แค่คนเคยกอด

รถบิ๊กไบค์ขับเข้ามาจอดภายในบ้าน โดยที่มีเอิร์นนั่งซ้อนท้ายมาด้วย

(เมี้ยว)

"เสือเลี้ยงแมวด้วยหรอคะ"

เอิร์นเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นเจ้าแมวตัวอ้วนวิ่งเข้ามาหาสารัชถึงหน้าบ้าน

"แมงมุม หายไปไหนมา"

(เมี้ยว)

สารัชโน้มตัวลงไปจับเจ้าแมวขึ้นมากอดด้วยความคิดถึง

"เสือ เอิร์นถามทำไมไม่ตอบล่ะคะ เสือเลี้ยงแมวด้วยหรอ"

"ไม่ใช่แมวของเสือหรอกเอิร์น แมวของพี่ข้างบ้านน่ะ"

"แล้วเสือจะอุ้มแมวตัวนี้เข้าไปในบ้านทำไม เดี๋ยวขนก็หล่นทั่วบ้านพอดี"

สารัชหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงของเอิร์นพูดออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด

"ปกติเจ้าแมงมุมก็มานอนกับเสือบ่อยๆนะเอิร์น แต่ก็ไม่เห็นมีขนหล่นเลยนะ"

"เสือ ถ้าเสือจะเอาแมวมานอนในบ้านแบบนี้ งั้นเอิร์นขอตัวกลับก่อนดีกว่านะ เอิร์นไม่ชอบแมว เอิร์นไม่ชอบสัตว์เลี้ยง แล้วจะให้เอิร์นมานอนร่วมกับแมวแบบนี้ เอิร์นไม่เอาด้วยหรอกนะ"

"เอิร์น"

"เอิร์นจะถามครั้งสุดท้าย เสือจะเลือกแมวตัวนี้หรือเลือกเอิร์น"

เจ้าแมวแมงมุมได้แต่มองหน้าของสารัชด้วยแววตาละห้อย

"แมงมุม แมงมุม"

น้ำเสียงหวานที่คุ้นหู ดังมาจากบ้านนอกพร้อมกับเสียงฝีเท้าเดินตรงเข้ามายังริมรั้วหน้าบ้าน

"แมงมุม"

(เมี้ยว)

"พี่ฟ้า"

เจ้าแมวตัวอ้วนกระโดดลงจากอ้อมกอดของสารัชทันที เมื่อได้ยินเสียงเรียกของพราวนภา

พราวนภารู้สึกวูบไหวใจสั่นเล็กน้อย เมื่อเห็นหนุ่มรุ่นน้องมีสาวสวยหุ่นดียืนอยู่ข้างกาย

"ผู้หญิงคนนี้เป็นเจ้าของแมวหรอเสือ"

"ใช่"

"นี่เธอ ช่วยเอาแมวกลับบ้านหน่อยนะ ไม่ใช่ปล่อยให้แมวมาวุ่นวายในบ้านคนอื่นแบบนี้"

เอิร์นต่อว่าพราวนภาพร้อมกับใช้สายตาไม่เป็นมิตร ในขณะที่ลำแขนของเธอรีบยื่นไปกอดลำแขนของสารัชเพื่อแสดงให้อีกฝ่ายได้เห็นว่าเธอคือเหวานใจของเขา

"กลับบ้านกันเถอะแมงมุม"

พราวนภาโน้มตัวลงไปจับเจ้าแมงมุมขึ้นมาอุ้ม ใบหน้าหวานเศร้าซึมเล็กน้อย เธออุ้มแมวสุดที่รักหันหลังเดินออกไปทันที โดยที่ไม่มองหน้าของสารัชแม้แต่น้อย

ด้านสารัชก็รู้สึกใจหายไม่น้อย เมื่อเห็นแววตากลมโตที่ดูเศร้าซึมอย่างเห็นได้ชัด

"เข้าไปในบ้านกันเถอะ เอิร์นอยากอาบน้ำแล้ว"

หญิงสาวจูงมือเจ้าของบ้านเดินเข้าห้องทันที

หลังจากที่พราวนภาอุ้มเจ้าแมวกลับมาในบ้าน เจ้าแมวแมงมุมก็มีอาการซึม ไม่ร่าเริง ไม่ซุกซนเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา

"เป็นอะไรแมงมุม"

(เมี้ยว)

"จากนี้ไป ไม่ต้องไปยุ่งกับนายเสือแล้วนะ เดี๋ยวแฟนเขาด่าเอา"

(เมี้ยว)

ฝ่ามือบางลูบหัวของเจ้าแมวเบาๆ หลังจากที่วางเจ้าแมวลงโซฟากลางห้องโถง ทั้งคนทั้งแมวต่างก็เศร้าซึมไปพร้อมๆกัน

สองวันต่อมา

พราวนภาออกจากบ้านในยามเช้าเพื่อไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนสุขภาพท้ายหมู่บ้าน

"ช่วงนี้ฉันนอนไม่เต็มที่เลยนะ เพลียจัง"

"เป็นอะไร ทำไมถึงนอนไม่เต็มที่"

"ก็ไอ้เด็กนักศึกษาข้างบ้านน่ะสิ พาผู้หญิงมานอนที่บ้าน ดึกๆดื่นๆ ได้ยินแต่เสียงผู้หญิงร้องครวญคราง เด็กสมัยนี้ไวไฟจริงๆ พ่อแม่ส่งมาเรียนหนังสือ แต่ดันมาหมกมุ่นเรื่องบนเตียง ถ้าไม่เสียงดังก็จะไม่ว่าเลย ฉันละเหนื่อยใจจริงๆ"

พราวนภาที่กำลังวิ่งเหยาะๆตามหลังคุณป้าทั้งสอง เธอได้ยินประโยคที่คนทั้งสองคุยกันชัดเจน และเธอเองก็รู้ว่าคุณป้าท่านนี้บ้านอยู่ติดกันกับนายสารัช

'ฉันไม่ควรจะมาเสียเวลาเสียความรู้สึกกับเด็กคนนี้ เขาจะไปมีอะไรกับใครมันก็เรื่องของเขา หรือว่าฉันเผลอใจไปแอบชอบเด็กนั่น ไม่นะฟ้า เธอห้ามคิดไปไกล ก็แค่เผลอตัวไปให้เขานอนกอด ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย สถานะแค่คนเคยกอด จากนี้ต้องอยู่ให้ห่างจากเด็กนั่น ฉันไม่ควรจะเสียใจเสียเวลากับสิ่งที่ไม่คู่ควร'

ความคิดมันดังอยู่ในหัวสมองของพราวนภาในขณะที่เธอกำลังวิ่งกลับมาที่บ้าน

"แมงมุม แมงมุม"

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยเรียกเจ้าแมงมุมอยู่บริเวณนอกรั้วบ้านของพราวนภา

"แมงมุม"

(เมี้ยว)

(พรึ่บ)

เจ้าแมงมุมกระโดดออกมาทางหน้าต่างแล้ววิ่งมุดรั้วออกมาหาสารัชด้วยท่าทีดีใจ

"คิดถึงจังเลยแมงมุม"

สารัชอุ้มเจ้าแมวตัวอ้วนพร้อมกับลูบหัวเบาๆ

"ไปเล่นบ้านเสือเถอะนะแมงมุม"

เมื่อเห็นร่างสูงที่คุ้นตาจากด้านหลัง พราวนภารีบวิ่งเข้ามาทันที

"หยุดนะนายเสือ"

สารัชหันกลับมามองยังต้นเสียงที่คุ้นหู

"พี่ฟ้า"

"นายปล่อยแมวของฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"..."

"ฉันบอกให้ปล่อยไง"

"ไม่ครับ"

"นายมีสิทธิ์อะไรถึงกล้ามาเอาแมวของฉันไปแบบนี้"

"ก็ผมคิดถึงเจ้าแมงมุมนี่ครับ"

สารัชพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่พราวนภาก็ได้ยินชัดเจน

"ไม่ต้องมาคิดถึงแมวของฉัน นายไม่ต้องมายุ่งกับแมวของฉันอีก นายก็เห็นว่าแฟนของนายไล่แมวของฉัน ฉันว่านายควรกลับไปนอนกอดแฟนของนายจะดีกว่านะ จากนี้ไปไม่ต้องมายุ่งกับเจ้าแมงมุมอีก ต่างคนต่างอยู่ เจอหน้ากันก็ไม่ต้องทัก"

"พี่ฟ้า"

สารัชทำหน้าหงอยเหงาทันที เมื่อได้ยินคำพูดที่ออกจากปากพราวนภา

"เอาแมวของฉันคืนมา"

(เมี้ยว)

(พรึ่บ)

พราวนภาแย่งเจ้าแมวออกจากอ้อมกอดของสารัชแล้วผลักอกของเขาเต็มแรงจนร่างหนาถึงกับเซถอยหลัง ก่อนจะอุ้มเจ้าแมวแมงมุมกลับเข้าบ้าน

สารัชได้แต่มองตามหลังพราวนภาแล้วหันหลังวิ่งกลับบ้านทันที

"จากนี้ห้ามไปเข้าใกล้นายเสืออีก เข้าใจไหมแมงมุม"

(เมี้ยว)

ทางด้านสารัช หลังจากที่กลับเข้ามาภายในบ้าน เจ้าตัวก็เอาแต่นอนในท่าแขนเกยหน้าผาก ครุ่นคิดถึงแต่ใบหน้าพราวนภาและเจ้าแมงมุม

หลายวันผ่านไป สารัชยังคงหาโอกาสซุ่มมองดูเจ้าแมวตัวอ้วนและเจ้าของแมวคนสวย ทางด้านพราวนภาก็รู้ดีว่าสารัชพยายามที่จะหาโอกาสพาแมวของเธอไปที่บ้าน และเจ้าแมงมุมก็ยังมีอาการเศร้าซึมไม่ร่าเริงตลอดเวลา

"ฉันคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วสินะ ฉันไม่ควรหวั่นไหวกับไอ้เด็กนั่นเลย มันไม่ควรจะเกิดขึ้น อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย"

---------------------------------

จะสงสารใครดีนะ เอาเป็นว่าสงสารพี่ฟ้าและเจ้าแมงมุมดีกว่านะ แต่คนอย่างพี่ฟ้าเก่งและเข้มแข็งอยู่แล้ว พี่ฟ้าจะทำอะไรนะ ฝากติดตามตอนต่อไป กดไลค์คอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ