EP 3 ติดใจ

ร่างใหญ่นั่งใกล้หน้าต่างบานเล็กสามวันแล้วที่เขาไม่ได้ออกไปไหน สองนิ้วคีบบุรีทิ้งลงทางช่องหน้าต่าง กลุ่มควันสุดท้ายกำลังลอยออกจากปากเขา ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงดิ้นตายเพราะความเท่นี่ แต่เป็นเธอแพรพลอยที่อยากจะเอามีดไปปาดคอเขาให้ตาย

“แคร่กๆๆ”

เสียงเล็กกระแอมไอควันบุหรี่ สองตากลมค่อยๆ เปิดหาต้นเหตุ สายตาหวานจ้องมองต้นเหตุอย่างเอาเรื่อง ห้องรูหนูของเธอเต็มไปด้วยควัน นี้เขากำลังฆ่าตัวเองไม่พอยังจะฆ่าเธอด้วยหรือไง

“จะไปไหน”

ร่างใหญ่กับกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว เดินมาใกล้คนป่วย จับเธอกดลงนอนราบกับที่นอนตามเดิม เขาไม่อยากจะเห็นร่างเย้ายวนนั้นตอนเช้านี้หรอกนะมันจะไม่ดีต่อคนป่วยและเธอคงไม่รู้สินะว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าให้ ก็เขามันถนัดแต่ถอด

“เรื่องของฉัน อย่ามาแตะตัวฉันออกไป”

“กินซะ จะได้กินยา ฉันไม่เข้าใจว่าเธออยู่ที่ได้ยังไง แม้แต่ของกินแถวนี้ยังหายาก”

ขนมปังแข็งๆ สองชิ้นประกบกันตรงกลางมีแฮมกับชีสสอดไส้อยู่ ถูกยื่นให้คนไข้ที่กำลังจะพยศลุกหนี

“….”

แพรพลอยรับมา อย่างอึ้งๆ เขาเหมือนจะดีแต่ก็ไม่ดี อะไรของเขา ทุกอย่างคงจะดีถ้าเธอไม่รู้สึกแปลกๆ โล่งๆ ซะก่อน

“อะไรของเธออีกว่ะให้กินก็ไม่กิน”

ขนมปังในมือเล็กปาตรงไปหาใบหน้าของเทพบุตรในร่างอสุรกาย โชคดีที่เขาไม่ทำร้ายเธอกลับคนอย่างแมกซ์แวลล์ไม่เคยยอมใคร แต่เธอมันข้อยกเว้นอีกสินะ

“นายทำอะไรกับฉัน”

กว่าจะมีสติว่าตัวเองไม่มีอะไรติดตัวเลยสักชิ้นก็เกือบสายไปเสียแล้ว ตอนที่เธอไข้ขึ้นเธอรู้ว่าเขาคอยเช็ดตัวให้แต่ไม่คิดว่าไอ้บ้ากามนี้จะไม่ใส่เสื้อผ้าให้เธอถึงจะเห็นกันมาหมดแล้วทุกส่วนก็เหอะ เขาก็ไม่ควรจะทำแบบนี้

“นี้เธอแก่จนฟั่นเฟือนหรือไง ไม่มีแรงยังจะอยากอึบกับฉันอีก ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะไม่มีอารมณ์”

ร่างเล็กดึงผ้าห่มมาพันตัวขนคล้ายดักแด้ แมกซ์แวลล์พอเดาอาการหวงตัวของเธอออก เขาไม่เข้าใจว่าจะหวงอะไรของเธอขนาดนั้นทั้งที่ชิมมาหมดทุกส่วนตั้งแต่คืนแรกที่เจอกัน

“ไอ้”

“ถ้าเธอด่าฉันจะอึบกับเธอเท่าคำด่า”

“….”

“เอ่อ สงบสักที เอ้ากิน”

เหนือความคาดหมายไอ้บ้ากามยังคงดีกับเธอเก็บขนมปังมาประกบกันตามเดิมแล้วยื่นให้เธอกิน หมดทางเลือกแพรพลอยรับขนมปังจากไส้แฮมชีสเป็นไส้ขนมปังมีแฮมชีสประกบ น้ำตาเริ่มไหลลงมาอาบสองแก้มความกลัวที่พยายามสร้างเกราะความแข็งแกร่งขึ้นมาปิดบังมันเริ่มเปิดเผยจนปิดไม่มิด ทำไมเขาถึงไม่ไปจากชีวิตเธอสักทีจะอยู่ทำร้ายกันไปถึงไหน

“ร้องไห้ ร้องเข้าไป จะเรียกร้องให้อยู่ต่อคงไม่ได้หรอกนะ ฉันต้องไปทำงาน”

เขาเดินไปใส่เสื้อผ้าต่อหน้าเธอถอดชิ้นนั้นใส่ชิ้นนู้น แพรพลอยต้องหลับตาปี๋ทั้งน้ำตาอายแทนพ่อเทพบุตรใจเถื่อนคนนี้

แมกซ์แวลล์รอบถอนหายใจชุดใหญ่เท่าที่ไม่เคยทำมาก่อน ทำไมเขาต้องลำบากใจที่จะเดินออกจากห้องนี้ด้วย สามวันมานี้เขาไม่เจอแสงสีหรือคนอื่นเลยนอกจากแพรพลอย แต่มันกลับอิ่มใจจนไม่ต้องหาอะไรมาเพิ่มเติม เขาคงหลงเธอมัง เธอมันของใหม่สำหรับเขา แต่คงไม่มีรอบสองแน่เพราะเขาไม่ใช้ของซ้ำ

“นี่เงิน นี่นามบัตรพร้อมที่อยู่ ถ้าจะเรียกเงินเพิ่มก็ติดต่อไป ฉันไปล่ะ”

เขากล่าวความรับผิดชอบกับผู้หญิงที่พลากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ มันคงดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ร่างใหญ่รีบเดินออกไปไม่หันหลังกลับมามองเธออีก

“ไปแล้วอย่ากลับมาอีก ไอ้สาระเลว ไอ้ชั่ว อย่ามาเจอกันอีก”

แพรพลอยร้องไห้ออกมาอย่างหนัก หนักจนไม่รู้จะเอาน้ำตามาจากไหนให้มาไหลอาบสองแก้มอีกแล้ว และสาบานว่าจะไม่เจอกับเขาอีก

…..

“เงินใครวะ”

แมกซ์แวลล์เพิ่งกลับจากประชุมที่ไรสาระที่สุดในชีวิตเขา คิ้วหนาขมวดหากันแน่นมองเงินปึกใหญ่ที่ลูกน้องมายื่นให้

“มีคนเอามาส่งให้แม่บ้านเมื่อเช้าครับ พร้อมกับเสื้อผ้าของนายครับ”

“เสื้อผ้า”

“นี้ครับ”

ชุดที่เขาถอดทิ้งไว้ในถังขยะของห้องแพรพลอย เพราะเขาไม่คิดจะถือมันกลับมาให้หนักมือถึงชุดจะยังใหม่อยู่ก็ตาม เธอส่งของมาถึงหน้าบ้านเขาพร้อมเงินที่ยังอยู่ครบไม่หายไปซักใบ

“ใครเอามาให้ แม่บ้านได้บอกไหม”

“เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ครับ แต่แม่บ้านเน้นมาว่าสวยมากครับ”

“โถ่โว้ย ให้มันหยิ่งแบบนี้สิ”

เงินพร้อมกับเสื้อผ้ากระจายเต็มพื้นห้องนั่งเล่น แรงโทสะพุ่งปรี้ดแทบจะทะลุฝ้าเพดานห้องให้พังซะเดี๋ยวนั้น

เท็นยืนมองหน้าเจ้านายเขาไม่เคยเห็นนายโมโหผู้หญิงคนไหนแบบนี้เลยปกตินายของเขาจะตัดขาดผู้หญิงทุกคนหลังจากลงจากเตียงแล้ว แต่คนนี้ทำให้นายโกรธได้เธอต้องมีอะไรดี เขาช่างอยากเจอผู้หญิงคนนี้ซะแล้ว

“คนที่ทำให้นายหายไปสามวันนั้นใช่ไหมครับ”

“เอ่อ กูให้เงินมากขนาดนี้ ยังไม่เอา”

“สงสัยนายจะเจอคนจริง”

“ให้หยิ่งซะให้ตาย กูไม่สนใจหรอก ผู้หญิงมีเยอะแยะ”

“ครับ แต่ไม่เคยมีใครกักตัวนายได้เกินสามชั่วโมงแต่คนนี้สามวัน”

“ไอ้เท็น”

เท็นพอจะเริ่มรับรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ของนายต้องไม่ธรรมดา จากปฏิกิริยาโต้ตอบของผู้เป็นนาย

“นายจะไปไหนครับ”

“นี้มันกี่โมง ถ้ามึงไม่มัวมาว่ากู คงรู้ว่ากูจะไปไหน”

“ครับ ผับกลุ่มดาร์ก”

เท็นรับคำนายพร้อมกับสั่งลูกน้อง ให้เตรียมตัวตามนายไป เหมือนปกติทุกวัน รถหรูถูกเหยียบด้วยความเร็วปานจะไปพบยมบาลของแมกซ์แวลล์แล่นนำหน้ารถลูกน้องที่ติดตามมาอีกสองสามคัน เขาใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่หมาย ที่ที่เขาจะหาความสุขและสนุกในทุกคืน

“เฮ้ยเพื่อน มาได้แล้วเหรอ หายไปไหนมาวะ”

ดีแลนท์หนึ่งในสามของสมาชิกกลุ่มดาร์ก เขาเป็นคนที่จริงจังที่สุดในกลุ่มทั้งการงานและความรัก ที่เด่นกว่าคนอื่นคือเขามีแฟนแบบผูกมัดได้ ไม่ใช้ผู้หญิงเปลืองเหมือนคนอื่น

“แม่กับพ่อมึงบังคับให้ไปทำงานหรือไง” เอเดนกำลังซดเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว หันมาถามเพื่อนรักอย่างแมกซ์แวลล์ที่หน้าบอกบุญไม่รับมาแต่ไกล เขาเป็นอีกคนในสมาชิกกลุ่มดาร์กที่นิสัยคล้ายแมกซ์แวลล์ ความดีแทบไม่มีติดตัวเลยนอกจากตั้งใจทำงาน

“หยุดพูด กูอารมณ์ไม่ดี”

“เหอะ กูผิดสินะ”

เอเดนรับผิดอย่างลวกๆ ให้อีกฝ่ายเงียบลง

“ไอ้เท็นลูกพี่มึงแดกรังแตนที่ไหนมา”

“เปล่าครับ”

“เล่ามาเดี๋ยวเดือนนี้กูจ่ายเงินเดือนมึงเอง”

ปากพูดแต่ดีแต่คนอย่างดีแลนท์กลับหยิบปืนออกมาจ่อปลายกระบอกกับเป้ากางเกงของเท็น

“ไปค้างกับผู้หญิงมาครับ”

เท็นไม่เคยกลัวตายข้อนี้ทุกคนรู้ดี แต่เขากลัวสืบพันธุ์ไม่ได้ข้อนี้สำคัญมาก ถึงกับต้องยอมเปิดปากพูดอะไรออกไปบ้าง ไม่งั้นคงอย่างดีแลนท์ยิงจริง

“ค้าง/ค้าง”

ดีแลนท์กับเอเดนประสานเสียงกัน ดังแข่งกับเสียงเพลง สองตาคมที่ประดับให้ใบหน้าหล่อเหลาหล่อยิ่งขึ้น เบิกโตเท่ากับไข่ห่านเพียงเพราะคำว่าค้าง แมกซ์แวลล์ไม่เคยค้างคืนกับใครผู้หญิงคนไหนก็ไม่เคยหรือแม้แต่นอนบ้านเพื่อนเขาก็ไม่เคยทำ

“ไอ้เท็นหุบปาก”

“เอ่อๆๆ ไม่คุยเรื่องนี้ก็ได้”

“แล้วที่มึงไปประชุมมาเป็นไง เห็นพ่อมึงโทรตามตัวให้ควัก”

“ให้กูเข้าไปทำงานทุกวัน โดยไม่มีข้อแม้”

“งั้นฉลองโว้ย เพื่อนได้งานทำ”

หนุ่มขี้สงสัยสองคนรู้ดีว่าแมกซ์แวลล์เกลียดการต้องไปนั่งในห้องสี่เหลี่ยมกับกองเอกสารท่วมหัวแมกซ์แวลล์ถือว่ามันคือเรื่องไร้สาระ แต่เขาสองคนกลับดีใจที่เพื่อนจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

“เฮ้ยไอ้แมกซ์ คนนั้นนะสเปคมึงเลย”

เอเดนกำลังเมาได้ที่เริ่มมองหาสาวสวยที่เดินเข้ามาในผับ และไม่ลืมที่จะมองหาให้เพื่อนด้วย

“กูว่าอาการหนักว่ะ”

ดีแลนท์หันมากระซิบบอกเอเดน ให้มองเพื่อนที่นั่งยกเหล้าเข้าปากอย่างกับว่ามันเป็นน้ำเปล่าแก้วแล้วแก้วเล่า

“พอๆๆ มึงกินมากไปแล้ว ไอ้เท็นเอาลูกพี่มึงกลับไปได้แล้ว”

“ถอยไป มึงด้วยไอ้เท็น กูกลับเองได้”

แมกซ์แวลล์ลุกขึ้นร่างใหญ่เซไปซ้ายทีขวาที่ จนลูกน้องต้องเข้ามาประคองกลับรถ แต่เขาก็คือเขาขับรถเอง ไม่ยอมให้ใครมานั่งในตำแหน่งของตัวเองแม้จะเมาแค่ไหน รถหรูถอยออกจากผับกับความเร็วเหมือนเดิม สมองเขาว่างเปล่าคิดไม่ออกไม่รู้ว่าจะไปไหน ใจมันแปลกไปหมด มันมีแต่ใบหน้าจางๆ ของใครบางคนวนเวียนอยู่ในหัว

“บ้าเอ๊ย”

ตึกเขียวอพาทร์เม้นท์นอกเมืองที่เขาไม่คิดจะกลับมาอีกแต่ดันขับรถมาจนถึงที่นี่อีกจนได้

“เธอผิด เธอทำให้ฉันติดใจอะไร เดี๋ยวเธอจะรู้แน่แพรพลอย อึก”

ร่างใหญ่หอบสังขารที่เริ่มจะไม่ไหวเดินขึ้นบันไดมาชั้นสาม กว่าจะถึงเขาเดินถอยหลังไปไม่รู้กี่ก้าวกว่าจะเดินหน้าได้ เธอต้องรับผิดชอบที่ทำให้เขาเมาขนาดนี้

“ป้า อึก ป้า”

“…..”

“เปิดโว้ย บอกให้เปิด ปัง”

ประตูบอบบางที่เน่าพอกับสภาพห้องรูหนูพังตามแรงถีบของแมกซ์แวลล์ เขาพยายามเรียกเธอนานพอที่แน่ใจเลยว่าเธอไม่ยอมเปิดแน่ เขาก็ต้องพังเข้ามา

“แพรพลอย ออกมา”

ตาคมกวาดมองไปรอบห้องนอนเล็ก ไม่มีใครเลย ยัยป้าตัวแสบหายไปไหนดึกป่านนี้แล้ว เขาถือวิสาสะนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวในห้อง รอให้เธอกลับมา

“ถอยไปให้พ้นห้องของฉัน”

เธอเพิ่งเลิกงานกะว่าพอถึงห้องจะนอนให้สบายใจหลังจากที่เขาออกไปจากชีวิตเธอแล้ว แต่ทุกอย่างผิดกับที่เธอคาดคิดไว้ เขากลับมาอีกมาพร้อมกับลูกน้องนับสิบชีวิต

“มาแล้วเหรอ อึก ไปไหนมา ดึกป่านนี้ไม่อยู่ห้อง”

“ออกไป ฉันบอกนายแล้วนะอย่ามาที่นี่อีก ไปให้พ้นจากชีวิตฉัน”

“พวกมึงกลับไปสิ พรุ่งนี้เช้าเอาคนมาซ่อม อึก ประตูด้วย ไปสิ กูจะนอนกับเมีย”

แมกซ์แวลล์รีบปิดประตูห้องที่พังไปแล้วอย่างเบามือให้มันประกบกับขอบประตูพอที่จะไม่มีใครมองลอดเข้ามาได้

“ออกไปไง โอ๊ย”

แพรพลอยออกแรงผลักยักษ์ในร่างเทพบุตรให้ออกไปด้วยแต่เขากลับพลิกร่างกลับมากอดเธอให้ล้มตัวลงนอนกับเขา

“นอนเถอะ ง่วงแล้ว”