้องเอาตัวรอดไปก่อน

“อ้อเอาไปเลย เดี๋ยวพี่คุยกับแพรเอง แพรเขาเข้าใจอะไรง่ายรายนั้นนะ”

“จริงสิคะ อ่ะ เอาไป”

หมาสีดำ หูตั้งตัวสั้นถูกส่งให้แมกซ์แวลล์ เขารับมันไว้อย่างงงๆ ทำไมอะไรมันถึงไม่สำเร็จตั้งแต่เจอเธอชีวิตเขาก็ล้มเหลวตลอด

…..

“นายจะให้ผมเอาไปไหนครับ เฮ้ยๆๆ”

หมาหลุดมือเท็นวิ่งตามกันให้วุ่นทั้งบ้านแต่แล้วหมาเจ้ากรรมก็ไปนั่งกลัวตัวสั่นอยู่หน้าห้องของแมกซ์แวลล์

“นี้ถ้าเป็นเจ้าของแกมานั่งตรงนี้ก็คงดี”

คำบ่นติดปากออกมาเบาๆ ทำเอาลูกน้องคนสนิทอย่างเท็นเริ่มเข้าใจเจ้านายปากแข็งนิสัยร้ายคนนี้ สงสัยคงจะเปลี่ยนตัวเองได้ก็คราวนี่แหละเจ้านายของเขา

“พี่มีอะไรอีก”

เสียงโทรศัพท์มือถือยี่ห้อดังของเขาดังขึ้น ดึงเขาออกจากวังวนที่มีแต่ผู้หญิงที่ไม่สนใจเขาคนนั้น

“เดี๋ยวฉันส่งไอดีไลน์ของแพรให้"

"ผมไม่ได้อยากได้"

"แต่พี่อยากให้ บายน้องชาย”

แมกซ์แวลล์ก้มมองมือถือที่อลิซวางสายไปแล้ว ไม่นานสิ่งที่เขารอก็มาถึงไอดีไลน์ของแพรพลอย

“ไปเข้าห้องไอ้หมาดำ เดี๋ยวแกจะได้เจอเจ้าของ”