10. หน้าที่และหัวใจ

หัวใจยังไม่พร้อม...รักใครในเวลานี้

------------------------

สัปดาห์ถัดมาคะนึงนิจกลับไปทำงานและมาร์คุสดีใจมากที่เธอกลับมาปกติเหมือนเดิม จึงสั่งให้เธอเร่งเตรียมเอกสารเพื่อเดินทางไปอังกฤษกับเขา น้อยหน่าเข้ามาซักถามคนึงนิจด้วยความเป็นห่วง

“หายดีแล้วเหรอ...ไปทำอะไรมา กินยาที่หมอสั่งใช่ไหม” น้อยหน่าถามด้วยแววตาสงสัย

“ไม่หรอก...ไปหาหลวงตาทำพิธี”

“เหรอ...แล้วตุ๊กตานั้นเธอยังกอดอยู่ไหม”

“หลวงตาท่านเอาไปทำพิธี และทิ้งไปแล้วน่ะ” เธอตอบสั้นๆ

“ดีแล้วน่ะ...แม่ฉันก็ให้เอากุมารทองไปไว้ที่วัดเหมือนกัน เพราะลูกร้องกวนทั้งวันทั้งคืน”

“อีลุงนั่น มันเป็นปีศาจ” น้อยหน่ากระซิบเบาๆ กลัวว่าคนนั่งทำงานที่มีแผ่นกั้นใกล้ๆ จะได้ยิน

“ใช่...หลวงตาให้สายสิญจน์ฉันด้วยเนี่ย” คนึงนิจชูข้อมือให้น้อยหน่าดู

“เออ...แล้วท่านทักอะไรบ้างล่ะ”

“อย่าออกไปไหนหลังเที่ยงคืน” เธอเล่าสั้นๆ ถึงคำเตือนของหลวงตา

ต้นเดือนถัดมาคนึงนิจพร้อมมาร์คุสเดินทางไปถึงลอนดอนนัดพบปะลูกค้าตามนัดหมาย บอสหนุ่มใหญ่อิตาเลียนชอบกินอาหารอิตาเลียนจึงชวนเธอไปหาอะไรกินแถวทราฟัลการ์แสควร์เพื่อว่าหลังจากมื้อค่ำ จะได้เดินไปดูน้ำพุที่มีสีสันยามค่ำคืนที่นั่น อากาศช่วงเดือนธันวาคมใกล้เทศกาลคริสต์มาสจึงมีหิมะขาวโพลนตามท้องถนน

เมื่อวานที่มาถึงเขาได้พาเธอเดินออกมารับลมหนาวหิมะโปรยปรายปุยเป็นสายพริ้วๆ ตามลม คนึงนิจไม่เคยอยู่ที่ที่อากาศหนาวมากมาก่อน เธอจึงต้องเอามือซุกในโค้ตตัวยาวตลอดเวลา

“คืนนี้สวยนะ...นิจ” เขายิ้มใต้ฮูดที่คลุมไว้ทั้งใบหน้า

“ใช่ค่ะ...ฟ้าสวยด้วย หิมะปุยสวยมาก ขาวลอยลงมาเบาๆ” เธอมองดูหิมะแล้วเอาฝ่ามือรองรับ

“ไม่เคยเห็นหิมะ...ใช่ไหม”

“ไม่เลยค่ะ...ครั้งแรก”

มาร์คุสมองหน้าเธออย่างรักใคร่ เขาชอบใบหน้าหวานละไมของเธอที่ยิ้มอย่างมีความสุข รูปร่างบอบบางของหญิงสาวน่าทะนุถนอมดุจปุยหิมะ เขาเอาฝ่ามือรองหิมะและจับมันปั้นกลมๆ แล้วส่งให้เธอ

“อะไรคะ...”

“หัวใจของผม...”

“โห...กลมขนาดนี้เลยหรือคะ”

“ใช่...มันพองจนผมอยากอยู่ตรงนี้...นานๆ” เขาพูดภาษาไทยตะกุกตะกัก

“My heart is big enough to get you in…หัวใจผมใหญ่พอที่เอาคุณไปอยู่ข้างใน” เขาพูดเรียบๆ มองไปข้างหน้า ไม่กล้าหันไปมองเธอ คนึงนิจสะดุ้งแต่ก็แอบดีใจที่เขาเห็นเธออยู่ในสายตา

“พรุ่งนี้หลังจากพบลูกค้า เราไปมาดามทุซโซ ใช่ไหมคะ”

“แล้วเราจะไปที่สะพานลอนดอน และขึ้น London Eye”

วันรุ่งขึ้นมาร์คุสฃประชุมเสร็จเที่ยง จึงสั่งอาหารแถวตึกเพราะใกล้โซโห จึงมีอาหารไทยให้คนึงนิจกิน เขาสั่งอาหารไทยง่ายๆ เป็นผัดไทยจานย่อมมาทานด้วยกัน หลังจากนั้นจึงให้รถโรงแรมมารับไปส่งที่พิพิธภัณฑ์มาดามทุสโซ คนึงนิจนึกถึงตอนที่เธอยังไม่ป่วย ใฝ่ฝันอยากมาเห็นหุ่นขี้ผึ้งที่นี่ มีหุ่นของบุคคลที่มีชื่อเสียงมากมายถึง 400 ตัว มีห้องที่เป็นแสงสีเสียงทั้งหมด 8 ห้อง ห้องที่เดินเข้าห้องแรกเป็นห้องของราชวงศ์ เธอดีใจน้ำตาไหลได้เห็นหุ่นขี้ผึ้งของในหลวงรัชกาลที่ 9 เธอยืนพนมมือจ้องอยู่นานด้วยชื่นชมในพระบารมีของพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จย่า เดินมาห้องที่สองจะเป็นห้องบุคคลสำคัญทางประวัติศาสตร์ทั่วโลก ห้องที่สามเป็นห้องศิลปะ ซึ่งมีรูปปั้นของกวีเอกชั้นนำ อย่างน่าทึ่งหนึ่งในนั้นคือ สุนทรภู่ คนึงนิจได้ถ่ายรูปกับท่านไว้ด้วย เธอเก็บภาพถ่ายมากมายจนมาร์คุสหัวเราะและแซวสาวน้อยว่า เธอต้องได้ซื้อมือถือใหม่ที่นี่แน่ๆ “memory จะเต็มก่อนกลับ” เขาเอ่ยขำๆ

เธอเดินถ่ายรูปกับนักฟุตบอลดาราศิลปินนักร้องชื่อดังละลานตา...เต็มไปหมด

“โห...พุ่มพวง ก็มีด้วย”

“ใคร...” มาร์คุสไม่รู้จักเธอ

“folksong singer นักร้องลูกทุ่ง เสียชีวิตนานแล้วค่ะ นิจยังเล็กอยู่เลย”

ทั้งสองออกมาจากพิพิธภัณฑ์เกือบห้าโมงเย็น เขาสั่งให้รถโรงแรมไปส่งที่ London Eye อยากให้เธอขึ้นไปกับเขา เขายังไม่เคยขึ้นไปบนนั้นอยากมองเห็นวิวของเมืองนี้อย่างเต็มตา

“บอสคะ...โรแมนติกมากเลย” เธอเปรยขึ้นอย่างมีความสุข ในใจนึกขอบใจเจ้านายหนุ่มใหญ่ที่ทำให้เธอได้มาไกลถึงที่นี่

“...ผมดีใจที่คุณชอบ” เขาหันหน้ามามองเธอ

“ดูข้างนอก...หิมะกำลังตก...”

“สวยมากเลยค่ะ” เธอชื่นชมธรรมชาติรอบๆ เพลินจนลืมตัว เอามือไปจับแขนเขา

“ผมอยากให้นิจเป็น...my love” เขาเผลอพูดขึ้นมาทันทีตามที่หัวใจเรียกร้อง

“เหรอคะ...” เธอรับลูกของเขาด้วยหัวใจพองโต

“รักผม...ไหม” เขาถามทันที

“เอ่อ...ค่ะ” เธอตอบเบาๆ

“Don’t be shy…ไม่ต้องอาย ผมอยากบอกรักคุณบนนี้มานานแล้ว” เขาหันมาหอมแก้มเธออย่างนุ่มนวล จนหญิงสาวใจหวิว...ตัวสั่นด้วยความตกใจ

“ไม่ค่ะ...บอสค่ะ ดูไม่ดีนะคะ” เธอตอบปฏิเสธขณะเขากำลังจะจูบเรียวปากเธอ

“ทำไม...”

“นิจ...จะต้องถามหัวใจตัวเองก่อนนะคะ”

“มีคนในใจอยู่...ใช่ไหม” เขาถามเธอ ซึ่งเขายังสงสัยว่าเธออยู่กับใครในบ้านหลังนั้นที่เขาไปเยี่ยมเธอวันนั้น

“ยังค่ะ...แต่ขอเวลานิจก่อนนะคะ” เธอตอบปฏิเสธอย่างนุ่มนวล

“ทำไม...จะให้รอนานไหม”

เธอตอบเบาๆ ไม่มองหน้าเขา แต่มองไปที่หิมะปุยขาวที่กำลังตกลงมาเป็นสายๆ

“หัวใจของนิจ...ยังไม่พร้อมรักใครตอนนี้”