บทที่ 3 เงยหน้าอ้าปาก / ลืมตาอ้าปาก

บทที่ 3 เงยหน้าอ้าปาก / ลืมตาอ้าปาก

เกือบเดือนแล้วที่เตโชได้มาอยู่ที่นี่ เพนต์เฮาส์หรูใจกลางเมืองแบบนี้ ทุกวันจะมีอาจารย์เข้ามาสอนความรู้ของชั้นมัธยมปลายให้ตัวเองเป็นประจำ พร้อมกับป้าแม่บ้านที่คอยเข้ามาสอนตัวเองทำอาหารในช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ เรียกได้ว่าชีวิตของเตโชกำลังไปได้สวย ไม่มีอีกแล้วเตโชที่เป็นที่รองมือรองตีนของคนในบ้าน ตอนนี้มีแต่ ‘คุณเต’ เท่านั้น และใช่ เมื่อเริ่มมีกินมีใช้เตก็เริ่มเก็บเงิน และใช้จ่ายซื้อเสื้อผ้า และผลิตภัณฑ์ต่างๆ มาดูแลตัวเองให้ดีขึ้นกว่า สังเกตได้จากใบหน้าที่ดูดีกว่าเดิมเพราะได้รับการบำรุงอย่างต่อเนื่อง และวันนี้เตโชก็มีแขกมาหาตนเอง ตอนแรกเตโชคิดว่าเป็นคนจากนิติฯ ที่เอาพัสดุขึ้นมาส่งให้ แต่ใครจะไปคาดคิดว่าคนที่มาคือพี่ปอ หญิงสาวที่พาเตโชเข้ามาในวงการนี้

“พี่ปอ?” เมื่อหญิงสาวเห็นท่าทางของเตโชก็พยักหน้ารับ ไม่เสียแรงที่เธอฝึกอบรมอีกฝ่ายอยู่หลายวัน

“ฉันเห็นแกส่งที่อยู่มาให้เลยมาดูเสียหน่อยว่าเป็นอย่างไรบ้าง ดูดีนี่” เมื่อได้ยินเตโชก็เชิญอีกฝ่ายเข้ามาในบ้าน ก่อนจะไปหยิบเอาน้ำและขนมมาต้อนรับอีกฝ่ายอย่างเป็นกันเอง

“ถ้าไม่ได้พี่เตคงไม่ได้ลืมตาอ้าปากได้แบบนี้หรอก” เมื่อได้ยินหญิงสาวก็ยกยิ้มก่อนจะหยิบเอาน้ำส้มขึ้นดื่ม แล้วมองไปรอบๆ เพนต์เฮาส์มีแววตาของความพอใจและอิจฉาอยู่บ้าง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“แกวาสนาดี แค่ครั้งเดียวก็ได้คนเลี้ยงอย่างคุณเขา” เมื่อได้ยินเตโชก็พยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยอย่างถ่อมตัวว่า

“ต้องขอบคุณพี่และคุณกิตที่ให้โอกาสเต” แน่นอนว่าเตโชรู้ดีว่าตัวเองต้องวางตัวอย่างไร การเผาสะพานทิ้งหลังข้ามเสร็จไม่ใช่นิสัยของตัวเองสักเท่าไร เพราะฉะนั้นการหามิตรดีกว่าการเพิ่มศัตรูให้ขุ่นเคืองกันเปล่าๆ

“อืม” หญิงสาวมีแววตาของความพอใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่เบาลงว่า “คุณเขาที่เลี้ยงดูแกนะ ไม่ได้มีแกแค่คนเดียวหรอกนะ เพราะฉะนั้นแกต้องวางตัวให้ดี อย่าทำให้เขาเบื่อจนเขี่ยทิ้งได้ง่ายๆ ” เมื่อได้ยินนัยน์ตาของเตโชก็หดลง เพราะแบบนี้อย่างไรเล่าเตโชถึงต้องผูกมิตรกับหญิงสาวไว้เสมอ เพราะข้อมูลวงในของเธอมีค่ามากต่อตนเองแบบนี้

“เขามีเยอะเลยหรือพี่ปอ?” เมื่อได้ยินหญิงสาวก็กลอกตาก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเบาลงว่า

“ฉันได้ยินจากคุณกิตติมาว่าแกเป็นคนที่ 7 ที่เขารับเลี้ยงล่าสุด” เมื่อได้ยินนัยน์ตาของเตโชก็หดลงอย่างน่ากลัว ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงตื่นตกใจว่า

“7 คน? แล้วอย่างนี้เตทำอย่างไรดีพี่ปอ ถ้าเขาเบื่อเตเตไม่แย่เลยหรือ?” เมื่อได้ยินหญิงสาวก็ยิ้มเยาะ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงจริงจังว่า

“เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงบอกให้แกรีบโกยเข้าถ้ามีโอกาส พอเขาเบื่อแกจะได้มีเงินตั้งตัว” เมื่อได้ยินเตโชก็หรี่ตาลงก่อนจะพยักหน้ารับ และคุยอีกไม่กี่ครั้งหญิงสาวก็ขอตัวกลับ ก่อนกลับเพื่อเป็นของตอบแทนที่หญิงสาวเอาข่าววงในมาบอกเตโชก็หยิบเอากระเป๋าแบรนด์เนมให้หญิงสาวไปฟรีๆ หนึ่งใบเพื่อตอบแทนทำเอาปอยกยิ้มกว้าง แล้วบอกว่าถ้ามีเรื่องอะไรใหม่จะเอามาเล่าสู่กันฟังอย่างแน่นอน

...........................

ตั้งแต่วันที่หญิงสาวมาเตโชไม่ได้ทำอะไรที่แตกต่างไปจากปกติ เพราะรู้ดีว่าต่อให้ฟูมฟายไปก็ไร้ผล เพราะฉะนั้นเอาเงินที่ได้มามาปรนเปรอตัวเองเพื่อมัดใจคุณป๋าน่าจะดีที่สุด เพราะฉะนั้นเมื่อคุณป๋ามาในวันนี้ เตโชที่แต่งตัวเอาใจคุณป๋าในชุดเมดหูแมวจึงยิ้มกว้าง แล้วเอ่ยต้อนรับอีกฝ่ายอย่างเอาใจว่า “ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณป๋า” ภาคย์นิ่งไปเมื่อเห็นเด็กหนุ่มแต่ตัวแปลกตา ก่อนจะหลุดหัวเราะแล้วเข้าไปกอดอีกฝ่ายอย่างตื่นเต้น

“วันนี้หนูแต่งตัวน่ารักจังค่ะ” เมื่อได้ยินเตโชก็ยกยิ้ม ก่อนจะส่ายหัวดุ๊กดิ๊กจนที่คาดผมหูแมวสั่นไปมา พร้อมกับหางแมวที่สั่นไหวไปตามการเคลื่อนไหวจนภาคย์ที่เห็นเต็มไปด้วยดวงตาวาววับ

“แล้วคุณป๋าชอบไหม?” เมื่อได้ยินภาคย์ก็พยักหน้ารับ ก่อนจะช้อนตัวเจ้าแมวน้อยขึ้นอกแล้วเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่าว่า

“ชอบค่ะ ป๋าอยากเห็นแมวน้อยขี้อ้อนแล้วค่ะ” เมื่อได้ยินเตโชก็ยกยิ้ม ก่อนจะโอบรอบคออีกฝ่าย แล้วยืดตัวเพื่อกระซิบที่ข้างหูว่า

“หนูก็อยากให้คุณป๋าเอ็นดูแล้วค่ะ เมี้ยว”

“ฮึ่ม” แล้วภาคย์ก็จับตัวเด็กหนุ่มไปวางบนโซฟา ก่อนจะเริ่มกิจกรรมดูเอ็นแมวน้อย อืม จริงๆ คือเอ็นดูแมวน้อย จนร่างกายของเตโชอ่อนปวกเปียกให้อ้อมแขนไปหมด

“เดี๋ยวป๋าทิ้งเงินให้หนูเพิ่มเอาไว้ซื้อชุดน่ารักๆ แบบนี้อีกดีไหมคะ?” ภาคย์เอ่ยในขณะที่กำลังนอนกอดเจ้าเด็กหูแมวที่ไม่ยอมถอดที่คาดผมออก ในร่างกายเปลือยเปล่าในห้องนอนบนชั้นสองของเพนต์เฮาส์ เตโชที่ได้ยินก็ยิ้มอ่อนก่อนจะเอ่ยอย่างเอาใจว่า

“เงินที่คุณป๋าทิ้งไว้ให้หนู หนูยังใช้ไม่หมดเลยครับ ไม่ต้องให้หนูเพิ่มแล้วนะ” เมื่อได้ยินภาคย์ก็พยักหน้ารับอย่างพอใจกับความมักน้อยของเด็กหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนว่า

“เราขับรถเป็นไหม?” เมื่อได้ยินนัยน์ตาของเตโชก็เต็มไปด้วยระลอกคลื่น ก่อนจะจางหายไป แล้วเอ่ยด้วยเสียงเบาว่า

“ไม่ครับ หนูขับรถไม่เป็น” เมื่อได้ยินภาคย์ก็ยกยิ้มก่อนจะเอ่ยกระซิบที่ข้างหูเด็กหนุ่มว่า

“วันอาทิตย์นี้เดี๋ยวป๋าพาไปสอนขับรถดีไหมคะ?” เมื่อได้ยินเตโชก็นัยน์ตาวาววับ ก่อนจะหันไปหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างเอาใจ แล้วเอ่ยด้วยเสียงอารมณ์ดีว่า

“ขอบคุณครับคุณป๋า” เมื่อเห็นการกระทำเอาอกเอาใจของเตโชภาคย์ยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะจูบที่หน้าผากมนอย่างชื่นใจ

.........................

วันนี้เป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือนที่เตโชได้ออกมาข้างนอกเพนต์เฮาส์กับคุณป๋า วันนี้คุณป๋าอยู่ในชุดลำลองสบายๆ โทนสีเข้ม และเตโชที่อยู่ในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีครีม กับกางขาสั้นสีขาว และรองเท้าผ้าใบแบรนด์หรู ตอนนี้เตโชหรี่ตาลงเมื่อแสงแดดที่สนามแข่งรถมันจ้าจนต้องยกมือขึ้นเพื่อบังแดด ก่อนที่ภาคย์จะกวักมือเรียกเด็กหนุ่มให้เข้ามาหาตัวเองที่รถที่เจ้าหน้าที่เพิ่งตรวจเช็กเสร็จ “มานี่สิเต” เมื่อได้ยินเตโชก็เดินไปหาคุณป๋าก่อนจะยืนยกยิ้มให้ ไม่ได้แสดงความเป็นเจ้าของในที่สาธารณะเหมือนอยู่ในบ้าน ทำเอาภาคย์ยกยิ้มอย่างพอใจกับการกระทำเล็กๆ น้อยๆ และการวางตัวดีของเตโช

“คุณภาคย์เรียกเตทำไมครับ?” แน่นอนว่าแม้แต่การพูดจายังวางตัวดี ภาคย์แอบพยักหน้ารับเด็กฉลาดหัวไวอย่างเตโช ก่อนจะโอบไหล่เจ้าตัว แล้วเข้าไปนั่งในรถโดยให้อีกฝ่ายมานั่งตักตัวเอง “คุณภาคย์!!” เตโชแกล้งเอ่ยเสียงดัง พลางเลิ่กลั่กหันไปมองรอบๆ ก่อนที่ภาคย์จะกอดเอวอีกฝ่ายไว้แน่น แล้วเอ่ยด้วยเสียงอ่อนลงว่า

“ไม่ต้องกลัว ที่นี่มีแต่คนของป๋า หนูพูดตามสบายเถอะ” เมื่อได้ยินอีกฝ่ายอนุญาตเตโชก็หน้าแดง ก่อนจะพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยเสียงเบาว่า

“โอเคครับ” เมื่อได้ยินภาคย์ก็ปิดประตูรถ แล้วเริ่มสอนเด็กหนุ่มขับรถอย่างใจเย็น ในระหว่างขับรถภาคย์ก็จับขาอ่อนอีกฝ่ายบ้าง จับหน้าอก แล้วจุ๊บปาก หอมแก้ม แม้แต่หยอกเย้าด้วยคำพูดจนเตโชเขินอายหน้าแดงไปหมด และเมื่อเจ้าตัวเริ่มขับได้คล่องขึ้น ภาคย์ก็พาเด็กหนุ่มออกมาทานข้าวที่ร้านอาหารหรูในห้องส่วนตัว ภาคย์จ้องมองเด็กหนุ่มที่วางตัวดีตรงหน้าด้วยความพอใจ เพราะเมื่อเทียบกับเด็กคนอื่นในปกครองแล้ว เตโชถือว่าวางตัวได้ดีที่สุด ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอารมณ์ดีว่า

“สัปดาห์หน้าป๋าจะพาหนูไปฝึกขับรถที่เดิมอีกครั้ง ถ้าคราวนี้หนูทำได้ดีป๋ามีรางวัลให้” เมื่อได้ยินเตโชก็มีนัยน์ตาวาววับ ก่อนจะยกยิ้มพลางเอ่ยอย่างเอาใจว่า

“ขอบคุณครับคุณป๋า” ภาคย์ยิ้มรับก่อนที่ทั้งคู่จะทานอาหาร แล้วภาคย์ก็พาเด็กหนุ่มไปขับรถเล่น ก่อนจะกลับเพนต์เฮาส์ เพื่อให้เด็กหนุ่มให้รางวัลคุณป๋าสำหรับค่าแรงการสอนขับรถวันนี้อยู่หลายรอบ

.......................

ภาคย์เลี้ยงเด็กอยู่ 7 คน คนล่าสุดคือเตโชที่เดี๋ยวนี้ภาคย์ไปหาอยู่บ่อยครั้ง อาจจะเพราะยังใหม่ภาคย์เลยรู้สึกว่าเด็กหนุ่มดูน่าสนใจ ก่อนที่เลขาฯ ที่ชื่อพัดจะเข้ามาพร้อมกับเอ่ยถามด้วยเสียงเบาว่า “คุณเนย์โทรมาสอบถามผมว่าสัปดาห์นี้ท่านจะไปพบเธอหรือไม่ครับ? เธอเน้นย้ำว่าท่านควรมาหาเธอบ้าง” เมื่อได้ยินคิ้วของภาคย์ก็ขมวดแน่น เนย์เป็นเด็กคนแรกที่ภาคย์รับเลี้ยง ยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่าตนค่อนข้างเบื่อเด็กหนุ่มแล้ว แต่ที่ยังคงเลี้ยงดูอีกฝ่ายอยู่ เพราะเห็นว่าอยู่ด้วยกันมานาน แต่ช่วงนี้ดูเหมือนจะโทรหาพัดเพื่อสอบถามเรื่องตัวเองอยู่บ่อยครั้งจนเริ่มน่ารำคาญ

“ตั้งแต่ฉันรับเลี้ยงเตโชเขาโทรหานายบ้างไหม?” นอกจากพัดจะเป็นเลขาฯ แล้วยังมีหน้าที่ดูแลสิ่งที่เด็กในปกครองของตนต้องการอยู่เสมอด้วย เพราะฉะนั้นเด็กๆ ของตนจะได้รับเบอร์โทรของพัดเพื่อใช้ติดต่อเสมอ แต่ดูเหมือนคนที่อยากให้โทรหาจะไม่คิดจะโทรหากันจริงๆ เมื่อได้ยินสีหน้าของพัดไม่ได้เปลี่ยนไปแต่เอ่ยตอบอย่างจริงจังว่า

“ไม่ครับ คุณเตไม่ได้โทรหาผมเลย” เมื่อได้ยินภาคย์ก็เคาะนิ้วกับโต๊ะ ก่อนจะเอ่ยกับพัดไปว่า

“บอกเนย์ว่าเย็นนี้ฉันจะเข้าไปหาที่บ้าน ให้เตรียมตัวไว้” เมื่อได้ยินพัดก็รับคำก่อนจะออกไปจัดการธุระที่ว่า และเมื่อถึงตอนเย็น ภาคย์ก็ลงจากรถก่อนจะบอกคนขับให้จอดรถรอตนสักพัก ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านสองชั้นในโครงการหลายล้าน และทันเห็นชายหนุ่มในวัย 20 ตอนปลายที่ยืนรอตัวเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“คุณป๋า” เมื่อได้ยินภาคย์พยักหน้ารับ ก่อนจะคลายเนกไท แล้วเดินไปนั่งลงที่โซฟาโดยมีเนย์เดินเอาน้ำและขนมมาเสิร์ฟตัวเอง ก่อนจะนั่งลงที่พื้นแล้วบีบนวดขาตัวเองอย่างเอาใจ “เนย์ดีใจจังครับที่คุณป๋ามาหาเนย์วันนี้” เมื่อได้ยินภาคย์ก็จ้องมองไปที่เนย์ด้วยสายตาอ่านยาก ก่อนจะลูบศีรษะอีกฝ่าย แล้วเอ่ยด้วยเสียงอ่อนลงว่า

“อืม แต่วันนี้ฉันเหนื่อย คงอยู่ได้ไม่นาน” เมื่อได้ยินสีหน้าของเนย์ก็แข็งค้าง ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเสียใจเล็กๆ ว่า

“ครับ เนย์เข้าใจแล้ว” ภาคย์พยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เธออยู่กับฉันมากี่ปีแล้วนะ?” เมื่อได้ยินคำถามแบบนั้นสีหน้าของเนย์ก็บิดเบี้ยว ก่อนจะกัดฟันแน่น แล้วเอ่ยด้วยเสียงอ่อนลงว่า

“9 ปีครับ” เมื่อได้ยินภาคย์ก็เชยคางอีกฝ่ายขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบว่า

“อืม ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันพอใจมากกับการดูแลของเธอ แต่เธอเองก็ควรจะออกไปใช้ชีวิตได้แล้วหรือเปล่า?” เมื่อได้ยินสีหน้าของเนย์ก็บิดเบี้ยว ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงออดอ้อนเสียใจว่า

“แต่เนย์ไม่อยากออกไปใช้ชีวิตข้างนอกนี่ครับ เนย์อยากรับใช้คุณป๋า” เมื่อได้ยินภาคย์ก็พยักหน้ารับอย่างใจเย็น ก่อนจะเอ่ยต่อว่า

“ทุกอย่างมีขีดจำกัด และเธอเองก็มาถึงขีดจำกัดที่ว่าแล้ว ออกไปใช้ชีวิตข้างนอกอย่างที่เธอต้องการในตอนที่ฉันยังใจดีดีกว่านะ” เมื่อได้ยินเนย์ก็ใบหน้าแข็งค้าง ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงน้อยใจว่า

“ที่คุณป๋าไล่เนย์ออกไปแบบนี้เพราะเจอเด็กใหม่ที่ดีกว่าเนย์หรือครับ?!” แววตาของภาคย์นิ่งงัน ก่อนจะมีแววของความรำคาญแวบผ่านแล้วหายไป พลางจับมือของเนย์ที่จับขาตัวเองออก แล้วเอ่ยด้วยเสียงทุ้มกดต่ำว่า

“ถ้ายังพูดไม่รู้ฟัง อย่าหาว่าฉันใจร้ายนะเนย์” เมื่อได้ยินเนย์มีสีหน้าตกใจ ก่อนจะก้มหน้านิ่ง อย่างสำนึกผิดใบหน้าซีดเผือด แล้วต้องตัวสั่นเพราะความหวาดกลัวเมื่อภาคย์เอ่ยต่อว่า “อย่าลืมว่าตัวเองเป็นใคร เธอมีสิทธิ์อะไรมาถามคำถามเหมือนเป็นเจ้าของฉันแบบนั้น?” เมื่อได้ยินเนย์ยิ่งตัวสั่นเทา ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเบาว่า

“เนย์ขอโทษครับคุณป๋า” ภาคย์จับจ้องอีกฝ่ายด้วยเสียงเย็นชา ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงจริงจัง พร้อมกับลุกขึ้นว่า

“ตั้งแต่นี้ต่อไป เธอเป็นอิสระ” เมื่อได้ยินเนย์ก็เงยหน้ามองแผ่นหลังของภาคย์ด้วยสายตาสั่นเทา ก่อนจะรีบคลานเข่าไปกอดขาอีกฝ่ายไว้แล้วเอ่ยด้วยเสียงละล่ำละลักว่า

“ไม่เอานะครับคุณป๋า อย่าเขี่ยเนย์ทิ้งเลย เนย์ขอโทษ เนย์จะไม่ทำให้คุณป๋าต้องโกรธอีกแล้ว” ไม่ว่าใครจะผิด ตอนนี้เนย์ต้องรั้งภาคย์เอาไว้ ไม่อย่างนั้นตัวเองคงถูกเขี่ยทิ้งอย่างแน่นอน

“ปล่อย” ภาคย์เอ่ยเสียงเย็น ก่อนจะก้มมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา เนย์ตัวสั่นก่อนจะร้องไห้เพื่อเรียกความสงสาร

“เห็นแก่ที่เนย์รับใช้คุณป๋ามานาน อย่าเขี่ยเนย์ทิ้งเลยนะครับ เนย์สัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณป๋าต้องโกรธอีก ขอแค่คุณป๋าบอกเนย์มาเนย์จะทำทุกอย่างที่คุณป๋าต้องการครับ” เมื่อได้ยินภาคย์มีแววตาของความรำคาญ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเย็นว่า

“เนย์ เธอก็อยู่กับฉันมานานทำไมไม่รู้ว่ายิ่งทำแบบนี้ฉันยิ่งจะรำคาญมากขึ้นเท่านั้น” เมื่อได้ยินเนย์ก็ตัวแข็งทื่อ ก่อนจะเม้มปากแล้วเอ่ยทั้งน้ำตาว่า

“ได้โปรดเถอะครับคุณป๋าอย่าทิ้งเนย์เลย” เมื่อได้ยินภาคย์ก็เริ่มรำคาญกับการเกาะติดมากเกินไปของอีกฝ่าย ก่อนจะยกขาขึ้นและแตะอีกฝ่ายออกไปอย่างไม่ไยดี จนเนย์ตัวงอลงกับพื้น แล้วนอนร้องไห้ด้วยความเสียใจ

“อะไรที่ฉันให้ไปฉันไม่เอาคืน ไม่ว่าจะบ้าน รถ หรือเงินในบัญชี แต่ตั้งแต่นี้ต่อไป เธอไม่ได้อยู่ในปกครองของฉันอีกต่อไป” ภาคย์เอ่ยพร้อมกับจ้องตาของเนย์อย่างเย็นชา ก่อนจะเอ่ยต่อว่า “และอย่าได้ติดต่อไปหาฉันอีก” เมื่อพูดจบภาคย์ก็เดินออกไปจากบ้านด้วยความหงุดหงิด สิ่งที่ภาคย์ไม่ชอบที่สุดคือการที่เด็กในปกครองตัวเองเริ่มเกาะติดอย่างน่ารำคาญ และเริ่มได้ใจว่าตัวเองดีกว่าเด็กคนอื่นๆ อย่างที่เนย์เริ่มทำ เพราะฉะนั้นทางออกเดียวมีเพียงแค่ปลดอีกฝ่ายออกจากการเลี้ยงดูของตัวเองเพียงเท่านั้น

“ไปที่เพนต์เฮาส์ X” เมื่อได้ยินคนขับรถก็รีบขับออกไปทันทีเมื่อสัมผัสได้ว่าเจ้านายของตนอารมณ์ไม่ดี และเมื่อไปถึงที่เพนต์เฮาส์เตโชก็เดินออกมาเปิดประตูด้วยสีหน้างุนงง

“คุณป๋า?” ภาคย์มองเห็นแววตาสับสน และแปลกใจของเตโช ก่อนจะเดินเข้าไปกอดเด็กหนุ่มแล้วเอ่ยด้วยเสียงอารมณ์ไม่ดีว่า

“หนูคะ ตอนนี้ป๋าอารมณ์ไม่ดีมากๆ หนูช่วยทำให้ป๋าอารมณ์ดีหน่อยได้ไหมคะ?” เมื่อเตโชได้ยินก็มีสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะผละออก แล้วยกมือขึ้นประคองแก้มอีกฝ่าย พลางยกยิ้มทั้งปากและตา แล้วเอ่ยด้วยเสียงเอาใจว่า

“ไม่ว่าคุณป๋าจะอารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไรมาเตสัญญาว่าจะทำให้คุณป๋าอารมณ์ดีเองครับ” เมื่อได้ยินภาคย์ก็ยิ้มอ่อน ก่อนจะพาเด็กหนุ่มไปทำให้อารมณ์ดีถึงบนเตียง

+++++

Lady Zombie

25/11/67